Και όμως, υπάρχουν άμεσες λύσεις ανάπτυξης. Του Νίκου Κοτζιά

Μια πρώτη συμβουλή που είχε δοθεί στην κυβέρνηση ήταν ότι θα έπρεπε να οργανώσει ορισμένες ειδικές πολιτικές περιφερειακής και κλαδικής ανάπτυξης. Ότι δεν θα έπρεπε να εξαντληθεί στα δημοσιονομικά. Δυστυχώς, παγιδευμένη στα νεοφιλελεύθερα σχήματα σύμφωνα με τα οποία όλα τα κόβει και τα ράβει η αγορά, δεν έλαβε τέτοιου είδους μέτρα. Ακόμα και αυτή η μεταρρύθμιση για τον Καποδίστρια δεν συνδέθηκε με μια αναπτυξιακή πολιτική για τις περιφέρειες και την διασφάλιση της παραγωγικής ειδίκευσής τους.Η χώρα διαθέτει ειδικές δυνατότητες στην ναυτιλία, τον τουρισμό, την οικονομία της γνώσης και την οικοδομή. Η κυβέρνηση αντί να στηρίξει αυτούς τους τομείς, προσανατολίζεται, όπως έπραξε και η κυβέρνηση Καραμανλή, στην ενίσχυση των εισαγωγών από τρίτες χώρες, ιδιαίτερα εκείνων που αποτελούν το στήριγμα της γερμανικής οικονομίας, όπως είναι η αυτοκινητοβιομηχανία. Αντίθετα, δεν στηρίζει καθόλου τις εγχώριες βιομηχανίες ατσαλιού, αλουμινίου, τσιμέντου. Δηλαδή, παρότι ζούμε σε εποχή κρίσης, όπου χρειάζεται ειδική στήριξη στην εσωτερική ζήτηση και περιορισμός των εμπορικών ελλειμμάτων, εκείνη συνεχίζει την πολιτική στήριξης των εισαγωγών σε βάρος της εγχώριας παραγωγής που φέρνει και πολύ περισσότερες θέσεις εργασίας.Η κυβέρνηση οφείλει να μελετήσει τις εξελίξεις στην εποχή της παγκοσμιοποίησης. Τότε θα διαπιστώσει ότι η χώρα έχει αναπτυξιακές δυνατότητες ακόμα και για κλάδους που παλαιότερα θεωρούνταν ως τελειωμένοι. Σήμερα, εννιακόσια εκατομμύρια άνθρωποι, κύρια στην ΝΑ Ασία, εισέρχονται για πρώτη φορά στην παραγωγή σύγχρονων αγαθών και υπηρεσιών. Αυτά τα 900.000.000 έχουν, πλέον, ξεφύγει από την φτώχια και διαφοροποιούν όλο και περισσότερο τις διατροφικές τους συνήθειες. Η παγκόσμια κατανάλωση τροφής αυξάνει αλματικά και οι τιμές των περισσοτέρων τροφίμων αυξάνουν με γρηγορότερους ρυθμούς από ότι ο μέσος όρος του συνόλου των αγαθών στις παγκόσμιες αγορές. Ανάλογη τάση παρουσιάζουν οι τιμές και ο όγκος ζήτησης ορυκτών, καθότι αυτά τα 900.000.000 άνθρωποι έχουν μπει στην παραγωγική διαδικασία για την οποία χρειάζονται πρώτες ύλες.Μια κυβέρνηση με εθνικό αναπτυξιακό σχέδιο, θα δημιουργούσε μια ειδική μονάδα για τον σχεδιασμό της ανάπτυξης της χώρας, ιδιαίτερα ανά περιφέρεια και στους κλάδους που ήδη κατέγραψα. Ακόμα και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής κινήθηκε στη δεκαετία του πενήντα με έναν τέτοιο προσανατολισμό, μετακαλώντας τον Ανδρέα Παπανδρέου από τις ΗΠΑ, προκειμένου να προωθήσει τον σχεδιασμό ειδίκευσης της ελληνικής οικονομίας. Αν η κυβέρνηση είχε πράξει κάτι ανάλογα ήδη από το 2009, τότε η χώρα θα είχε σήμερα έναν στοιχειώδη σχεδιασμό για τους δυναμικούς κλάδους της μελλοντικής ελληνικής οικονομίας. Πριν από όλα, θα είχε συμμαζέψει την αγροτική παραγωγή, την βιομηχανία επεξεργασίας τροφών και ορυκτού πλούτου, αξιοποιώντας την παγκόσμια συγκυρία σε αυτούς τους τομείς.Δεν είναι δυνατό η Γερμανία της Σίμενς και της Μερσεντές να αναπτύσσει την αγροτική παραγωγή, όπως στη ζάχαρη, ενώ η Ελλάδα όχι μόνο να μην κάνει επαρκείς εξαγωγές, αλλά να εισάγει ακόμα και πατάτες και λεμόνια. Και το χειρότερο, να ξεπουλιέται ο ορυκτός πλούτος της χώρας σε ξεφτελιστικές τιμές σε σύγκριση με αυτές που ισχύουν στις παγκόσμιες αγορές. Η κυβέρνηση οφείλει να λάβει άμεσα μέτρα συντονισμού, σχεδιασμού και προώθησης της παραγωγής και των εξαγωγών σε αυτούς τους τομείς, ως μια διπλή συμβολή, τόσο στην ανάπτυξη και απασχόληση, όσο και στην κάλυψη των ελλειμμάτων.