Δεν θεωρώ το ευρώ ως εκσυγχρονιστικό μέσο.

Είναι πλέον απόλυτα σαφές ότι εάν σε πάρα πολύ σύντομο χρονικό

διάστημα δεν δοθεί σύγχρονη εναλλακτική διέξοδος στην ελληνική κοινωνία τότε όλα γύρω μας θα καταρρεύσουν με πάταγο. Ο κόσμος είναι εξαγριωμένος και δρα ανεξέλεγκτα.

Ένα βασικό στοιχείο των ημερών είναι ότι κατέρρευσε και ο λαϊκιστικός κοινωνικός αυτοματισμός. Ο έμπορος δεν είναι εναντίων των απεργών ή εναντίων των Δημοσίων υπάλληλων όπως λίγους μήνες πριν. Σώπασαν οι κοινωνικοί εταίροι και οι καθ εξην «κοινωνικοί αυτοματιστές» και έμειναν μόνοι τους η ΝΔ, η Ντόρα, ο ΣΕΒ, και η κυβέρνηση. Στην κοινωνία όμως κοινωνικός αυτοματισμός δεν περνά. Όλοι είναι εναντίων του μνημονίου και αρνούνται να υποστούν ισοπεδωτική και αναχρονιστική εσωτερική υποτίμηση. Έτσι κάθε μήνας προσθέτει νέα θύματα από το μνημόνιο και αθροίζει μεγατόνους στην κοινωνική οργή.

Ένα επιπλέον στοιχείο είναι ότι χρεοκοπεί και η ακόμη πιο λαϊκιστική εθνοσωτήρια ρητορική καθώς δυο δεδομένα εισβάλουν στο λογιστικό πεδίο. Από την μια το καταστροφικό μνημόνιο που είναι αργός θάνατος της οικονομίας και ξαφνικός θάνατος χιλιάδων επιχειρήσεων και εργαζομένων, και από την άλλη γίνεται σαφές ότι οι Ευρωπαίοι, οι Γερμανοί, οι Γάλλοι αλλά και οι ιρλανδοί κοιτούν το εθνικό συμφέρον τους ενώ η Ελλάδα κοιτά μόνο τα συμφέροντα των δανειστών της. Το συμφέρον της παραμερίζεται ή τέλος πάντων δεν έχει εξηγηθεί επαρκώς το τι εμπεριέχει αυτή την στιγμή ο όρος εθνικό συμφέρον. Κάτι κάνει ο ΓΑΠ εκεί έξω και κινείται πολύ, γύρω γύρω, όμως και από εκεί και περά τίποτα δεν είναι σαφές και μόνο εκτιμήσεις και φήμες υπάρχουν.

Ένα τρίτο στοιχείο είναι ότι ο εκσυγχρονισμός έπαψε να έχει κοινωνικό πρόσημο και στράφηκε εναντίων της κοινωνίας θεωρώντας της αιτία όλων των δεινών μας. Το μνημόνιο έγινε ακόμη και “ευκαιρία” ή “ευτυχία για την χώρα μας” καθώς οι ξένοι θα μας κάνουν κράτος. Όλο αυτό ακούγεται σχεδόν εκδικητικά και φανερώνει τα βαθιά συμπλέγματα κατωτερότητας μιας όλοκληρης γενιάς για την οποία μιλω παρακάτω. Έτσι το ρεύμα αυτό διάχυτο παντού στα πολιτικά κομματα, δεν μπόρεσε να δει στις βασικές δομές του ευρώ την αιτία της ελληνικής τραγωδίας ή έστω συνυπευθυνότητα και αρκέστηκε στην λογική του ΔΝΤ, θεωρώντας συλλήβδην τα πάντα στην Ελλάδα λάθος. Δικάστηκαν καταδικαστήκαν και διασύρθηκαν νοοτροπίες και προθέσεις επι μήνες. Έτσι σήμερα κανείς εκσυγχρονιστής σε όλο το πολιτικά κόμματα δεν μιλά για την τραγωδία της Ελλάδος στην ζώνη του ευρώ, και ενώ οι ευρωπαίοι αξιωματούχοι την έχουν αναγνωρίσει και δηλώνουν ότι άρχεται πολλές δεκαετίας πριν. Αντί λοιπόν οι εκσυγχρονιστές να προτείνουν εκ νέου κάτι πρωτοποριακό παραμένουν γαντζωμένοι στο ευρώ και στην συντελούμενη τραγωδία του.

