Συντηρητικός καθωσπρεπισμός, ενοχικής κυβέρνησης. Tου Δημήτρη Ε. Θωμά

Όταν μια χώρα θέλει να απολαμβάνει τα αγαθά του καπιταλισμού, της επιστημονικής προόδου και της οικονομικής ανάπτυξης, πρέπει να προσαρμόζεται ανάλογα, με ότι αυτό σημαίνει για το πως επηρεάζει το περιεχόμενο σκέψης και ιδεών, την πρακτική ανθρώπων, κομμάτων, κυβερνήσεων και ολόκληρων λαών.

Γιατί συντηρητικός. Η σημερινή κυβέρνηση στην Ελλάδα, είναι, είτε το θέλει είτε όχι, πολιτικός κληρονόμος, όλων των θετικών και των αρνητικών στοιχείων που άφησαν πίσω τους οι κυβερνήσεις της τελευταίας τριαντακονταετίας. Διαφαίνεται λοιπόν ότι η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου πέφτει στην ίδια παγίδα που έπεσε και αυτή του Κωνσταντίνου Καραμανλή του νεότερου. Ενώ επαγγέλθηκε την επανίδρυση του κράτους και βαθιές οικονομικές μεταρρυθμίσεις, για να μην κατηγορηθεί για “δεξιά” πολιτική και “νεοφιλελεύθερες” παρεκκλίσεις, καθυστέρησε με αποτέλεσμα να καταρρεύσει πολιτικά, αφήνοντας μετέωρη εν πολλοίς, και την οικονομία της χώρας. Παρότι ο σημερινός πρωθυπουργός περιοδεύει στο εξωτερικό και διαρρηγνύει τα ιμάτια του, ότι η Ελλάδα αυτομαστιγώνεται με οδυνηρά οικονομικά μέτρα για να ικανοποιήσει τους πιστωτές της, η πραγματικότητα είναι ότι καθυστερεί επικίνδυνα σε όλα τα μέτωπα, με αποτέλεσμα να κινδυνεύει να εξαντλήσει τη θητεία της, χωρίς να έχει επιτύχει την εξυγίανση της οικονομίας, την είσοδο της χώρας σε περίοδο ανάπτυξης, ενώ ο κοινωνικός ιστός απειλείται άμεσα με κατάρρευση που θα οδηγήσει σε εξτρεμιστικά φαινόμενα.

Γιατί καθωσπρεπισμός. Το κυβερνητικό κόμμα ανήλθε στην εξουσία, καλύπτοντας, πολιτικά, στηρίζοντας ή ακόμη και υποδαυλίζοντας πολλές πολιτικές διαμαρτυρίες, διαδηλώσεις και συνδικαλιστικές αντιδράσεις εναντίον της προηγούμενης κυβέρνησης, με σκοπό όπως υποστηριζόταν τότε, τα “δίκαια” αιτήματα εργαζομένων και πολιτών, υπονομεύοντας ταυτόχρονα το όποιο μεταρρυθμιστικό μομέντουμ είχε δημιουργηθεί με τις ιδιωτικοποιήσεις του ΟΤΕ και τις Ολυμπιακής. Ακόμη και σε κραυγαλέες περιπτώσεις όπου οι διαδηλωτές και οι διαμαρτυρόμενοι πολίτες υπερέβησαν τα εσκαμμένα, όπως στις διαδηλώσεις του Δεκεμβρίου του 2008, η τότε Αντιπολίτευση έσπευδε να “χαϊδεύει τα αυτιά” ακόμη και εκείνων που συμμετείχαν σε ακραίες κινήσεις διαμαρτυρίας, μιλώντας για “οργισμένους νέους, χαμένα παιδικά όνειρα, για νέους που ασφυκτιούν σε μια συντηρητική κοινωνία”. Τότε οι αντεξουσιαστές ήθελαν να κερδίσουν την εξουσία. Σήμερα όμως που οι αντεξουσιαστές ενδύθηκαν τη λεοντή του πολυπράγμονος και υπεύθυνου κυβερνήτη, η συμπεριφορά του κυβερνητικού πολιτικού προσωπικού της κυβέρνησης, ξεχειλίζει από σοβαροφάνεια και καθωσπρεπισμό, από απέραντη υποκρισία, που συντίθεται από κεκαλυμμένο κομματικό αυταρχισμό, πολιτική και αόριστη φλυαρία περί “προοδευτικών πολιτικών”, που στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτε άλλο από μηχανιστικές μεθόδους διατήρησης της εξουσίας.

