Η γνώμη των οικολόγων για τα γιαλαντσί-περίεργα κόμματα εντος ΕΕ των οικολόγων-πράσινων

Πράσινη πολιτική και πράσινα άλογα Άρθρα - Επίκαιρα Συντάκτης: Γιάννης    Δευτέρα, 11 Οκτώβριος 2010 07:29 • Ένα κριτικό κείμενο για την Πολιτική Οικολογία και τον ρόλο των πράσινων κομμάτων στην τρέχουσα πολιτική συγκυρία στην Ευρώπη και την Ελλάδα. • Μπορείτε να ακολουθήστε τους συνδέσμους που παραπέμπουν σε περισσότερες πληροφορίες. • Επιτρέπεται η αντιγραφή και αναπαραγωγή του κειμένου με την αναφορά της πηγής. Το κόμμα των "Οικολόγων Πράσινων" ιδρύθηκε το Μάιο του 2003, μετά από πρωτοβουλία της "Οικολογικής Κίνησης Θεσσαλονίκης". Στην ανακοίνωση της "Κίνησης για την ανασυγκρότηση του οικολογικού χώρου" το Νοέμβριο του 2002, αναφερόταν ότι η πολιτική οικολογία πρέπει "να προσεγγίσει κριτικά την εμπειρία των Πρασίνων κομμάτων στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, αφομοιώνοντας το ριζοσπαστισμό των νέων διεθνών κινημάτων, διατηρώντας ακέραιη την αυτονομία και ανεξαρτησία της γνώμης της". Ακριβώς λοιπόν μετά την ιδρυτική συνδιάσκεψη στις 8 Δεκεμβρίου, ιδρύεται το κόμμα "Οικολόγοι Πράσινοι" και το πολιτικό σκεπτικό του νέου αυτού κόμματος εδράζεται σε "τέσσερις πυλώνες, την οικολογική σοφία, την άμεση δημοκρατία, τη μη-βία και την κοινωνική δικαιοσύνη" (βλ. εδώ). Το καταστατικό του κόμματος όπως τροποποιήθηκε κατά το ετήσιο συνέδριό τους στις 30 Μαρτίου 2008 (στο οποίο συμμετείχαν 235 άτομα) είναι εδώ. Το κόμμα συμμετέχει στις ευρωεκλογές του 2009, όπου εκλέγεται ένας MEP (μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου), ο Ευρωβουλευτής Μιχάλης Τρεμόπουλος. Από τις πρώτες προσπάθειες της "Κίνησης για την ανασυγκρότηση του οικολογικού χώρου" το 2002 (με πρωτεργάτη τον Μιχάλη Τρεμόπουλο από την Οικολογική Κίνηση Θεσσαλονίκης) παρατηρούνταν μια ιδιαιτέρως έντονη αναφορά και μόνιμη φραστική διασύνδεση με το "κόμμα των Ευρωπαίων Πρασίνων" (ή "το Ευρωπαϊκό πράσινο κόμμα" ή "τα Ευρωπαϊκά πράσινα κόμματα"). Μετά την εκλογική και πολιτική πανωλεθρία του 1989-90, οι πιο «έξυπνοι» από τους τότε «Οικολόγους Εναλλακτικούς», αφού επέστρεψαν στα σπίτια τους, στη συνέχεια έστρεψαν τα βλέμματά τους προς τους «Πράσινους» της Ευρώπης. Όταν αντιλήφθηκαν ότι η οικολογική τους μπογιά δεν περνάει εντός Ελλάδος, περίμεναν υπομονετικά μέχρι να έρθει η κατάλληλη στιγμή να προσδέσουν τις πολιτικές τους φιλοδοξίες στο ευρωπαϊκό πράσινο άρμα. Στην πολύπαθη ευρωπαϊκή πολιτική ιστορία είχαν προηγηθεί ήδη "μέντορες" της πράσινης