Το βρώμικο μυστικό της Ευρώπης

Από factorx Σε μια αποκαλυπτική της παραδοχή, αναφορικά με τις σχέσεις μεταξύ των καπιταλιστικών κυβερνήσεων και των διεθνών οικονομικών συμφερόντων, η εφημερίδα Financial Times,αναφέρθηκε πρόσφατα στο «βρώμικο μυστικό της Ευρώπης». Το συγκεκριμένο άρθρο της περασμένης Τρίτης, ήταν σαφώς εναντίον του σχεδίου της ΕΕ, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ, να δανείσουν στην Ιρλανδία δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ προκειμένου να διασφαλιστούν πλήρως οι επενδύσεις των διεθνών τραπεζιτών και των διάφορων επενδυτών, στο αποτυχημένο ιρλανδικό τραπεζικό σύστημα.

Σύμφωνα με το εν λόγω σχέδιο, η Ιρλανδία θα πρέπει να παραδώσει την οικονομική της αυτοκυριαρχία στην ΕΕ και στο ΔΝΤ, και να συμφωνήσει να αποπληρώσει τα δάνειά της προς αυτούς, ολοκληρώνοντας μια νέα και πιο απάνθρωπη επίθεση στα εισοδήματα και στο επίπεδο διαβίωσης της εργατικής της τάξης. Η εφημερίδα ισχυρίζεται πως η βοήθεια των €440 δισ. που θα δοθεί στα πλαίσια του νέου μηχανισμού για να καλυφτούν τα λάθη των τραπεζών, μπορεί να οδηγήσει τη χώρα σε χρεοκοπία και άρα θα είναι μεγάλο λάθος. Μια τέτοια πολιτική, λέει η εφημερίδα, είναι κοντόφθαλμη και δεν οδηγεί πουθενά, αφού μια χρεοκοπία θα πυροδοτήσει νέο πανικό και περαιτέρω πτωχεύσεις. «Θα καταστήσει τον ιρλανδικό λαό αιώνια χρεωμένο… και θα τονίσει πλέον και επίσημα το βρώμικο μυστικό της ΕΕ, ότι δηλαδή: Τα δημόσια ταμεία κάνουν τα πάντα προκειμένου να μη ζημιωθούν οι ιδιώτες τραπεζίτες δανειστές.

Αυτό που η εφημερίδα αποκαλεί βρώμικο μυστικό, δεν αποτελεί είδηση σε όσους παρακολουθούν τις εξελίξεις από την εποχή της κατάρρευσης της Lehman Brothers, πριν από 26 μήνες. Αποτελεί έκπληξη όμως, η ωμότητα με την οποία αυτό το όργανο των βρετανικών οικονομικών συμφερόντων, παραδέχεται την ύπαρξη μιας δικτατορίας των τραπεζών επί των κυβερνητικών πολιτικών σε ολόκληρη την Ευρώπη. Κάτι βέβαια που ισχύει και στον υπόλοιπο κόσμο.

Η εφημερίδα παραδέχεται πως μια μικρή οικονομική ελίτ, την οποία περιγράφει ως απρόσεχτη, λεηλατεί τα δημόσια ταμεία έτσι ώστε να καλύψει τις κερδοσκοπικές της αποτυχίες, εξαθλιώνοντας παράλληλα ολόκληρους λαούς. Αυτή η εγωιστική επιδίωξη είναι που οδηγεί τις αποφάσεις όλων των κυβερνήσεων της ΕΕ.

Παρά τον κατ`όνομα ιδεολογικό χρωματισμό της οποιασδήποτε κυβέρνησης, είτε είναι κεντροαριστερά (όπως το ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα και η κυβέρνηση Fianna Fail στην Ιρλανδία), είτε κεντροδεξιά (όπως ο κυβερνητικός συνασπισμός της Βρετανίας, και το Ντεγκωλικό καθεστώς στη Γαλλία), οι διαταγές τους προέρχονται από τις μεγάλες τράπεζες. Αυτή είναι η αληθινή έννοια του όρου «πραγματικότητες της αγοράς» που αναμασούν συνεχώς οι κυβερνώντες.

Η παραδοχή λοιπόν της Financial Times, για την αστική πολιτική, αποκαλύπτει την απάτη της λεγόμενης δημοκρατίας σε συνθήκες καπιταλισμού. Οι κυβερνήσεις εφαρμόζουν αντί-κοινωνικές πολιτικές κόντρα στη θέληση των λαών. Το κράτος, όπως είπε και ο Μάρξ, είναι το εργαλείο του κεφαλαίου για να καταπιέζεται η εργατική τάξη.

Το τελευταίο διάστημα, το διεθνές κεφάλαιο εντατικοποίησε την επίθεσή του εναντίον των εργαζομένων. Η ιρλανδική κρίση που ακολούθησε την ελληνική, σηματοδοτεί μια νέα φάση στην αντικειμενική κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού, και στην αντίδραση της κυβερνώσας ελίτ στη κρίση αυτή.

