ΑΣ ΜΗ ΓΕΛΙΕΤΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΕΦΙΑΛΤΙΚΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

ΣΤΙΣ ΣΥΜΠΛΗΓΑΔΕΣ ΕΝΟΣ ΑΔΙΕΞΟΔΟΥ ΔΙΛΗΜΜΑΤΟΣ.

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Πατρίδα χωρίς ταυτότητα… χωρίς αξίες… και παραδομένη στις κυρίαρχες επιλογές της παγκόσμιας διακυβέρνησης…
Σημαίνει πατρίδα χωρίς μέλλον… χωρίς προοπτική… χωρίς ελπίδα… χωρίς καν τη δυνατότητα του κοινωνικού της μετασχηματισμού.

Κι ας μη γελιέται κανείς για το απόλυτο αυτής της εφιαλτικής αλήθειας.

Η Ελληνική κοινωνία, δεν είναι απλά ένα υποζύγιο το οποίο καταδυναστεύεται και καλείται μέσα από την απόλυτη εξαθλίωσή της να καταστεί αιμοδότης ενός συστήματος που αμφισβητεί τον ίδιο του τον εαυτό και επιχειρεί την πιο ακραία και εφιαλτική μετάλλαξή του.
Είναι ταυτόχρονα και αποδέκτης αλληλοσυγκρουόμενων αλλά και αντιφατικών προσεγγίσεων που ευνουχίζουν την οργή της, και δεν αντιπαραθέτουν στην οργανωμένη επίθεση που δέχεται, έναν εξ ίσου οργανωμένο και κατάλληλα στοχευμένο ξεσηκωμό.

Η ΜΙΖΕΡΙΑ ΣΤΗ ΣΚΕΨΗ ΑΔΥΝΑΤΙΖΕΙ ΤΗ ΔΡΑΣΗ ΚΑΙ ΚΑΘΗΛΩΝΕΙ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΟΥ ΞΕΣΗΚΩΜΟΥ.

Είναι απολύτως ορθό, πως αν δεν προσεγγίσει κανείς νηφάλια τον χαρακτήρα του προβλήματος, τότε το ίδιο έλλειμμα νηφαλιότητας θα χαρακτηρίζει τόσο το περιεχόμενο όσο και την κατεύθυνση της διεξόδου που θα επιχειρήσει να δρομολογήσει.
Είναι όμως και απόλυτα επιβεβαιωμένο, πως η ζωή δεν εξασφαλίζει ποτέ και σε κανέναν απεριόριστο χρόνο για να συσκέπτεται και να αξιολογεί, με τρόπο που να φιλοδοξεί να βιώσει και την απόλυτη δικαίωση των θεωρητικών προσεγγίσεών του στην πράξη...

Ο χαρακτήρας της κρίσης, που πλέον έχει καταστεί πολυεπίπεδη, είναι σαφέστατα συνυφασμένος με την αποκρουστική φυσιογνωμία του συστήματος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, κι αυτή την αλήθεια κανένας πολιτικά σκεπτόμενος άνθρωπος δεν μπορεί να την αμφισβητήσει.

Αν όμως μείνουμε σε αυτή τη διαπίστωση, τότε αναφορικά με την ίδια μας την πατρίδα, θα έχουμε δει μονάχα τη μια όψη ενός επικίνδυνου νομίσματος.
Έτσι, θα έχουμε υποτιμήσει την απόπειρα που καταβάλει το ίδιο το σύστημα στην κατεύθυνση της αποκρουστικότερης μετάλλαξής του.

Πρόκειται για μια απόπειρα που επιχειρεί να τη στηρίξει θεσμικά, πολιτικά και το χειρότερο απ όλα, πρόκειται για απόπειρα που επιχειρεί να τη θεμελιώσει πάνω στα ερείπια μιας διαρκώς αποσυντιθέμενης Ελληνικής κοινωνίας.

Η νηφάλια πολιτική σκέψη λοιπόν, δε δικαιούται να αποτυπώνει μονάχα τα συμπεράσματά της για την ταυτότητα της κρίσης που είναι αναμφισβήτητα καπιταλιστική.
Υποχρεούται να αντιμετωπίζει το ίδιο νηφάλια, τόσο τα μέσα όσο και τους μηχανισμούς με τους οποίους επιχειρείται η έξοδος από αυτήν σε μια συγκεκριμένη κατεύθυνση.

Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΝΤΡΟΠΙΑΣΤΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΚΑΤΟΧΗΣ ΠΟΥ ΚΑΤΑΔΥΝΑΣΤΕΥΕΙ ΤΟΝ ΤΟΠΟ.

Το να επαναλαμβάνει λοιπόν κανείς σε όλους τους τόνους τη ταυτότητα του εφιάλτη που χτυπάει τον τόπο μας και πισωγυρίζει δραματικά τις κατακτήσεις των εργαζομένων, δεν ισοδυναμεί με την ανακάλυψη της Αμερικής. Στο κάτω - κάτω την ταυτότητα της κρίσης την ξέρουν καλά πρωτίστως αυτοί που τη δημιούργησαν.
Η ταυτοποίησή της λοιπόν από μόνη της, δεν είναι ικανή ούτε και αναγκαία συνθήκη για την πολιτική ανατροπή, ούτε καν για το δραστικό περιορισμό των συνεπειών της.

Στη χώρα μας σήμερα ασκείται κατοχή.
Το Σύνταγμα έχει καταλυθεί.
Η εθνική κυριαρχία έχει εκχωρηθεί.
Οι αποφάσεις παίρνονται σε εξωθεσμικά κέντρα.
Η ζωή των πολιτών τροποποιείται δραματικά και ένα πλέγμα νόμων, θεσμών και ρυθμίσεων τείνει να παγιωθεί και μαζί του να παγιώσει μια κατάφορα εφιαλτική μετάλλαξη που πνίγει μέσα της τα πάντα.

Αυτή η ιδιότυπη κατοχή, αποτελεί ταυτόχρονα και άλλοθι αλλά και εργαλείο, που στοχεύει όχι απλά και μόνο στην επιβολή άλλων πολιτικών, αλλά και στην δραματική τροποποίηση ακόμα και αυτών των γεωπολιτικών δεδομένων.

Επομένως, το να στοχοποιεί κανείς το καθεστώς κατοχής που είναι απόλυτα ταυτισμένο με πολιτικές εκχώρησης αλλά και άσκησης πολιτικής, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί άλλοθι αλλά και εργαλείο – όπλο «πολύτιμο» στις στρατηγικές επιλογές της Παγκόσμιας διακυβέρνησης, όχι μόνο δεν αποπροσανατολίζει από την ανάγκη συνειδητοποίησης της πραγματικής ταυτότητας της κρίσης, αλλά συνιστά την – από τακτική άποψη – υπ αριθμόν «ένα» προτεραιότητα που είναι το τσάκισμα του βασικού όπλου στα χέρια των εχθρών του λαού. Όσο το όπλο αυτό δεν τσακίζεται…
Όσο τα τσιράκια του και οι ορκισμένοι υποτακτικοί του παραμένουν ακλόνητοι στη θέση τους… Το ατέρμονο κουβεντολόι για το χαρακτήρα της κρίσης καλά θα κρατεί, αλλά οι χειραγωγοί θα μπορούν ανεμπόδιστοι να επιβάλουν τις επιλογές τους.