πολιτικής με αξιόλογες επιδόσεις. Ένας από αυτούς ήταν και ο γνωστός και μη εξαιρετέος Γερμανός ευρωβουλευτής Daniel Cohn-Bendit (Ντανιέλ Κον Μπεντίτ), στο όνομα του οποίου ο ημέτερος Τρεμόπουλος ανέκαθεν δεν έχανε, ούτε χάνει, ευκαιρία "να πιει νερό". Ο πολύς Daniel Cohn-Bendit άρχισε την πολιτική του σταδιοδρομία προβαλλόμενος ασυστόλως από τα ΜΜΕ. Στην πολιτική κάθε αρχή και εύκολη και όλοι ξεκινάνε με λαμπρές προοπτικές. Ήταν στους ρομαντικούς ηγέτες του φοιτητικού κινήματος κατά τον γαλλικό Μάη του ΄68, του οποίου, ως γνωστόν, το πολιτικό αποτέλεσμα ήταν (πέρα από το ρομαντικό μέρος της ιστορίας με τα συνθήματα και τα λουλούδια) το τότε κόμμα εξουσίας του Ντε Γκωλ να βγει ισχυρότερο από ότι ήταν προηγουμένως. Το φυντάνι της επανάστασης, ο "Κόκκινος Ντάνυ" λόγω των τότε πολιτικών ιδεών και χρώματος μαλλιών, θα γίνει ο "Πράσινος Ντάνυ" λόγω της προσχώρησής του στην πολιτική οικολογία. Γεννήθηκε το 1945 στο Montauban της Γαλλίας από γερμανοεβραίους γονείς που έφυγαν από τη ναζιστική Γερμανία το 1933 και στα 14 δηλώνεται ως Γερμανός για να αποφύγει τη στρατολόγηση. Μετά το 1984 εντάσσεται στο τότε ανερχόμενο γερμανικό πράσινο κόμμα, μετατοπίζεται σε κεντρώες πολιτικές θέσεις, φτάνει ως αντιδήμαρχος πολιτιστικών στη Φρανκφούρτη, μια πόλη που αποτελούνταν κατά το 1/3 από μετανάστες. Το 1994 εκλέγεται στο ευρωκοινοβούλιο, παρά το ότι ήταν 8ος στη λίστα υποστηρίζοντας σθεναρά την στρατιωτική επέμβαση στη Βοσνία και παρά το ότι τότε οι Πράσινοι ήταν επισήμως κατά της στρατιωτικής επέμβασης. Το 1999, πίσω στη Γαλλία, ηγείται του Γαλλικού Πράσινου Κόμματος, προβαλλόμενος κατά κόρον από τα μέσα και παρά το ότι διαφωνεί σε καίρια θέματα με το ίδιο του το κόμμα, επιμένοντας ότι το εκπροσωπεί (παίρνει 9,72%). Κατηγορήθηκε ότι δεν απέδωσε στο γαλλικό κόμμα το ποσοστό εσόδων που όλοι οι εκλεγμένοι επιστρέφουν στο κόμμα τους και αυτό μαζί με την "pro-ευρωπαϊκή" του στάση τον οδήγησε να συμμετέχει στις εκλογές του 2004 με τη γερμανική πλευρά πάλι (όπου ξανά ανεβαίνει στη λίστα και επανεκλέγεται). Στο μεταξύ καθίσταται αμφιλεγόμενη πολιτική φυσιογνωμία: οι μεν δεξιοί τον εγκαλούν διότι μανιωδώς τίθεται υπέρ της ελεύθερης μετανάστευσης και της νομιμοποίησης των ναρκωτικών, οι δε αριστεροί διότι υποστηρίζει τον νεοφιλελευθερισμό, τις στρατιωτικές επεμβάσεις (Βοσνία, Αφγανιστάν και αλλού) και για τις συνεργασίες του με πολιτικούς που βάζουν νερό στο κρασί τους. Οι αντιδράσεις οξύνονται μετά το 1998, όταν οι Γερμανοί Πράσινοι