Με αφορμή τις θρασύτατες δηλώσεις του θλιβερού και εθνικά αμόρφωτου Αντιπροέδρου της Κυβέρνησης Θ. Πάγκαλου, περί μη ελληνικότητας των Αυτοκρατόρων Ιουστινιανού, Ιωάννη Τσιμισκή και Παλαιολόγου, σημειώνουμε πως ο Αντιπρόεδρος, με τις συνεχείς επιθέσεις του εναντίον του Ελληνικού Έθνους, το οποίο προσπαθεί να μειώσει και να αποδομήσει, θυμίζει την «κολοβή αλεπού», που καθώς η ίδια δεν είχε ουρά (δυνατή εθνική συνείδηση και καμάρι) ήθελε να κάνει κολοβές όλες τις άλλες αλεπούδες, ώστε να μην αισθάνεται αφόρητα συμπλέγματα κατωτερότητας…
Ήθελε δηλαδή και όλες οι άλλες αλεπούδες «να κόψουν τις ουρές τους»! Όπως ο Αντιπρόεδρος θέλει να κόψουν όλοι οι Έλληνες τον αγνό Εθνισμό τους, για τον οποίο πολέμησε το Γένος, καθώς γράφει ο Υπασπιστής του Κολοκοτρώνη Φωτάκος στα Απομνημονεύματά του, τα οποία αγνοεί ο Πάγκαλος, ο οποίος πρόσφατα κατηγόρησε στην Οξφόρδη ως «αδαείς και αγράμματους» τους γίγαντες του ΄21, που κατά τον τραγικό Αντιπρόεδρο δεν μιλούσαν καν καλά τα ...
ελληνικά… Και ας ήξεραν, όλως τυχαίως, απ’ έξω ολόκληρη την ελληνική ιστορία και τα συναξάρια των ηρώων και των αγίων του Έθνους, που αγνοεί βαθιά ο ίδιος!
Σχετικά δε με τους Αυτοκράτορες, τους οποίους δεν μπόρεσε σε όλη του τη ζωή να φτάσει ούτε στη σκιά της ουράς του αλόγου τους, ο Πάγκαλος, του οποίου μοναδικό έργο αποτελεί η τραγωδία των Υμίων και ο τραγέλαφος της παράδοσης ουσιαστικά του αιτούμενου άσυλο και προστασία ηγέτη των Κούρδων Οκτσαλάν στις Τουρκικές Μυστικές Υπηρεσίες στην Κένυα, έχουμε να παρατηρήσουμε τα εξής:
Ο ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΟΣ
Ο Ιουστινιανός, ο μέγας και φωτισμένος ευσεβέστατος Αυτοκράτορας, ήταν θρακικής, ελληνικής δηλαδή καταγωγής. Όπως και ο πιστός του Στρατηγός και ένας από τους ικανότερους της Ιστορίας, ο Βελισάριος, ο λεγόμενος και «σπαθί του Ιουστινιανού», που καταγόταν από το Ορμένιο (Γερμάνιο-Τζερμένιο) του Έβρου!
Την εποχή που έγινε Αυτοκράτορας ο θείος του Ιουστίνος, η οικογένεια του Ιουστινιανού ζούσε στα βόρεια της Μακεδονίας μας, πάνω από τις Σιδηρές Πύλες, σε ένα χωριό που ονομαζόταν Ταυρίσιο, κοντά στο φρούριο των Βεδεριανών. Η περιοχή εκείνη γεωγραφικά ονομαζόταν Δαρδανία και διοικητικά ανήκε στη γιγάντια Ρωμαϊκή Επαρχία του Ιλλυρικού. Αυτά ακριβώς δημιούργησαν σύγχυση σε κάποιους, πως επειδή κατοικούσε στην τεράστια επαρχία που βαφτίστηκε από τους Ρωμαίους «Ιλλυρικό», θα ήταν και Ιλλυριός ή Δαρδάνιος… Φυλές που ήδη είχαν συγχωνευθεί και εξαφανιστεί από το προσκήνιο.
Όμως ο Ιουστινιανός ήταν Θρακιώτης στην καταγωγή, αφού το αληθινό του όνομα ήταν Φλάβιος Πέτρος Σαββάτιος, από το όνομα του πατέρα του, του Σαββάτιου, ονομασία που ακριβώς παραπέμπει στην αρχαία θρακική θεότητα του Σαβάζιου ή Σαββάτιου, μια θρακική-ορφική μορφή του Διονύσου!
Αργότερα, χρησιμοποιήθηκε η σλαβική μετάφραση του ονόματος Ιουστινιανός, απ΄ όπου προέκυψε το σλαβικό «Ουπράβδα», σε μια προσπάθεια να σλαβοποιηθεί ο Αυτοκράτορας που γεννήθηκε στο Ταυρίσιο, κάτω από τα Σκόπια (Σκούποι), το 483 μ.Χ., εποχή που δεν είχαν καν κατέβει οι Σλάβοι!