Όμως η αναγέννηση της ελληνικής οικονομίας κοινωνίας και πολιτικής περνά πλέον από την έξοδο από την ευρωζώνη και πάντως σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί διέξοδο η μοιρολατρία και η αναμονή μέχρι να ολοκληρώσεως…. κανείς δεν ξέρει τι πράγματος.

Ευτυχώς για την Ελληνική κοινωνία και την πατρίδα δεν είμαστε όλοι μοιρολάτρες όπως το πολιτικό σύστημα και η κυβέρνηση που αποδέχτηκαν το Μνημόνιο ως μοίρα. “Τρόικα Μοίρα” θα πει ο Μ. Ανδρουλάκης εκπροσωπώντας την Γενιά του πολυτεχνείου που μας κυβερνά.

Και επειδή ακριβώς μας κυβερνά αυτή η γενιά δεν ξέρουμε κατά που να πάμε. Μια γενιά που από αντιαμερικανισμό και φόβο για την Τουρκία έγινε φιλοευρωπαϊκή και μπήκε και στην ευρωζώνη για να είναι ακόμη πιο ασφαλής. Όμως άλλο Ευρώπη και άλλο ευρωζώνη. Έξοδος από το ευρώ δεν σημαίνει έξοδος από τον Δυτικό κόσμο και απομονωτισμός. Έξοδος από το ευρώ σημαίνει αναγνώριση ενός λάθους και διόρθωση μιας πορείας. Πρόκειται για μια αμιγώς επιθετική πολιτική και φυγή προς τα εμπρός.

Το γεγονός ότι δεν ξέρουμε που να πάμε αφήνει στο ανιστόρητο Παπανδρέου την ευχέρεια να μας οδηγεί από εκβιασμό σε εκβιασμό. Πρόκειται για ένα τραγικά επικίνδυνο παιχνίδι του Παπανδρέου με την φωτιά. ΄Ενα χοντροειδέστατο δίλημα του στυλ “Αν δεν με ψηφίσετε θα σας καθαρίσω επιτόπου με το μνημόνιο που σας έφερα”. Μπορεί η κοινωνία να μην θέλει να πάει Δεξιά και μπορεί να μην λειτουργεί ο δικοματισμός αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η κοινωνία ανέχεται τα πάντα.

Αυτή η έλλειψη εναλλακτικής δημιουργεί αδιέξοδο και πιέζει αφόρητα το καπάκι. Ενώ θα μπορούσε να ξεκινήσει κουβέντα για την δραχμή για την χρεοκοπία και να πολιτικοποιηθεί το όλο θέμα καταλήγοντας σε ένα απονευρωτικό ή και λυτρωτικό ακόμη δημοψήφισμα και δημιουργώντας νέες πολιτικές δυνάμεις. Οι κυβερνώντες όμως δεν θέλουν να υπάρχουν εναλλακτικές διέξοδοι. Δεν θέλουν ούτε καν κουβέντα διότι έτσι καταρρέει ο μύθος του μονόδρομου, υπονομεύεται η προσπάθεια τους και αποκαλύπτονται ενοχές και προσωπικές τραγωδίες.

