Το σαββατοκύριακο των «τουρκοφάγων».Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Γράφει η
Σοφία Βούλτεψη

Πού ήσαν κρυμμένοι τόσοι πολλοί τουρκοφάγοι; Πού ήσαν κρυμμένοι και εμφανίστηκαν ξαφνικά πανηγυρίζοντας επειδή ο πρωθυπουργός της χώρας διέπραξε την τρομερή γενναιότητα να αναφερθεί στις συνεχείς παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου – «και μάλιστα επί τουρκικού εδάφους και μάλιστα σε τέτοιο ακροατήριο», όπως ακούγαμε και ξανακούγαμε;

Δεν θα τον έκαναν, βέβαια, νταντά και ούτε περίμεναν κάτι διαφορετικό στην Τουρκία, καθώς το σχέδιο (συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου) προϋποθέτει, βεβαίως, και μερικές κορώνες για εσωτερική κατανάλωση. Πώς δηλαδή, αμαχητί θα παραδοθούμε;

Για εσωτερική κατανάλωση, άλλωστε, υψώθηκαν και οι φωνές διαμαρτυρίας στο εσωτερικό της Τουρκίας (που επίσης υπερπροβλήθηκαν στην Ελλάδα). Πρέπει και το εκεί ακροατήριο να λάβει την ανάλογη τροφή. Ώστε (και εκεί) όταν έλθει η ώρα της συνεκμετάλλευσης, να ειπωθεί το αντίστροφο: Τον αφήσαμε να λέει ό,τι θέλει, διότι είχαμε τον σκοπό μας.

Τουρκοφάγος, λοιπόν, ο πρωθυπουργός, σύμφωνα με την προπαγάνδα. Και χωρίς καμιά απάντηση επί του συγκεκριμένου – ως γνωστόν το παιχνίδι της προπαγάνδας είναι για τη Νέα Δημοκρατία χαμένο από τα αποδυτήρια.

Μπορεί έτσι με την άνεσή του ο κ. Παπανδρέου να «χτίζει» το προφίλ του τουρκοφάγου, καθώς ουδείς φροντίζει να υπενθυμίζει το παρελθόν του ουσιαστικής υποστήριξης προς την Τουρκία ως υπουργού των Εξωτερικών (βλέπε άρθρο 7ης Ιανουαρίου) και όλοι προτιμούν τα εύκολα επιχειρήματα περί ζεϊμπέκικου με τον Ισμαήλ Τζεμ.

Η «τουρκοφαγία» έχει παρελθόν. Τον Μάιο του 2009, από το Λονδίνο ο κ. Παπανδρέου, είχε κατηγορήσει την τότε κυβέρνηση ότι το 2004 επέτρεψε την ημερομηνία έναρξης ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Τουρκίας χωρίς να διεκδικήσει κάποια ανταλλάγματα.

Απάντηση (την οποία ούτε τότε έλαβε): Το δίδυμο Σημίτη – Παπανδρέου έδωσε το 2003 μάχη υπέρ της Τουρκίας, οδηγώντας την Ελλάδα σε σύγκρουση ακόμη και με χώρες όπως η Γαλλία και η Γερμανία, που τελικά επικράτησαν.

Το δίδυμο τάχθηκε από την αρχή υπέρ της άμεσης έναρξης των διαπραγματεύσεων, ευθυγραμμιζόμενο τότε με την Ιταλία του Μπερλουσκόνι, με τον οποίο ο κ. Σημίτης είχε συναντηθεί και από την οποία είχε προκύψει, όπως ανακοινώθηκε, ταύτιση απόψεων. Επιθυμία τους ήταν η ημερομηνία να δοθεί πριν από τον Μάιο του 2003 (οπότε θα εντασσόταν η Κύπρος και δημιουργούνταν προϋποθέσεις για ένα κυπριακό βέτο).

Έφθασαν στο σημείο να υπερασπιστούν, στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ τον Ιανουάριο του 2003, το αίτημα της Τουρκίας (και της Ουάσιγκτον, βεβαίως) για προάσπισή της εν όψει του πολέμου του Ιράκ. Και πάλι διαφώνησαν Γαλλία και Γερμανία, αλλά και το Βέλγιο και το Λουξεμβούργο. Η Ελλάδα έκανε πίσω μόνο όταν της ζητήθηκε να… μεταφερθούν στην Τουρκία οι δικοί της (ακριβοπληρωμένοι) Patriot.


