Μία άλλη προσέγγιση των δηλώσεων Χριστόφια. Απάντηση στον Σταύρο Λυγερό. Σταλινικού τύπου προπαγάνδα από Χριστόφια

Tου Σταυρου Λυγερου

Δεν πρόκειται για άτυχη στιγμή. Ο Δημήτρης Χριστόφιας εννοούσε αυτό που είπε ενώπιον Αμερικανών εμπειρογνωμόνων για διεθνείς σχέσεις. Αντανακλά όχι κάποια τακτική σκοπιμότητα, αλλά τη στρατηγική του για το Κυπριακό. Γι' αυτό και δεν προέβη σε διορθωτική δήλωση. Καθένας, βεβαίως, δικαιούται να έχει τις απόψεις του. Κανείς, όμως, δεν δικαιούται να κατακρεουργεί την πραγματικότητα για να υπηρετήσει το ιδεολόγημά του.
Από τη δεκαετία 1950, οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν διαπράξει βαρύτατα πολιτικά σφάλματα στο Κυπριακό. Δυστυχώς, για την ΑΚΕΛική ηγεσία, όμως, η Ελλάδα δεν εισέβαλε ποτέ στην Κύπρο. Ο Γεώργιος Παπανδρέου έστειλε την ελληνική μεραρχία στη Μεγαλόνησο σε συμφωνία με τη νόμιμη κυβέρνηση Μακαρίου και για να αποτρέψει τουρκική εισβολή. Το ενδεχόμενο εισβολής δεν ήταν θεωρητικό. Υπενθυμίζουμε ότι στην κρίση του 1964, η εισβολή ματαιώθηκε όταν ο πρόεδρος Τζόνσον απείλησε ευθέως την Αγκυρα.
Το δικτατορικό καθεστώς διέπραξε εθνικό έγκλημα σε βάρος του κυπριακού Ελληνισμού σε δύο δόσεις: απέσυρε την ελληνική μεραρχία και μερικά χρόνια αργότερα, με το πραξικόπημα, έδωσε την αφορμή στους Τούρκους να εισβάλουν. Το έγκλημα διεπράχθη από μη νομιμοποιημένη δημοκρατικά ελληνική κυβέρνηση και ως εκ τούτου δεν μπορεί να χρεωθεί στην Ελλάδα, νοούμενη ως συντεταγμένη πολιτεία του ελληνικού λαού. Ακόμα όμως κι αν κάποιος ταυτίσει αυθαιρέτως τη δικτατορία με την Ελλάδα και πάλι δεν μπορεί να μιλήσει για εισβολή της Ελλάδας.
Ο Χριστόφιας γνωρίζει την πραγματικότητα. Τη διαστρέφει, όμως, για να καλλιεργήσει το ιδεολόγημα της κυπριακής ταυτότητας. Προϋπόθεση γι' αυτό, όμως, είναι η «αποελληνοποίηση» των Ελληνοκυπρίων. Γι' αυτό μίλησε για εισβολή της Ελλάδας, γι' αυτό εξαφανίζει τις ελληνικές σημαίες, γι' αυτό προσπαθεί να «αποελληνοποιήσει» τα ελληνοκυπριακά εκπαιδευτικά προγράμματα.
Οι εθνικές ταυτότητες, όμως, είναι κάτι πολύ πιο βαθύ και ουσιαστικό από πολιτικές κατασκευές για να ακυρώνονται από έναν πρόεδρο. Γαλουχημένος στα νάματα του σταλινικού βολονταρισμού, ο Χριστόφιας νομίζει ότι η εθνική συνείδηση είναι μολυβιά για να τη σβήσει με τη γόμα της εξουσίας. Κι όλα αυτά, όταν έχει απέναντί του τον τουρκικό στρατό κατοχής, το τουρκοκυπριακό ψευδοκράτος του φανατικού εθνικιστή Ντερβίς Ερογλου και το πλήθος των Τούρκων εποίκων. Πώς τα αντιμετωπίζει; Αφήνει να εννοηθεί πως η λύση πρέπει να λαμβάνει υπόψη τα τουρκικά στρατηγικά συμφέροντα!
Αλλοτε, η «αγάπη» του ΑΚΕΛ για τους Τουρκοκύπριους «αδελφούς», υπαγορευόταν από τον κομμουνιστικό διεθνισμό। Σήμερα, υπαγορεύεται σε μεγάλο βαθμό από σκοπιμότητα. Μια λύση τύπου Ανάν, θα μετέτρεπε το ΑΚΕΛ σε κυρίαρχη πολιτική δύναμη, αφού θα εισέπραττε τη μεγάλη πλειοψηφία των τουρκοκυπριακών ψήφων, που σύμφωνα με το Σύνταγμα πρέπει να δίνονται σε ελληνοκυπριακά κόμματα. Δεν είναι, όμως, μόνο αυτό. Ο άλλοτε φανατικός κομμουνιστής Χριστόφιας έχει συνειδητοποιήσει ότι μόνο εάν συνεχίσει να ευθυγραμμίζεται με τα γεωπολιτικά συμφέροντα των Αγγλοαμερικανών, θα παραμείνει «αγαπημένο παιδί» τους.