Realos γύρω από τον Joschka Fischer (Γιόσκα Φίσερ) επικρατούν και συγκυβερνούν πλέον ως κόμμα εξουσίας. Το άλλο ευρωπαϊκό πράσινο λουλούδι, ο Joschka Fischer ευδόκησε να γίνει υπουργός εξωτερικών της κραταιάς Γερμανίας, υποστήριξε την ενεργή στρατιωτική ανάμειξη της Γερμανίας στον πόλεμο του Kosovo (επίσης παρά το αντίθετο ρεύμα στους τότε Πράσινους), υποστήριξε την ενεργή στρατιωτική ανάμειξη της Γερμανίας στο Αφγανιστάν, πρωταγωνίστησε στους Νατοϊκούς βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία, ενώ το 2005 κατηγορήθηκε για χαλάρωση ελέγχων βίζας για την Ουκρανία που επέφερε αθρόα εισβολή λαθρομεταναστών με ψεύτικα χαρτιά στη Γερμανία. Μετά το 2005 αποσύρεται σταδιακά από την πολιτική, γίνεται επιχειρηματίας και προσπαθεί να απαλλαγεί από τα κιλά του. JavaScript is disabled! To display this content, you need a JavaScript capable browser. Το 2003 κατά τη διαδικασία της σύνταξης του "νέου ευρωπαϊκού συντάγματος", ο Κον-Μπεντίτ εκπλήσσει τους πάντες υποστηρίζοντας ότι οι χώρες που θα ψηφίσουν "ΌΧΙ" πρέπει να υποχρεωθούν να προχωρήσουν σε 2ο δημοψήφισμα και σε περίπτωση 2ου "ΌΧΙ" να αποβληθούν από την ΕΕ! Το Φεβρουάριο του 2004 στη Ρώμη στη διάσκεψη για το «Ευρωπαϊκό Πράσινο Κόμμα» (όπου αναμίχθηκε και ο Φίσερ ως ΥΠΕΞ της Γερμανίας) αυτοπροοριζόταν για «Ευρωπαίος υπουργός εξωτερικών» και χαρακτήρισε το ΕΠΚ ως «τον πρώτο λίθο της ευρωπαϊκής ιθαγένειας». Εκεί μόνο εκπρόσωποι εθνικών κομμάτων είχαν δυνατότητα ψήφου, ενώ αυτός παρουσίασε τις σχετικές πληροφορίες στα μέσα μόνος του πριν τις επίσημες ανακοινώσεις όπως ανέκαθεν συνήθιζε. Το 2005 παίρνει ενεργό μέρος στην καμπάνια για το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα κατά το γαλλικό δημοψήφισμα, μια συνθήκη που θεωρήθηκε από την αριστερά τουλάχιστον ως η ευρωπαϊκή εκδοχή της παγκοσμιοποίησης και γίνεται μισητός ως σύμβολο κεντροαριστερού ηγέτη που συνεργάζεται με το νεοφιλελευθερισμό που πάει να επιβληθεί διαμέσου διεθνών θεσμών. Αυτός βέβαια τα γράφει στα παλιά του τα παπούτσια και εμφανίζεται δημόσια με ηγέτες της δεξιάς πτέρυγας, σε αντίθεση με τις αρχές των Πρασίνων και της Κεντροαριστεράς για την καμπάνια. Το γαλλικό περιοδικό La Décroissance τον Φεβρουάριο του 2009 έγραφε: «Κεντρώος» περιζήτητος, ο Κοεν-Μπεντίτ υπογράφει μαζί με τον Φρανσουά Μπαϊρού (UDF), στη Μοντ της 14ης Ιουνίου 2000, ένα κείμενο με τίτλο "Έτσι να γίνει η Ευρώπη μια δημοκρατία". Ο μήνας του μέλιτος μεταξύ του κεντρώου Οξιτανού και του πράσινου Γερμανού