Και τους πληρώνουμε και μας πληγώνουν...Γράφει η Άννα Μπουζιάνη

Σάλος έχει ξεσπάσει για το “τείχος” που προτάθηκε να γίνει στα σύνορά μας με το όμορο κράτος της Τουρκίας, μπας και ανακόψουν το κύμα παράνομης μετανάστευσης από εκεί προς τα εδώ. Αιχμηροί οι αριστερίζοντες κατά του αποκλεισμού των συνόρων· εγώ να συμφωνήσω μαζί τους. Ποιος μπορεί να ταϊζει σε καθημερινή βάση τους χιλιάδες μετανάστες που μπαίνουν στη χώρα· να τους παρέχει υγεία, αν αρρωστήσουν, και στοιχειώδεις εγκαταστάσεις διαμονής. Και ποιος θα τα πληρωσει, για άλλη μια φορά αυτά; Ο Ελληνας πολίτης, που τον γδέρνουν από 18 πάντες. Μας λένε ότι τα Νοσοκομεία έχουν φαλιρίσει. Πέρα από την κακή διαχείριση που γίνεται κατα κόρον και κανείς ποτέ δεν τιμωρείται, έχετε σκεφτεί τί ποσά ξοδεύονται για νοσήλεια των αλλοδαπών στα νοσοκομεία; Γνωρίζετε ότι έχουν προτεραιότητα και αν μπει μέσα και πει είμαι μετανάστης, και έχω αυτό το προβλημα, παρακολουθείται χωρίς να πληρώσει; Τον πληρώνουμε εμείς δηλαδή. Και αν είχαν μπει στη χώρα μας νόμιμα, είχαν χαρτιά, γνώριζα πού έμεναν και δεν είχαν παραβατική συμπεριφορά, να τους πληρώσω. Τώρα μπαίνουν μπουλούκια παράνομα, διαμένουν στους δρόμους και στα παγκάκια, προβαίνουν σε ποινικές πράξεις για να διαβιώσουν, πληρώνω δυο φορές· και για τη διαμονή τους, αλλα πληρώνω και το αποτέλεσμα όλης αυτής της κατάστασης με την υποβάθμιση της περιοχής μου, της πόλης μου, της χώρας μου. Και εκείνοι που έπρεπε να πληρώνουν δεν είμαστε εμείς, αλλά εκείνοι που προκαλούν τους πολέμους για να πουλάνε όπλα και ξεριζώνουν τον κόσμο από τις εστίες τους... Ευτυχώς, αντέχουμε ακόμη... Με έρευνα που έγινε, λέει, σε 50 τόσες χώρες για το πόσο απογοητευμένοι είναι οι Ευρωπαίοι πολίτες, πρώτη έρχεται η Γαλλία με τους Γάλλους στο 60% να βρίσκονται στα πρόθυρα κατάθλιψης από τα οικονομικά μέτρα που θίγονται. Εμείς βρισκόμαστε πολύ μακράν των πρώτων· ούτε καν στη δεύτερη δεκάδα. Ευτυχώς· φαίνεται ότι ο Ελληνας κρατάει λίγο ακόμη από την αρχαιοελληνική φιλοσοφία, που χόρευε, στολιζόταν και τραγουδούσε όταν ετοιμαζόταν για ...πόλεμο. Να κρατήσουμε γερά την ελπίδα μέσα μας· όχι μοιρολατρικά, αλλά αγωνιστικά. Με συμμετοχή και κοινωνικότητα, με σύμπνοια και αποκομμένοι από χρωματιστές σημαίες για να σταθούμε στα πόδια μας και να τα βγάλουμε πέρα...