Ο Μίκης Θεοδωράκης για τα 2500 χρόνια απο τη Μάχη του Μαραθώνα!

"Ο Μαραθώνας ξανάναψε μέσα μου τη σβησμένη σπίθα, την χαμένη ελπίδα. Χαίρομαι γι' αυτό. Σας συγχαίρω. Σας ευχαριστώ. Και δηλώνω «παρών»."

Μ' αυτά τα λόγια κλείνει την επιστολή του ο Μίκης Θεοδωράκης. Ο Χείμαρρος, ο Κορυφαίος των Ελλήνων σήμερα, η πάντοτε ρωμαλέα φωνή αυτού του λαού που ποτέ δεν κατέθεσε τα όπλα της Αντίστασης απέναντι σε κάθε είδους επίδοξους επιβολείς, κάθε είδους δωσίλογους και τα φερέφωνά τους.

Ο Μίκης είναι από τα λίγα εν ζωή σύμβολα, μπροστάρης σαν βράχος και σαν σημαία αδούλωτη για ολόκληρο σχεδόν τον ελληνικό λαό. Αποτελεί σύμβολο αντίστασης γιατί έχει το σθένος, σ' αυτή την ηλικία, να βγαίνει θαρρετά και να υπερασπίζεται τα δίκαια αυτού του λαού και του ελληνισμού γενικότερα. Γιατί η φωνή του είναι τόσο ισχυρή που προκαλεί κλυδωνισμούς αγγίζοντας τον καθέναν.

Γι αυτό τον φιμώνουν. Γι αυτό το λόγο τα αργυρώνητα ΜΜΕΠ (Μαζικά Μέσα Επικοινωνιακής Παραπλάνησης) και οι βαρ-όνοι της δημοσιογραφικής διαστρέβλωσης έχουν κλείσει ευγενικά αλλά αποφασιστικά την πόρτα τους στη φωνή του. Ποιος δεν θυμάται τον Μίκη, άρρωστο με τις πιτζάμες, να κάνει δηλώσεις με τη χειμαρρώδη ορμή του στην υπόθεση Οτσαλάν προκαλώντας ανατροπή του μέχρι εκείνη τη στιγμή σκηνικού και των εντυπώσεων που κόμματα και λαϊκιστές επεδίωκαν να περάσουν στον κόσμο; Έκτοτε τον φοβήθηκαν γιατί σε μια εποχή που το ακατάσχετο και κενού περιεχομένου μπλα μπλα περισσεύει, διαπίστωσαν το ειδικό βάρος και τη δύναμη που φέρει ο δικός του λόγος εκφερόμενος από το δικό του στόμα. Έκτοτε ο Μίκης βρίσκεται εκτός των ΜΜΠΕ και των βαρ-όνων της δημοσιογραφικής στρέβλωσης που επιδιώκουν να τον ρίξουν στη λήθη, προβάλλοντας μόνο την "ακίνδυνη" πλευρά του: εκείνη του παρελθόντος - αποσιωπώντας τις δηλώσεις του για τα σημερινά πεπραγμένα και αποφεύγοντας «όπως ο διάολος το λιβάνι» σύμφωνα με τη δημώδη ρήση να επικοινωνήσουν την παραμικρή δημόσια αναφορά του στο σημερινό παρόν που καίει.

Ο Μίκης χρειάζεται την έμπρακτη στήριξη όλων μας. Η σχέση μας μαζί του είναι σχέση αμφίδρομη. Χρειάζεται να νοιώσει ότι ο λόγος του δεν πέφτει στο κενό, ότι δεν είναι  «φωνή βοώντος εν τη ερήμω» αλλά ότι η κάθε του φράση πιάνει τόπο και αγγίζει τις καρδιές εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων - γιατί αυτή είναι η αλήθεια, ασχέτως αν δεν είναι εξόφθαλμα ορατή μέσα σ' αυτή τη χοάνη της μαζικής υποκουλτούρας που προωθούν τα ΜΜΕΠ και οι αργυρώνητοι βαρ-όνοι του lifestyle και της τραβεστί "δημοσιογραφίας". Δεν μας έχει ανάγκη ο Μίκης γιατί έτσι κι αλλιώς η αντίσταση, η λεβεντιά και η διαχρονική Ελλάδα είναι ταυτόσημη με την ύπαρξή του. Εμείς τον έχουμε ανάγκη. Εμείς χρειαζόμαστε αυτή τη μοναδική φωνή που δεν έσκυψε ποτέ το κεφάλι. Τη χρειαζόμαστε γιατί εμείς είμαστε που κινδυνεύουμε να παρασυρθούμε από την απογοήτευση που μας κατακλύζει, ορισμένες φορές μέχρι παραλύσεως. Τη χρειαζόμαστε σαν δυνατή χειρολαβή για να κρατηθούμε όρθιοι και να μετατρέψουμε τις ατομικές αντιστάσεις σε ρεύμα συλλογικό κι ορμητικό. Σε χείμαρρο! Γι αυτό έχουμε ανάγκη τη στεντόρεια φωνή του χειμαρρώδους λόγου του και της χειμαρρώδους προσωπικότητάς του.

Την επιστολή του αυτή ο Μίκης την έγραψε στις 25/8/2010 με αφορμή την πρόσκλησή του από τον μουσικοσυνθέτη Αλέξανδρο Χάχαλη για τις εκδηλώσεις της επετείου των 2500 χρόνων από την Μάχη του Μαραθώνα. Οι εκδηλώσεις, γνωστές ως "Πανανθρώπινον Μαραθώνιον Κάλεσμα" που τελέστηκαν στον Τύμβο των Μαραθωνομάχων, προαναγγέλθηκαν στα Προμήθεια 2010 (βλ. εδώ: Εκδηλώσεις για τα 2500 χρόνια απο τη Μάχη του Μαραθώνα!).