Στην πιό πάνω ανάλυση του κυρίου Σταύρου Λυγερού, που εδημοσιεύθη στην έγκριτη
πρωινή εφημερίδα των Αθηνών ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ υπάρχει η πιό κάτω απάντηση-διαφωνία:

Αισθάνομαι δυσάρεστα που αναγκάζομαι - πρώτη φορά - να διαφωνήσω μαζύ σας
κύριε Λυγερέ. Πως γνωρίζετε ότι δεν πρόκειται γιά κάποια, τακτικής σημασίας,
κίνηση του κυπρίου προέδρου και αποφαίνεσθε ότι οι επίμαχες δηλώσεις του
εκφράζουν την στρατηγική του ;

Ο Γεώργιος Παπανδρέου έστειλε μία ελληνική μεραρχία στην Κύπρο, όχι διότι
συμφώνησε με τον Μακάριο, αλλά διότι αυτό επέβαλαν τα Αμερικανικά συμφέρον
τα την εποχή εκείνη. Η μεραρχία απεσύρθη όχι λόγω εγκληματικής πρόθεσης ή
αμέλειας του δικτατορικού καθεστώτος των Αθηνών, αλλά διότι , μετά την εγκα
τάλειψη του Σχεδίου Άτσεσον, είχαν εκλείψει οι λόγοι γιά τους οποίους αυτή
είχε αποσταλεί . Η "χούντα" των Αθηνών απλά εκτέλεσε την εντολή της απόσυρ
σης. Φαντάζεσθε ότι η οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση θα μπορούσε να πράξει
διαφορετικά , να αντιταχθεί δηλαδή στις υποδείξεις των ΗΠΑ ; Ήταν μία
περίοδος (1964-1966) ίσως η μοναδική, στην μεταπολεμική Ιστορία μας, που τα
αμερικανικά συμφέροντα συνέπεσαν με τα ελληνικά. Και αυτό πρέπει να
πιστωθεί στον Γ. Παπανδρέου και στην κυβέρνησή του, άσχετα με τις μετέπειτα
εξελίξεις।

Το επιχείρημα της "μη νομιμοποιημένης δημοκρατικά ελληνικής κυβέρνησης" δεν
έχει κανένα πολιτικό ή ιστορικό στήριγμα . Αν η κυβέρνηση εκείνη η "μη νομιμο
ποιημένη" είχε καταφέρει ,να εξουδετερώσει τον Μακάριο, να κηρύξει την
Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, να επιτύχει την αναγνώριση του νέου status
quo από όλες τις μεγάλες δυνάμεις του Κόσμου, τι θα λέγαμε εμείς τώρα στους,
δικαίως, αδικηθέντες τούρκους και τουρκοκυπρίους που θα είχαν προσφύγει σε
όλους τους διεθνείς οργανισμούς διεκδικώντας την εφαρμογή του διεθνούς
δικαίου ; Τι θα λέγαμε ; Μήπως θα ζητούσαμε - δημοκρατικά - την επάνοδο στην προ της 15ης Ιουλίου 1974 κατάσταση ; Τι λέτε ; Αυτό θα κάναμε ή μήπως θα πανηγυρίζαμε μία τρίτη εθνική επέτειο κάθε χρόνο την 15ην Ιουλίου ;

Το καθεστώς της 4ης Αυγούστου και ο Ιωάννης Μεταξάς δεν είχαν απολύτως
"καμμία δημοκρατική νομιμοποίηση" . Tο γεγονός αυτό,όμως ,καθόλου δεν τους εμπόδισε να
πολεμήσουν και να νικήσουν την Ιταλική αυτοκρατορία. Μήπως θα πρέπει ο Ελληνικός Λαός να νοιώσει ένοχος που και τότε είχε " μη δημοκρατικά νομιμοποιημένη κυβέρνηση" και να ζητήσει - έστω και τώρα - ταπεινά συγγνώμην από τους Ιταλούς ;

Σχολίασε ο/η Μιχάλης Σ. Βάρδας 03:06:50, Οκτώβριος 6th, 2010