Το να ήταν «Λατίνος», το αποκλείουν όλοι ανεξαιρέτως οι συγγραφείς και ερευνητές, που ούτε καν συζητούν ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
Επομένως ο Ιουστινιανός δεν ήταν «Ιλλυριός», δεν ήταν «Λατίνος», δεν ήταν «Σλάβος»… επειδή ήταν ακριβώς Έλληνας! Από μια φτωχή ελληνική αγροτική οικογένεια της Θράκης που προσπαθούσε να επιβιώσει γενιά προς γενιά μέσα στον γενικό εκλατινισμό (γλώσσας και ονομάτων) και τη στέρηση παιδείας που είχε προηγηθεί, μαζί με την βαριά ρωμαϊκή καταπίεση κυρίως της πάντα εθνεγέρτιδας Μακεδονίας και Θράκης, αλλά με τους σκληρούς διωγμούς μετέπειτα κατά των Χριστιανών, μέχρι που είχε έρθει ευτυχώς ο Μέγας Κωνσταντίνος!
Από εκείνα τα μέρη του Ταυρίσιου ξεκίνησε λοιπόν κάποτε πάμφτωχος και ο θείος του Πέτρου, ο Φλάβιος Ιουστίνος, αναλφάβητος λόγω φτώχειας, αλλά ρωμαλέος και καλόκαρδος, που χάρη στο σωματικό του ανάστημα, κατατάχτηκε στο στρατό και κατάφερε να ανέλθει γρήγορα τα αξιώματα, μέχρι που έγινε Αρχηγός της Φρουράς του Αυτοκράτορα και στο τέλος Αυτοκράτορας, φροντίζοντας αμέσως για τον ανιψιό του, που τον κάλεσε κοντά του στην Πόλη, μεριμνώντας να λάβει την καλύτερη παιδεία και μάλιστα την ελληνική, γεγονός που ωφέλησε πολύ τελικά τον Πέτρο, τον οποίο ο Ιουστίνος είχε για δεξί του χέρι και τον υιοθέτησε μάλιστα, μετονομάζοντάς τον σε Ιουστινιανό, που σημαίνει γιος του Ιουστίνου…
Ο μεγάλος Ιουστινιανός, που νυμφεύτηκε μια απλή, καλόκαρδη, θαρραλέα και πανέμορφη Ελληνίδα από την Κύπρο, τη Θεοδώρα, ο οραματιστής και κτήτορας της λαμπρής και αξεπέραστης Αγια-Σοφιάς, είναι άλλωστε εκείνος που εξέδωσε τις Νεαρές, δηλαδή τους Νέους Νόμους του Κράτους στην Ελληνική Γλώσσα, αναγνωρίζοντας έτσι την ελληνικότητα της Αυτοκρατορίας και του λαού μας!
Από την άλλη, ο Ιουστινιανός δεν έδειξε κανένα ενδιαφέρον να αναδείξει ή να περισώσει έστω, καμία άλλη γλώσσα ή διάλεκτο δήθεν «Ιλλυρική» ή «Σλαβική»… επειδή ακριβώς δεν είχε καμία υπαρκτή και καμιά ψυχική ή έστω συναισθηματική σχέση…
ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΟΣ, ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΗ ΚΑΙ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Το μόνο που έκανε, όπως κάθε φιλότιμος άνθρωπος, ήταν να τειχίσει το χωριό του το Ταυρίσιο με ένα μικρό κάστρο με τέσσερις πύργους που ονομάστηκε Τετραπυργία και παραδίπλα να χτίσει μια πόλη, που την ονόμασε τιμητικά Ιουστινιανή Πρώτη, να δυναμώσει το παρακείμενο Φρούριο των Βεδεριανών και να χτίσει και μια ακόμη πόλη στη θέση της Ουλπιανής, που την ονόμασε Ιουστινιανή Δευτέρα, σαν ένδειξη ευγνωμοσύνης στον τόπο που μεγάλωσε και ξεκίνησε.
Μια μοναδική σύγχρονη τοιχογραφία στην Ι. Μ. Αγίας Θεοδώρας στο κέντρο της Θεσσαλονίκης,
όπου θησαυρίζεται το σκήνωμα του Οσίου Δαυίδ που εξέπληξε τον Ιουστινιανό
Μάλιστα στην Ιουστινιανή Πρώτη ίδρυσε ξεχωριστή Μητρόπολη και μετέφερε την Έδρα της Επαρχίας Ιλλυρικού, δυσαρεστώντας έτσι τους Θεσσαλονικείς, που επιστράτευσαν τον Όσιο Δαυίδ τον Δενδρίτη-Αμυγδαλίτη της Θεσσαλονίκης, ο οποίος και αποδέχτηκε μετά από εντολή Αγγέλου να βοηθήσει Θείω θελήματι την πόλη του, πηγαίνοντας στον ίδιο τον Ιουστινιανό και την καλή Θεοδώρα στην Κωνσταντινούπολη, σαν απεσταλμένος των αρχών της Μακεδονικής Πρωτεύουσας, προγνωρίζοντας θαυμαστά και ανακοινώνοντας προκαταβολικά στον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Αριστείδη την επιτυχή έκβαση της αποστολής του!
Φτάνοντας, εξέπληξε τους πάντες με την πραότητα και την αγιοσύνη του και λάμποντας από τη Θεία Χάρη, φωτεινός σαν επίγειος Άγγελος, λευκασμένος σαν Αβραάμ, θυμίασε τους Βασιλείς, τους Αξιωματούχους του παλατιού και τον λαό επί μία ολόκληρη και πλέον ώρα, όχι με θυμιατήρι, αλλά κρατώντας μέσα στην παλάμη του τα αναμμένα κάρβουνα, χωρίς να βλαφθεί καθόλου!