Ταυτόχρονα η αντιπολίτευση ψηφοθηρώντας συντάσσεται με το αντιμνημονιακό μέτωπο. Όμως όλοι όσοι συμμετέχουν σε αυτό το μέτωπο από τα αριστερά ξέρουν ότι δεν πολεμάς την Δεξιά με Δεξιά. Ακόμη χειρότερα ολάκερη η κοινωνία ξέρει ότι το “αντιμνημονιακό” της Δεξιάς είναι του επιπέδου “λεφτά Υπάρχουν”.

Αν ρωτήσετε τον κόσμο για ποιο λόγο απεργούσε προχθές θα σας πει για το μνημόνιο και αυτό, παρά την διαφορετικότητα των αιτημάτων και των κινήτρων των συμμετεχόντων. Η απεργία της 15 Δεκεμβρίου λοιπόν ήταν πρόφαση για να βρεθεί ο κόσμος το δρόμο. Το λυντσάρισμα Χατζηδάκη ήταν ένα απλό επεισόδιο βίας αποτέλεσμα οργής.

Όμως αυτή η ένωση εναντίων του μνημονίου δείχνει ότι υπάρχουν δυνάμεις κατά των δανειστών μας, κατά των τραπεζιτών, κατά τη Ευρωζωνης ή ακόμη της Ένωσης συνολικά και γενικώς κατά όλου αυτού του ιδεολογικοπολιτικού πακέτου. Δυνάμεις που δεν εκφράζονται πολιτικά σήμερα πουθενά και λαθροβιώνουν στα κόμματα ή στην αποχή από την ψήφο. Δυνάμεις που μπορούν να συμμετέχουν και να εκσυχρονίσουν το εσωτερικό της κοινωνίας και την εικόνα της ελλάδος στο κόσμο, υπηρετώντας οράματα και όχι δια της βίας που ενυπάρχει στο ευρώ. Δυνάμεις που μπορούν να ενεργοποιηθούν και δεν συναντιούνται ακόμη οργανωτικά. Την ίδια στιγμή στο ευρώ δεν συναντιούνται πλέον αναπτυξιακές δυνάμεις από την Ευρώπη αλλά απλοί κομπιναδόροι και πολιτικάντηδες. Όλα αυτά επιτείνουν το αδιέξοδο.

Ακόμη χειρότερα μην ξεκινώντας την κουβέντα για τον ρόλο του ευρώ, της ΕΚΤ και της ευρωζώνης στην κρίση μας, το πολιτικό προσωπικό παίρνει πάνω του ευθύνη που δεν του αναλογεί. Συντάσεται με το παλιό. Στην ουσία δεν φταίει ο μέσος βουλευτής ή το στέλεχος ενός κόμματος για το σκληρό ευρώ αλλά αφού δεν μιλά και προτίιμά την μισή αλήθεια, γίνεται “κλεφτής-κλέφτης” και “λαμόγιο” καθώς κοινωνία μας βυθίζεται στον Λαϊκισμό.

Τα πράγμτα είναι τόσο οριακά ώστε ένα τυχαίο γεγονός να μπορεί να τα σαρώσει όλα. Αν συλληφθούν πχ αυτοί που έδειραν τον Χατζηδάκη και ενώ οι εμπλεκόμενοι στην Ζιεμνες είναι στην Γερμανία ή οι δολοφόνοι της Μαρφίν είναι άφαντοι, τότε απλώς θα προστεθούν ακόμη κάποιοι μεγατόνοι κοινωνικής οργής.

Θα πρέπει να ειπωθεί ακόμη ότι εάν το σύστημα αποτύχει να δώσει ιδεολογική και στην συνέχεια πολιτική λύση αυτή την στιγμή, τότε θα έχει αποτύχει η Δημοκρατία συνολικά. Θα ζήσουμε στιγμές ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ και δεν μιλώ για Σέχτες γκαζάκια και αηδίες, αλλά για γενικευμένη εφαρμογή του νόμου του Λυντς, κρεμάλες, λαϊκά δικαστήρια, κλπ. Βεβαίως αυτό έχει προβλεφτεί πολλές φορές στο παρελθόν και δεν επαληθεύτηκε. Όμως εφόσον πλέον δεν περιμένει κανείς κάτι καλύτερο για το αύριο και την ζωή του, δεν υπάρχει λόγος να μην γίνει ανά πάσα στιγμή. Προχθές ένας ψυχάκιας χρειάζοντας με ένα ρόπαλο -σημαιάκι από τα γνωστά και… πάει ο Χατζηδάκης.

