Οι κοινωνίες που ξεσηκώθηκαν, είχαν «αυτιά» προδιατεθειμένα να μην προσπεράσουν το σύνθημα «ΕΞΕΓΕΡΣΗ» αλλά να το ενστερνιστούν και να επιχειρήσουν να πάρουν στα χέρια τους τις τύχες του τόπου τους.
Τα γεγονότα στην Τυνησία και την Αλβανία χθες, στην Αίγυπτο σήμερα και αύριο ποιος ξέρει που αλλού στη βραδυφλεγή βόμβα της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, σαφώς και δεν είναι κεραυνός εν αιθρία.
Και φυσικά διόλου άσχετα δε μπορούν να θεωρηθούν, από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που έχει το πολιτικό οικοδόμημα, οι κυρίαρχες κοινωνικές λογικές καθώς και οι τρόποι άσκησης της πολιτικής εξουσίας από τα επισφαλή - κατά τα λοιπά – κυρίαρχα καθεστώτα στην ευρύτερη περιοχή.
Είναι επίσης ανεπίτρεπτο να αποσυνδέονται αυτές οι εξελίξεις, από την πολύχρονη αβανταδόρικη στάση των ΗΠΑ απέναντι στα κλυδωνιζόμενα καθεστώτα. Μια στάση που τα αποθράσυνε, και που για χρόνια ολόκληρα συμπίεζε σε επίπεδα που ξεπερνούσαν κατά πολύ τα όρια ανοχής των κοινωνιών, ακόμα και στα στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα στην καθημερινότητά τους.
Φυσικά οι εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή, δεν μπορούν να αποσυνδέονται από τους γενικότερους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς μέσα στους οποίους ενσωματώνονται ( με διαφορετικό φυσικά ειδικό βάρος για κάθε χώρα ξεχωριστά) στοιχεία όπως:
- Θρησκευτικός φονταμενταλισμός…
- Ειδικός ρόλος στη διαφαινόμενη ενεργειακή σκακιέρα…
- Αναδιατάξεις εμπορικών αγορών και…
- Σχεδιασμοί για γενικευμένες πλανητικού χαρακτήρα πολιτικές ανακατατάξεις σε επίπεδο και διακρατικών συμμαχιών, αλλά και μετωπικών πολιτικών και οικονομικών συμπαρατάξεων...
Από την άλλη μεριά…
Η οικονομική κρίση και οι γενικευμένες επιπτώσεις της, ήταν ο καταλύτης – επιταχυντής της ενεργοποίησης των κοινωνιών σε μια κατεύθυνση αντίστασης, έστω και αν δεν είναι πάντα ξεκάθαρο το περιεχόμενο, οι πολιτικοί στόχοι και η κατεύθυνση των ειδικότερων και των γενικότερων αιτημάτων τους.
Το πρώτο δίδαγμα ωστόσο είναι σαφές και απόλυτα ξεκάθαρο:
Οι κοινωνίες που ξεσηκώθηκαν, είχαν «αυτιά» προδιατεθειμένα να μην προσπεράσουν το σύνθημα«ΕΞΕΓΕΡΣΗ» αλλά να το ενστερνιστούν και να επιχειρήσουν να πάρουν στα χέρια τους τις τύχες του τόπου τους.
Αυτό φυσικά δεν προκαθορίζει από μόνο του, ούτε το εύρος της αγωνιστικής διάθεσης, ούτε το αν και κατά πόσον θα τελεσφορήσει επιτυχημένα ο αγώνας που ξετυλίγεται.
Και φυσικά δε θα καθορίσει ούτε το χαρακτήρα αλλά ούτε την κατεύθυνση των διαφαινόμενων αλλαγών.
Έχει ωστόσο σημασία να μην προσπεράσουμε αβασάνιστα το γεγονός πως το σύνθημα της «ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ» άγγιξε το νου και τις καρδιές των ανθρώπων.
Πρόκειται ασφαλώς για τη μεγάλη αλήθεια που εσκεμμένα προσπερνούν οι ισχυροί της γης με προφανή στόχο να χαλιναγωγήσουν το ξέσπασμα της λαϊκής οργής, προσβλέποντας στον έλεγχο των εξελίξεων διατηρώντας για τον εαυτό τους ένα ρόλο πρωταγωνιστικό στο σκηνικό της επόμενης μέρας.