Τότε συγκινημένος ο αγαθός Ιουστινιανός, αφού τον παρακάλεσε να εύχεται για εκείνον, του απέδωσε αμέσως πίσω στη Θεσσαλονίκη την Έδρα του Ιλλυρικού, υπογράφοντας τα σχετικά έγγραφα!
Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΣΙΜΙΣΚΗΣ
Ο Ιωάννης Τσιμισκής, ονομαζόταν Ιωάννης Κουρκούας, ο επονομαζόμενος λόγω του μικρού του αναστήματος «Τζιμισκής-Τσιμισκής» και καταγόταν από την εξελληνισμένη οικογένεια των Κουρκούα από την Αρμενία, που είχε δώσει στο Βυζάντιο ικανούς στρατηγούς, ενώ η μητέρα του ήταν καθαρή Ελληνίδα, η αδελφή του μετέπειτα Αυτοκράτορα Νικηφόρου Φωκά, της ονομαστής ελληνικής οικογένειας των Φωκάδων από την ευσεβή και αγιοτόκο Καππαδοκία!
Επομένως ο Ιωάννης Τσιμισκής ήταν ανιψιός του Νικηφόρου Φωκά και αποδείχθηκε τελικά ένας ικανότατος Έλληνας Στρατηγός και Αυτοκράτορας, παρότι ανέτρεψε το θείο του από το θρόνο, συμμαχώντας με την Αυγούστα Θεοφανώ, γεγονός που αποτελεί και το μόνο μελανό σημείο του.
Η ΘΑΝΑΤΩΣΗ ΤΩΝ ΠΑΡΗΚΟΩΝ ΑΡΜΕΝΙΩΝ
Υπάρχει τέλος ένα επεισόδιο, που λέει πολλά, όταν σε κάποια πολιορκία ενός κάστρου μας που είχαν καταλάβει οι Σαρακηνοί, ο Νικηφόρος Φωκάς που το πολιόρκησε δέχτηκε τους όρους της παράδοσης των Σαρακηνών, οι οποίοι ζήτησαν να αποχωρήσουν οπλισμένοι, με τις γυναίκες, τους γέροντες και τα παιδιά, χωρίς να τους πειράξει κανείς.
Ο Νικηφόρος Φωκάς, ως Στρατηγός, έδωσε το λόγο του, οι στρατιώτες του παρατάχτηκαν ανοίγοντας δρόμο και άρχισε η έξοδος των οπλισμένων Σαρακηνών που παρέδιδαν το Κάστρο. Οι όμορφες γυναίκες τους πέρασαν μπροστά από τους Έλληνες στρατιώτες που έμειναν εντελώς ακίνητοι! Πέρασαν κατόπι από Ρως (Ρώσους Στρατιώτες) που είχε ο Στρατηγός κοντά του και εκείνοι απλά φώναξαν με θαυμασμό! Μα σαν πέρασαν οι γυναίκες μπροστά από τους Αρμένιους Στρατιώτες, εκείνοι αμέσως όρμησαν να τις αρπάξουν παρακούοντας τις διαταγές! Άρχισε τότε μια σκληρή μάχη, στην οποία αναγκάστηκε ο Νικηφόρος να στείλει δυνάμεις για να εξοντωθούν οι εμπλεκόμενοι Σαρακηνοί που στην ουσία αμυνόταν.
Έπειτα όμως ο Φωκάς παρέταξε το Στρατό και ζήτησε από όποιους Αρμένιους παράκουσαν, να φανερωθούν. Φανερώθηκαν διακόσιοι τότε Αρμένιοι και ο Νικηφόρος ανακοίνωσε μπροστά σε όλους την απόφασή του: θάνατος!
Δίπλα του διαρκώς ήταν ο Τσιμισκής που δεν αντέδρασε διόλου. Και μάλιστα σαν τον ρώτησε ο Νικηφόρος Φωκάς για το πώς έκρινε την απόφασή του, εκείνος απάντησε απλά πως θα τον έλεγαν «σκληρό» οι στρατιώτες…
Εάν όμως ο Ιωάννης Τσιμισκής, έχει αρμενική εθνική συνείδηση, εάν ήταν συνειδητός Αρμένιος, όχι μόνο θα διαφωνούσε φανερά, αλλά εκμεταλλευόμενος τη συγγενική σχέση του με τον Φωκά, θα προσπαθούσε να εμποδίσει εκ των προτέρων ή να αλλάξει εκ των υστέρων την απόφασή του, καθώς θα εκτελούνταν 200 επίλεκτοι Αρμένιοι Στρατιώτες! Αντ΄ αυτού σώπασε, γεγονός που δείχνει πως η εθνική συνείδησή του ήταν Βυζαντινή, δηλαδή ελληνική!
Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ
Η Δυναστεία των Παλαιολόγων, είχε ιδρυτή της τον Μιχαήλ Η’ Παλαιολόγο, γιό των Ελλήνων Ανδρόνικου Δούκα Κομνηνού Παλαιολόγου και της Θεοδώρας Παλαιολογίνας!
Οι Παλαιολόγοι ήταν μια από τις παλαιότερες Ελληνικές οικογένειες του Βυζαντινού Βορρά, πρωτοϋπερασπιστές των δυτικών συνόρων από τις επιδρομές των Νορμανδών!
