Η μητέρα των κρίσεων...

Η απειλή κατάρρευσης του δολαρίου, τα προβληματικά οικονομικά μεγέθη των Η.Π.Α., η δεύτερη ποσοτική διευκόλυνση, ο κίνδυνος διάλυσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι πιθανότητες χρεοκοπίας της Ελλάδας και οι απαντήσεις για την κρίση

“Το μεγαλύτερο ίσως ερώτημα σήμερα, το οποίο απασχολεί τους Έλληνες Πολίτες, είναι τετραπλό: (α) Μπορούσε να γίνει κάτι από την αρχή του έτους (2009) μέχρι τον Οκτώβριο, για να μην βρεθούμε σε τόσο δύσκολη θέση; (β) Η προσέγγιση της ΕΕ, του ΔΝΤ και άλλων οργανισμών, ως περίπου «επαίτες», δεν ήταν αφενός μεν αναξιοπρεπής, αφετέρου δε «αντιπαραγωγική», δημιουργώντας μία κατάσταση χωρίς διέξοδο; (γ) Αφού φαίνεται ότι πήραμε τον κατήφορο, χωρίς επιστροφή, ποιες θα είναι οι εξωτερικές συνέπειες της αδυναμίας μας (πνευματικής, ηθικής, πολιτικής, οικονομικής), οι οποίες ακόμη διαγράφονται σχετικά ασαφείς στον ορίζοντα, αλλά σύντομα θα εμφανισθούν, ψυχρές και ανελέητες, ενώπιον μας; (δ) Υπάρχει διέξοδος τώρα, όταν ο κόσμος είναι τρομοκρατημένος - εδικά μετά τον απίστευτο προεκλογικό εκβιασμό, όπου σχεδόν όλοι οι Έλληνες αισθάνθηκαν βαθιά ντροπή, σε συνδυασμό με έναν γεμάτο θυμό φόβο;”

Επιλέγοντας συνειδητά να ξεκινήσουμε από το τελευταίο μέρος του τετραπλού ερωτήματος, θεωρούμε ότι κατ’ αρχήν, η όποια διέξοδος από το σημερινό στάδιο της κρίσης, δεν αφορά πλέον μόνο την Ελλάδα – ενώ φυσικά προϋποθέτει αισιοδοξία, θάρρος, τόλμη, «επάρκεια» και κανενός είδους «πολιτικούς» εκβιασμούς εκ μέρους τόσο της Πολιτείας, όσο και των Πολιτών της. Ειδικότερα, έχουμε την άποψη ότι είμαστε αντιμέτωποι με τις εξής τρεις, εξαιρετικά επικίνδυνες «συστημικές» απειλές:

(α) Με την απειλή μίας ανεξέλεγκτης κατάρρευσης του παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος, του δολαρίου δηλαδή, αφενός μεν σαν αποτέλεσμα της τεράστιας κρίσης που βιώνουν σήμερα οι Η.Π.Α., αφετέρου λόγω της ισχυροποίησης των «νομισματικών» ανταγωνιστών τους (Κίνα, Γερμανία). Είναι αυτονόητο βέβαια το ότι, τυχόν κατάρρευση του δολαρίου θα συμπαρασύρει τόσο τις Η.Π.Α., όσο και όλο τον υπόλοιπο κόσμο σε μία τρομακτική, σε μία πρωτόγνωρα καταστροφική «περιπέτεια», ανυπολόγιστων διαστάσεων.

Δυστυχώς, οι δύο λύσεις που προτάθηκαν από τις Η.Π.Α. στην τελευταία σύνοδο κορυφής των G20 (τοποθέτηση ορίων στα πλεονάσματα των εξωτερικών ισοζυγίων, σύνδεση των νομισμάτων με τα θεμελιώδη μεγέθη των οικονομιών τους), ουσιαστικά δεν υιοθετήθηκαν - επειδή τόσο η Γερμανία, όσο και η Κίνα αντέδρασαν, εκμεταλλευόμενοι την αδυναμία της υπερδύναμης και προασπίζοντας «εγωκεντρικά» τα δικά τους συμφέροντα.

Ο έλεγχος δε των κινήσεων των κεφαλαίων, ο οποίος έγινε αποδεκτός στη Σεούλ, ελάχιστα θα συνδράμει στην αντιμετώπιση της μητέρας των κρίσεων – ενώ έχει προβλεφθεί ήδη από τη Βραζιλία, η οποία θα επιβάλλει νέους φόρους (15% φόρο εισοδήματος επί τον κρατικών ομολόγων, τα οποία αγοράζονται από ξένους επενδυτές), με στόχο να σταματήσει την καταστροφική για τις εξαγωγές της κερδοσκοπική ανατίμηση του νομίσματος της (7% από τον Ιούνιο του 2010), παρά τον υψηλό πληθωρισμό.

(β) Με την απειλή διάλυσης της Ευρωζώνης (κατ’ επέκταση της ΕΕ), εάν δεν ακολουθήσει έγκαιρα η δημοσιονομική ενοποίηση της – πριν ακόμη δηλαδή προσβληθεί από τον κινεζικό ιό της αποβιομηχανοποίησης, πριν επιβληθεί το ΔΝΤ στις αδύναμες οικονομίες του Νότου (συμπεριλαμβανομένης της Γαλλίας, της Βρετανίας και της Ιρλανδίας), πριν χρεοκοπήσει ανεξέλεγκτα κάποια χώρα-μέλος της Ευρωζώνης, καθώς επίσης πριν «πυρποληθεί» ολοσχερώς η οικονομική βιωσιμότητα της πλειοψηφίας των κρατών της ΕΕ, από την ηγεμονική Γερμανία (στην οποία η αύξηση της παραγωγικότητας γίνεται εις βάρος των εργαζομένων της, αφού οι αμοιβές τους είναι κατά πολύ κατώτερες της απόδοσης τους – γεγονός που επιταχύνει την αποβιομηχανοποίηση των υπολοίπων «εταίρων» της Γερμανίας, όπως θα αναλύσουμε παρακάτω).

(γ) Με την απειλή χρεοκοπίας (στάσης πληρωμών) της Ελλάδας, σαν αποτέλεσμα της ελλειμματικής, ερασιτεχνικής διαχείρισης των οικονομικών της, εκ μέρους τόσο της σκιώδους, όσο και των επίσημων κυβερνήσεων της. Μία ενδεχόμενη βέβαια ανεξέλεγκτη χρεοκοπία της Ελλάδας (της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας, της Ισπανίας κλπ), θα προκαλούσε μία επικίνδυνη «αλυσιδωτή αντίδραση» εντός και εκτός της Ευρωζώνης, με αποτελέσματα που είναι αδύνατον να προδιαγραφούν. Πόσο μάλλον όταν το «πείραμα» της αποκρατικοποίησης της εξουσίας, κατά το αμερικανικό «πρότυπο», επιχειρείται για πρώτη φορά από το ΔΝΤ σε μία χώρα της Ευρωζώνης.

Διαβάστε την συνέχεια εδώ: http://logioshermes.blogspot.com/2010/11/blog-post_3049.html