Τους τελευταίους μήνες έχει αναπτυχθεί στον ευρύτερο πατριωτικό χώρο, ένας έντονος διάλογος σχετικά με την θέση του ΛΑ.Ο.Σ. για την υπερψήφιση του Μνημονίου. Η συζήτηση αυτή έχει αποπροσανατολίσει πολλούς Έλληνες πατριώτες, οι οποίοι αντί να καταγγέλλουν όσους έφεραν την χώρα σε αυτό το χάλι, έστρεψαν τα βέλη τους εναντίον των εκπροσώπων του χώρου στην Βουλή για την ψήφο τους αυτή. Πολλοί μάλιστα από αυτούς έφθασαν σε σημείο να αποχωρήσουν από το κόμμα.

Για να μπορέσουμε όμως να προχωρήσουμε σε μια σοβαρή συζήτηση γύρω από το Μνημόνιο, δεν πρέπει να ξεχνάμε τις εξής παραμέτρους:

* Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ (και οι διάφοροι πολιτικάντηδες που έχουν αποχωρήσει από τα κόμματα αυτά και το παίζουν «ανεξάρτητοι») έχουν στηρίξει όλες τις διεθνείς συνθήκες που έδεσαν την Ελλάδα στο άρμα της Ευρωζώνης. Οι ελληνικές κυβερνήσεις στήριζαν με φανατισμό κάθε φεντεραλιστική άποψη που έπεφτε στο τραπέζι για την αναδιοργάνωση της ΕΕ και είχαν εναποθέσει όλες τις ελπίδες για την επίλυση των Εθνικών και οικονομικών προβλημάτων στα κοινοτικά όργανα.

* Τα ίδια κόμματα (και μην ξεχνάμε πάλι και τους πολιτικάντηδες που έχουν αποχωρήσει από τα κόμματα αυτά και το παίζουν «ανεξάρτητοι») διαχειρίστηκαν τα τεράστια κονδύλια που έστειλε η ΕΕ για την βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της Ελληνικής οικονομίας καθώς και τον πακτωλό των διεθνών δανείων που από το 2000 και μετά έδωσαν, στην Ελλάδα πάνω από 200 δις ευρώ με επιτόκια 3%-4%. Με τα χρήματα αυτά χρηματοδότησαν το πελατοκεντρικό τους σύστημα πού έδινε στον δικομματισμό ποσοστά σοβιετικού τύπου κοντά στο 90%. Καμιά πατριωτική προσπάθεια πριν το ΛΑ.Ο.Σ., δεν κατόρθωσε να πάρει πάνω από 1%, από αυτό το εκμαυλισμένο εκλογικό σώμα της χώρας.

* Τα κόμματα αυτά δημιούργησαν και ανέχθηκαν την διεφθαρμένη δημόσια διοίκηση, τον αδηφάγο και υπερδιογκωμένο κρατικό μηχανισμό και τον ευνουχισμό κάθε δημιουργικής ανησυχίας του σύγχρονου Έλληνα. Κι όταν μιλάμε για παλαιοκομματικό σύστημα δεν εννοούμε μόνο τους 300 βουλευτές, αλλά και όλο τον στρατό των δεκάδων χιλιάδων κρατικοδίαιτων εργατοπατέρων, δημοσίων λειτουργών και τοπικών κομματαρχών.

* Και τα δύο κόμματα ανέχθηκαν και χρηματοδότησαν με χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων την κυριαρχία της πιο οπισθοδρομικής μαρξιστικής Αριστεράς στην παιδεία, τα ΜΜΕ, τους χώρους εργασίας και στον πολιτισμό. Έχει γίνει πλέον γνωστό και διεθνώς ότι η Ελλάδα είναι η τελευταία σοβιετικού τύπου κοινωνία στον ανεπτυγμένο κόσμο, που αντί να ζηλεύει και να θέλει να μοιάσει στην Ελβετία ή την Γερμανία έχει σαν πρότυπο ανάπτυξης την Κούβα!

* Δεν υπάρχει (ούτε υπήρξε ποτέ στην ιστορία) κράτος (καπιταλιστικό, κομμουνιστικό, φασιστικό κ.ο.κ.) που να έχει έσοδα 50 και να ξοδεύει 100, φεσώνοντας επ’ άπειρον ξένους πιστωτές, χωρίς καμία επίπτωση.