Γιατί αριστεροφανούς. Ο πραγματικός συντηρητισμός αυτής της κυβέρνησης έγκειται στο ότι, ενώ η χώρα έχει ήδη χρεωκοπήσει, ενώ υπό τις παρούσες συνθήκες πολίτες, επαγγελματίες και επιχειρήσεις έχουν καταδικαστεί σε μακρά περίοδο φορολογικής αφαίμαξης για να αποπληρωθούν τα δανεικά, που αναγκαστήκαμε να πάρουμε επειδή η χώρα κινήθηκε ακολουθώντας ένα μοντέλο κομματικού πατερναλισμού και οικονομικού κρατισμού, η παρούσα κυβέρνηση αρνείται να θίξει τον πραγματικό πυρήνα του προβλήματος και να προχωρήσει σε μια γενναία συρρίκνωση του κράτους, ώστε να απελευθερωθούν οι δημιουργικές και παραγωγικές δυνάμεις της χώρας. Η κυβέρνηση δεν διστάζει να υπονομεύσει το οικονομικό μέλλον της Ελλάδας στους δανειστές της, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να συντηρήσει το κομματικό κράτος που η ίδια δημιούργησε, και η Νέα Δημοκρατία δίστασε και απέφυγε να συρρικνώσει, ένα κράτος που απέτυχε παταγωδώς σε όλους τους τομείς, που αποτελεί τροχοπέδη για την ανάπτυξη και καταφύγιο “κηφήνων που σιτίζονται στο πρυτανείο”. H επικοινωνιακή πολιτική της κυβέρνησης επιεικώς μπορεί να χαρακτηρισθεί σχιζοφρενική, καθώς η κυβέρνηση προσπαθεί να πείσει την κοινή γνώμη για την πίστη της στις “προοδευτικές” αξίες της όποιας “αριστεράς”, ενώ από την άλλη προσπαθεί να ικανοποιήσει τα αιτήματα, και να πείσει τους ξένους δανειστές μας και τους επιχειρηματίες για το γνήσιο μεταρρυθμιστικό της ζήλο στην οικονομία. Αποτέλεσμα είναι ότι ο αριστεροφανής συντηρητισμός αυτής της άνευρης κυβέρνησης να πλήττει θανάσιμα την οικονομία που βουλιάζει, τις επιχειρήσεις που ασφυκτιούν και μεταναστεύουν, και τους εργαζόμενους, που καταδικάζονται στη φτώχεια και την ανέχεια.

Το κυβερνών κόμμα δεν μπορεί παρά να νιώθει μεγάλες ενοχές, τόσο για τις προεκλογικές του υποσχέσεις που δεν τηρεί, όσο και για την παραβίαση των ιδρυτικών του αρχών, που δεν μπορούν να εφαρμοστούν πια σε ένα κόσμο που το έχει ξεπεράσει. Τόσο ο κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας, όσο και η υλιστική ερμηνεία της ιστορίας έχουν τεθεί στο περιθώριο των παγκόσμιων εξελίξεων, πράγμα που έχει οδηγήσει τους πρώην σοσιαλιστές και κομμουνιστές να εμφανίζονται “βασιλικότεροι του βασιλέως” και να υποστηρίζουν θέσεις και απόψεις που κάποτε καταδίκαζαν μετά βδελυγμίας, μόνον και μόνον για να γαντζωθούν στην εξουσία, και να μην χάσουν την πρόσβαση στα κρατικά ταμεία, μέσω των οποίων ελπίζουν ότι θα εξυπηρετήσουν την πολιτική πελατεία και τις ιδεοληψίες τους, κρατικά ταμεία όμως που είναι και θα παραμείνουν άδεια για πολύ καιρό. Το μεγάλο πρόβλημα για τη χώρα, τους πολίτες, τους εργαζόμενους και τις επιχειρήσεις, δεν είναι βέβαια οι τύψεις που μπορεί να νιώθουν οι παλαιοί σύντροφοι, ούτε ο τρόπος ιδεολογικής τεκμηρίωσης των πράξεων και των πολιτικών τους. Είναι η αποτελεσματικότητα της, και το αν θα καταφέρει να βγάλει την οικονομία από την κρίση και να οδηγήσει τη χώρα στην ανάπτυξη.

Όταν μια χώρα θέλει να απολαμβάνει τα αγαθά του καπιταλισμού, της επιστημονικής προόδου και της οικονομικής ανάπτυξης, πρέπει να προσαρμόζεται ανάλογα, με ότι αυτό σημαίνει για το πως επηρεάζει το περιεχόμενο σκέψης και ιδεών, την πρακτική ανθρώπων, κομμάτων, κυβερνήσεων και ολόκληρων λαών. Ευτυχώς η Ελλάδα, παρά τα προβλήματα της, είναι μια χώρα που μπορεί να σκέπτεται και να δρα ελεύθερα, η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι ισχυρή, όπως και πολιτισμική ταυτότητα μιας χώρας, που δεν πρόκειται να επιτρέψει σε κάποιους που αισθάνονται ότι είναι “πεφωτισμένη ιντελεγκέντσια”, να επιβάλλουν στη χώρα μια σκοταδιστική δικτατορία, μέσω ενός αποχαυνωμένου προλεταριάτου, με την υποστήριξη εξαθλιωμένων μεταναστών, που πέφτουν θύματα πολιτικής εκμετάλλευσης, εκείνων που θέλουν να τους χρησιμοποιήσουν για δικούς τους σκοπούς. Σε όλα σχεδόν τα κόμματα υπάρχουν υγιείς πολιτικές δυνάμεις και προσωπικότητες που μπορούν να οδηγήσουν την Ελλάδα μπροστά, θέτοντας το ανθρώπινο δυναμικό, τον επιστημονικό κόσμο, τους πολίτες, τους εργαζόμενους και τις παραγωγικές δυνάμεις της χώρας στην υπηρεσία ενός νέου πολιτικού οράματος, που θα βγάλει την οικονομία και την κοινωνία από την κρίση και κυρίως, το διεθνή οικονομικό έλεγχο.