Εχτές, την σωτήρια μέρα 22 Δεκεμβρίου 2010, ούτε ένας βουλευτής του κυβερνητικού σχηματισμού στην βουλή, δεν έδειξε το απαιτούμενο θάρρος και τιμιότητα, και ψήφισαν όχι ως πρόβατα, αλλά ως καλοπληρωμένοι αυλικοί, έναν προϋπολογισμό ο οποίος όχι μόνο δεν θα μας βγάλει πουθενά, αλλά θα μας καταστρέψει τελείως, αφού πλέον χρησιμοποιείται ως ταφόπλακα στα ήδη τεκταινόμενα.
Δυστυχώς, το ότι πτωχεύσαμε οικονομικά το γνωρίζαμε, εχτές όμως επιβεβαιώθηκε ότι μας τελείωσαν οι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ βουλευτές. Ούτε ένας βρε παιδιά δεν βρέθηκε να μην φοβηθεί για την θεσούλα του και τον μισθουλάκο του; Για τα αντιπολιτευτικά κόμματα δεν το συζητάω, αυτό που έκαναν ήταν ότι πιο εύκολο, αφού η κομματική γραμμή ήταν να μην ψηφίσουν το νομοσχέδιο. Τους προσάπτω όμως το γεγονός ότι τόσα χρόνια δεν επαναστατούσαν για τα όσα μελλούμενα γνώριζαν ότι θα αντιμετωπίσουμε.
Εδώ όμως θα ήθελα να σχολιάσω για την πτώχευση την οποία αντιμετωπίζουμε σε πρόσωπα, σε μονάδες από το κομμάτι της κοινωνίας μας που ονομάζεται, μάλλον ονομαζότανε, σκεπτόμενοι άνθρωποι, και υπηρέτες της τέχνης. Μίας τέχνης η οποία πρέπει να προωθεί τον άνθρωπο προς το καλύτερο. Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, θα ήθελα να αναφερθώ στην σύζυγο του κυρίου Νταλάρα. Δεν θα αναφερθώ καν στον όνομά της, γιατί πιστεύω ότι τους ψήφους που συγκέντρωσε τους οφείλει στον Γεώργιο Νταλάρα και μόνο.
Ο εν λόγω τραγουδιστής και άνθρωπος της καλής τέχνης (για να τα λέμε όλα), μέσα από την πάροδο των τελευταίων 40 ετών περίπου, συνέδεσε το όνομά του με τις μεγαλύτερες επιτυχίες. Αυτό έγινε όχι μόνο γιατί ήταν ένας σπουδαίος και ψαγμένος καλλιτέχνης, όχι μόνο γιατί τραγούδησε καταπληκτικά τραγούδια, όχι μόνο γιατί τα τραγούδησε με διάφορους και εκπληκτικούς τρόπους, όχι μόνο γιατί έχει πάρα πολύ καλή φωνή, αλλά γιατί επίσης τα συνέδεσε με την φτωχολογιά, τον απλό και καθημερινό άνθρωπο, με τον πόνο της ξενιτιάς, με τον πόνο του κατατρεγμένου, δηλαδή με την πλειοψηφία του Έλληνα εντός και εκτός συνόρων. Ποιος συνάδελφός μου ναυτικός δεν έχει κλάψει για παράδειγμα με το τραγούδι «έχω έναν καφενέ στου λιμανιού την άκρη». Ο Γεώργιος Νταλάρας, όλα αυτά τα χρόνια, συνέδεσε τον εαυτό του με την απλότητα και με το γεγονός ότι τραγουδάει για τον λαό.