Για την ακρίβεια ήδη στον Μονόδρομο της η κυβέρνηση και το Σύστημα συνολικά έχει στουκάρει μετωπικά με την κοινωνία που έρχεται γρήγορα από απέναντι. Η κοινωνία δεν αμύνεται πλέον αλλά επιτίθεται σημάδι ότι αισθάνεται ήδη άλλους δρόμους. Μάλλον λοιπόν μένει πλέον πολύ λίγος χρόνος και στο σύστημα για να δράσει πριν σαρωθεί.

Ξυπνάτε λοιπόν και δώστε εναλλακτική και σύντομα. Ανοίξτε τα μάτια σας και αφήστε τον κόσμο να εκφραστεί Δημοκρατικά όπως πρέπει. Μιλήστε την γλώσσα της αλήθειας και κάντε επιτέλους ένα ειλικρινές δημοψήφισμα για να κλείσει οριστικά και αμετάκλητα την κουβέντα για το μέλλον της Ελλαδας. Αυτός είναι ο Εκσυχρονισμός και όχι η περιχαράκωση τα διλήματα και οι εκβιασμοί.

Οι δυνάμεις κατά της εκτρωματικής ευρωζώνης πρέπει σήμερα κι όλας να βρεθούν οργανωτικά και να επεξεργαστούν σχέδιο και νέα αφήγηση και για να αποτελέσουν μια υγιή σύγχρονη εναλλακτική στην υπεράσπιση της Αστικής δημοκρατίας μας.

Η Ελλάδα δεν μπορεί να προχωρεί συνεχώς με τις αποφάσεις κάποιας ολιγομελούς φανερής ή παρασκηνιακής Elite όπου καλείται ο κόσμος να πληρώνει απλώς και απλά να ζει με μισές ΤΟΥ αλήθειες. Ειδικά αυτές τις στιγμές έχει αποδειχτεί ήδη ότι οι μισές αλήθειες είναι ένα τρομερό λάθος. Το μύνημα είναι προφανώς εκσυχρονιστικό καθώς υπάρχει μια κοινωνία που πρέπει να προχωρήσει εμπρός και να βγει από το τέλμα. Υπάρχει μια κοινωνία που αναζητά την φυγή εμπρός.

Τέλος ας δείξουν συμπάθεια οι φίλοι που με κατακρίνουν γιατί επιτίθεμαι στο ευρώ και αναζητώ σύγχρονη εναλλακτική. Δεν θεωρώ το ευρώ εκσυγχρονιστικό μέσο. Δεν θεωρώ ότι τα εκσυγχρονιστικά μέσα της Ελλάδος είναι δόκιμο να είναι στα χέρια της ΕΚΤ. Πρόκειται περί αστικού μυθεύματος που μας κάνει αιχμάλωτους της κάθε κοινής γνώμης και της συγκυρίας.

Θεωρώ ότι είμαστε στην στιγμή που αποφασίζουμε ως χώρα το τι θα πάρουμε μαζί μας την επομένη ήμερα και το τι θα αφήσουμε. Στην προκείμενη περίπτωση προτιμώ να αφήσω πίσω το ευρώ που δεν δουλεύει, παρά την Δημοκρατία. Διότι τελικά απειλείται η Δημοκρατία είτε από ανεξέλεγκτη βία των πολιτών, είτε από ανεξέλεγκτη βία των αριθμών ή των εταίρων μας στην Ευρωζώνη και η Δημοκρατία μας είναι η πιο σίγουρη προίκα για το αύριο.

Γιάννης Παπαϊωάννου