Κρίμα το κλώσσημα, τ’ αυγά ήταν τζούφια! Του ΓΡΗΓΟΡΗ ΡΩΝΤΑ. Δημοσιογράφου - Συγγραφέα

Το άρθρο του Δημ. Ράπτη, στο φύλλο 650 της  «Εβδόμης» Ανατ. Αττικής (25-9-2010), μου προξένησε ανάμεικτα συναισθήματα, με τη θυμηδία να υπερισχύει κατά κράτος όλων των άλλων, για τις χαριτωμένες απόπειρές του να με θίξει. Το απόλαυσα απ’ αρχής μέχρι τέλους και τον ευχαριστώ εκ βάθους καρδίας ότι σε καιρούς Μνημονίου, μνημειώδη τέτοια άρθρα, ευεργετική μόνον επίδραση μπορούν να προσφέρουν, ως καλοδεχούμενες ηλιαχτίδες στον καθημερινό ζόφο μας. Κατ’ αρχήν ήταν υπέροχος ο τίτλος του άρθρου του: «Ο Αννίβας προ των πυλών», όπου με προφητική δεινότητα Κασσάνδρας οραματίζεται έναν Κασιδόκωστα-Αννίβα να επελαύνει επί πολεμικών ελεφάντων κατά των τειχών της Βούλας-Ρώμης. Ατυχής, ωστόσο –πιστεύω να συμφωνήσετε- ο ιστορικός παραλληλισμός, εφ’ όσον εάν συγκρίνει τις τον «βάρβαρο» Αννίβα με την «πολιτισμένη» Ρώμη, η «Αιώνια Πόλη» υπήρξε απείρως βαρβαρότερη και ουδείς ιστορικός διετύπωσε ποτέ αντίθετη άποψη. Παρακολουθώ –όσον είναι εφικτό- τον Δημ. Ράπτη από την δεκαετία του ’80, όταν ως γραμματέας της Τ.Ο. ΠΑ,ΣΟ.Κ. Βούλας-Βουλιαγμένης ασχολήθηκα και με τα κοινά της Βούλας. Ενθυμούμαι τον διάχυτο θαυμασμό της βουλιώτικης κοινωνίας για την νεανική ορμητικότητά του η οποία διαποτίζει και το τωρινό άρθρο του. Δυστυχώς, εγώ αισθάνομαι το βάρος των ετών που πέρασαν από τότε και αδυνατώ ν’ απαντήσω καταλλήλως εις τοιούτον χειμαρώδη λόγο. Αντιθέτως, θαυμαστώ τω τρόπω, εκείνος παρέμεινε μικρός, πολύ μικρός, σε ηλικία και σφρίγος κυττάρων, βεβαίως. Έτσι, ως αρθρογράφος-ποταμός παρέσυρε και τα όποια πετάσματα θα έπρεπε να προστατεύουν την εκ της αστυνομικής ταυτότητος προκύπτουσα ηλικία του και υπέπεσε σε ατοπήματα εξόχως ασύμβατα με αυτήν. Όπως η εξώφθαλμα ρατσιστική πεποίθησή του ότι το ΠΙΚΠΑ υποβαθμίζει τη Βούλα -καθ’ ην στιγμή, στο ίδιο άρθρο κατηγορεί εμένα για σνομπισμό και ρατσιστικές αντιλήψεις- και όπως ο τερπνότατος χαρακτηρισμός της Βούλας ως «καλής μαμάς κλώσσας» (!!!) που οφείλει να συμμαζέψει στοργικά από κάτω της τα τρέμοντα κλωσσόπουλα της Βάρης και της Βουλιαγμένης. Ποιός Αριστοφάνης και οι «Όρνιθές» του; Ποιός Φωκίων Δημητριάδης που σκιτσογραφούσε τον Κ. Τσάτσο να βγάζει περίπατο με σκοινί μιά κότα; Ο Δημ. Ράπτης με την κλώσσα-Βούλα του τους έσβυσε όλους τους παλαιούς ορνιθολόγους. Τέρψιν και θυμηδία προκαλεί βεβαίως και ο ισχυρισμός του ότι μόνον η περιοχή του Λαιμού Βουλιαγμένης διακρίνεται ως αισθητώς υπερέχουσα των γειτονικών δήμων. Και αυτό, κατά τον δοκησίσοφο αρθρογράφο, ισχύει απλώς και μόνον επειδή η συγκεκριμμένη περιοχή είναι προικισμένη από την φύση. Το πανθομολογούμενο από τους αμέτρητους επισκέπτες της Βουλιαγμένης γεγονός, ότι στο σύνολό της είναι νοικοκυρεμένη και πανέμορφη, απλά ο Δημ. Ράπτης το ...ξεπέταξε. Ειλικρινά, πιστεύω ότι ουδείς θα μπορούσε να θιγεί από ένα τόσο νεανικό και δροσερό άρθρο, εκτός πιθανόν του Πατρίκιου Καραγεώργου, προκατόχου του Γρηγόρη Κασιδόκωστα στην δημοτική αρχή της Βουλιαγμένης, ο οποίος –κατά τον Δ. Ράπτη- παρήγε θαυμαστό δημοτικό έργο στην δωδεκαετία 1975-1986, απλώς επειδή ο Κωνσταντίνος Καραμανλής άνοιξε τα κρατικά θησαυροφυλάκια και τον διέταξε: «πάρε-φτιάξε»! Όμως, γνωρίζοντας τον Πατρίκιο Καραγεώργο, είμαι βέβαιος ότι με την υψηλή αίσθηση χιούμορ που τον διακρίνει, θα απόλαυσε κι εκείνος την γλαφυρή πένα του Δημ. Ράπτη. Ίσως μόνον ο παλαιός καθηγητής του των Θρησκευτικών να εξοργίσθηκε –εάν εισέτι ζει- διότι εν τη τρικυμιώδη ρύμη του λόγου του, ο μαθητής του μπέρδεψε τα θαύματα του Κυρίου ημών, αναμειγνύων τους πολλαπλασιασθέντες ιχθείς και άρτους με τον εξ’ ύδατος οίνον του εν Κανά γάμου και ως γνωστόν όταν μουσκεύεις το ψωμί με κρασί φτιάχνεις αυτό που οι παλαιοί αποκαλούσαν παπά.. (θου Κύριε φυλακήν τω στόματί μου). Γρηγόρης Δ. Ρώντας Υ.Γ. Όσο κι αν προσπάθησα να φανταστώ τη Βούλα ως «μαμά κλώσσα», δεν τα κατάφερα. Δεν μπόρεσα ν’ αποφύγω ωστόσο, τον πείσμονα πειρασμό να αφεθώ στην ίδια φαντασίωση για ορισμένους κατά καιρούς μετέχοντες των κοινών της φυραμάτων, συγνώμη, πραγμάτων ήθελα να πω. Προτείνω, λοιπόν, στον Γρηγ. Κασιδόκωστα-«Αννίβα», όταν διέλθει τις πύλες της Βούλας να στείλει τους στρατιώτες του ν’ αναζητήσουν τον Δημ. Ράπτη και ως χειρονομία καλής θελήσεως να του προσφέρουν ένα βελούδινο μαξιλαράκι, με πουπουλένια γέμιση και στολισμένο με μιά ντουζίνα αυγά ημέρας.