Ο διαχωρισμός Δεξιά Αριστερά στην οικονομική Ευρώπη δεν απαντά πλέον σε κανένα ερώτημα.

Η έλευση της τρόικας στην Ελλάδα έκανε το πολιτικό σύστημα άνω κάτω. Αυτό έγινε καθώς το σύστημα μας είναι

χωρισμένο και στημένο στο δίπολο αριστερά δεξιά και αυτός ο διαχωρισμός αφόρα μονό οικονομικούς ορούς. Όμως η κουβέντα για την οικονομική πολιτική της ΕΕ έχει λήξει. Ας το δούμε αναλυτικά.

Το ΠΑΣΟΚ για να κρατήσει την εξουσία και να απολαμβάνει την στήριξη των Νταβατζήδων μέσα και έξω από την Ελλάδα, αναγκάζεται να εφαρμόσει το πιο αντιλαϊκό πρόγραμμα από το τέλος του Β παγκοσμίου πόλεμου. Ελάχιστα στελέχη του δυσφορούν και μόνο τρεις έχουν διαχωρίσει την θέση τους και διαγραφεί. Οι πολλοί όμως δεν κατονομάζουν την πολιτική αυτή Δεξιά καθώς ίσως δεν την θεωρούν ως τέτοια. Την κατονομάζουν όμως μονόδρομο ενώ ο κ Παπανδρέου μιλά για διαθρωτικές αλλαγές και πράγματα που έπρεπε να είχαν γίνει εδώ και δεκαετίες. Εκτελεί βεβαίως εντολές της τρόικα, δεν έχει καμία εκλογική νομιμοποίηση και φιλοδοξεί να κάνει την δουλειά της τρόικα πολύ καλά έως άριστα.

Η ΝΔ υπερψηφίζει όλες «τις διαθρωτικές αλλαγές» και «τα πράγματα που έπρεπε να είχαν γίνει εδώ και δεκαετίες» ενώ την ιδία στιγμή αντιδρά στο μνημόνιο. Το κάνει αυτό κυρίως για να μην αφήσει το αντι-μνημόνιο στα χέρια της αριστεράς. Είναι η πολιτική το «ότι δεν ελέγχω το σαμποτάρω». Η ΝΔ έχει δηλώσει ότι θα σεβαστεί την υπογραφή Παπανδρέου και αυτό την κάνει αναξιόπιστη. Ξέρουμε όλοι ότι αν αυτά τα αίσχη που γίνονται σήμερα γινόντουσαν άνευ Μνημονίου, τότε λογικά η ΝΔ θα τα υπερψήφιζε ενώ θα κατάγγελλε ταυτόχρονα του Παπανδρέου γιατί της κλέβει το κυβερνητικό πρόγραμμα. Την ιδία στιγμή αρκετά στελέχη βγαίνουν από την ΝΔ για να υποστηρίξουν πιο ξεκάθαρα το μνημόνιο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κατά του μνημονίου και πασχίζει να δώσει εναλλακτική πολιτική όμως αποτυγχάνει διότι είναι σαφές ότι σε αυτή την Ευρώπη και με το μνημόνιο υπογεγραμμένο και επικυρωμένο από την Βουλή αυτό είναι μάταιο. Στο ΣΥΡΙΖΑ σκέπτονται πρώτα από όλα την αριστερά. Κατόπιν προσαρμόζουν πάνω σε αυτή όλες τις άλλες ανάγκες. Είναι ένα πολύ κοινό λάθος των αριστερών. Σε αυτό αντέδρασαν οι δυνάμεις του Κουβέλη και έφυγαν. ‘Όμως χαρακτηρίζονται ήδη «Ύποπτες» καθώς σε συνεργασία με τον ΠΑΣΟΚ έδωσαν το δικαίωμα στο Δρ. Καν να πανηγυρίζει για τις Δημοτικές εκλογές στην Ελλάδα.

Το ΚΚΕ είναι κατά του μνημονίου και κατά την ΕΕ και νομίζω ότι βρίσκεται ήδη κάποια βήματα μπροστά από όλους. Αποτυγχάνει όμως να εμπνεύσει γιατί δεν επεκτείνεται στα χωράφια του πατριωτισμού. Όμως η αριστερά και ο Πατριωτισμός δημιούργησαν σε ανάλογη περίπτωση το ΕΑΜ.

Σε εκείνα τα χωράφια του πατριωτισμού θα δούμε το ΛΑΟΣ που όμως αποτυγχάνει και αυτό να εμπνεύσει καθώς θεώρει την ψήφιση και την στήριξη του μνημονίου και την πλήρη συνεργασία με τους ξένους ως «Υπέρτατο Πατριωτισμό» και καθήκον.

