Τα γεγονότα της Τυνησίας και η Ελλάδα. Του Νίκου Κοτζιά

Η Τυνησία θεωρείτο από πολλές πλευρές ως το υπόδειγμα αραβικής χώρας για την σταθερότητα και την ανάπτυξή της. Αποδείχτηκε ότι η ανάπτυξη σε αυτή τη χώρα, δεν αφορούσε όλους, αλλά μόνο κάποιους. Αποδείχτηκε, επίσης, ότι όλοι οι δήθεν ειδικοί αναλυτές στις μεγάλες χώρες της ΕΕ, ιδιαίτερα στο Παρίσι και στις Βρυξέλλες, δεν καταλάβαιναν τίποτα από τις βαθιές διεργασίες που ελάμβαναν χώρα στην κοινωνία της Τυνησίας. Αντιμετώπιζαν τους πολίτες της ως μια μάζα αποχαυνωμένων οι οποίοι είχαν παραδοθεί στην κυβερνητική προπαγάνδα δικαιολόγησης της μονόπλευρης οικονομικής πολιτικής και του αυταρχισμού.Η εξέγερση στην Τυνησία εκφράζει τον κοινωνικό θυμό. Το αίσθημα απελπισίας που μεγάλα τμήματα του πληθυσμού δεν λαμβάνονταν υπόψη από την Πολιτική Σκηνή. Ότι δεν λαμβάνονταν υπόψη τα αισθήματα και οι ανάγκες, τα συμφέροντα και οι απόψεις τους. Η οικονομική και πολιτική «κορυφή» της χώρας προτιμούσε να τους αγνοεί. Πίστευε ότι βρισκόταν σε αποστολή και δεν είχε καμία υποχρέωση να ανταποκριθεί σε λαϊκά αισθήματα και απαιτήσεις. Οι αντιθέσεις μεγάλωναν, αλλά κυβέρνηση και τα διαπλεκόμενα με αυτήν ΜΜΕ έκαναν λόγο, από το πρωί μέχρι το βράδυ, για τις επιτυχίες της.Στην Τυνησία, η κυβέρνηση είχε κλειστεί σε γυάλινους πύργους, στηριζόταν στην πλύση εγκεφάλου που έκαναν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και είχε αποκτήσει την αίσθηση της αιωνιότητας ως εξουσία. Ιδιαίτερα ο αυταρχικός πρόεδρος Μπεν Αλί είχε χάσει την επαφή του με την πραγματικότητα και την πραγματική ατμόσφαιρα στην κοινωνία. Οι αυλικοί του παρουσίαζαν μια εξωπραγματικά θετική εικόνα για τον ίδιο και την παρέα του. Είχε τυφλωθεί απέναντι στα πραγματικά προβλήματα. Σε αυτή την τύφλωση ιδιαίτερο ρόλο έπαιζε η «θετική» εικόνα του στο εξωτερικό. Ο ίδιος δεν διέθετε στρατηγικές εξόδου από την κρίση, ούτε κάποιο όραμα. Οι αναλυτές που είχε γύρο του, αλλά και εκείνοι σε Παρίσι και Βρυξέλλες, ήταν πεπεισμένοι ότι δεν πέφτει με τίποτα. Ότι ο λαός τον ήθελε, το λιγότερο τον ανεχόταν.Ασφαλώς η Ελλάδα δεν είναι Τυνησία. Παρά τις αυταρχικές πλευρές που έχει αναπτύξει η ελληνική δημοκρατία δεν είναι ένα καθεστώς που μπορεί να χαρακτηριστεί ως αυταρχικό. Η κυβέρνηση είναι μεν αλαζονική αλλά προσπαθεί να μην το δείχνει. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός καλλιεργεί εδώ και καιρό μια διπλή γλώσσα, όπως έχω πολλάκις αναλύσει. Η δεύτερη γλώσσα είναι αυτή της κοινωνικής ευαισθησίας και μια προσπάθεια να εμφανιστούν όλα όσα γίνονται ως «αναγκαία» και όχι κατά επιλογή. Αρκετοί υπουργοί συζητούν πραγματικά με τμήματα και μερίδες της κοινωνίας και επιδιώκουν σε αντίθεση με ότι συμβαίνει στον πυρήνα της οικονομικής και εξωτερικής πολιτικής να διαβουλευτούν μαζί τους, να υπάρξει μια στοιχειώδη συναίνεση. Υπάρχουν, λοιπόν, διαφορές και μάλιστα σημαντικές. Όμως, υπάρχουν, έστω και περιορισμένα, ανησυχητικές συμπτώσεις.Συμπτώσεις και παραλληλισμοί μπορούν να γίνουν ως προς το γεγονός ότι η εξουσία στην Αθήνα δεν έχει εικόνα για τις διεργασίες στα «έγκατα της κοινωνίας». Σε μεγάλο βαθμό δεν ενδιαφέρεται να αποκτήσει. Ακόμα και σημάδια που αυθόρμητα εμφανίζονται μπροστά της, από το Ηρώδειο μέχρι την Κοζάνη, προτιμά να τα αγνοεί. Είναι επίσης τυφλή, όχι ασφαλώς στον ίδιο βαθμό και με τον ίδιο τρόπο, απέναντι στις αγωνίες και ανάγκες της πλειοψηφίας των πολιτών. Τις λαμβάνει δε υπόψη, μόνο όταν πιέζεται και εξαναγκάζεται. Στηρίζεται στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, στους τραπεζίτες και την διαπλοκή, πιο ορθά έχει εγκλωβιστεί σε αυτά τα συμφέροντα. Έχει κλειστεί σε γυάλινους τοίχους και δεν κατανοεί τις καταιγίδες που έρχονται. Και όταν αυτές έρθουν, δεν θα προλάβει μέσα στην τύφλα της ούτε να τους δει. Το ότι δεν τις βλέπει να έρχονται, εκείνη, οι αναλυτές και υποστηρικτές της, όλο το λεγόμενο «σύστημα» εξουσίας, δεν σημαίνει ότι δεν έρχονται!