συνεχίζεται το 2005, καθώς οι δύο άνδρες θα κάνουν κοινές συγκεντρώσεις για να υπερασπίσουν την Ευρωπαϊκή Συνταγματική Συνθήκη. Ο Κον-Μπεντίτ δεν θα μας εκπλήξει σ’ αυτό το σημείο: Ήταν ήδη υπέρ της συνθήκης του Μάαστριχτ δεκατρία χρόνια νωρίτερα. Όμως η στέψη του Ντάνι-του-Κίτρινου θα γίνει με εξέδρες, δημοσιογράφους και μπουφέ κατά τη δεύτερη σεμιναριακή συνάντηση της Medef, του επίσημου οργάνου της γαλλικής εργοδοσίας στις 1-2 Σεπτεμβρίου του 2000, όταν τα αφεντικά συγκεντρώνονται γύρω από το θέμα Νέα οικονομία, νέα κοινωνία και προσκαλούν τον Ευρωβουλευτή να το συζητήσει. Ο πρώην στασιαστής σπεύδει. Και ιδού κάποια αποσπάσματα από την ανταπόκριση της Φιγκαρό: "Ήταν όλοι τους κατευχαριστημένοι, οι τρεις χιλιάδες εργοδότες, χωρίς κοστούμι και γραβάτα, συγκεντρωμένοι χθες στο κάμπους HEC του Ζουί-αν-Ζοσάς, έχοντας εξασφαλίσει για το θερινό τους πανεπιστήμιο τον ασύλληπτο Ντάνι, που, λίγες μέρες νωρίτερα, σνομπάριζε τους φίλους του τους Πράσινους (…) Η ερώτησή σας, αρχίζει ο Ντάνι, για το αν ο καπιταλισμός είναι ηθικός, δεν μ’ ενδιαφέρει. Σταματήστε! Αυτό αφήστε το στους παπάδες! Η έγνοια των καπιταλιστών είναι να κερδίζουν, και έχουν δίκιο"». Μία από τις «πολιτικές ομάδες» μέσα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, η ομάδα «Πράσινοι – Ευρωπαϊκή Ελεύθερη Συμμαχία» (Greens–European Free Alliance), αποτελείται από δύο διακριτά κόμματα, τοΕυρωπαϊκό Πράσινο Κόμμα (European Green Party, EGP) και την Ευρωπαϊκή Ελεύθερη Συμμαχία(European Free Alliance, EFA). Το EFA αποτελείται από «κόμματα που εκπροσωπούν έθνη χωρίς κράτος» δηλ. αποτελείται από διάφορες αυτονομιστικές παρατάξεις. Ενώ από το 1979 ήδη υπήρχε στο Ευρωκοινοβούλιο, από το 1989 εισήλθε ως κόμμα. Ως ομάδα οι Greens-EFA είχαν τη μεγαλύτερη αύξηση ποσοστού από όλες τις άλλες ομάδες στις ευρωεκλογές του 2009. Ενώ ήδη οι Πράσινοι συνεργάζονταν με το EFA, το 1989 σημειώθηκε διάσπαση και οι Πράσινοι σχημάτισαν την Πράσινη Ομάδα ενώ οι αυτονομιστές έμειναν στο Ουράνιο Τόξο. Το 1994 οι αυτονομιστές χάνουν πολλές έδρες. Όλως παραδόξως, ενώ το EFA συνεχώς χάνει σε δύναμη, το 1999 συμμαχεί με τους Πράσινους δημιουργώντας την ομάδα Greens-EFA. Το 2004 οι ευρωβουλευτές του EFA μειώνονται ακόμα περισσότερο σε 4, ωστόσο η συνεργασία συνεχίζεται. Και όχι μόνο αυτό, αλλά με κάποια μαγειρέματα και «φιλικά» ή «ανεξάρτητα» μέλη το EFA αναγορεύεται σε Ευρωπαϊκό πολιτικό κόμμα. Οι λογικές των Ράιχ Το Ευρωκοινοβούλιο διέπεται από θεσμούς και κανόνες οι οποίοι εκ των πραγμάτων δεν είναι γενικώς γνωστοί - τα μέσα δεν ασχολούνται ιδιαιτέρως (γιατί άραγε). Ψάχνοντας κανείς βρίσκει ενδιαφέρουσες πληροφορίες, π.