Ο δε Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, το τελευταίος Αυτοκράτορας της Πόλης, είχε Έλληνα πατέρα, τον Αυτοκράτορα Μανουήλ Β’ Παλαιολόγο και μητέρα την εξελληνισμένη Σερβίδα Πριγκίπισσα Ελένη Δραγάζη (Δραγάτση-Δραγάση) - κόρη του Σέρβου Δεσπότη των Σερρών Κωνσταντίνου Δραγάζη - με την οποία απέκτησαν πολλά παιδιά.
Σημειώνεται πως οι Σερβικοί Οίκοι ήταν κατά 70-90% εξελληνισμένοι, λόγω της ελληνορθόδοξης παιδείας που λάμβαναν από παιδιά, αλλά και της συνεχούς επιδίωξης να τελούν γάμους με άτομα των Ελληνικών Βασιλικών και Αρχοντικών Οίκων του Βυζαντίου, κάτι το οποίο θεωρούσαν μεγάλη τιμή και ιδιαίτερη υπερηφάνεια!
Από τότε έχει τις ρίζες της και η Ελληνο-Σερβική φιλία και αμοιβαία συμπάθεια, που οδήγησε και στην Ελληνο-Σερβική Συμμαχία του 1912-13. Μια φιλία που φτάνει ως τις ημέρες μας, παρά την προσπάθεια του Κομμουνισμού και του Τίτο να την ξεριζώσει, μια και ήταν εδραιωμένη στην Αγία Ορθοδοξία!
Η ΑΓΙΑ ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ
Συγκινητική είναι η άγνωστη σχετικά ιστορία της μητέρας του Κωνσταντίνου ΙΑ΄ Παλαιολόγου, της Ελένης, που έχει αποκρυφθεί πλήρως από τη συνήθη «ιστορία».
Η Ελένη (που έφερε όχι τυχαία το όνομα της μητέρας του Αγίου Κωνσταντίνου της Ελένης, ώστε Κωνσταντίνος Ελένης έχτισε την Πόλη, Κωνσταντίνος Ελένης την έχασε πέφτοντας ηρωικά μαχόμενος) ήταν πολύ ευσεβής γυναίκα, γεμάτη από Πίστη στο Χριστό, αφοσιωμένη στην Ορθοδοξία μας, ζώντας με αγιότητα, καρτερικότητα και προπαντός υπομονή. Μια έννοια που τη χαρακτήριζε πάντα και την ακολούθησε σαν όνομα όταν μετά την κοίμηση του συζύγου της το 1425 μ.Χ. ο οποίος ήδη είχε μονάσει με το όνομα Ματθαίος, έγινε και εκείνη μοναχή!
Η Υπομονή λοιπόν αφιερώθηκε τότε στο Μοναστήρι της Κυράς Μάρθας, συνεχίζοντας ταυτόχρονα και το έργο της εν Χριστώ φιλανθρωπίας, ιδρύοντας Γηροκομείο στο Μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου της Πέτρας στην περιοχή των Βλαχερνών της Κωνσταντινουπόλεως, γνωστό ως «Καθίδρυμα της Ελπίδος των Απηλπισμένων».
Στο Μοναστήρι αυτό βρισκόταν και το άφθαρτο λείψανο του Οσίου Παταπίου, το οποίο μεταφέρθηκε μετά την Άλωση και κρύφτηκε μέσα σε σπηλιά, στη σημερινή Ιερά Μονή Οσίου Παταπίου στο Λουτράκι Κορινθίας, όπου και θησαυρίζεται έως τώρα άφθαρτο, δωρίζοντας ευλογίες και ιάσεις. Εκεί άλλωστε βρίσκεται και η κάρα της Οσίας Υπομονής, που αγίασε με την αλύγιστη δροσερή υπομονή και την ακλόνητη θερμή Πίστη της στον Σωτήρα Χριστό.
Η Οσία Υπομονή, που στη Θεσσαλονίκη τιμάται στον Ι. Ν. του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου στη Νεάπολη, στην Αχαΐα στον Ι. Ν. Αγίου Ανδρέου Εγλυκάδας Πατρών και σε πολλά μέρη της Ελλάδος, η αγία μητέρα του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, κοιμήθηκε στις 13 Μαρτίου του 1450 μ.Χ., ενόσω ο γιος της είχε γίνει Αυτοκράτορας, χωρίς ευτυχώς να ζήσει το τέλος του και την τραγική πτώση της Βασιλεύουσας.