Δυστυχώς, με την εν γένει στάση της συζύγου του, πιστεύω ότι απώλεσε αυτήν την ιδιότητά του, αυτήν την τόσο ιερή σχέση του με τους συνανθρώπους του. Για να μην παρεξηγηθούν αυτά που παραθέτω, δεν ομιλώ για τα όσα υλικά έχει κερδίσει, που καλώς έχει κερδίσει. Δεν ομιλώ για τα χθεσινά δημοσιεύματα συγγενούς της συζύγου του, γιατί θα ήταν κακοήθεια. Δεν κατακρίνω το γεγονός ότι η σύζυγός του ασχολήθηκε με την πολιτική. Καυτηριάζω όμως το γεγονός ότι εχτές η σύζυγος Νταλάρα δεν καταψήφισε αυτό το κατάπτυστο νομοσχέδιο του προϋπολογισμού. Η σύζυγος Νταλάρα μέχρι στιγμής δεν έχει ακουστεί στο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ να καυτηριάζει αυτές τις κατάπτυστες τακτικές τις κυβέρνησης και να αντιπροτείνει με την σειρά της άλλους τρόπους, πιο ανθρώπινους και τίμιους, οι οποίοι να συμβαδίζουν όχι μόνο με τον όρο βουλευτής, αλλά και με του συζύγου της την τόσο λαμπρή ιστορία.

Εν αντιθέσει, βλέπουμε στις εφημερίδες και στα κανάλια της τηλεόρασης, λαμπρές ΓΙΑΝΝΑ-ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΕΙΕΣ ΔΑΣΚΑΛΑΚΗ εμφανίσεις, από τις οποίες όχι μόνο έχουμε χορτάσει, αλλά μας έχουν δημιουργήσει εμετικές διαθέσεις. Ίσως θα έπρεπε να αφιερώσω στον κύριο Νταλάρα το τραγούδι που είχε τραγουδήσει κάποτε και το έλεγαν ο ΔΡΟΜΟΣ. Εγώ απλά όμως θα του υπενθυμίσω κάποιο στοίχο του τραγουδιού: ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΟΛΟ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΟΤΑΝ ΧΑΛΑΣΕΙΣ ΕΝΤΕΛΩΣ, ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΜΑΤΙΑ ΝΑ ΚΟΙΤΑΞΕΙΣ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ Ο ΚΑΛΟΣ.
Να υπενθυμίσω ότι μία χώρα σαν την Ελλάδα, πλούσια στα πάντα, δεν είναι εύκολο να πτωχεύσει. Αν όμως πτωχεύσουμε από φωτισμένους και εκλεπτυσμένους ανθρώπους, τότε θα χάσουμε τα πάντα. Και ο τραγουδιστής ΝΤΑΛΑΡΑΣ μπορούσε να γεμίζει στάδια με ευκολία, θα μπορούσε όμως να κάνει το ίδιο και τώρα, για να πιέσει και αυτός με την σειρά του να πέσει αυτή η σκιώδης κυβέρνηση, ή τουλάχιστον να βοηθήσει με την σειρά του να τις αντιστρέψουμε την σκέψη. Ο λαός όμως έχασε έναν ακόμα που θα μπορούσε να το κάνει, και δυστυχώς παραμένουμε στην ίδια στάνη. Μία στάνη που καταλήγει μέσω ενός στενόμακρου διαδρόμου στην κρεατομηχανή ψυχών, συνειδήσεων, και ζωών.
Κύριε Νταλάρα, εγώ ένας απλός άνθρωπος, ο οποίος πέραν των συγγενών, φίλων και συναδέλφων, δεν με γνωρίζει κανένας άλλος, έχοντας γυρίσει την υδρόγειο τουλάχιστον 20 φορές έχοντας ως σύντροφό μου την φωνή σας και τα τραγούδια σας, θα ήθελα να σας υπενθυμίσω ότι έχετε την δύναμη για κάτι πολύ καλύτερο. Θυμηθείτε………..ΜΗΝ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΣΑΣ ΜΗΝ ΛΗΣΜΟΝΑΤΕ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΜΟΥ.
Μετά τιμής
Τάσος Ι Καμπάς
Αρχιπλοίαρχος Εμπορικού Ναυτικού.
Αναρτήθηκε από capttassos.blogspot.com