χ. ότι κάθε ευρωκόμμα πρέπει να υποβάλει ετήσια αναφορά με προϋπολογισμό και κατάλογο δωρητών και δωρεών άνω των 500 ευρώ χωρίς να έχει το δικαίωμα να δέχεται ανώνυμες δωρεές (...). Μετά τις εκλογές του Ιουνίου 2009, και μετά τους συμψηφισμούς "αφανών μελών" κλπ., στο ευρωκοινοβούλιο συμμετέχουν 736 ευρωβουλευτές, με πρώτους τη Γερμανία με 99, ακολουθούν Γαλλία, Βρετανία και Ιταλία με 72 κλπ. Μια στοιχειώδης ματιά στην ιστορία της γερμανικής πολιτικής αποκαλύπτει την αυτοκρατορική και κυριαρχική της φύση. Ο όρος Ράιχ (γερμ. Reich, βασίλειο, αυτοκρατορία) προήλθε από το ιστορικό όνομα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Έθνους, που υπήρξε από το 962 ως το 1806 λεγόμενη ως «Πρώτο Ράιχ». «Δεύτερο Ράιχ» ήταν η αυτοκρατορία της εποχής του Μπίσμαρκ μέχρι την πτώση της μοναρχίας μαζί με την περίοδο της Weimarer Republik. «Τρίτο Ράιχ» ήταν η προπαγανδιστική ονομασία των εθνικοσοσιαλιστών προς τη ναζιστική δικτατορία. Μετά το 1880 το Γερμανικό Ράιχ εισέρχεται στον αποικιακό ανταγωνισμό των Μεγάλων Δυνάμεων αποκτώντας αποικίες ανά την υφήλιο και εξελίσσεται σε μία από τις μεγάλες βιομηχανικές και οικονομικές δυνάμεις του κόσμου. Στις μέρες μας, το Τέταρτο Ράιχ διαφαίνεται μέσα από τις οικονομικές παραμέτρους της κερδοσκοπίας και της οικονομικής εξάρτησης, όπως φάνηκε από το σκάνδαλο της Siemens, όπως και από την τεχνητή οικονομική κρίση του 2010 κατά την οποία η γερμανική και όχι μόνο οικονομία έκανε ότι περνούσε από το χέρι της για να διαλύσει την οικονομία της Ελλάδας, και όχι μόνο αλλά και των άλλων «PIGS» (γουρούνια) στο εκτροφείο του νότου. Με μια αποικιοκρατική λογική, οι μεγάλες δυνάμεις προσπαθούν να διαλύσουν τα κυρίαρχα κράτη μέσω της υποκίνησης των αυτονομιστικών κινημάτων - με τα ανάλογα προσχήματα φυσικά. Διότι πώς εξηγείται, ένα κόμμα που βρίσκεται σε ισχυρή θέση όπως οι Πράσινοι, να συμμαχούν με ένα κόμμα που πνέει τα λοίσθια; Είναι δυνατόν η μανιώδης υποστήριξη του Κοεν-Μπεντίτ για τον πόλεμο στη Βοσνία και στο Κόσοβο να μη μάς θυμίσει τις πάλαι ποτέ βλέψεις των Γερμανών για την διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας; Η ευρωπαϊκή κυρίαρχη πολιτική τάξη «εμβολίασε» τους Πράσινους με τη διασπαστική αυτονομιστική μερίδα, με την προοπτική της απορρόφησης της «πράσινης αντίδρασης», για να μην λερώνουν τα μεγάλα κόμματα τα χέρια τους