Είχε πει επίσης ο κ. Παπανδρέου ότι το Κυπριακό είναι ζήτημα στρατιωτικής εισβολής και κατοχής. Ουδέποτε είχε πει κάτι τέτοιο ως υπουργός των Εξωτερικών. Αντίθετα, αν και το 2001 είχε δηλώσει πως η Ελλάδα δεν θα ανεχθεί – και θα θέσει βέτο - εξαίρεση της Κύπρου από τις δομές του ευρωστρατού, όταν αυτό συνέβη, έμεινε με σταυρωμένα χέρια.

Μετά το Λονδίνο, ο κ. Παπανδρέου είχε επισκεφθεί το Αγαθονήσι, για άλλη μια επίδειξη τουρκοφαγίας. Κατήγγειλε την τότε κυβέρνηση ότι φυγομαχούσε στο θέμα των παραβιάσεων. Αλλά δεν είχε επιδείξει την ανάλογη τουρκοφαγία όταν τον Απρίλιο του 2003 οι Τούρκοι ξεσάλωσαν στο Αιγαίο ενόψει της ένταξης της Κύπρου στην ΕΕ.

Εγραψαν τα «Νέα» στις 18 Απριλίου 2003 για τις συναντήσεις Σημίτη και Παπανδρέου με τον Γκιουλ :«Tι έλεγε ο μέγας προεδρεύων της Ένωσης στον Τούρκο ΥΠΕΞ; Διάφορα ενθαρρυντικά και γενικώς υποστηρικτικά προς την Τουρκία και την ευρωπαϊκή προοπτική της. Τον Γκιουλ είχε από κοντά την Τετάρτη το βράδυ στον Αστέρα Βουλιαγμένης και ο Γ. Παπανδρέου. Απ’ ό,τι κατάλαβα για παραβιάσεις και τέτοια δυσάρεστα – που ανθούν τις τελευταίες ημέρες στους ουρανούς του Αιγαίου – δεν του είπαν τίποτε, αφού δεν είναι στο κλίμα της ελληνοτουρκικής φιλίας»…

Αλλά όταν το 2005 διατυπώθηκε η εξαιρετικά ευνοϊκή για τα ελληνικά συμφέροντα αντιδήλωση της ΕΕ στην άρνηση της Τουρκίας να αναγνωρίσει την Κυπριακή Δημοκρατία, η τουρκοφαγία επέστρεψε, με τον κ. Παπανδρέου να μιλά για «άτακτη υποχώρηση». Και δημοσιεύει σε πολλές ευρωπαϊκές εφημερίδες και στην «Ραντικάλ», κοινό άρθρο με τους Πάαβο Λιπόνεν (Πρόεδρο της φιλανδικής Βουλής και πρώην πρωθυπουργό) και Πολ Ράσμουσσεν (Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος), υπό τον τίτλο «Αναγνωρίστε τώρα την Κύπρο».

Παρ’ όλη την γερή δόση τουρκοφαγίας των τελευταίων ημερών, στο Ερζερούμ δεν ακούσαμε τον κ. Παπανδρέου να ζητά και σήμερα το ίδιο, ούτε να κάνει νύξη για την ανάγκη να ανοίξουν τα τουρκικά αεροδρόμια και λιμάνια στα κυπριακά αεροπλάνα και πλοία. Είπαμε, τουρκοφάγοι, αλλά να μην το παρακάνουμε όταν ο καρντάσης ο Ταγίπ έχει διακηρύξει σε όλους τους τόνους ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί.

Ούτε λόγος, βέβαια, για το casus belli σε σχέση με την επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 12 μίλια. Ήταν δυνατόν να στενοχωρήσουμε τον Πρόεδρο της φίλης χώρας, που έχει δηλώσει πως η Συμφωνία της Μαδρίτης (του 1997, για να μην ξεχνιόμαστε) προβλέπει ότι «η Ελλάδα δεν πρέπει να προεκτείνει τα χωρικά της ύδατα και η Τουρκία οφείλει να μην καταφύγει σε στρατιωτική λύση».