Παραθέτουμε στη συνέχεια την επιστολή του Μίκη Θεοδωράκη:

Ομολογώ ότι σήμερα, 25.8.10, ξύπνησα αποφασισμένος να αποσυρθώ δια παντός από τα κοινά αναμένοντας ήρεμος στη γωνιά μου το αναπόφευκτο. Κι αυτό γιατί άρχισα να ντρέπομαι, καθώς η φωνή μου κατάντησε φωνή βοώντος εν τη ερήμω.

Όπως ασφαλώς γνωρίζετε, η ζωή, η σκέψη, το έργο και η στάση μου στηρίχθηκαν αποκλειστικά επάνω στον ελληνικό λαό, τον τωρινό, τον χθεσινό, τον παντοτινό. Η σκληρή διαπίστωση λοιπόν ότι αυτή η σχέση δεν υπάρχει πια ήταν φυσικό να με αφήσει μετέωρο. Δεν διαμαρτύρομαι. Δεν κραυγάζω. Άλλωστε αν και ξένος και μόνος στον τόπο που τόσο αγάπησα, είμαι εν τούτοις πλήρης αναμνήσεων που μπορούν να γεμίσουν την μοναξιά μου. Αυτά λοιπόν σκεφτόμουν έως ότου βρήκα στο γραφείο μου το «Πανανθρώπινον Μαραθώνιον Κάλεσμα» του Αλέξανδρου Χάχαλη μαζί με την πρόσκληση για την Τελετή Μνήμης στον Τύμβο των Μαραθωνομάχων.

Ώστε λοιπόν δεν είμαι τόσο μόνος όσο νομίζω. Φτάνει φυσικά η ωραία τελετή σας να μην είναι μια πράξη τυπική αλλά ουσιαστική, προς την κατεύθυνση μιας προσπάθειας για να ξυπνήσουν επί τέλους οι Έλληνες από τον λήθαργο στον οποίο τους έχει καταδικάσει αυτή η πρωτοφανής εισβολή των νεοβαρβάρων, που αυτή τη φορά δεν ήρθαν με ακόντια και σπαθιά που τρυπούν τις σάρκες αλλά με μεθόδους που παραλύουν τη σκέψη και υποτάσσουν τις ψυχές.

Έτσι μεθοδικά προσπαθούν να μεταλλάξουν τον ελληνικό λαό σε κάποιον άλλον με άλλες δοξασίες, αντιλήψεις, αρχές, συνήθειες και με άλλο ήθος, σε ανθρώπους υπάκουους, που να ακολουθούν υποτεταγμένοι και σιωπηλοί τη Μοίρα που τους επιφυλάσσουν οι σύγχρονοι Εξουσιαστές, Έλληνες και Αλλοδαποί.

Και πολύ φοβάμαι ότι αυτές οι ορατές και αόρατες δυνάμεις έχουν ήδη αιχμαλωτίσει την πλειοψηφία του λαού μας, ενώ η μειοψηφία είναι χωρισμένη, διάσπαρτη, αμήχανη χωρίς πυξίδα και οδηγό, έτοιμη να γίνει κι αυτή βορά στην προσπάθεια για την γενικευμένη πολτοποίηση του λαού μας.  Έως ότου, όπως είπα, προκύψει ένας άλλος λαός, που ουσιαστικά θα καγχάζει με το παρελθόν του, καθώς θα τον έχουν μεταβάλει και καταστήσει οργανικό μέρος της διεθνούς στρατιάς των παγκοσμιοποιημένων απρόσωπων ιδιωτών.

Από πού λοιπόν θα πιαστούμε όλοι εμείς οι εραστές της αιώνιας Ελλάδας; Εδώ σ' αυτά τα ιερά χώματα δεν έγινε απλώς μια στρατιωτική σύρραξη αλλά γεννήθηκε ένας νέος κόσμος. Ο Κόσμος του Ελληνισμού. Ο Κόσμος της Λογικής, του Πολιτισμού, της Φιλοσοφίας, της Δημοκρατίας, της Επιστήμης και της Τέχνης. Ο Κόσμος του νεότερου ανθρώπου, που εγκαινιάζει την μεγαλύτερη ιστορική αλλαγή των αιώνων.

Πιστεύω ότι οι δυνάμεις του Χάους, που τώρα επικρατούν διεθνώς βυθίζοντας καθημερινά όλους τους λαούς σε βαθειά πολύπλευρη κρίση, θα ηττηθούν μόνο όταν όλες οι εναπομείνασες δυνάμεις της Αρμονίας συνενωθούν σε μια προσπάθεια να φωτίσουν και να κερδίσουν την πλειοψηφία των ανθρώπων, ώστε να την καταστήσουν δύναμη ιστορική.

Το σύμβολο της Μάχης του Μαραθώνα μπορεί να αποτελέσει μέσα σ' αυτή την κοσμογονική σύγκρουση την σπίθα και την φλόγα που όσο θα απλώνεται μέσα στους ανθρώπους, τόσο θα συνειδητοποιούν τη δύναμή τους, θα αντλούν θάρρος και θα ακονίζουν τη θέλησή τους να παλέψουν για να σωθεί η Ελλάδα και οι Έλληνες, ο Άνθρωπος και η Ανθρωπότητα.

Ο Μαραθώνας ξανάναψε μέσα μου τη σβησμένη σπίθα, την χαμένη ελπίδα. Χαίρομαι γι' αυτό. Σας συγχαίρω. Σας ευχαριστώ. Και δηλώνω «παρών».

Αθήνα, Μίκης Θεοδωράκης

http://12thespis.wordpress.com/2010/10/01/theodorakis/