Την ίδια στιγμή την Ελλάδα την έχουν για κλωτσιές σε όλη την ΕΕ, την έχουν χρεοκοπήσει και την έχουν στείλει στο ΔΝΤ και την τρόικα. Η χώρα μας πληρώνει σχεδόν μόνη όλη την εισαγόμενη οικονομική κρίση. Μας δανείζουν τοκογλυφικά και μας εκβιάζουν συνεχώς με check list, ενώ όσα χρήματα ήρθαν από εκεί κατά καιρούς τα ξαναδώσαμε πίσω για όπλα και εισαγόμενα αγαθά. Την ίδια στιγμή οι πολυεθνικές τους σκότωσαν κάθε υποψία ελληνικής επιχειρηματικότητας και κάθε διάθεση ανάληψης επιχειρηματικού ρίσκου ενώ κάθε ελληνική επιχείρηση καταναλωτής δανείζονταν πάντα ακριβότερα από όλους τους υπολοίπους ευρωπαίους λόγω του ευρώ.

Όλες οι αποτυχίες που καταγράφονται οφείλονται στο γεγονός ότι το πολιτικό σύστημα εδώ και σε όλη την Ευρώπη είναι χωρισμένο και στημένο και στατικό στο δίπολο αριστερά δεξιά. Δεδομένο σχεδόν ψυχροπολεμικό. Την ίδια στιγμή στην ΕΕ κυριαρχούν οι δυνάμεις του Ευρώ. Με την έκδοση του και την ίδρυση της ΕΚΤ, την συνθήκη της Λισαβόνας αλλά και την και την παροχή αρμοδιοτήτων επί της νομισματικής πολιτικής στο Euro group, χάθηκε κάθε δυνατότητα αριστερής πολιτικής. Το δίπολο έπαψε να λειτουργεί. Ουδείς μπορεί να κυβερνήσει με σοσιαλιστικό ή παραπλήσιο φιλολαϊκό πρόγραμμα καθώς αυτό θα δημιουργούσε άμεσα πρόβλημα στο Ευρώ όλων των υπόλοιπων.

Ο διαχωρισμός Δεξιά αριστερά δεν απαντά λοιπόν σε κανένα ερώτημα καθώς όλα τα ερωτήματα απατούνται από το Ευρώ και την Ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα και το Euro group.

Με την πάροδο του χρόνου οι δήθεν σοσιαλιστές θα μοιάζουν ολοένα και περισσότερο με του Δημοκρατικούς των ΗΠΑ και θα πλακώνονται με του συντηρητικούς για το ποιος θα βοηθήσει περισσότερο την επιχειρηματικότητα και με πιο τρόπο. Οι μεν δεξιοί θα αυξάνουν την κατανάλωση μειώνοντας τους φόρους και οι δε αριστεροί θα αυξάνουν του φόρους μοιράζοντας τα χρήματα που θα εισρέουν στα δημόσια ταμεία ξανά στην κατανάλωση. Ο ψυχροπολεμικός διαχωρισμός δεν περπάτα και δεν έχει ουσία. Η αξία του ανθρώπου θα βαίνει μειούμενη.

Χρειάζεται ίσως να τεθεί ο διαχωρισμός σε άλλη βάση. Σε βάση που να αφορά άμεσα την υπάρχουσα κατάσταση. τα καθημερινά μας προβλήματα. Χρειάζεται να χωριστούμε με βάση την ευρωπαϊκή ένωση. ΥΠΕΡ ή ΚΑΤΑ της ευρωπαϊκής ένωσης. Σε αυτό τον κάθετο διαχωρίσιμο μπορούν να υπάρξουν και επιμέρους διαχωρισμοί ρεύματα πολιτικοί φορείς και «χρωματισμοί».

Ξεκινώντας από της θέση Υπέρ της πλήρους ΕΕ μπορούμε να δούμε στους σκεπτικούς για κάποια ΕΕ ή για κάποια πολιτική της ΕΕ αλλά και του αρνητικούς για το ευρώ ή τους κατά της εισόδου νέων μελλών. Ταυτόχρονα θα μπορούμε να δούμε αυτούς που είναι κατά της ΕΕ συνολικά και υπέρ της χωράς και της εθνικής ανεξαρτησία αλλά και αυτούς που είναι μόνο κατά αυτή της ΕΕ προτείνοντας μια άλλη χαλαρή σχέση όπως πχ την Ευρώπη των τάξεων των λαών των πολιτισμών των γλωσσών την Ευρώπη της άμυνας του εμπορίου μια πιο Δημοκρατική Ευρώπη μια πιο άμεση Ευρώπη.

Χρειάζεται γενικότερα σε όλη την Ευρώπη να μιλήσουμε περισσότερο για την Ευρώπη και μεταξύ μας. Χρειάζεται να ξεφύγουμε από τα στερεότυπα του 20ου αιώνα, καθώς για άλλη μια φορά το ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί είναι τόσο το αν θέλουμε την ΕΕ όσο και πια Ευρώπη τελικά θέλουμε. Όλοι οι ευρωπαίοι πρέπει να γίνουμε πιο εκλεκτικοί και πιο πολίτες.

Και με αυτό τον τρόπο ίσως να ανανεωθεί το παρωχημένο δίπολο Αριστερά δεξιά που σήμερα αφορά μόνο την οικονομία αλλά και εάν δεν ανανεωθεί δεν χάθηκε ο κόσμος.

Γιάννης Παπαϊωάννου