Η πρόσφατη τουρκοφαγία δεν έφθασε βέβαια ούτε στο σημείο να ακουστεί οτιδήποτε συγκεκριμένο περί προσφυγής στην Χάγη – αν και όταν το θέμα είχε τεθεί από τον πρώην Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κ. Στεφανόπουλο τον Μάιο του 2006, ο κ. Παπανδρέου είχε συμφωνήσει μαζί του – ενώ ο κ. Κάρολος Παπούλιας είχε διαφωνήσει, υπενθυμίζοντας ότι η Ελλάδα δεν έχει αποδεχθεί την Χάγη για την επίλυση οποιουδήποτε προβλήματος, αλλά μόνο για το θέμα της υφαλοκρηπίδας.

Μετά, καθώς είχαμε παρενοχλήσεις ελληνικών αλιευτικών από τουρκικές ακταιωρούς, επιστρέψαμε στους λεονταρισμούς. Πως με το ΠΑΣΟΚ οι Έλληνες αισθάνονταν σιγουριά και ασφάλεια. Και ενώ είναι γνωστό πως από το 1996, μετά την κρίση των Ιμίων, οι τουρκικές ακταιωροί δεν σταμάτησαν να κάνουν βόλτες στο Αιγαίο και να μένουν στην περιοχή ακόμη και επί έξι συνεχείς ώρες.

Τον Ιούνιο του 2006, ο κ. Παπανδρέου ζήτησε να επεκτείνει η Ελλάδα τα χωρικά της ύδατα στα 12 μίλια πριν από την προσφυγή στην Χάγη. Αυτό κι’ αν ήταν τουρκοφαγία. Επισκέφθηκε μάλιστα τον τότε πρωθυπουργό κ. Καραμανλή με δέσμη προτάσεων: Ανάληψη πρωτοβουλιών για αποκλιμάκωση της έντασης στο Αιγαίο, στο πλαίσιο των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων. Δημιουργία ενός νέου Ελσίνκι, στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας. Αξιοποίηση των «χαμηλών πολιτικών». Άσκηση του δικαιώματος από τη Ελλάδα για επέκταση των χωρικών υδάτων πριν από το συνυποσχετικό για τη Χάγη. Στοχευμένος πολιτικός διάλογος για παραπομπή στη Χάγη μόνο του ζητήματος της οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδος. Σύναψη Συμφώνου Ειρήνης και Ασφάλειας με την Τουρκία μετά την απόφαση για παραπομπή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Ισόρροπη μείωση των στρατιωτικών δαπανών Ελλάδας – Τουρκίας, προκειμένου να υπάρξει «μέρισμα ειρήνης».

Και γιατί, λοιπόν, δεν επεκτείνει τώρα τα χωρικά μας ύδατα, που ήλθε στην βασιλεία του; Ε, είπαμε, τουρκοφάγοι, αλλά να μην το παρακάνουμε.

Έναν μήνα μετά, τον Ιούλιο του 2006, ο Παπανδρέου είχε καλέσει την κυβέρνηση να βάλει βέτο για την Τουρκία στην ΕΕ. Και γιατί δεν το βάζει τώρα; Σάμπως έχει αλλάξει τίποτε στην στάση της Τουρκίας;

Μήπως, στο πλαίσιο της τουρκοφαγίας πάντοτε, ζητήθηκε από την Τουρκία να δηλώσει ότι δεν υπάρχουν γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο και πως δεν αμφισβητείται η ελληνικότητα 150 νησιών; Όχι, βέβαια.

Η Άγκυρα έχει καταθέσει στον ΟΗΕ, από το 2004, κατάλογο 100 νησιών και νησίδων στο Αιγαίο, ισχυριζόμενη ότι έχουν αμφισβητούμενο ιδιοκτησιακό καθεστώς. Σύμφωνα με την εφημερίδα Ζαμάν, έκθεση δύο καθηγητών ανεβάζει τον αριθμό στα 150! Στην έκθεση αναφέρονται ενδεικτικώς Φαρμακονήσι, Ψέριμος, Ψαλίδα, Σοφράνα, Αστακοπούλα, Λεβιθια, Κίναρος, Λιβάδι, Φούρνοι, αλλά δεν ακούσαμε τον πρωθυπουργό να ζητά να μάθει τι ισχύει από όλα αυτά.

