Με λόγια απλά... του Δημήτρη Παπαγεωργίου

Ο Δημήτρης Παπαγεωργίου, υποψήφιος Περιφερειακός Σύμβουλος Κεντρικού Τομέα Αττικής με τον συνδυασμό «Αττική Οδός» και τον Άδωνι Γεωργιάδη.

Αίσθημα ευθύνης, όραμα και λοιπά. Κοινοτοπίες για εμένα. Δεν έχω καμία διάθεση να ξεκινήσω με λόγια μεγάλα, τον αγώνα των επόμενων εβδομάδων. Νομίζω ότι ο κόσμος έχει χορτάσει από αυτά. Θα γράψω λοιπόν, λόγια απλά, για να σας εξηγήσω την απόφασή μου να συμμετάσχω στις δημοτικές εκλογές που θα γίνουν τον Νοέμβριο.

Από την εποχή της προφυλάκισής μου, κάπου εκεί στις αρχές του περασμένου καλοκαιριού, είχε τεθεί ως μέσο πίεσης του πολιτικού συστήματος από τους δικηγόρους μου το ενδεχόμενο συμμετοχής μου σε κάποιο ψηφοδέλτιο στις δημοτικές εκλογές του Νοεμβρίου. Δεν χρειάστηκε, καθώς τα πράγματα πήγαν σχετικά καλά και στις 30 Ιουλίου αφέθηκα ελεύθερος, 6 μήνες και 8 ημέρες μετά την σύλληψή μου.

Παρόλο όμως που προσωπικά αφέθηκα έξω από την φυλακή -έστω και σε ένα καθεστώς ομηρίας- επί της ουσίας τα πράγματα δεν αλλάζουν, καθώς η σημερινή κυβέρνηση συνεχίζει το έργο της καταστολής οποιασδήποτε κίνησης δεν εντάσσεται στο πλαίσιο της «πολυπολιτισμικότητας» και του νέου οικονομίστικου «πατριωτισμού» που σιχαίνεται κάθε έννοια εθνικής ταυτότητας. Ως εκ τούτου θεωρώ ότι το σύνολο του πατριωτικού χώρου βρίσκεται αυτή την στιγμή εν δυνάμει «προφυλακισμένο» και προκύπτουν συγκεκριμένες ανάγκες.

Εκτός από μέσα πίεσης, χρειάζονται και κάποια άλλα πράγματα. Χρειάζεται η άμεση πρόσβαση των τοπικών κοινωνιών στους χώρους λήψεως αποφάσεων. Αυτούς τους δύο ρόλους φιλοδοξώ να παίξω μέσω της συμμετοχής μου στο ψηφοδέλτιο του Άδωνι Γεωργιάδη και του Θάνου Πλεύρη, δύο ανθρώπων στους οποίους ούτως ή άλλως έχω ένα ηθικό χρέος -ανάμεσα σε πολλούς άλλους- λόγω της άψογης στάσης τους, κατά την διάρκεια της προφυλάκισής μου.

Εν μέσω μιας κοινωνίας σε αναβρασμό, όχι μόνο λόγω της οικονομικής κρίσης, αλλά και της παρουσίας ενός τεραστίου αριθμού λαθρομεταναστών στο κέντρο της Αθήνας, θεωρώ χρέος μου το να προσπαθήσω να μεταφέρω την φωνή των πολιτών της Αθήνας όπου μπορώ, όπως άλλωστε κάνω όσα χρόνια ασχολούμαι με την δημοσιογραφία, μέσα από όποιο δίαυλο έχω πρόσβαση.

Προσωπικά πιστεύω ότι και μόνο η παρουσία μου, ανεξαρτήτως του αποτελέσματος, στην προεκλογική διαδικασία, θα βοηθήσει να μετατοπιστεί το επίκεντρο της πολιτικής συζήτησης από τα θέματα που προσπαθεί να επιβάλλει η Αριστερά σε ό,τι πραγματικά «καίει» τον τόπο. Δεν πρόκειται να κάνω τον «ξερόλα», είναι κάτι το οποίο δεν με ενδιαφέρει. Δεν μπορώ να δεσμευτώ ότι θα λύσω τα οικονομικά προβλήματα του τόπου, ότι θα χτίσω πάρκα και θα φέρω ποτάμια. Το μόνο που μπορώ να υποσχεθώ είναι ότι θα συνεχίσω από όποια θέση βρίσκομαι τον αγώνα που δίνω από τα 15 μου χρόνια, ο οποίος μου έχει κοστίσει αίμα, χρόνο, ακόμη και πρόσφατα την ελευθερία μου. Δεν θα προσπαθήσω να «εντυπωσιάσω» κάποιον για να του αποσπάσω την ψήφο του, ούτε να δημιουργήσω φρούδες ελπίδες.

Ανήκω σε μια γενιά που μεγάλωσε βλέποντας ζωντανά τις δολοφονίες του Σολωμού και του Ισαάκ, σε μια γενιά που είδε την περιοχή της να αλλάζει και να μετατρέπεται σε γκέτο. Σε μια γενιά που ανδρώθηκε βλέποντας να καίγεται στο Πολυτεχνείο η ελληνική σημαία, σε μια γενιά που βίωσε στο πετσί της την περιθωριοποίηση και την καταστολή.

Το ότι βρίσκομαι αυτή την στιγμή στην θέση όπου μου προτάθηκε να εκπροσωπήσω ένα μέρος αυτής της γενιάς, το μέρος της αυτό που είναι το πιο ζωντανό, το πιο ηθικά ενεργό, είναι κάτι που το αντιλαμβάνομαι όχι σαν ευκαιρία, αλλά σαν βαρύ χρέος. Αλλά στην ζωή μου έμαθα να προσπαθώ να ξεπληρώνω τα χρέη μου. Και αυτό θα προσπαθήσω να κάνω και στις επόμενες εβδομάδες.

---

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο φύλλο της 9ης Οκτωβρίου 2010 της εφημερίδας Ελεύθερος Κόσμος.