Γ. Καρατζαφέρης: Μπορούν να βγουν νικητές και πάλι οι Ελληνες

Πάντα όταν πλησιάζουν αυτές οι ημέρες του χρόνου, δεν μπορείς να μη σκεφτείς το τι συνέβη τη χρονιά που φεύγει.

Πώς ήμασταν ένα χρόνο πριν;

Η οικογένειά μας, η πατρίδα μας, εμείς οι ίδιοι...

Οι απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά ποτέ έως τώρα δεν ήταν τόσο δραματικές...

Αυτή τη στιγμή, ο Ελληνας φοβάται. Φοβάται να βγει από το σπίτι του, γιατί η εγκληματικότητα βρίσκεται στα ύψη. Φοβάται σε τι κόσμο θα μεγαλώσει τα παιδιά του, αν θα πάρει σύνταξη, αν θα φτάσουν τα λεφτά να βγάλει τον μήνα... 37 χρόνια μετά τη Μεταπολίτευση, ο Ελληνας φοβάται...

Ο «δείκτης απαισιοδοξίας», καίτοι μη επιστημονικός με τη στενή έννοια, είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικός για την κατάσταση που βιώνουν οι πολίτες μιας κοινωνίας. Κι αυτό διότι είναι η συνισταμένη πραγματικών δεδομένων, ψυχολογικών τάσεων, τρόπων του ζην και του σκέπτεσθαι, καθώς και των προσδοκιών για όσα επίκεινται.

Υπό αυτό το πρίσμα, είναι εξαιρετικά ανησυχητικά τα αποτελέσματα σχετικής έρευνας τον περασμένο Αύγουστο, όπου 8 στους 10 Ελληνες πολίτες δήλωσαν απαισιόδοξοι για την πορεία της χώρας.

Η έλλειψη προοπτικής προκαλεί αγωνία. Ο Ελληνας ανησυχεί και φοβάται για το μέλλον του. Επιπλέον βιώνει ένα σοκ! Οταν εκλεγόταν η νέα κυβέρνηση τον Οκτώβριο του 2009, ο ελληνικός λαός πίστεψε προς στιγμήν ότι τελικά ίσως και να «υπάρχουν λεφτά». Δεκατέσσερις μήνες μετά, η διαβεβαίωση εκείνη μοιάζει με κακόγουστο, κωμικοτραγικό ανέκδοτο.

Ας σημειωθεί ότι όταν οι ανατροπές είναι μαζικές και ταυτόχρονες, η διάθεση αντίστασης εξουδετερώνεται. Ουσιαστικά το υποκείμενο ουδετεροποιείται όταν, πριν προλάβει να συνέλθει από ένα σοκ, ακολουθεί ένα άλλο. Τελική κατάληξη η αδράνεια.Ισως να είναι κι αυτός ένας από τους λόγους ενός άλλου ανησυχητικού φαινομένου: της παραίτησης, ουσιαστικά, του λαού από το δικαίωμα του εκλέγειν.

Οσο το συμβόλαιο του λαού με τους πολιτικούς ταγούς του ανατρέπεται με ευθύνη των τελευταίων, τόσο οι πολίτες τείνουν να απαξιώνουν συλλήβδην το πολιτικό σύστημα. Κι όσο η θλίψη μετατρέπεται σε οργή, μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά. Η στάση αυτή όμως δεν συνιστά λύση, αλλά επιδεινώνει την παρακμή.

Υπό την πίεση των δανειστών μας, η κυβέρνηση επιχειρεί να αντλήσει πόρους ακόμη και παρά του μη έχοντος.

Σκληρά μέτρα λιτότητας επιβάλλονται κάθε τρεις μήνες σε μια προσπάθεια να τιθασευτεί το έλλειμμα και να επέλθει «δημοσιονομική προσαρμογή» ως προϋπόθεση εκταμίευσης των επόμενων δόσεων. Κι όσο μειώνεται το έλλειμμα τόσο αυξάνεται το... χρέος.

Κι όσο αυξάνεται το χρέος, τόσο πολλαπλασιάζονται οι κίνδυνοι για τα εθνικά μας ζητήματα. Ο οικονομικά αδύνατος είναι και εθνικά ευάλωτος.

Παρά τις αβρότητες, τα χαμόγελα και τις ωραίες δηλώσεις, η τουρκική επιθετικότητα βαίνει αμείωτη υπό τη... διακριτική παρακολούθηση του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών.

Εν αναμονή του νέου χρόνου το ερώτημα τίθεται πιο έντονα από ποτέ: Από πού να πιαστεί σήμερα ο Ελληνας για να αντλήσει ελπίδα; Υπάρχει άραγε -βάσιμη- ελπίδα; Είναι όλα τόσο μαύρα ή μήπως υπάρχει ένα κεράκι στην ομίχλη που φαίνεται να απλώνεται πάνω και από το 2011;

Ναι, υπάρχει! Το αποδεικνύει η Ιστορία μας και ο Πολιτισμός μας. Πώς ήμασταν 100 χρόνια πριν; Τότε, το 1911 η Ελλάδα είχε ήδη περάσει από μια χρεοκοπία. Η τότε διεθνής κοινότητα είχε δανείσει τα απαραίτητα κεφάλαια στη μικρή Ελλάδα για να βγει από την κρίση. Λεφτά που τα πληρώναμε μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του ’80...

Ο ελληνικός λαός αντιμετώπισε καταστάσεις πολύ πιο δύσκολες κατά το παρελθόν. Ποτέ όμως δεν λύγισε. Πάντα έβρισκε τον τρόπο να ανανήψει, να επιβιώσει και να πρωταγωνιστήσει. Ο Ελληνισμός διαθέτει αστείρευτες δυνάμεις, εν πολλοίς ανεκμετάλλευτες.

Αρκεί να σκύψει «μέσα του» και να αντλήσει δύναμη από τις εθνικές του αξίες-ιδέες-πρότυπα: Την οικογενειακή συνοχή και αλληλεγγύη. Τον απέριττο τρόπο ζωής, μακριά από το υπερ-καταναλωτικό μοντέλο ευδαιμονίας. Την προσήλωση στην Ορθόδοξη Χριστιανική Διδασκαλία. Την ενεργό συμμετοχή στις όμορφες εκδηλώσεις της πολιτιστικής μας παράδοσης.

Οφείλουμε να μετατρέψουμε τις δυνατότητές μας σε ικανότητες.

Το τέλος μιας εποχής είναι η αρχή μιας άλλης. Οι δυσκολίες θα μας καταστήσουν πιο δυνατούς και ακμαίους.

Αρκεί να μείνουμε ενωμένοι. Ισως το μεγαλύτερο ελάττωμα της φυλής μας να είναι, διαχρονικά, οι προσωπικές αντιπαλότητες και ανταγωνισμοί.

Ενωμένοι θα αντλήσουμε κουράγιο και θα προχωρήσουμε. Ενωμένοι θα βγούμε από το τούνελ της κρίσης. Ενωμένοι θα δώσουμε και πάλι στο έθνος τη χαμένη του αίγλη. Ενωμένοι θα γεννήσουμε, εμείς οι ίδιοι, την Ελπίδα.

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11378&subid=2&pubid=48918952