Το Ποντιακό ως Ευρωπαϊκό ζήτημα – η παρουσία του στους διεθνείς θεσμούς

Μιχάλης Χαραλαμπίδης, μιλώντας στην Εύξεινο Λέσχη Θεσσαλονίκης με θέμα «το Ποντιακό ως Ευρωπαϊκό ζήτημα – η παρουσία του στους διεθνείς θεσμούς».

Μάϊος 2011: Μια νέα αρχή της μεγάλης επιστροφής μας στην Ιστορία

Βρισκόμαστε σε ένα αποφασιστικό σημείο της μεγάλης διαδρομής τού αγώνα μας, του διμέτωπου αγώνα μας. Κανείς δεν πίστευε ότι θα φτάναμε εδώ. Πετύχαμε μεγάλες νίκες στο διεθνές επίπεδο. Υπήρξε συμβολή των Ελλαδιτών Ποντίων σε αυτές τις νίκες; Καμμία. Όσοι το υποστηρίζουν είναι κοινοί απατεώνες. Η μόνη άξια λόγου συμβολή είναι αυτή της Ευξείνου Λέσχης Θεσσαλονίκης, είτε υπό την προεδρεία τού Π. Ακριτίδη, είτε του Κ. Γαβρίδη, είτε αυτή του Κ. Αποστολίδη. Αυτή είναι η αλήθεια. Θα ήταν περισσότερες, μεγαλύτερες αν δεν μας υπονόμευαν στο εσωτερικό της χώρας. Η υπονόμευση εκδηλώθηκε από ένα μίγμα κρατισμού, κομματοκρατίας, διαφθοράς, παρακράτους και Ποντίων Καπό. Οφείλω να ομολογήσω ότι τις υπονομεύσεις και τις επιθέσεις από το εξωποντιακό περιβάλλον, από συγκεκριμένους κύκλους και πολιτικά πρόσωπα, τις περίμενα. Εκδηλώθηκαν υπόγεια ακόμα και την ημέρα της ψηφοφορίας στο Κοινοβούλιο για την 19η Μαΐου, τον Φεβρουάριο του 1994. Δεν περίμενα όμως ότι θα είχαν μια τόσο ανήθικη στάση οι Πόντιοι λεγόμενοι πολιτικοί – βουλευτές. Ούτε μια τόσο δουλική στάση οι ομοσπονδίες. Ούτε ότι θα είχαμε Ποντίους σε ρόλο Καπό. Πρόκειται για ένα θλιβερό και σκοτεινό κεφάλαιο τής σύγχρονης ποντιακής ιστορίας. αυτό το μίγμα, αυτές οι δυνάμεις ηττήθηκαν και αντιμετωπίζουν την περιφρόνηση μας. Κανείς μα κανείς δεν αντέδρασε στις προσβολές της 19ης Μαΐου. Μόνο η δημόσια ειλικρινής συγγνώμη μπορεί ίσως να τους σώσει. Ο ποντιακός χώρος χρειάζεται την κάθαρση, ένα ηθικό άλμα, μια ηθική αναγέννηση, όπως όλη η Ελλάδα. Η πολιτική παθολογία τής μεταπολίτευσης δηλητηρίασε δυστυχώς και τους Ποντίους. Το μέλλον όμως ανήκει σε εμάς. Υπάρχει η σοφία των επιτυχιών και των παθημάτων. «Παθάνετεν μαθάνετεν», έλεγαν οι πρόγονοι μας.

Το 2011, ο Μάιος του 2011 θα είναι η μεγάλη αρχή ενός νέου κύκλου αγώνων. Τόσο οι εχθροί όσο και οι φίλοι ή οι άσπονδοι φίλοι μας, θα κατανοήσουν καλά πλέον το τι σήμαινε η φράση μου «η επιστροφή των Ποντίων στη ιστορία και τη γεωγραφία», στο δεύτερο – το μόνο υγιές μαζί με το προπαρασκευαστικό πρώτο – Παγκόσμιο Συνέδριο Ποντίων τον Αύγουστο του 1988.

Οι κεντρικές συγκεντρώσεις και πορείες στη Μόσχα, τη Νέα Υόρκη, την Ουάσιγκτον, την Αυστραλία, στην Ευρώπη, την Γερμανία, την Λευκωσία στη γραμμή του Αττίλα, την Θεσσαλονίκη, την Αθήνα, θα αποτελέσουν εκφράσεις αυτής της επιστροφής αλλά και της αποφασιστικότητας των Ποντίων να πορευτούν πλέον χωρίς ταπεινωτικές εξαρτήσεις και με ένα υψηλό αίσθημα αξιοπρέπειας και αυτοσεβασμού. Χωρίς κρατικοκομματικές πατερίτσες που τους καθιστούν ανάπηρους και δούλους.

Στόχος μας να κάνουμε την 19η Μαΐου συμβολισμό ζωής για όλη την Ευρώπη, τη Μικρά Ασία, την Οικουμένη. Η 19η Μαΐου συμβολίζει την νίκη της ζωής, της ιδεολογίας της ζωής, επί του θανάτου. Γι αυτό την πρότεινα ως ημέρα μνήμης.

Το μεγάλο μας σύνθημα σε όλες τις συγκεντρώσεις, το ανθρωπιστικό μας αίτημα, θα είναι η καθιέρωση της ως Ευρωπαϊκής και Διεθνούς ημέρας μνήμης των θυμάτων του Κεμαλισμού. Αυτό ήταν το σύνθημα στη μεγάλη διαδήλωση τού Esslingen της Βάδης Βιττεμβέργης τον Μάιο του 2010. Είχαν την αλληλεγγύη όλων των Γερμανών πολιτών. Άργησαν να το κάνουν αλλά το έκαναν.