Η Εκκλησία μας εορτάζει τη μνήμη της στις 13 Μαρτίου, αλλά και στις 29 Μαΐου, ανήμερα της Αλώσεως και του ηρωικού θανάτου του γιού της! Το όνομά της και η μνήμη της εκείνη την ημέρα, είναι ένα μήνυμα Πίστης και Υπομονής ως την ώρα της τελικής Ανάστασης του Γένους …
Η Οσία Υπομονή επιτελεί και σήμερα εμφανίσεις και θαύματα ιάσεως, όπως αυτό που συνέβη σε οδηγό ταξί και καταγράφεται στο βιβλίο της Ι. Μ. Οσίου Παταπίου στο Λουτράκι Κορινθίας, όπου τιμάται ιδιαιτέρως η Αγία! (δείτε και εδώ)
«ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ Ο ΠΑΓΚΑΛΟΣ;»
Εξ όλων των παραπάνω, από τα οποία διαφαίνεται όχι μόνο η ελληνικότητα καταγωγής, ολικής ή μερικής, αλλά κυρίως η ελληνικότητα ψυχής και συνείδησης των αναφερομένων υπό του Αντιπροέδρου Αυτοκρατόρων, τίθεται πλέον αντίστροφα το ζήτημα και ευλόγως προκύπτει το ερώτημα:
«Είναι τελικά Έλληνας ο Πάγκαλος;»
Ο κάθε απλός παρατηρητής και η Ιστορία, ας δώσουν την πρέπουσα απάντηση…
Aπό το Νοιάζομαι ΝΕΤ
ελληνικά… Και ας ήξεραν, όλως τυχαίως, απ’ έξω ολόκληρη την ελληνική ιστορία και τα συναξάρια των ηρώων και των αγίων του Έθνους, που αγνοεί βαθιά ο ίδιος!
Σχετικά δε με τους Αυτοκράτορες, τους οποίους δεν μπόρεσε σε όλη του τη ζωή να φτάσει ούτε στη σκιά της ουράς του αλόγου τους, ο Πάγκαλος, του οποίου μοναδικό έργο αποτελεί η τραγωδία των Υμίων και ο τραγέλαφος της παράδοσης ουσιαστικά του αιτούμενου άσυλο και προστασία ηγέτη των Κούρδων Οκτσαλάν στις Τουρκικές Μυστικές Υπηρεσίες στην Κένυα, έχουμε να παρατηρήσουμε τα εξής:
Ο ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΟΣ
Ο Ιουστινιανός, ο μέγας και φωτισμένος ευσεβέστατος Αυτοκράτορας, ήταν θρακικής, ελληνικής δηλαδή καταγωγής. Όπως και ο πιστός του Στρατηγός και ένας από τους ικανότερους της Ιστορίας, ο Βελισάριος, ο λεγόμενος και «σπαθί του Ιουστινιανού», που καταγόταν από το Ορμένιο (Γερμάνιο-Τζερμένιο) του Έβρου!
Την εποχή που έγινε Αυτοκράτορας ο θείος του Ιουστίνος, η οικογένεια του Ιουστινιανού ζούσε στα βόρεια της Μακεδονίας μας, πάνω από τις Σιδηρές Πύλες, σε ένα χωριό που ονομαζόταν Ταυρίσιο, κοντά στο φρούριο των Βεδεριανών. Η περιοχή εκείνη γεωγραφικά ονομαζόταν Δαρδανία και διοικητικά ανήκε στη γιγάντια Ρωμαϊκή Επαρχία του Ιλλυρικού. Αυτά ακριβώς δημιούργησαν σύγχυση σε κάποιους, πως επειδή κατοικούσε στην τεράστια επαρχία που βαφτίστηκε από τους Ρωμαίους «Ιλλυρικό», θα ήταν και Ιλλυριός ή Δαρδάνιος… Φυλές που ήδη είχαν συγχωνευθεί και εξαφανιστεί από το προσκήνιο.
Όμως ο Ιουστινιανός ήταν Θρακιώτης στην καταγωγή, αφού το αληθινό του όνομα ήταν Φλάβιος Πέτρος Σαββάτιος, από το όνομα του πατέρα του, του Σαββάτιου, ονομασία που ακριβώς παραπέμπει στην αρχαία θρακική θεότητα του Σαβάζιου ή Σαββάτιου, μια θρακική-ορφική μορφή του Διονύσου!
Αργότερα, χρησιμοποιήθηκε η σλαβική μετάφραση του ονόματος Ιουστινιανός, απ΄ όπου προέκυψε το σλαβικό «Ουπράβδα», σε μια προσπάθεια να σλαβοποιηθεί ο Αυτοκράτορας που γεννήθηκε στο Ταυρίσιο, κάτω από τα Σκόπια (Σκούποι), το 483 μ.Χ., εποχή που δεν είχαν καν κατέβει οι Σλάβοι!
Το να ήταν «Λατίνος», το αποκλείουν όλοι ανεξαιρέτως οι συγγραφείς και ερευνητές, που ούτε καν συζητούν ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
Επομένως ο Ιουστινιανός δεν ήταν «Ιλλυριός», δεν ήταν «Λατίνος», δεν ήταν «Σλάβος»… επειδή ήταν ακριβώς Έλληνας! Από μια φτωχή ελληνική αγροτική οικογένεια της Θράκης που προσπαθούσε να επιβιώσει γενιά προς γενιά μέσα στον γενικό εκλατινισμό (γλώσσας και ονομάτων) και τη στέρηση παιδείας που είχε προηγηθεί, μαζί με την βαριά ρωμαϊκή καταπίεση κυρίως της πάντα εθνεγέρτιδας Μακεδονίας και Θράκης, αλλά με τους σκληρούς διωγμούς μετέπειτα κατά των Χριστιανών, μέχρι που είχε έρθει ευτυχώς ο Μέγας Κωνσταντίνος!
