ΠΡΩΤΗ και μεγάλη αρετή ενός πολιτικού είναι να διαθέτει αντοχή και υπομονή. Δεύτερη αρετή είναι να διαθέτει αυτό που λέγεται στην πολιτική «αργκό», «στομάχι», δηλαδή να αντέχει σε πιέσεις, εκβιασμούς, καταναγκασμούς ή και εκφοβισμούς. Τρίτη και εξίσου μεγάλη αρετή ενός ηγέτη είναι ο απόλυτος σεβασμός στην αξιοπρέπεια, στη νοημοσύνη και στις απόψεις των πολιτών. Βεβαίως, το καθήκον των πολιτών δεν εξαντλείται μέχρι την κάλπη. Συνεχίζεται και κατά τη διακυβέρνηση. Να φοβάται, ένας ηγέτης, ένα λαό που μουρμουρά και οργίζεται. Ο Μακάριος και ο Κληρίδης είναι οι δύο ηγέτες που, ανεξάρτητα από την πολιτική και τα λάθη που διέπραξαν, φαίνονταν να διέθεταν πολιτικό «στομάχι». Ό,τι και να γινόταν, διατηρούσαν την ψυχραιμία και την υπομονή τους. Με απλά λόγια, δεν πανικοβάλλονταν εύκολα.
 
Ο πανικός, ο θυμός και τα νεύρα είναι οι χείριστοι σύμβουλοι και υπονομευτές της ψυχολογίας ενός πολιτικού. Η καλύτερη άμυνά του και η ισχυρότερη αντίστασή του είναι η στήριξη από το λαό. Αλλά σε λαό έγκαιρα και υπεύθυνα ενημερωμένο, όχι κρατημένο στο σκοτάδι και ταυτόχρονα βαλλόμενο με ψεύδη, παραπλανήσεις, εκφοβισμούς και ψευδοδιλήμματα. Γράφουμε αυτά τα συνοπτικά, με αφορμή μια νέα, πρωτοφανή πάλι, δήλωση του Προέδρου Χριστόφια. Την περ. Τετάρτη, μετά την επιστροφή του στο Προεδρικό, ύστερα από συνάντησή του με τον κατοχικό Έρογλου για το περιουσιακό, ο Πρόεδρος είπε, εμφανώς υπό το κράτος πίεσης, θυμού και απώλειας ψυχραιμίας, εξαιτίας και επικρίσεων που είχαν προηγηθεί, τα εξής:
 
«Πρόκειται για ένα πολύ δύσκολο θέμα, ένα πολύ σύνθετο θέμα για το οποίο είμαστε εξουσιοδοτημένοι από το λαό να συζητήσουμε. Διότι ακούω και κουβέντες, οι οποίες λένε ότι απαγορεύεται να συζητήσουμε. Εδώ καταλήξαμε τελικά! Τη συζήτηση δεν είναι εμείς που την ανοίξαμε. Τη συζήτηση είναι ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, ο Εθνάρχης που την άνοιξε και σε σχέση με τις περιουσίες που σχετίζονται με τη διζωνικότητα, την οποίαν αποδέχθηκε. Και να μην πει κανείς τώρα ότι τα φορτώνω στον Μακάριο. Για το όνομα του Θεού πλέον. Επαναλαμβάνω, συμπεριφερόμαστε ωσάν να είμαστε ισχυρότατη δύναμη και δεν έχουμε ανάγκη από λύση εμείς και ας προχωρούν τα πράγματα. Εγώ λέω ότι το να προχωρούν τα πράγματα με τα τετελεσμένα, αυτό δεν μπορώ να το δεχθώ. Και δεν είμαι ο Πρόεδρος, ο οποίος θα είμαι ο τελευταίος Πρόεδρος πριν τη διχοτόμηση».
 
Αν ο Μακάριος άνοιξε ή όχι, πριν από 33 χρόνια, τη συζήτηση για το περιουσιακό, δεν ενδιαφέρει. Δηλαδή αν ο Μακάριος διέπραξε λάθος, ο νυν Πρόεδρος πρέπει να συνεχίσει επί του λάθους του; Όμως, δεν είναι αυτή η ουσία των πιο πάνω δηλώσεων του Προέδρου. Η ουσία είναι ότι για ακόμα μια φορά, ο Δ. Χριστόφιας δεν συγκρατεί το θυμό και την οργή του. Κάθε φορά που υφίσταται επικρίσεις για χειρισμούς και ενέργειές του, θυμώνει και εξανίσταται. Δεν αντέχει στην παραμικρή κριτική. Και εκτρέπεται σε αχρείαστες απειλές και εκφοβισμούς των πολιτών. Επειδή στο συνέδριο των αποδήμων επικρίθηκε από τον Αρχιεπίσκοπο και άλλους, πέταξε εκείνη την πρωτοφανή δήλωση, «αν θα υπάρχει η Κύπρος».
 
Τώρα, επειδή επικρίνεται για διολίσθηση, επί πτερύγων σχεδίου Ανάν, προς τις τουρκικές θέσεις, επικαλείται ξανά τον Μακάριο. Ως ασπίδα; Ως άλλοθι; Ως προστασία; Και, βεβαίως, του φορτώνει και τη διζωνική και ό,τι έχει σχέση με αυτήν και το περιουσιακό. Αλλ’ εμείς θυμόμαστε ότι ο Δ. Χριστόφιας κόμπασε ότι ήρθε για να διορθώσει τα λάθη των προκατόχων του! Αντί, όμως, να τα διορθώσει, φαίνεται να τα επιδεινώνει! Και αντί να ενημερώνει καθαρά και ίσια το λαό, του επισείει Μακάριο, μπαμπούλες και ψευδοδιλήμματα!
 
Με τον Σάββα Ιακωβίδη
 
 
Simerini