Ειδικά όμως εδώ στη Θεσσαλονίκη, ένας ποδηλατόδρομος, μια ποδηλατοδρομία της ζωής, των νέων γενεών των Ποντίων, την 19η Μαίου 2011, από το μνημείο του Χορτιάτη έως το μνημείο της Αγίας Σοφίας, μπορεί να εκφράσει ένα νέο ανθρωπιστικό ορίζοντα αλλά και το αντιρατσιστικό πνεύμα των κατοίκων της Θεσσαλονίκης. Αυτών που γνώρισαν και τον Κεμαλισμό και τον Ναζισμό. Οι ποδηλάτες αυτοί θα κάνουν μια στάση στο Κολλέγιο Ανατόλια για να τιμήσουν τη μνήμη του Συμεών Ανανιάδη και των καθηγητών του Κολλεγίου που γνώρισαν στην Μερζιφούντα την κεμαλική βία.

Ο μεγάλος συμβολισμός, το μεγάλο σήμα των συγκεντρώσεων του Μαΐου 2011, θα είναι η χαρακτηριστική ποντιακή ποδιά της πόντιας μάνας, συζύγου, αδελφής, γιαγιάς. Αυτή που υπέστη κύρια την γενοκτονία. Η χαρακτηριστική ποντιακή Φοτά με τα χαρακτηριστικά χρώματα. Όπως είναι τα χρώματα της ποδοσφαιρικής ομάδας της Τραπεζούντας. Της Trabzon Spor.

Η Φοτά, οι χιλιάδες διαδηλώτριες και διαδηλωτές που θα την ανεμίζουν στις πλατείες τού πλανήτη Γη, είναι η έκφραση της ενότητας μας, της ζωής, της ευγενούς θέλησης μας να επιστρέψουμε στην ιστορία και γεωγραφία ως ανθρωπιστές, ως φιλάνθρωποι, ως ειρηνιστές, ως καλλιεργητές, δημιουργοί και μάστορες.

ΝΑ ΑΠΟΜΟΝΩΘΟΥΝ ΟΣΟΙ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΣΥΓΧΥΣΗ

Όσοι όχι μόνο δεν κατανοούν, δεν αναγνωρίζουν αλλά και δεν αναδεικνύουν αναλυτικά, επιστημονικά και κυρίως πολιτικά την ιδιαιτερότητα, την βαρύτητα, την κεντρικότητα της νέας ποντιακής υπόθεσης – αυτό που ονόμασα «το Ποντιακό ζήτημα σήμερα» – σημαίνει ότι δεν έχουν διδαχθεί και δεν θέλουν να διδαχθούν τίποτε από το παρελθόν, το 1922, την ήττα τού ’22. Σημαίνει επίσης ότι στερούνται της επιστημονικής, της διανοητικής επάρκειας αλλά και της πολιτικής ικανότητας να κατανοήσουν τα σύγχρονα πεδία και τους δρόμους τής απελευθέρωσης όλων των αυτοχθόνων λαών τής Μικράς Ασίας και όλων των ομάδων τού Ελληνισμού. Τα παράλληλα πεδία και τα ενωτικά πεδία. Τους παράλληλους δρόμους και τους ενωτικούς δρόμους. Πεδία αγώνα και όχι πεδία αδράνειας.

Γι αυτό το λόγο αυτά τα πρόσωπα πρέπει να απομονωθούν. Γιατί προκαλούν σύγχυση. Γιατί επιπλέον και με ένα τρόπο που προκαλεί ερωτηματικά, επιμένουν στη σύγχυση όταν η ιστορική εξέλιξη τους διαψεύδει.

Το ανώτερο πεδίο τής ενότητας είναι το αίτημα για την καθιέρωση τής 19ης Μαΐου ως ημέρας μνήμης των θυμάτων του Κεμαλισμού. Του Κεμάλ, του κοινού μας εγκληματία. Εκεί κρίνεται η ενότητα, η καθαρότητα, η ελληνικότητα των προθέσεων.

Εκτός από το πεδίο της άγνοιας, της ημιμάθειας, της αμάθειας, της εξάρτησης και της σύγχυσης, υπάρχει ακόμη ένα στο οποίο οφείλω να αναφερθώ. Ματαιοπονούν όσοι θεσμικοί και εξωθεσμικοί επιδιώκουν με αδιαφανείς τρόπους να επαναφέρουν τους συλλόγους των προσφύγων και ειδικά των Ποντίων, στις αραχνιασμένες αίθουσες, την ταπεινωμένη, φθηνή, πελατειακή πολιτική λεία, τις φτηνιάρικες κρατικές προπαγανδιστικές εκδόσεις, τις πολιτικάντικες κορώνες διαχείρισης τού πόνου των προσφύγων και την ανωνυμία που συνάντησα όταν ξεκίνησα αυτό τον τιτάνιο αγώνα. Δεν θα επιστρέψουν στην πριν το 1985 εποχή.

Θα ήθελα να ζούσε ένας μεγάλος γλύπτης, ένας μεγάλος Έλληνας, ένας συναθλητής μου, που δυστυχώς έφυγε πολύ νωρίς, ο Βάσος Καπάνταης από την Πέργαμο. Όπως και ο φωτογράφος της τελευταίας άλωσης τής πόλης, ο Δημήτρης Καλούμενος. Να έβλεπαν πού έφτασε αυτός ο αγώνας. Μια μέρα οφείλω να γράψω γι αυτά, γι αυτούς, ώστε ο αγώνας μας να κινείται στο φως και να μην σκεπάζεται από το σκότος. Τις δυνάμεις τού σκότους.

Ιστολόγιο Μιχάλη Χαραλαμπίδη: www.Polis-agora.blogspot.com.