Από εκείνα τα μέρη του Ταυρίσιου ξεκίνησε λοιπόν κάποτε πάμφτωχος και ο θείος του Πέτρου, ο Φλάβιος Ιουστίνος, αναλφάβητος λόγω φτώχειας, αλλά ρωμαλέος και καλόκαρδος, που χάρη στο σωματικό του ανάστημα, κατατάχτηκε στο στρατό και κατάφερε να ανέλθει γρήγορα τα αξιώματα, μέχρι που έγινε Αρχηγός της Φρουράς του Αυτοκράτορα και στο τέλος Αυτοκράτορας, φροντίζοντας αμέσως για τον ανιψιό του, που τον κάλεσε κοντά του στην Πόλη, μεριμνώντας να λάβει την καλύτερη παιδεία και μάλιστα την ελληνική, γεγονός που ωφέλησε πολύ τελικά τον Πέτρο, τον οποίο ο Ιουστίνος είχε για δεξί του χέρι και τον υιοθέτησε μάλιστα, μετονομάζοντάς τον σε Ιουστινιανό, που σημαίνει γιος του Ιουστίνου…
Ο μεγάλος Ιουστινιανός, που νυμφεύτηκε μια απλή, καλόκαρδη, θαρραλέα και πανέμορφη Ελληνίδα από την Κύπρο, τη Θεοδώρα, ο οραματιστής και κτήτορας της λαμπρής και αξεπέραστης Αγια-Σοφιάς, είναι άλλωστε εκείνος που εξέδωσε τις Νεαρές, δηλαδή τους Νέους Νόμους του Κράτους στην Ελληνική Γλώσσα, αναγνωρίζοντας έτσι την ελληνικότητα της Αυτοκρατορίας και του λαού μας!
ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΟΣ, ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΗ ΚΑΙ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Το μόνο που έκανε, όπως κάθε φιλότιμος άνθρωπος, ήταν να τειχίσει το χωριό του το Ταυρίσιο με ένα μικρό κάστρο με τέσσερις πύργους που ονομάστηκε Τετραπυργία και παραδίπλα να χτίσει μια πόλη, που την ονόμασε τιμητικά Ιουστινιανή Πρώτη, να δυναμώσει το παρακείμενο Φρούριο των Βεδεριανών και να χτίσει και μια ακόμη πόλη στη θέση της Ουλπιανής, που την ονόμασε Ιουστινιανή Δευτέρα, σαν ένδειξη ευγνωμοσύνης στον τόπο που μεγάλωσε και ξεκίνησε.
Μια μοναδική σύγχρονη τοιχογραφία στην Ι. Μ. Αγίας Θεοδώρας στο κέντρο της Θεσσαλονίκης,
όπου θησαυρίζεται το σκήνωμα του Οσίου Δαυίδ που εξέπληξε τον Ιουστινιανό
Μάλιστα στην Ιουστινιανή Πρώτη ίδρυσε ξεχωριστή Μητρόπολη και μετέφερε την Έδρα της Επαρχίας Ιλλυρικού, δυσαρεστώντας έτσι τους Θεσσαλονικείς, που επιστράτευσαν τον Όσιο Δαυίδ τον Δενδρίτη-Αμυγδαλίτη της Θεσσαλονίκης, ο οποίος και αποδέχτηκε μετά από εντολή Αγγέλου να βοηθήσει Θείω θελήματι την πόλη του, πηγαίνοντας στον ίδιο τον Ιουστινιανό και την καλή Θεοδώρα στην Κωνσταντινούπολη, σαν απεσταλμένος των αρχών της Μακεδονικής Πρωτεύουσας, προγνωρίζοντας θαυμαστά και ανακοινώνοντας προκαταβολικά στον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Αριστείδη την επιτυχή έκβαση της αποστολής του!
Φτάνοντας, εξέπληξε τους πάντες με την πραότητα και την αγιοσύνη του και λάμποντας από τη Θεία Χάρη, φωτεινός σαν επίγειος Άγγελος, λευκασμένος σαν Αβραάμ, θυμίασε τους Βασιλείς, τους Αξιωματούχους του παλατιού και τον λαό επί μία ολόκληρη και πλέον ώρα, όχι με θυμιατήρι, αλλά κρατώντας μέσα στην παλάμη του τα αναμμένα κάρβουνα, χωρίς να βλαφθεί καθόλου!
Τότε συγκινημένος ο αγαθός Ιουστινιανός, αφού τον παρακάλεσε να εύχεται για εκείνον, του απέδωσε αμέσως πίσω στη Θεσσαλονίκη την Έδρα του Ιλλυρικού, υπογράφοντας τα σχετικά έγγραφα!
Ο Ιωάννης Τσιμισκής, ονομαζόταν Ιωάννης Κουρκούας, ο επονομαζόμενος λόγω του μικρού του αναστήματος «Τζιμισκής-Τσιμισκής» και καταγόταν από την εξελληνισμένη οικογένεια των Κουρκούα από την Αρμενία, που είχε δώσει στο Βυζάντιο ικανούς στρατηγούς, ενώ η μητέρα του ήταν καθαρή Ελληνίδα, η αδελφή του μετέπειτα Αυτοκράτορα Νικηφόρου Φωκά, της ονομαστής ελληνικής οικογένειας των Φωκάδων από την ευσεβή και αγιοτόκο Καππαδοκία!