Το αποπροσανατολιστικό λοιπόν είναι να αντιπαραθέτεις την πολιτική μάχη για την ανατροπή του καπιταλισμού με τον πολιτικό στόχο της ανατροπής της ιδιότυπης κατοχής που καταδυναστεύει τον τόπο, και να μην αντιλαμβάνεσαι ότι η ανατροπή του ενός αποτελεί προϋπόθεση που σ αυτές τις συνθήκες διευκολύνει δραστικά τον αγώνα για την ανατροπή του άλλου.
Και ταυτόχρονα μπολιάζει το λαό και τους εργαζόμενους με αυτοπεποίθηση και σιγουριά για την αποτελεσματικότητα και όχι για έναν γενικόλογο ρομαντισμό του αγώνα τους. Η ιστορική εμπειρία απέδειξε άλλωστε πως όλα αυτά τα χρόνια η ταυτοποίηση του καπιταλισμού με τις κρισιακές καταστάσεις, δε τον εμπόδισε να αλωνίζει ασύδοτα και να υλοποιεί τις επεξεργασμένες του πολιτικές. Και ο λόγος είναι απλός.
Η φιλολογία χωρίς δραστικές ανατροπές και στοχευμένες δράσεις, δεν αρκεί από μόνη της για να του στερήσει τα εργαλεία επιβολής συγκεκριμένων πολιτικών που οδηγούν τη ζωή σε επικίνδυνα πισωγυρίσματα.
Η παραπομπή της λύσης στην καθολική του ανατροπή αν δε συνδυάζεται με στοχευμένη δράση που να εξασφαλίζει στους εργαζόμενους πολιτική κερδοφορία, θα εκφυλίζεται – παρά την ορθότητά της – σε πολιτική ουτοπία που απλά θα αναπαράγεται, θα τροφοδοτεί θεωρητικές αντιπαραθέσεις, αλλά δε θα εμπνέει και δε θα τσακίζει ούτε τις πολιτικές ούτε τα εργαλεία της επιβολής τους.

ΣΤΟΧΟΙ ΑΜΕΣΗΣ ΔΡΑΣΗΣ.

1.Οι εργαζόμενοι και το μαζικό λαϊκό κίνημα, οφείλουν να θέσουν σε στόχο ύψιστης προτεραιότητας την ανατροπή αυτής της κυβέρνησης, την ανατροπή του δοσιλογισμού, και μ αυτή την έννοια να δρομολογήσουν εξελίξεις που θα ανακόψουν την απρόσκοπτη εφαρμογή του εφιαλτικού τους σχεδίου.
2.Η πολιτική ανατροπή θα θέσει εκ των πραγμάτων επί τάπητος το αίτημα για την άμεση ακύρωση των κορυφαίων πολιτικών επιλογών που πισωγύρισαν τη ζωή μας, και στη βάση αυτού του αιτήματος να δρομολογηθούν οι εξελίξεις της επόμενης μέρας.
Το πρακτικό αποτέλεσμα θα είναι αυτός ο λαός να ανακτήσει τη χαμένη του αυτοπεποίθηση και την υποθηκευμένη του εθνική αξιοπρέπεια και με αυτή την έννοια να βγει από αυτή τη μάχη και αγωνιστικά πιο έμπειρος και πολιτικά περισσότερο δυναμωμένος.
3.Οι ένοχοι γι αυτή την εξέλιξη θα πρέπει να τιμωρηθούν παραδειγματικά… Το θεσμικό πλαίσιο να τροποποιηθεί δραστικά… Οι επείγοντος χαρακτήρα δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις να προχωρήσουν από κοινού με την ενίσχυση των διαδικασιών θεσμοθέτησης της λαϊκής συμμετοχής και της άμεσης δημοκρατίας στη λήψη κορυφαίων πολιτικών αποφάσεων.
4.Έτσι, η πολιτική θα επανέλθει στην πραγματική της θέση στο καθημερινό γίγνεσθαι…
Η πολιτική αντιπαράθεση θα προσλαμβάνει ουσιαστικά ποιοτικά χαρακτηριστικά…
Και ο καλύτερος …ας πείσει.

Όλα αυτά όμως προϋποθέτουν πως σήμερα η πατρίδα θα σωθεί, όχι για να παραδοθεί στη μαφία των τοκογλύφων και στους χειραγωγούς της παγκόσμιας διακυβέρνησης, αλλά στο λαό της που μάτωσε και ματώνει στους μικρούς και μεγάλους ιστορικούς της αγώνες.

Γιατί πατρίδα χωρίς ταυτότητα… χωρίς αξίες… και παραδομένη στις κυρίαρχες επιλογές της παγκόσμιας διακυβέρνησης…
Σημαίνει πατρίδα χωρίς μέλλον… χωρίς προοπτική… χωρίς ελπίδα… χωρίς καν τη δυνατότητα του κοινωνικού της μετασχηματισμού.

Κι ας μη γελιέται κανείς για το απόλυτο αυτής της εφιαλτικής αλήθειας.