* Επίσης, δεν υπάρχει στις διεθνείς οικονομικές σχέσεις η έννοια της ελεημοσύνης. Ό,τι έχεις δανεισθεί πρέπει να το επιστρέψεις και με τον τόκο που εσύ ο ίδιος συμφώνησες. Πόσο μάλλον, όταν είσαι μια μικρή χώρα περικυκλωμένη από εχθρικά κράτη και με ανοικτά, ουκ ολίγα, εθνικά θέματα. Αν δεν έχεις να τα δώσεις σε χρήμα, θα τα δώσεις σε είδος. Τώρα αν έχεις κότσια, υπάρχει και η δυναμική λύση: πιάσε το σπαθί και παρ’ τα από τους γείτονες ή από τους ίδιους τους δανειστές σου. Με σπαθί όμως, όχι με μεγαλοστομίες και παρλαπίπες! Η ιστορία της εξέλιξης των Εθνών βασίζεται σε τέτοιες σκληρές και αντι-ανθρωπιστικές αρχές (επιλεκτική βουλησιοκρατία λέγεται, για όσους στο παρελθόν είχαν κάποιες φιλοσοφικές ανησυχίες).

Η καταστροφική λοιπόν πολιτική του δικομματισμού της Μεταπολίτευσης κατέληξε σε δύο τραγικά ελλείμματα για τον Ελληνισμό:

* το δημοσιονομικό έλλειμμα (που πηγάζει από την κακοδιαχείριση του κρατικού μηχανισμού) και
* το έλλειμμα των τρεχουσών συναλλαγών (το έλλειμμα αυτών που πληρώνουμε και αυτών που εισπράττουμε κάθε χρόνο από και προς το εξωτερικό)

Και στα δύο φιγουράρουμε στις πρώτες θέσεις της διεθνούς κατάταξης. Τα δύο αυτά ελλείμματα δημιούργησαν με την σειρά τους την κρίση του Δημοσίου χρέους:

Δημόσιο Χρέος (2009)
1 Ιαπωνία 217,6%
2 Ιταλία 115,8%
3 Ελλάδα 115,1%
4 Βέλγιο 96,8%
5 Ινδία 84,7%
6 ΗΠΑ 83,2%
7 Ουγγαρία 78,3%
8 Γαλλία 77,6%
9 Πορτογαλία 76,8%
10 Γερμανία 73,2%
11 Μάλτα 69,1%
12 Μεγάλη Βρετανία 68,1%
13 Αυστρία 66,5%
14 Ιρλανδία 64%
30 Κίνα 20,2%
33 Ρωσία 7,4%

Δημοσιονομικό Έλλειμμα (2009)
1 Ελλάδα 15,6%
2 Ιρλανδία 14,3%
3 Μεγάλη Βρετανία 11,5%
4 Ισπανία 11,2%
5 Ινδία 10%
6 Πορτογαλία 11,4%
7 Λετονία 9%
8 Λιθουανία 8,9%
9 Ρουμανία 8,3%
10 ΗΠΑ 7,9%
11 Γαλλία 7,5%
12 Ιαπωνία 7,4%
15 Κύπρος 6,1%
24 Βουλγαρία 3,9%
27 Γερμανία 3,3%
31 Κίνα 2,2%

Έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών (2009)
1 Ελλάδα 11,2%
2 Πορτογαλία 10,1%
3 Βουλγαρία 9,5%
4 Κύπρος 9,3%
5 Ισπανία 5,1%
6 Ρουμανία 4,4%
7 Μάλτα 3,9%
8 Ιταλία 3,4%
9 Σλοβακία 3,2%
10 Ιρλανδία 2,9%
14 Γαλλία 1,5%
24 ΗΠΑ -2,9%
26 Ρωσία -3,9%
29 Γερμανία -4,8%
32 Κίνα -5,8%
33 Σουηδία -6,4%

Μέσα σε αυτό το ζοφερό περιβάλλον, οι δημιουργικές δυνάμεις του Ελληνισμού έχουν να αντιμετωπίσουν δύο βασικούς εχθρούς:

* τον εσωτερικό εχθρό του δικομματισμού της μεταπολίτευσης και των παραφυάδων του, που λυμαίνονται την χώρα όλα αυτά τα χρόνια, αντλώντας την δύναμή τους στο πελατοκεντρικό σύστημα εξουσίας και
* τους εξωτερικούς εχθρούς που, όπως πάντα και όπως είναι φυσικό, θέλουν να επεκτείνουν την επιρροή τους τόσο στο εσωτερικό της χώρας, όσο και στην γεωπολιτική περιοχή της.