Επομένως ο Ιωάννης Τσιμισκής ήταν ανιψιός του Νικηφόρου Φωκά και αποδείχθηκε τελικά ένας ικανότατος Έλληνας Στρατηγός και Αυτοκράτορας, παρότι ανέτρεψε το θείο του από το θρόνο, συμμαχώντας με την Αυγούστα Θεοφανώ, γεγονός που αποτελεί και το μόνο μελανό σημείο του.
Η ΘΑΝΑΤΩΣΗ ΤΩΝ ΠΑΡΗΚΟΩΝ ΑΡΜΕΝΙΩΝ
Υπάρχει τέλος ένα επεισόδιο, που λέει πολλά, όταν σε κάποια πολιορκία ενός κάστρου μας που είχαν καταλάβει οι Σαρακηνοί, ο Νικηφόρος Φωκάς που το πολιόρκησε δέχτηκε τους όρους της παράδοσης των Σαρακηνών, οι οποίοι ζήτησαν να αποχωρήσουν οπλισμένοι, με τις γυναίκες, τους γέροντες και τα παιδιά, χωρίς να τους πειράξει κανείς.
Ο Νικηφόρος Φωκάς, ως Στρατηγός, έδωσε το λόγο του, οι στρατιώτες του παρατάχτηκαν ανοίγοντας δρόμο και άρχισε η έξοδος των οπλισμένων Σαρακηνών που παρέδιδαν το Κάστρο. Οι όμορφες γυναίκες τους πέρασαν μπροστά από τους Έλληνες στρατιώτες που έμειναν εντελώς ακίνητοι! Πέρασαν κατόπι από Ρως (Ρώσους Στρατιώτες) που είχε ο Στρατηγός κοντά του και εκείνοι απλά φώναξαν με θαυμασμό! Μα σαν πέρασαν οι γυναίκες μπροστά από τους Αρμένιους Στρατιώτες, εκείνοι αμέσως όρμησαν να τις αρπάξουν παρακούοντας τις διαταγές! Άρχισε τότε μια σκληρή μάχη, στην οποία αναγκάστηκε ο Νικηφόρος να στείλει δυνάμεις για να εξοντωθούν οι εμπλεκόμενοι Σαρακηνοί που στην ουσία αμυνόταν.
Έπειτα όμως ο Φωκάς παρέταξε το Στρατό και ζήτησε από όποιους Αρμένιους παράκουσαν, να φανερωθούν. Φανερώθηκαν διακόσιοι τότε Αρμένιοι και ο Νικηφόρος ανακοίνωσε μπροστά σε όλους την απόφασή του: θάνατος!
Δίπλα του διαρκώς ήταν ο Τσιμισκής που δεν αντέδρασε διόλου. Και μάλιστα σαν τον ρώτησε ο Νικηφόρος Φωκάς για το πώς έκρινε την απόφασή του, εκείνος απάντησε απλά πως θα τον έλεγαν «σκληρό» οι στρατιώτες…
Εάν όμως ο Ιωάννης Τσιμισκής, έχει αρμενική εθνική συνείδηση, εάν ήταν συνειδητός Αρμένιος, όχι μόνο θα διαφωνούσε φανερά, αλλά εκμεταλλευόμενος τη συγγενική σχέση του με τον Φωκά, θα προσπαθούσε να εμποδίσει εκ των προτέρων ή να αλλάξει εκ των υστέρων την απόφασή του, καθώς θα εκτελούνταν 200 επίλεκτοι Αρμένιοι Στρατιώτες! Αντ΄ αυτού σώπασε, γεγονός που δείχνει πως η εθνική συνείδησή του ήταν Βυζαντινή, δηλαδή ελληνική!
Η Δυναστεία των Παλαιολόγων, είχε ιδρυτή της τον Μιχαήλ Η’ Παλαιολόγο, γιό των Ελλήνων Ανδρόνικου Δούκα Κομνηνού Παλαιολόγου και της Θεοδώρας Παλαιολογίνας!
Οι Παλαιολόγοι ήταν μια από τις παλαιότερες Ελληνικές οικογένειες του Βυζαντινού Βορρά, πρωτοϋπερασπιστές των δυτικών συνόρων από τις επιδρομές των Νορμανδών!
Ο δε Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, το τελευταίος Αυτοκράτορας της Πόλης, είχε Έλληνα πατέρα, τον Αυτοκράτορα Μανουήλ Β’ Παλαιολόγο και μητέρα την εξελληνισμένη Σερβίδα Πριγκίπισσα Ελένη Δραγάζη (Δραγάτση-Δραγάση) - κόρη του Σέρβου Δεσπότη των Σερρών Κωνσταντίνου Δραγάζη - με την οποία απέκτησαν πολλά παιδιά.
Σημειώνεται πως οι Σερβικοί Οίκοι ήταν κατά 70-90% εξελληνισμένοι, λόγω της ελληνορθόδοξης παιδείας που λάμβαναν από παιδιά, αλλά και της συνεχούς επιδίωξης να τελούν γάμους με άτομα των Ελληνικών Βασιλικών και Αρχοντικών Οίκων του Βυζαντίου, κάτι το οποίο θεωρούσαν μεγάλη τιμή και ιδιαίτερη υπερηφάνεια!