Σύμφωνα με μια άλλη πτυχή της σαββατοκυριακάτικης προπαγάνδας, παραλίγο να μην πάει ο κ. Παπανδρέου στο Ερζερούμ, επειδή την παραμονή των Θεοφανείων έγιναν παραβιάσεις! Κι’ ότι έγιναν συσκέψεις επί συσκέψεων και ζητήθηκαν εξηγήσεις και άλλα τέτοια ηρωικά.

Και γιατί πήγε, τελικά; Μα για να τους τα ψάλει, θα πει η προπαγάνδα. Και τότε γιατί ζητούσε από τον κ. Καραμανλή να μην πάει στην Άγκυρα τον Ιανουάριο του 2008, επειδή είχε (ξανα)ξεκινήσει ο «πόλεμος της τσιπούρας» και φούντωσαν οι παραβιάσεις στο Αιγαίο;

Είχαμε και νέα έκρηξη τουρκοφαγίας, τον Ιούλιο του 2009. «Δεν ξέρετε πού πάτε με την Τουρκία!», είχε βροντοφωνάξει. Και κάλεσε την τότε κυβέρνηση να αναθεωρήσει τη θέση της για το βέτο στην ένταξη της Τουρκίας. «Λάθος της κυβέρνησης που είπε και πάλι ότι δεν θα προβάλει αντιρρήσεις τον Δεκέμβριο», είπε από το Συμπόσιο της Σύμης στη Σκιάθο. «Όταν πηγαίνεις ιδιαίτερα στην Άγκυρα, πρέπει να ξέρεις πού θέλεις να πας. Αλλά η κυβέρνηση δεν ξέρει πού να πάει. Αντίθετα οι Τούρκοι ξέρουν πού θέλουν να πάνε».

Ωραία. Δεν έχει αλλάξει έκτοτε κάτι στην στάση της Τουρκίας. Οπότε γιατί δεν το βάζει τώρα εκείνος το βέτο; Εκτός και αν τώρα ξέρουμε πού πάμε – ντουγρού στην συνεκμετάλλευση, ελέω μνημονίου.

Κάτω από τις ίδιες ακριβώς, από πλευράς Τουρκίας, συνθήκες, ο κ. Παπανδρέου ξεκίνησε τα ταξίδια του στο εξωτερικό ως πρωθυπουργός από την Τουρκία, τον Οκτώβριο του 2009. Και (ξανα)ξετρέλανε τον τουρκικό Τύπο: «Πραγματικός φίλος», «πιστός στη φιλία», «έκλεψε τις καρδιές μας», «νέα αρχή», «Είναι ο Γιώργος που ξέρετε», ήσαν μερικοί από τους τίτλους των εφημερίδων. Η τουρκοφαγία είχε πάει ξανά περίπατο.

Τον Μάιο του 2010 ο κ. Ερντογάν με κουστωδία υπουργών και επιχειρηματιών επισκέφθηκε την Ελλάδα. Συνεδρίασε το Ανώτατο Συμβούλιο Συνεργασίας, έσφιξαν χέρια, υπογράφηκαν 21 συμφωνίες, (ξανα)διαπιστώθηκε η σταθερή διάσταση απόψεων για Αιγαίο, παραβιάσεις και Κυπριακό.

Μεταξύ των συμφωνιών και αυτή για την λαθρομετανάστευση (Χρυσοχοϊδης – Αταλάι), με προσδιορισμό συγκεκριμένου λιμανιού κοντά στη Σμύρνη μέσω του οποίου θα γινόταν η επανεισδοχή λαθρομεταναστών, με σκοπό την διευκόλυνση της διαδικασίας επαναπροώθησης. Η τουρκική πλευρά είχε συμφωνήσει να δέχεται ετησίως τουλάχιστον 1.000 αιτήματα επανεισδοχής, αλλά κοντεύει χρόνος από τότε και όχι μόνο δεν έχει ακόμη εφαρμοστεί η συμφωνία ως προς το λιμάνι, αλλά ακόμη συζητάμε για τους χίλιους τον χρόνο.