Υπό το πρίσμα αυτής της επιδίωξης, μόνο τυχαία δεν είναι η απόπειρα της Αμερικανής υπουργού εξωτερικών, να παρέμβει στις εξελίξεις στην Αίγυπτο, πετώντας σαν στυμμένη λεμονόκουπα το μέχρι πρότινος συνεταιράκι των ¨ΗΠΑ, και επιχειρώντας να υιοθετήσει προκαταβολικά την προοπτική της δημοκρατικής μετεξέλιξης στην περιοχή.
ΣΟΥΕΖ=ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ
Το ζητούμενο για την Κλίντον, δεν είναι η δημοκρατία στην Αίγυπτο αλλά η χαλιναγώγηση των διαθέσεων των ισλαμιστών, προκειμένου να μην απολέσουν με τρόπο ανεξέλεγκτο οι ΗΠΑ το προτεκτοράτο τους στην περιοχή, υπό το φόβο μιας απροσδόκητης τροπής της λαϊκής εξέγερσης, που θα αξιοποιήσουν κατά τους σχεδιασμούς τους οι ισλαμιστές ηγέτες.
Ωστόσο οι όποιοι σχεδιασμοί των ισλαμιστών ηγετών, θα ήταν καμένο χαρτί που διόλου δε θα θορυβούσε την Αμερικανική ηγεσία αν δε συνδυάζονταν από το λαϊκό ξεσηκωμό του οποίου φοβούνται την ανεξέλεγκτη τροπή του.
Δεκάρα τσακιστή δε θα έδινε για τα πολιτικά δικαιώματα στην Αίγυπτο η κυβέρνηση των ΗΠΑ – όπως δεν έδωσε δεκαετίες ολόκληρες που στήριζε το καθεστώς Μουμπάρακ – αν δεν αισθανόταν να απειλούνται από τις εξελίξεις τα συμφέροντά της στην ευρύτερη περιοχή. Τώρα αυτό που φοβούνται όλοι είναι το ντόμινο του ξεσηκωμού.
Γι αυτό και οι ΗΠΑ επιχειρούν να χαλιναγωγήσουν τις εξελίξεις.
Και αυτός είναι και ο λόγος που οι φτωχοπρόδρομοι υπηρέτες των κυρίαρχων στρατηγικών επιλογών, μπορεί να αποτολμούν τις φραστικές αντιπαραθέσεις με τις κυρίαρχες πολιτικές της παγκόσμιας διακυβέρνησης, ωστόσο υπάρχει κάτι που ουδέποτε θα το τολμήσουν.
Ουδέποτε θα επιχειρήσουν να αναδείξουν το ειδικό βάρος που έχει ο παράγοντας «αγωνιζόμενος και δη εξεγερμένος λαός» στη δυναμική των εξελίξεων.
Πρόκειται για όλους αυτούς που ξέρουν καλά πως το να αντιπαρατεθείς φραστικά, ακόμα και το να απαξιώσεις λεκτικά τις εφαρμοζόμενες πολιτικές, δεν κοστίζει.
Άλλωστε συχνότατα δε διστάζουν να αφορίζουν αυτές τις πολιτικές ακόμα και οι ίδιοι οι εμπνευστές τους προκειμένου να επενδύσουν στο ψευδεπίγραφα «αντιστασιακό» τους προφίλ. (Ας θυμηθούμε πως και ο ΓΑΠ αλλά και ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ θα «διαδήλωναν» ευχαρίστως ενάντια στις πολιτικές που εφαρμόζουν).
Εκείνο που κοστίζει είναι να τολμήσουν να αναγνωρίσουν ευθαρσώς πως ο αποτελεσματικότερος καταλύτης που μπορεί να λειτουργήσει αποτρεπτικά στην εφαρμογή αυτών των πολιτικών, είναι ο στοχευμένα ξεσηκωμένος λαός και η προοπτική ανάδειξης του πρωταγωνιστικού του ρόλου στις εξελίξεις.
Αυτό είναι που δε θέλουν…
Αυτό αντιπαλεύουν λυσσασμένα…
Και γι αυτό επιδίδονται μετά μανίας σε συνωμοσιολογικά σενάρια που δεν θέλουν να αναγνωρίσουν καμία αυθεντικότητα στο κίνημα, αλλά να το εμφανίσουν ως υποταγμένο από τη γέννηση του στους σχεδιασμούς των ισχυρών.
