Ξανά στο φως του Ήλιου! Tου Θανάση. Ι. Νικολαΐδη

 ΟΠΟΥ φτωχός κι η μοίρα του; Πες το κι έτσι. Εκεί, στα έγκατα της γης, με ζέστη και  υγρασία, αλλά με το φρόνημα υψηλό και με το κεφάλι ψηλά. Όπως ταιριάζει σε άνδρες της Χιλής του Αλιέντε, πριν τον βάλει στο στόχαστρο η CIA του Νίξον και τον σκοτώσει ο ελεεινός δικτάτορας (Πινοσέτ).

ΚΑΤΩ αυτοί και πάνω η ανθρωπότητα. Με την ΝΑΣΑ (αντί της CIA) για έργο ειρηνικό. Με την επιστήμη και με τα αντανακλαστικά της, που εδώ λειτούργησαν άμεσα, ανθρώπινα και αποτελεσματικά. Και, βέβαια, με την ερευνητική ματιά τηλεθεατών, αχόρταγη για ξένες περιπέτειες. Πάντως, το ατύχημα και η εξέλιξή του άγγιξε την ψυχή και του τελευταίου αυτού του πλανήτη, με τη φτώχια άνισα μοιρασμένη σε ηπείρους, λαούς και άτομα.

ΟΛΑ τα είδαμε. Όλα τα είπαν. Ζωντανά και με λεπτομέρειες που συγκλονίζουν. Και το χαμόγελο του «σκληρού» και το δέος του νεότερου σκαφτιά της γης. Δεν απομένει κάτι καινούριο, δικό μας και πρωτότυπο. Γι αυτό, μετά τις πρώτες χαρές της διάσωσης και την κατίσχυση της ανθρώπινης διάνοιας, διατυπώνουμε μερικές απλές σκέψεις.

ΚΑΤΩ αυτοί και πάνω εμείς. Δίπλα τους ο θάνατος, δίπλα μας η αδικία. Και, βέβαια, δεν περιμέναμε να’ χουν εγκλωβιστεί «έχοντες, κατέχοντες, κλέφτες και κλεφταράδες» του «άνω κόσμου». Αυτοί οι άρπαγες και παλιάνθρωποι ζουν και αναπνέουν υπεργείως. Με δραστηριότητες που φτιάχνουν την επίγεια ευτυχία (τους) κι άλλους τους στέλνουν στα βάθη της γης. Με μιαν αξίνα και φως τεχνητό να βγάζουν «χρυσό» απ’ τα σωθικά της γης και να τον στέλνουν στους «απάνω». Σε χέρια διαχειριστών που αρπάζουν μερδικό που δεν τους ανήκει, λαδωμένοι με…λαδάκι και αρωματισμένοι μη τους προδώσει η μπόχα.

ΓΙΑ να’ ναι χορτάτη η μισή ανθρωπότητα «πρέπει» να πεινάει η άλλη μισή. Είναι νόμος της φύσης; Είναι ανθρώπων «ρύθμιση» με τους «ρυθμιστές» να’ χουν το πάνω χέρι; Έτσι κι αλλιώς, η ζωή θέλει πλούσιους και φτωχούς και το «σύστημα» όλο και μεγαλώνει το χάσμα. Οι θεωρίες περί ισότητας παρέμειναν θεωρίες, ο καπιταλισμός κάνει θραύση και οι «απάνω» όλο και θα στέλνουν βαθύτερα τους «κάτω». Για να τους σώζουν θεαματικά, άμα λάχει, χωρίς να τους βγάζουν μόνιμα στο φως του Ήλιου.

Θανάσης Ι. Νικολαΐδης