Αυτό λοιπόν γιορτάζουμε. Τη στιγμιαία, τη συγκινητική ένωση των Ελλήνων. Κομμουνιστές της φυλακής και παγόνια της Νεολαίας Μεταξά, παροχείς και χρήστες ρετσινόλαδου, χωρικοί εξαθλιωμένοι και φοιτητές οργισμένοι, η χωρισμένη Ελλάδα που είχε και δικτατορία, ξέχασε την κατάστασή της και θύμωσε. Τρέχοντας προς τα σύνορα. Η νίκη ακολούθησε, κι ας ήταν ορατά τα όριά της. Ηταν νίκη όλων, κι ας πληθαίνουν οι μαρτυρίες πως δεν έλειπε η ηττοπάθεια σε αρκετά κλιμάκια της διοίκησης. Ολα ξεπεράστηκαν, και κάθε 28η Οκτωβρίου, μας φέρνουν εδώ. Στην Επέτειο. Σε αυτό το μεγαλείο. Τους αστερίσκους, κρατήστε τους για τους καθημερινούς μας καβγάδες.
Είθισται, τέτοιες μέρες, να χαμηλώνουν οι πολιτικοί τόνοι, να κόβονται οι πολλές ειρωνείες, ώστε να γραφτούν δυο λόγια για την Επέτειο. Οχι τόσα λόγια ώστε να καταλάβει κάποιος τι γιορτάζεται με την Επέτειο. Διότι ενώ συνήθως στα κράτη γιορτάζονται πόλεμοι (δε γνωρίζω χώρα που να γιορτάζει τη μέρα κυκλοφορίας ενός διάσημου καλλιτεχνικού έργου), ο ίδιος ο πόλεμος αφήνει ποικίλες εντυπώσεις, στην πλειοψηφία τους αρνητικές. Ακόμη και το Μαραθώνα, που θα γιορταστεί τέλος του μήνα, βρήκαμε τρόπο να τον δούμε πολιτικά: στο διαφημιστικό σποτάκι που εξηγεί πως «δεν ήμασταν εκεί» την ώρα της μάχης, και την ώρα των Ολυμπιακών του 1896, προστίθεται χαιρέκακα «και ασφαλώς δεν ήσουν εκεί όταν ο Μαραθώνας έγινε σύμβολο κοινωνικών αγώνων» ή κάτι τέτοιο. Αυτό το θανατερό «ασφαλώς» τα λέει όλα. Ημασταν ελληνάκια μεν, κατά τον ποιητή, αλλά καλά παιδιά. Δεν τρέχαμε με τους Λαμπράκηδες.
Την 28η Οκτωβρίου, γιορτάζεται το «ΟΧΙ», δηλαδή το «λοιπόν, πόλεμος» που είπε ο Μεταξάς στον Ιταλό πρέσβη. Καταλαβαίνετε νομίζω πως, αν η Πέμπτη φάλαγγα ήταν πιο ισχυρή στη χώρα ή ο Μεταξάς κινούνταν προσχηματικά, δε θα γιορτάζαμε τι-πο-τε, επειδή η επιστράτευση θα έμοιαζε με εκείνην του 1974: σαγιονάρες στα τσαΐρια. Αλλά η προθυμία του κόσμου να συγκεντρωθεί και να τρέξει στα στρατόπεδα, να ντυθεί και να πολεμήσει, ήταν τόσο μεγάλη, ώστε έμειναν σύξυλοι, υπερήφανα σύξυλοι, οι πάντες. Ηταν μια επιστράτευση αναμενόμενη, προετοιμασμένη, με τους Εγγλέζους να έχουν ολοκληρώσει την πρώτη φάση των συνεννοήσεων με την Ελλάδα, επειδή μια σύγκρουση με την Ιταλία, σήμαινε σαφώς συμμετοχή στο Μεγάλο Πόλεμο και θέλαμε συμμάχους. Οι σύμμαχοί μας βέβαια πάθαιναν κάτι τρελές ήττες στην Αφρική, είχαν χάσει τη Γαλλία και ένα εκστρατευτικό σώμα στη Δουνκέρκη, με αντάλλαγμα το «Βίσμαρκ» και το «Φον Σπέε», επομένως το να επιλέξεις το 1940 τη συμμαχική πλευρά, απαιτούσε πρόγνωση μεγάλων θυσιών, που δε νομίζω πως γνώριζε κανένας στη χώρα μας. Διότι αν κάναμε (φανταστείτε!) καμιά δημόσια διαβούλευση αν μας συμφέρει ή όχι ο πόλεμος στο πλευρό των Εγγλέζων, θα γινόταν του Μνημονίου εδώ μέσα.
Αυτό λοιπόν γιορτάζουμε. Τη στιγμιαία, τη συγκινητική ένωση των Ελλήνων. Κομμουνιστές της φυλακής και παγόνια της Νεολαίας Μεταξά, παροχείς και χρήστες ρετσινόλαδου, χωρικοί εξαθλιωμένοι και φοιτητές οργισμένοι, η χωρισμένη Ελλάδα που είχε και δικτατορία, ξέχασε την κατάστασή της και θύμωσε. Τρέχοντας προς τα σύνορα. Η νίκη ακολούθησε, κι ας ήταν ορατά τα όριά της. Ηταν νίκη όλων, κι ας πληθαίνουν οι μαρτυρίες πως δεν έλειπε η ηττοπάθεια σε αρκετά κλιμάκια της διοίκησης. Ολα ξεπεράστηκαν, και κάθε 28η Οκτωβρίου, μας φέρνουν εδώ. Στην Επέτειο. Σε αυτό το μεγαλείο. Τους αστερίσκους, κρατήστε τους για τους καθημερινούς μας καβγάδες.