Από τότε έχει τις ρίζες της και η Ελληνο-Σερβική φιλία και αμοιβαία συμπάθεια, που οδήγησε και στην Ελληνο-Σερβική Συμμαχία του 1912-13. Μια φιλία που φτάνει ως τις ημέρες μας, παρά την προσπάθεια του Κομμουνισμού και του Τίτο να την ξεριζώσει, μια και ήταν εδραιωμένη στην Αγία Ορθοδοξία!
Συγκινητική είναι η άγνωστη σχετικά ιστορία της μητέρας του Κωνσταντίνου ΙΑ΄ Παλαιολόγου, της Ελένης, που έχει αποκρυφθεί πλήρως από τη συνήθη «ιστορία».
Η Ελένη (που έφερε όχι τυχαία το όνομα της μητέρας του Αγίου Κωνσταντίνου της Ελένης, ώστε Κωνσταντίνος Ελένης έχτισε την Πόλη, Κωνσταντίνος Ελένης την έχασε πέφτοντας ηρωικά μαχόμενος) ήταν πολύ ευσεβής γυναίκα, γεμάτη από Πίστη στο Χριστό, αφοσιωμένη στην Ορθοδοξία μας, ζώντας με αγιότητα, καρτερικότητα και προπαντός υπομονή. Μια έννοια που τη χαρακτήριζε πάντα και την ακολούθησε σαν όνομα όταν μετά την κοίμηση του συζύγου της το 1425 μ.Χ. ο οποίος ήδη είχε μονάσει με το όνομα Ματθαίος, έγινε και εκείνη μοναχή!
Η Υπομονή λοιπόν αφιερώθηκε τότε στο Μοναστήρι της Κυράς Μάρθας, συνεχίζοντας ταυτόχρονα και το έργο της εν Χριστώ φιλανθρωπίας, ιδρύοντας Γηροκομείο στο Μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου της Πέτρας στην περιοχή των Βλαχερνών της Κωνσταντινουπόλεως, γνωστό ως «Καθίδρυμα της Ελπίδος των Απηλπισμένων».
Στο Μοναστήρι αυτό βρισκόταν και το άφθαρτο λείψανο του Οσίου Παταπίου, το οποίο μεταφέρθηκε μετά την Άλωση και κρύφτηκε μέσα σε σπηλιά, στη σημερινή Ιερά Μονή Οσίου Παταπίου στο Λουτράκι Κορινθίας, όπου και θησαυρίζεται έως τώρα άφθαρτο, δωρίζοντας ευλογίες και ιάσεις. Εκεί άλλωστε βρίσκεται και η κάρα της Οσίας Υπομονής, που αγίασε με την αλύγιστη δροσερή υπομονή και την ακλόνητη θερμή Πίστη της στον Σωτήρα Χριστό.
Η Οσία Υπομονή, που στη Θεσσαλονίκη τιμάται στον Ι. Ν. του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου στη Νεάπολη, στην Αχαΐα στον Ι. Ν. Αγίου Ανδρέου Εγλυκάδας Πατρών και σε πολλά μέρη της Ελλάδος, η αγία μητέρα του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, κοιμήθηκε στις 13 Μαρτίου του 1450 μ.Χ., ενόσω ο γιος της είχε γίνει Αυτοκράτορας, χωρίς ευτυχώς να ζήσει το τέλος του και την τραγική πτώση της Βασιλεύουσας.
Η Εκκλησία μας εορτάζει τη μνήμη της στις 13 Μαρτίου, αλλά και στις 29 Μαΐου, ανήμερα της Αλώσεως και του ηρωικού θανάτου του γιού της! Το όνομά της και η μνήμη της εκείνη την ημέρα, είναι ένα μήνυμα Πίστης και Υπομονής ως την ώρα της τελικής Ανάστασης του Γένους …
Η Οσία Υπομονή επιτελεί και σήμερα εμφανίσεις και θαύματα ιάσεως, όπως αυτό που συνέβη σε οδηγό ταξί και καταγράφεται στο βιβλίο της Ι. Μ. Οσίου Παταπίου στο Λουτράκι Κορινθίας, όπου τιμάται ιδιαιτέρως η Αγία! (δείτε και εδώ)
«ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ Ο ΠΑΓΚΑΛΟΣ;»
Εξ όλων των παραπάνω, από τα οποία διαφαίνεται όχι μόνο η ελληνικότητα καταγωγής, ολικής ή μερικής, αλλά κυρίως η ελληνικότητα ψυχής και συνείδησης των αναφερομένων υπό του Αντιπροέδρου Αυτοκρατόρων, τίθεται πλέον αντίστροφα το ζήτημα και ευλόγως προκύπτει το ερώτημα:
«Είναι τελικά Έλληνας ο Πάγκαλος;»
Ο κάθε απλός παρατηρητής και η Ιστορία, ας δώσουν την πρέπουσα απάντηση…
Aπό το Νοιάζομαι ΝΕΤ
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΠΕΣ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΣΟΥ ΧΩΡΙΣ ΥΒΡΕΙΣ. Παρατηρούμε ακραίες τοποθετήσεις αναγνωστών. ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ δεν θέλουμε να μπαίνουμε στη δύσκολη θέση να μην βάζουμε ΟΛΑ τα σχόλια. Δόξα στο Θεό η Ελληνική γλώσα είναι πλούσια ωστε να μην χρειάζονται ακραίες εκφράσεις.