Στην κοινή συνέντευξη Τύπου του Μαϊου 2010 ο Ερντογάν έθεσε το θέμα του αφοπλισμού των αεροπλάνων που πετούν στο Αιγαίο (για να μην πετούν καθόλου, ούτε λόγος). Και για το casus belli, είπε ότι το αποφάσισε η τουρκική Εθνοσυνέλευση. Τελεία και παύλα.

Όταν ήλθε η σειρά του κ. Παπανδρέου να απαντήσει, είπε τα ακόλουθα: «Το μέλλον είναι η συνεργασία ανάμεσα στις χώρες και το παρελθόν οι υπερπτήσεις. Πρέπει να αφήσουμε το παρελθόν και να πάμε στο μέλλον. Πιστεύω ότι πίσω από αυτό υπάρχει ένας φόβος. Εμείς με τα πολλά νησιά και με την εμπειρία της Κύπρου, έχουμε ένα φόβο και είμαστε ειλικρινείς. Μπορεί η Τουρκία κάποια στιγμή να αποφασίσει να πάρει ένα ελληνικό νησί; Υπάρχει αυτός ο φόβος. Μη γελάτε. Δυστυχώς υπάρχει φόβος. Μακάρι να ήταν τόσο απλό. Μπορεί, όμως, εσείς, η Τουρκία, να φοβάται ότι θα επιτεθεί η Ελλάδα. Μπορούμε να φύγουμε από αυτούς τους φόβους; Επιτέλους, μπορούμε. Με κάποιους απλούς κανόνες. Με κάποιες αρχές που θα τηρούμε όλοι μας, όπως κάνουν οι καλοί γείτονες. Καλή γειτονία σημαίνει, όταν πρόκειται να μπω στον εναέριο χώρο, θα χτυπήσω πρώτα την πόρτα. Θα πω «θα μπω στον εναέριο χώρο σου». Αυτό είναι που λέμε εμείς σχέδια πτήσης. Αν η Τουρκική Αεροπορία υπέβαλλε σχέδια πτήσης για το πού θα πάει, τα αεροπλάνα της δεν θα αναχαιτίζονταν».

Πάλι είχε πάρει τέλος η τουρκοφαγία. Ή μήπως τους τα χεί ψάλει και τότε και δεν το είχαμε καταλάβει;

Τον Ιούνιο του 2010, ο κ. Παπανδρέου ξαναβρέθηκε στην Τουρκία. Αυτή τη φορά στην Κωνσταντινούπολη, για τις εργασίες της διαβαλκανικής διάσκεψης. Λίγες μέρες νωρίτερα, ο κ. Ερντογάν είχε δηλώσει: «Ο τουρκικός στρατός στην Κύπρο δεν είναι κατοχικός, αλλά βρίσκεται στο νησί για τις ανάγκες που προκύπτουν από την ιδιότητα της Τουρκίας ως εγγυήτριας χώρας».

Όπως βλέπετε, δεν έχει αλλάξει τίποτε. Και όχι μόνο. Τον Ιούλιο και τον Αύγουστο του 2010 είχαμε την ένταση λόγω των ερευνών που πραγματοποίησε σε περιοχή της ελληνικής υφαλοκρηπίδας στο Β. Αιγαίο το ερευνητικό σκάφος του τουρκικού Πολεμικού Ναυτικού «Τσεσμέ» (νοτίως της Αλεξανδρούπολης), αλλά και το Πίρι Ρέις (νοτιοανατολικά του Καστελόριζου), που μπανόβγαιναν κανονικά επί ημέρες, παρακολουθούμενα από το… Λιμενικό, γιατί, όπως είπαμε, έχει και η τουρκοφαγία τα όριά της.

Ας μας αφήσουν, λοιπόν, ήσυχους οι προπαγανδιστές και οι τουρκοφάγοι και ας πάνε κατευθείαν στο ψητό…