με αυτά τα πράγματα, αλλά οι "αλλαγές" (όπως αυτοί τις θέλουν) να περνούν πλαγίως μέσα από τις «εναλλακτικές» πράσινες θέσεις. Πίσω από το προσκήνιο της ευρωπαϊκής πολιτικής τα χέρια που κινούν τα αόρατα νήματα εφαρμόζουν έξυπνα το «διαίρει και βασίλευε». Το ίδιο κόλπο έχει εφαρμοστεί ήδη παντού με επιτυχία: στις ΗΠΑ οι αντικοινωνικές αλλαγές πάντα γίνονται με τους δημοκρατικούς, στην Ελλάδα γίνονται με τους «αριστερούς σοσιαλιστές», στην Ευρώπη πρόκειται να γίνουν μέσω των Πράσινων αφού το οικολογικό πρόβλημα πρόκειται διαρκώς να διογκώνεται και το εκλογικό σώμα αναμένεται να προστρέχει σε αυτούς λόγω της διακηρυγμένης κατ΄ όνομα οικολογικής ιδεολογίας τους. Δείτε τον κύριο Daniel Cohn-Bendit πώς ωρύεται μπροστά στις κάμερες κατά την εποχή της κρίσης του 2010. Το βίντεο είναι από συνεδρίαση του ευρωκοινοβουλίου 5/5/2010: JavaScript is disabled! To display this content, you need a JavaScript capable browser. Τον θαυμάσατε; Είδατε τι ωραία που τα λέει; Τώρα θαυμάστε τον πιστό υπηρέτη του Ράιχ σε μια άλλη συνεδρίαση, αυτή τη φορά στο ευρωκοινοβούλιο στις 10/4/2008 δηλ. ήδη δύο χρόνια νωρίτερα, όπου φαίνεται καθαρά η θέση του για τα Σκόπια και την Ελλάδα, πράγμα που παραπέμπει ευθέως στις θέσεις Τρεμόπουλου: JavaScript is disabled! To display this content, you need a JavaScript capable browser. Ο Γιώργος Βυθούλκας (δημιουργός της Διεθνούς Ακαδημίας Κλασσικής Ομοιπαθητικής στην Αλόννησο, συνεργάτης διεθνών οργανισμών και πανεπιστημίων, ο μόνος Έλληνας που τιμήθηκε με το Εναλλακτικό Νόμπελ της Υγείας) λίγο πριν τις εκλογές του 2009 δημοσίευσε την εξής δήλωση: «Αγαπητοί κύριοι, το 2004 ήμουν υποψήφιος (τελευταίος κατά σειρά, τιμής ένεκεν) στο Ευρωψηφοδέλτιο των Οικολόγων μετά από παρότρυνση των Γερμανών Πράσινων, οι οποίοι με έφεραν σε επαφή με το ελληνικό κόμμα των Οικολόγων. Σήμερα το Μάιο του 2009 και λίγο πριν από τις Ευρωεκλογές, θέλω να καταστήσω σαφές με αυτήν την επιστολή μου ότι όχι μόνο δεν στηρίζω το κόμμα των Οικολόγων με επικεφαλής τον κύριο Τρεμόπουλο αλλά και είμαι κάθετα αντίθετος στις θέσεις του για τα εθνικά μας θέματα. Με τιμή Καθ. Γεώργιος Βυθούλκας, Αλόννησος, 30.5.2009». Σε μια εποχή λεπτών ισορροπιών στα Βαλκάνια, όπου η ελληνική εξωτερική πολιτική και διπλωματία έχει ένα σημαντικά βεβαρημένο παρελθόν, ο κ. Γ.