Ας μην κρυβόμαστε, η υποστήριξη του Μνημονίου και η αποδοχή κάθε περιορισμού της Εθνικής κυριαρχίας δεν είναι πατριωτική θέση! Σε τέτοιες κρίσιμες ώρες πρέπει να γίνουν δύσκολες επιλογές. Το Πατριωτικό Κίνημα και οι εκπρόσωποί του, έπρεπε να κάνει επιλογή του κυριότερου εχθρού και να συγκεντρώσει όλες τις δυνάμεις του στην εξόντωσή του! Και όσο κι αν φαίνεται παράξενο, ο χειρότερος εχθρός για το μέλλον του τόπου δεν είναι η Τρόικα, αλλά το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και ό,τι σάπιο σέρνουν πίσω τους. Οι δυναμικές που ανοίγει η εφαρμογή του Μνημονίου μπορεί να συμβάλλει στην γρήγορη κατάρρευση του υπάρχοντος δικομματικού συστήματος.

Είναι ιστορικό ευτύχημα ότι, προς το παρόν, συμπίπτουν τα συμφέροντα των διεθνών δανειστών και των υγιών οικονομικών δυνάμεων του τόπου. Οι πρώτοι επιδιώκουν την σωτηρία της Ελληνικής οικονομίας για να πάρουν πίσω τα λεφτά τους και είναι φυσικό να ζητούν συμμαχίες με όσες υγιείς δυνάμεις του τόπου μπορούν να βοηθήσουν σε αυτό. Δεν πρέπει να παρασυρόμαστε όμως, οι διεθνείς δανειστές αν διαπιστώσουν ότι δεν υπάρχουν περιθώρια ανάτασης δεν θα διστάσουν να προχωρήσουν στο σχέδιο Β, δηλαδή να αναζητήσουν την πληρωμή τους σε είδος, που μπορεί να σημαίνει:

* είτε το ξεπούλημα του Εθνικού πλούτου (τράπεζες, λιμάνια, υπέδαφος, γη)
* είτε την πλήρη υποταγή στα υπερεθνικά μορφώματα των Βρυξελλών (βλ. ευρω-ομόλογο και κεντρικό συντονισμό της οικονομικής πολιτικής από όργανα της ΕΕ).

H σωστή πατριωτική θέση σε αυτές τις περιστάσεις είναι απλή: μία θυσία θα ζητά η Τρόικα, τρείς θα κάνουμε εμείς, με άμεσο στόχο τον άμεσο μηδενισμό του ελλείμματος. Οι θυσίες πρέπει να κατανεμηθούν ισομερώς σε όλα τα κοινωνικά στρώματα (και περιορισμός σπατάλης του δημοσίου αλλά και κυνήγι της φοροδιαφυγής) και θα πρέπει να συνοδευθούν και με παραδειγματικές τιμωρίες υπευθύνων, αρχής γενομένης από όσους άσκησαν εξουσία τα τελευταία 20 χρόνια στην Ελλάδα. Ίσως θα πρέπει να θυσιάσουμε και κάποια στοιχεία της δημόσιας περιουσίας για να σώσουμε τουλάχιστον τα «ασημικά» του τόπου.

Οποιαδήποτε απόφαση πάρουμε για το μέλλον της χώρας (μένουμε στην Ευρωζώνη, επιστρέφουμε στην δραχμή) πρέπει να συνοδευθεί με μηδενισμό των δύο βασικών ελλειμμάτων που βασανίζουν χρόνια τώρα την χώρα μας: το δημοσιονομικό έλλειμμα και το έλλειμμα ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών. Ας σοβαρευτούμε και να παρουσιάσουμε στον Ελληνικό λαό σοβαρές δημιουργικές προτάσεις μακριά από βερμπαλισμούς και δημαγωγίες. Τόσο η χώρα, όσο και το Πατριωτικό Κίνημα έχουν πληρώσει ακριβά στο παρελθόν τέτοιες τακτικές.

Ελληνικές Γραμμές