Είθισται, τέτοιες μέρες, να χαμηλώνουν οι πολιτικοί τόνοι, να κόβονται οι πολλές ειρωνείες, ώστε να γραφτούν δυο λόγια για την Επέτειο. Οχι τόσα λόγια ώστε να καταλάβει κάποιος τι γιορτάζεται με την Επέτειο. Διότι ενώ συνήθως στα κράτη γιορτάζονται πόλεμοι (δε γνωρίζω χώρα που να γιορτάζει τη μέρα κυκλοφορίας ενός διάσημου καλλιτεχνικού έργου), ο ίδιος ο πόλεμος αφήνει ποικίλες εντυπώσεις, στην πλειοψηφία τους αρνητικές. Ακόμη και το Μαραθώνα, που θα γιορταστεί τέλος του μήνα, βρήκαμε τρόπο να τον δούμε πολιτικά: στο διαφημιστικό σποτάκι που εξηγεί πως «δεν ήμασταν εκεί» την ώρα της μάχης, και την ώρα των Ολυμπιακών του 1896, προστίθεται χαιρέκακα «και ασφαλώς δεν ήσουν εκεί όταν ο Μαραθώνας έγινε σύμβολο κοινωνικών αγώνων» ή κάτι τέτοιο. Αυτό το θανατερό «ασφαλώς» τα λέει όλα. Ημασταν ελληνάκια μεν, κατά τον ποιητή, αλλά καλά παιδιά. Δεν τρέχαμε με τους Λαμπράκηδες.
Την 28η Οκτωβρίου, γιορτάζεται το «ΟΧΙ», δηλαδή το «λοιπόν, πόλεμος» που είπε ο Μεταξάς στον Ιταλό πρέσβη. Καταλαβαίνετε νομίζω πως, αν η Πέμπτη φάλαγγα ήταν πιο ισχυρή στη χώρα ή ο Μεταξάς κινούνταν προσχηματικά, δε θα γιορτάζαμε τι-πο-τε, επειδή η επιστράτευση θα έμοιαζε με εκείνην του 1974: σαγιονάρες στα τσαΐρια. Αλλά η προθυμία του κόσμου να συγκεντρωθεί και να τρέξει στα στρατόπεδα, να ντυθεί και να πολεμήσει, ήταν τόσο μεγάλη, ώστε έμειναν σύξυλοι, υπερήφανα σύξυλοι, οι πάντες. Ηταν μια επιστράτευση αναμενόμενη, προετοιμασμένη, με τους Εγγλέζους να έχουν ολοκληρώσει την πρώτη φάση των συνεννοήσεων με την Ελλάδα, επειδή μια σύγκρουση με την Ιταλία, σήμαινε σαφώς συμμετοχή στο Μεγάλο Πόλεμο και θέλαμε συμμάχους. Οι σύμμαχοί μας βέβαια πάθαιναν κάτι τρελές ήττες στην Αφρική, είχαν χάσει τη Γαλλία και ένα εκστρατευτικό σώμα στη Δουνκέρκη, με αντάλλαγμα το «Βίσμαρκ» και το «Φον Σπέε», επομένως το να επιλέξεις το 1940 τη συμμαχική πλευρά, απαιτούσε πρόγνωση μεγάλων θυσιών, που δε νομίζω πως γνώριζε κανένας στη χώρα μας. Διότι αν κάναμε (φανταστείτε!) καμιά δημόσια διαβούλευση αν μας συμφέρει ή όχι ο πόλεμος στο πλευρό των Εγγλέζων, θα γινόταν του Μνημονίου εδώ μέσα.
Αυτό λοιπόν γιορτάζουμε. Τη στιγμιαία, τη συγκινητική ένωση των Ελλήνων. Κομμουνιστές της φυλακής και παγόνια της Νεολαίας Μεταξά, παροχείς και χρήστες ρετσινόλαδου, χωρικοί εξαθλιωμένοι και φοιτητές οργισμένοι, η χωρισμένη Ελλάδα που είχε και δικτατορία, ξέχασε την κατάστασή της και θύμωσε. Τρέχοντας προς τα σύνορα. Η νίκη ακολούθησε, κι ας ήταν ορατά τα όριά της. Ηταν νίκη όλων, κι ας πληθαίνουν οι μαρτυρίες πως δεν έλειπε η ηττοπάθεια σε αρκετά κλιμάκια της διοίκησης. Ολα ξεπεράστηκαν, και κάθε 28η Οκτωβρίου, μας φέρνουν εδώ. Στην Επέτειο. Σε αυτό το μεγαλείο. Τους αστερίσκους, κρατήστε τους για τους καθημερινούς μας καβγάδες.
Αναρτήθηκε από Kaukasios
http://www.agelioforos.gr/default.asp?pid=7&ct=36&artid=64601
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΠΕΣ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΣΟΥ ΧΩΡΙΣ ΥΒΡΕΙΣ. Παρατηρούμε ακραίες τοποθετήσεις αναγνωστών. ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ δεν θέλουμε να μπαίνουμε στη δύσκολη θέση να μην βάζουμε ΟΛΑ τα σχόλια. Δόξα στο Θεό η Ελληνική γλώσα είναι πλούσια ωστε να μην χρειάζονται ακραίες εκφράσεις.