Αφήστε τη νέα αστική τάξη να γενηθεί.

Μια πολύ μικρή ιστορία. Τα ευρώ γεννιούνται στα χωράφια ή σε δουλείες 

και σε ιδιωτικές μικρές και μεσαίες επενδύσεις στα χαμηλά κοινωνικά στρωματά. Στα ψηλά δεν γεννιούνται ευρώ άλλα απλώς ανταλλάσσονται ή συναλλάσσονται όσα ευρώ γεννήθηκαν στα χαμηλά, και πλήθος άλλων φανταστικών ευρώ που δεν γεννήθηκαν ποτέ, ή μέλει να γεννηθούν κάποτε. Το ίδιο το ευρώ έχει την τάση να ανεβεί στα ψηλά και να πάει να βρει υπόλοιπα ευρώπουλα στις τσέπες αυτών που βρίσκονται στην μεταπρατική οικονομία ή στο εμπόριο. Για να συνεχίσουν όμως να παράγονται νέα ευρώ στα χωράφια και έτσι να δουλεύουν όλα τα σκαλιά της οικονομίας χρειάζεται το κράτος ή οι κρατικές δομές τύπου ΕΕ, να παρέμβουν και να στηρίξουν την παραγωγή ευρώ στα χαμηλά. Πρέπει να πάρουν τα συσσωρευμένα ευρώ από τα ψηλά και να τα ρίξουν πάλι κάτω.

Και αυτή είναι η συνταγή για έξοδο από την κρίση.

Πρέπει κατά την γνώμη μου τα κράτη και η ΕΕ αντί να στηρίζει την υπάρχουσα γερασμένη αστική της τάξη (με το να στηρίζει τις τράπεζες που έχουν τις καταθέσεις τους και τις υποθήκες των περιούσιων τους), να δώσει κίνητρα για δουλειές και επενδύσεις στα χαμηλά. Έτσι σε μια δεκαετία -το πολύ-  θα δει μια νέα αστική τάξη να γεννιέται.

Η ίδια η προσέγγιση αντιμετώπισης της κρίσης είναι συντηρητική μιας σειράς προνομίων των πολυεθνικών και των τραπεζών. Το δεδομένο αυτό αφαιρεί δυνατότητες και ευκαιρίες  για άλλους που θα έπρεπε λογικά παράγει ή να παρέχει το momenum σε όλους τους υπολοίπους. Η υπάρχουσα αστική τάξη δεν βοηθά. Οι δομές της και η ύπαρξη της λειτουργούν ανασταλτικά.

Τα μέχρι τώρα τεράστια πακέτα στήριξης που αφαιρούνται από την υπάρχουσα καταναλωτική δύναμη ολάκερων κοινωνιών, είναι συντηρητική πολιτική που σκοπό έχει την επαναφορά σε ένα προγενέστερο status ήδη νεκρό ή ημιθανές. Αυτά τα πακέτα είναι τελικά ζεστό χρήμα που θα μπορούσε να πέσει στην αγορά στηρίζοντας δια της τεθλασμένης οδού τους πάντες δημιουργώντας τυχών νέες δυνάμεις, και μέσω αυτών στο τέλος και τις τράπεζες. Τέτοια πακέτα και προνόμια είδαμε για όλες τις τράπεζες άλλα και για αυτοκινητοβιομηχανίες και γενικά για τις πολυεθνικές επιχειρήσεις που εκβιάζουν κυβερνήσεις κι απειλούν με απολύσεις.

Καμιά επιχείρηση όμως δεν ξεκίνησε πότε ως πολυεθνική ή κολοσσιαία. Καμία μικρή επιχείρηση δεν απείλησε κοινωνίες και κυβερνήσεις.

Είναι φυσιολογικό στην φύση στα δέντρα, στα μεγάλα οικοδομήματα, στις επιχειρήσεις, να καταρρέουν κάτω από το ίδιο τους το βάρος. Και είναι φυσιολογικό νέα φυντάνια να φυτρώνουν εκεί που έπεσε το γέρικο μεγάλο δέντρο. Μια νέα ζωή που υπάρχει εκεί κάτω και με ορμή θα εισβάλει να καλύψει το κενό. Υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι ή υποψήφιοι επενδύτες πρόθυμοι για να χρησιμοποιηθούν ως οικοδομικό υλικό του νέου καπιταλισμού. Το μόνο που αναζητούν είναι μια ευκαιρία.

Αυτή η διαδικασία είναι κομμάτι του καπιταλισμού και πρέπει να αφεθεί -και συμφέρει νομίζω να αφεθεί- να εξελιχτεί. Θα το παρακολουθήσουμε σαν ντοκιμαντέρ ή για ερευνητικούς λόγους.

Δεν γίνεται όμως να σταματήσεις την φύση και μοιάζει να είναι εντελώς παράλογο ακόμη και να το προσπαθείς.  Ο καπιταλισμός είναι εξομοίωση της άγριας φύσης στην οικονομία. Καθημερινά γίνεται σαφές νομίζω σε όλους ότι η ανανέωση του καπιταλισμού βρίσκετε σε εξέλιξη. Κολοσσιαίες δυνάμεις αλλάζουν τα κόζια, και τρομοκρατημένη διανόηση και πολιτικοί  και οι οικονομολόγοι προσπαθούν με κάθε τρόπο και κάθε είδους πακέτα ή μέτρα λιτότητας να συντηρήσουν.  Το μόνο που θα καταφέρουν πρόσκαιρα να καθυστερήσουν την διαδικασία ή στην καλύτερη περίπτωση να δημιουργήσουν ένα Ζόμπι.

Ένα καπιταλισμό χωρίς ζωή χωρίς χρώμα χωρίς ανθρώπους που θα βρίσκεται ανάμεσα μας ως ζωντανός νεκρός θα κυνηγά νέους για να τραφεί.

Αφήστε τη νέα αστική τάξη να γενηθεί.

 Γιάννης Παπαϊωάννου