Παίρνοντας το σήμα τους από τις ΗΠΑ, οι κυβερνήσεις αντέδρασαν αρχικά στην οικονομική κατάρρευση του Σεπτεμβρίου του 2008, χαρίζοντας τρισεκατομμύρια δημοσίου χρήματος στα τραπεζικά συστήματα, ώστε να στηρίξουν τους …τραπεζίτες. Αυτό ήταν στην ουσία το πρόγραμμα διάσωσης που εφαρμόσθηκε σε παγκόσμιο επίπεδο. Και για να κερδίσουν χρόνο, αποφεύγοντας τη μείωση της κατανάλωσης και τον απότομο αποπληθωρισμό, η οικονομική αριστοκρατία προχώρησε σε κάποια ημίμετρα για να επιβραδύνει τις κοινωνικές αντιδράσεις.

Αργότερα όμως, όταν ο κίνδυνος της άμεσης κατάρρευσης αποφεύχθηκε, και όταν έγινε φανερό ότι οι τραπεζίτες και οι κερδοσκόποι δεν θα υποστούν καμία συνέπεια για τις σχεδόν εγκληματικές τους πράξεις, και πως δεν κινδυνεύει το σύστημα, οι αγορές και τα χρηματιστήρια επανήλθαν, μαζί με τα κέρδη των τραπεζών και των μεγαλοστελεχών τους. Οι πλέον ισχυρές χρηματοοικονομικές φίρμες, επιτράπηκε από τις πολιτικές ελίτ να βγουν από το πρώτο στάδιο της κρίσης, σαφώς πιο ισχυρές από ποτέ. Αποθρασυμμένοι από αυτή τους την αρχική επιτυχία, στο τέλος του 2009 οι διεθνείς κερδοσκόποι ενέτειναν την επιθετικότητά τους βάζοντας στο στόχαστρο την Ελλάδα, έτσι ώστε να δημιουργήσουν ένα παγκόσμιο πρότυπο κοινωνικών περικοπών και λιτότητας.

Τη περασμένη άνοιξη, υπό την πίεση των χρηματαγορών, η ΕΕ υιοθέτησε το πρόγραμμα λιτότητας, ξεκινώντας λυσσαλέο πόλεμο ενάντια στα απομεινάρια του κοινωνικού κράτους και στα εναπομείναντα προνόμια της εργατικής τάξης. Η ιρλανδική κρίση αποτελεί το επόμενο στάδιο σε αυτό το πόλεμο. Ο σκοπός του είναι ο επαναπροσδιορισμός των ταξικών σχέσεων σε παγκόσμιο επίπεδο. Ότι έχει απομείνει από το κοινωνικό κράτος πρέπει να εξαφανιστεί. Τα ημερομίσθια στα αναπτυγμένα κράτη θα πρέπει να μειωθούν δραστικά για να συγκλίνουν με τα αντίστοιχα των αναπτυσσόμενων χωρών. Οι συνθήκες διαβίωσης των εργαζομένων θα πρέπει να επιστρέψουν στα πρότυπα των περασμένων αιώνων.

Ένας τέτοιος κοινωνικός μετασχηματισμός δεν μπορεί να ολοκληρωθεί μέσα στα πλαίσια της παραδοσιακής αστικής διακυβέρνησης. Σε όλα σχεδόν τα κράτη οι νέοι διαμαρτύρονται στους δρόμους. Με ένα άρθρο που έχει τίτλο «Η ευρωζώνη αντιμετωπίζει κρίση δημοκρατίας», η WallStreet Journal σημειώνει πως η έλευση της τρόικας στα ιρλανδικά οικονομικά πράγματα σημαίνει πως η χώρα χάνει πλέον την ανεξαρτησία της. Το άρθρο προειδοποιεί για τους κινδύνους των κοινωνικών αναταραχών αφού «ο σχεδιασμός μιας νέας μορφής διακυβέρνησης που δεν έχει στον πυρήνα της τη δημοκρατία, θα εξοργίσει τους ψηφοφόρους και θα ενθαρρύνει τους εξτρεμιστές».

Κανένα από τα ήδη ληφθέντα μέτρα δεν μπορεί να λύσει τα προβλήματα του καπιταλιστικού συστήματος. Η κρίση αποδείχθηκε ότι δεν είναι συγκυριακή αλλά συστημική. Και όπως τη δεκαετία του 1930, η ύφεση και η λιτότητα συνοδεύονται πάντα από διεθνείς οικονομικές συγκρούσεις, και ενίοτε πολέμους.

Η παγκόσμια οικονομική ελίτ είναι στην επίθεση και οι εργαζόμενοι αντιδρούν. Ο αγώνας τους όμως σαμποτάρεται από τα προδοτικά συνδικαλιστικά τους όργανα και τους άλλους «συμμάχους» τους μέσα στα επίσημα αριστερά πολιτικά κόμματα και τους λοιπούς ψευτο-αριστερούς σχηματισμούς.

S.A.-Global Research