Κριτική .Η Γυναίκα του Νίκου Καββαδία. Tου Σωτήρη Γλυκοφρύδη

Θεατρική ομάδα «Αποκριτές»

Θέατρο «Κάτω από τη Γέφυρα»

                   

Ποιος ήταν ο Νίκος Καββαδίας; Ότι δεν μπορεί κανείς να μάθει σε 7 εγκυκλοπαίδειες το μαθαίνει σε 90 λεπτά παράστασης. Ποιος είναι ο άνθρωπος; Ότι δεν μπορεί κανείς να μάθει από τους φιλόσοφους το μαθαίνει από μια παράσταση. Ποιος είναι ο κόσμος; Δεν υπάρχει κόσμος. Πιάσε μου το χέρι, δεν υπάρχει χέρι, δώσε μου μια αγκαλιά…

Ποιος ήταν ο Νίκος Καββαδίας, ποιος ήταν ο Άνθρωπος Νίκος Καββαδίας, ο άνθρωπος του κόσμου αλλά ποιανού κόσμου, του κόσμου εκείνου που δεν του έδωσε ποτέ χέρι στη ζωή του όταν από παιδί με κατεστραμμένους τους γονείς είχε έλθει από τη Μαντζουρία, όταν τον πρόδωσε ο πρώτος έρωτας που δεν τον σκότωσε αλλά του δημιούργησε ουλές που πάντα έχαιναν το αίμα… Και όταν ο Έρωτας, για τον κόσμο, την αγάπη, σε προδίδουν, τραβάς στη θάλασσα για να σκυλοπνιγείς, πληρώνοντας πάντα σαν πούστης που δεν έγινες, σαν χασικλής που δεν σε τράβηξε το χασίσι, σαν κίναιδος που ζήτησες εξάγνιση από Θεό, σαν ποιητής που πληρώνεις τη γυναίκα σαν πουτάνα ενω της κλέβεις συχνά λεφτά, σαν ένα κακοτράχαλο τομάρι διεστραμμένο, που λένε συχνά οι ναυτικοί που δεν μπόρεσαν να καταλάβουν…

Τον Καββαδία δεν τον τράβηξε η θάλασσα, η ζωή τον έδιωξε στη θάλασσα, αυτή του έκανε ξεμέθυστο tatoo, από αυτή κρεμάστηκε στον έρωτα μες στις καυτές τις λαμαρίνες. Πυρ - γυνή και θάλασσα δεν τις νοιώθεις αν δεν τις έχεις - αν δεν τις κουβαλάς μέσα σου, και τα καράβια δεν τα πάμε, αυτά μας πάνε.

Όλα αυτά και άλλα ακόμη προκύπτουν από το θαυμάσιο έργο του θιάσου «Αποκριτές» που μας δημιούργησε μια ευχάριστη, φαουστική ευχάριστη νότα - σαν κλωτσιά στα Απολλώνεια - πέρα βρέχει οπισθοκάπουλά μας.

Ένα βήμα πριν τον Καβάφη ο Καββαδίας, ένας Σεφέρης ζόρικος, Ρίτσος μεταφυσικός, Ελύτης της μη νομενκλατούρας, έβγαλε τον πόνο, τον Έρωτα, την ανθρωπιά, φτιαγμένος σε μια παράσταση σταθμό ανθρώπων του θεάτρου, από ένα θίασο που με μέσα πενιχρά έδειξαν την ψυχή της Τέχνης.  

Ο Γιώργος Καλόξυλος και ο Γιώργος Μουρούτσος έδειξαν παρά τα διαφορετικά σωματοτυπικά τους χαρακτηριστικά, ένα Γιώργο - το ego και το alter ego του Καββαδία. Τα τρία κορίτσια, Κλεοπάτρα Καρνέτα, Κατερίνα Ζωγραφοπούλου, Μελίνα Σαμπατάκου έδειξαν ότι οι δραματικές σχολές δεν είναι ο στόχος αλλά το μέσον μια παράστασης ως βούληση και όχι ως επιθυμία, την οποία αυτές, και μπράβο τους, ανέδειξαν. Η μουσική υπόκρουση του Χρήστου Τριανταφύλλου έδειξε ότι ο άνθρωπος όταν είναι καλλιτέχνης δεν χρειάζεται να αντιγράφει. Τα σκηνικά του Κώστα Ζωγραφόπουλου λιτά, σημειολογικά θα τα χαρακτήριζα, άφησαν το χώρο ελεύθερο σε ένα Καββαδία. Οι φωτισμοί του Παναγιώτη Μανούση έδειξαν ότι ο άνθρωπος αυτός δεν μπορεί να χαρακτηριστεί με τον τίτλο που του προσάπτεται, αλλά με την ουσία αυτού του τίτλου. Τα κουστούμια του Γεράσιμου Ελ Σαρίφ και αυτά λιτά, ανθρώπινα και σημειολογικά ταίριαζαν απόλυτα με την παράσταση.  Η βοηθός σκηνοθέτη Ουρανία Πλαφουντζή πρέπει να τίμησε επάξια το ρόλο της ως δημιουργού και όχι ως βοηθού μιας δημιουργίας. Και κλείνω πάλι με τον Μουρούτσο και τον Καλόξυλο ως ηθοποιούς ζεμπέκικου και προσευχής μια πράγματι λαμπρής παράστασης που εύγε τους, αξίζει. 
Σωτήρης Γλυκοφρύδης