Β. άκουσε, είδε και κατάλαβε τον ρόλο που παίζουν οι πράσινοι υποτακτικοί. Θέλουμε μια Ελληνική Οικολογία Η έννοια του οικολογικού έχει στην Ελλάδα, εκ των πραγμάτων, ένα ριζικά διαφορετικό περιεχόμενο σε σχέση με την Ευρώπη. Ο ελληνικός πολιτισμός ανέκαθεν είχε μια στενή σχέση και εξάρτηση με την φύση. Η Φύση προίκισε αυτή τη γωνιά της Ευρώπης με ένα πλούσιο περιβάλλον. Η Ελλάδα δεν είχε μέχρι σήμερα βιομηχανία ούτε τερατουπόλεις (μόνο σε συγκεκριμένα εστιακά σημεία) και το μεγαλύτερο μέρος της χώρας παραμένει σχετικά άθικτο, χωρίς εκτεταμένη αστικοποίηση και μεγάλες περιβαλλοντικές καταστροφές. Στην Ευρώπη συμβαίνει το αντίθετο. Η Ευρώπη έχει να δείξει έναν κατεξοχήν αστικό πολιτισμό - αφού απλώς δεν έχει φύση γιατί την "ξετίναξε". Η έννοια της οικολογίας του Ευρωπαίου έχει να κάνει κατά κανόνα με το αστικό περιβάλλον: καθαριότητα, ποδηλατόδρομοι, μαζικά μέσα μεταφοράς, αυτά τα θέματα εξαντλούν τα προτάγματα μιας ανώδυνης «οικολογίας». Και βέβαια αυτές οι «οικολογικές» πόλεις είναι χτισμένες με ανθρώπινο κρέας, και ξεδιψούν με ανθρώπινο αίμα, γιατί το χρήμα για όλα αυτά προέρχεται από τις εταιρείες τους, που ξεζουμίζουν τη Βοσνία, το Κόσοβο, το Αφγανιστάν, το Ιράκ κλπ. κλπ. Πρώτα κανονίζουν έναν πόλεμο να ισοπεδώσει έναν τόπο και μετά ορμούν και ξεκοκαλίζουν τα πάντα αγοράζοντας κοψοχρονιά (βλέπε Ιράκ και πετρέλαια). Στην Ευρώπη η οικολογία αποτελεί μια καθαρά αστική υπόθεση. Δεν έχει σχέση με τη φύση. Η πολιτική οικολογία ως ιστορικό ευρωπαϊκό δημιούργημα, συνιστά ένα αστικό κίνημα ριζικά διαφορετικό από ένα κίνημα υπαίθρου. Για τους Ευρωπαίους το φυσικό κεφάλαιο είναι ένα οικονομικό κεφάλαιο, που αντιπροσωπεύει μια ακόμη ευκαιρία για πλουτισμό - οπότε αυτό που κάνουν είναι να περιφέρονται ανά τον κόσμο αναζητώντας νέα υποψήφια οικονομικά θύματα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που στη χώρα μας υπάρχει ένα δραστήριο οικολογικό κίνημα, με πολλές οικολογικές οργανώσεις διάσπαρτες στην επικράτεια, που αποτελούν φρουρούς του περιβάλλοντος και της φύσης. Γιατί στην Ελλάδα έχουμε ακόμη ένα εξαιρετικό φυσικό απόθεμα πολύ αξιόλογο, με τις ακτές, τα νερά, τα βουνά, τους βιοτόπους κλπ., το οποίο οι Ευρωπαίοι ανέκαθεν ζήλευαν. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι Έλληνες Πράσινοι από νωρίς θέλησαν να αλώσουν το ελληνικό οικολογικό κίνημα λειτουργώντας με τη λογική του δερβέναγα. Αφού ξεκίνησαν προσπαθώντας να προσεταιριστούν ενεργά στελέχη τοπικών οργανώσεων από όλη τη χώρα (και με γεια τους με χαρά τους), στη συνέχεια προσπαθούν μανιωδώς επί χρόνια να αλώσουν ή διαλύσουν τις οικολογικές οργανώσεις, μάλιστα με κεντρικό στόχο το Πανελλήνιο Δίκτυο Οικολογικών Οργανώσεων (ΠΑΝΔΟΙΚΟ), με συστηματικές απόπειρες διοικητικής προσβολής και συστηματικού διασυρμού προσώπων από τον οικολογικό χώρο. Έστησαν ένα απίστευτο δίκτυο προπαγάνδας ανάλογο της προπαγάνδας του χιτλερισμού: έντυπα, φυλλάδια, ιστοσελίδες, blogs, τόνοι από emails και newsletters στέλνονται συνεχώς καθημερινά προς άπειρους αποδέκτες βάσει της γκεμπελικής αρχής «λέγε λέγε κάτι μένει». Αντί να εστιάσουν στην προστασία την ορθολογική χρήση και την ανάδειξη του ανεκτίμητου φυσικού κεφαλαίου της χώρας μας και στη συνέχεια να προσαρμόσουν την πολιτική δράση προς τα βασικά προτάγματα, οι Πράσινοι περιορίζονται στην ευρωπαϊκή επικοινωνιακή συνταγή, δηλ. το σύμπλοκο προπαγάνδας εξάρτησης και υποτέλειας. Οι μεγάλες δυνάμεις δουλεύοντας υπόγεια επί δεκαετίες δε βλέπουν την ώρα όπου με την οικονομική εξάρτηση θα διαλύσουν τη χώρα και θα ορμήσουν να την ξεκοκαλίσουν. Αναρωτιέται κανείς πού βρίσκεται "η κριτική προσέγγιση της εμπειρίας των Πρασίνων κομμάτων στην Ευρώπη και στην Ελλάδα" μέσα στην επικοινωνιακή τους πολιτική. Οι πράσινοι πράκτορες των μαύρων αφεντικών εκτελούν διατεταγμένη υπηρεσία προλειαίνοντας το έδαφος, υποκινώντας εξεγέρσεις και πάθη, ανταλλάσσοντας τις υπηρεσίες τους με τις πολιτικές τους καριέρες. Να λοιπόν γιατί ο ημέτερος πράσινος ευρωβουλευτής Τρεμόπουλος δεν χάνει ευκαιρία να ξύνει πληγές ή να προσπαθεί να δημιουργήσει καινούργιες: στη Θράκη μιλά για μουσουλμανική μειονότητα, στη Θεσσαλονίκη για Ουράνιο Τόξο και Σκοπιανούς, στην Ήπειρο για Τσάμηδες. Δεν ξεχνάμε τα ανεξήγητα που ειπώθηκαν κατά την ορκωμοσία του σημερινού Προέδρου της Δημοκρατίας: JavaScript is disabled! To display this content, you need a JavaScript capable browser. Ορισμένοι επίδοξοι πολιτικάντηδες λυμαίνονται τον οικολογικό χώρο, προδίδοντας τα κοινωνικά κινήματα που τους ανέδειξαν και προδίδοντας αυτούς που τους εμπιστεύτηκαν την ψήφο τους με την υπόσχεση ότι θα εργαστούν για την πολιτική οικολογία και μια άλλη κοινωνία που είναι εφικτή. Όταν οι δήθεν εκπρόσωποι του "ευρωπαϊκού πολιτικού πολιτισμού" βγαίνουν στο γυαλί να διαφημίσουν την πολιτική τους φινέτσα καταντούν γελοίοι. Επειδή όμως δεν τρώνε όλοι κουτόχορτο αλλά κρίνουν από τα έργα και όχι τα λόγια, κάποιοι τους πήρανε χαμπάρι και καλύτερα να καβαλήσουνε τα πράσινα άλογά τους και να πάνε σπίτι τους ολοταχώς. http://www.oikoen.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=386:2010-10-11-05-30-06&catid=50:2009-05-31-18-02-12&Itemid=84 Περιβαλλοντική Πρωτοβουλία Μαγνησίας