Δε θα απαντήσουν ποτέ όμως στο γιατί αυτοί οι «ισχυροί» καθυστέρησαν τόσες δεκαετίες να το οργανώσουν, και επιχειρούν να το ευνουχίσουν σήμερα προκειμένου να μη χάσουν τη μπάλα από τα χέρια.
Και φυσικά δε θ απαντήσουν ποτέ πως ξαφνικά οι Αμερικανοί αποφάσισαν να ρισκάρουν τα συμφέροντά τους στη διώρυγα του Σουέζ προκειμένου να απαλλαγούν από τον ..παρείσακτο πλέον Μουμπάρακ.
Και δεν είναι τυχαίο που δεν απαντούν…
Δεν απαντούν…
Γιατί ο ρόλος τους δεν είναι να απαντούν αλλά να αποπροσανατολίζουν από το κυρίαρχο.
Και αυτό είναι εκείνο που ξέρουν όλοι καλά πως έχουν λόγο να το φοβούνται.
Δε διστάζουν υποκρινόμενοι να εμφανίζονται ως υπέρμαχοι «άλλων πολιτικών».
Τους αρκεί ωστόσο να υπονομεύουν θεατρινίζοντας τον μοναδικό καταλύτη που μπορεί να τις επιβάλει. Κι αυτό δεν είναι τυχαίο…
Ξέρουν καλά πως χωρίς τον εξεγερμένο λαό στο προσκήνιο, δεν υπάρχει καμία ελπίδα ανατροπής των επιλογών της παγκόσμιας διακυβέρνησης, γι αυτό και τα δηλητηριασμένα βέλη της απαξίωσης, σημαδεύουν αυτήν ακριβώς τη μεγάλη αλήθεια.
Το ζητούμενο επομένως δεν είναι να αφορίζεις το κίνημα επειδή τα Αμερικανικά συμφέροντα και η παγκόσμια διακυβέρνηση έχει τα σχέδια της – τα οποία και βεβαίως οφείλει κανείς να μην παραγνωρίζει και να μην προσπερνά.
Οφείλει όμως να μην τα προσπερνά, όχι για να παραδίδει σ αυτά τα πάντα, αλλα για να αναζητά τους τρόπους που θα εμποδίσουν την εφαρμογή τους και θα οδηγήσουν στην οριστική τους ανατροπή.
Το γεγονός ότι διαχρονικά αυτοί οι σχεδιασμοί έχουν καρποφορήσει και διάφορα κινήματα έχουν ευνουχιστεί, συνιστά λόγο για αυξημένη πολιτική επαγρύπνιση απέναντι σ αυτούς τους σχεδιασμούς, και όχι για να υποκλιθούμε άκριτα και με απόλυτο ραγιαδισμό στο "μεγαλείο" και στο ανυπέρβλητο αυτών των σχεδίων.
Και κυρίως το ζητούμενο είναι να αναδεικνύεις την ανάγκη να μπορούν οι ηγέτες των λαών – ή όσοι φιλοδοξούν να είναι τέτοιοι – να απεμπλέκουν τη δυναμική του κινήματος από αυτά τα σχέδια και να το μετατρέπουν σε πολιορκητικό κριό για τη γενικευμένη ανατροπή τους.
Μπορούν???
Θέλουν???
Ή αρκούνται στο ρόλο του κομπάρσου, σε ρόλο που κάποιοι άλλοι διάλεξαν πριν από αυτούς και για λογαριασμό τους???
Οι ηγετίσκοι άλλωστε υπάρχουν μόνο για να τους προσπερνάς.
Ας έχουμε λοιπόν τα μάτια ανοικτά…
Ο «αποτελεσματικός» εχθρός δεν είναι αυτός που έχει κολλημένη την ταμπέλα στο κούτελο…
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΠΕΣ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΣΟΥ ΧΩΡΙΣ ΥΒΡΕΙΣ. Παρατηρούμε ακραίες τοποθετήσεις αναγνωστών. ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ δεν θέλουμε να μπαίνουμε στη δύσκολη θέση να μην βάζουμε ΟΛΑ τα σχόλια. Δόξα στο Θεό η Ελληνική γλώσα είναι πλούσια ωστε να μην χρειάζονται ακραίες εκφράσεις.