Από την παθητικότητα στην αντεπίθεση. ΑΠΛΗ ΑΝΑΛΟΓΙΚΗ. Για να έρθουν όλοι και όλα στο ύψος τους. Του Γρηγόρη Ρώντα Δημοσιογράφου - Συγγραφέα

Ζαλισμένοι από τ’ απανωτά χαστούκια οι Έλληνες φαίνονται ανήμποροι όχι μόνο ν’ αντιδράσουν, αλλά και να εστιάσουν στα πραγματικά αίτια της συμφοράς που μας βρήκε. Ακόμα περισσότερο, δεν συνειδητοποιούμε οι περισσότεροι την δύναμη των όπλων που έχουμε στα χέρια μας και δεν τα σηκώνουμε, δεν τα στρέφουμε σ’ όσους μας αντιμετωπίζουν ως τον εχθρό λαό, όπως έγραψε πριν τριάντα τόσα χρόνια ο Ιάκωβος Καμπανέλλης και μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης:

Ήταν πατριώτη ένας λαός, ένας μεγάλος τοπικός εχθρός.

Ήθελε να ‘χει το σπιτάκι του,

καθημερνά το μεροκαματάκι του.

Σκέψου πατριώτη τι εχθρός ήταν εκείνος ο παλιολαός.

Χρειαζόμαστε στόχους. Έχουμε ανάγκη να πιστέψουμε στις δυνάμεις μας για να τους πετύχουμε. Χρειαζόμαστε και ηγέτες, αλλά δυστυχώς εδώ και πολλά χρόνια έχουμε ψωνίσει από σβέρκο. Είναι μεταπράτες, εντολοδόχοι και φερέφωνα ξένων συμφερόντων. Μόνο η μαζικότητα των λαϊκών κινημάτων μπορεί να παίξει ηγετικό ρόλο σύμφυτο με τα συμφέροντα του Έθνους και μόνο από το γκρέμισμα και το ξαναχτίσιμο του πολιτικού μας οικοδομήματος μπορεί να προκύψει μιά μελλοντική ηγεσία, από τους Έλληνες για τους Έλληνες.

Τρέφουμε, κυριολεκτικά με το αίμα και τις σάρκες μας, μιά πολιτικο-κομματική συντεχνία που λεηλατεί και καταλύει την πατρίδα και τον λαό μας εδώ και 36 χρόνια. Τους εκλέγουμε για να μας ξεπουλάνε στους «χορηγούς» τους. Μοιρολατρικά αποδεχθήκαμε το παραμύθι του δικομματικού ολετήρα της Ελλάδας για την αναπόφευκτη αναγκαιότητα των αυτοδύναμων, μονοκομματικών και εναλλασσόμενων κυβερνήσεων ...για να μην υπάρχει ακυβερνησία, αστάθεια και χάος. Και όμως λαβωθήκαμε θανάσιμα από αυτά ακριβώς τα ξορκισμένα φόβητρα.

Εδώ και δεκαετίες, οι περισσότερες ευρωπαίκές χώρες κυβερνώνται από πολυκομματικές κυβερνήσεις συνεργασίας που εκλέγονται και αναγκάζονται να συμπράξουν σε κυβερνητικά σχήματα, αφού η λαϊκή εντολή δίδεται με το εκλογικό σύστημα της απλής αναλογικής. Εμείς, παγιδευμένοι και πειθαναγκασμένοι από έναν καλπονοθευτικό εκλογικό νόμο, δεν έχουμε την δυνατότητα να εκλέξουμε ως υπεύθυνοι και απαιτητικοί πολίτες τους πολιτικούς ηγέτες μας, αλλά επιλέγουμε σε εκλογικά ποσοστά που ενίοτε υπερέβησαν και το 80% τους δύο πολιτικούς μαστρωπούς μας με την ανομολόγητη αξιολόγηση του ποιός εκ των δύο θα είναι λιγότερο σκληρός μαζί μας και θα μας πάρει τα λιγότερα. Η Ελλάδα έχει χαρίσει σ’ όλον τον κόσμο τη συνταγή της Δημοκρατίας και οι δικοί μας εκλογομάγειροι μαγειρεύουν και ταϊζουν τους Έλληνες με το ανθυγειινό κουτόχορτο της δημοκρατικοφανούς ολιγαρχίας. Σε δημοσκοπήσεις που δόθηκαν τα τελευταία 15 χρόνια στη δημοσιότητα, ένα ποσοστό ψηφοφόρων των δύο μεγάλων κομμάτων, που κυμαίνεται από 20 έως 40%, έχουν δηλώσει ότι θα ψήφιζαν κάποιο μικρότερο κόμμα εάν δεν φοβούνταν την ακυβερνησία.

Η καθιέρωση της απλής και ανόθευτης αναλογικής, ως παγίου και συνταγματικά κατοχυρωμένου εκλογικού συστήματος, είναι η μόνη εξασφάλιση και προστασία μας από την διαιώνιση των φαινομένων διαφθοράς και κακοδιαχείρισης που απορρέουν από την αίσθηση της καισαροπαπικής παντοδυναμίας των μονοκομματικών κυβερνήσεων και έφτασαν την Ελλάδα στο σημερινό της κατάντημα. Όμως, η σχεδόν καθολική αποδοκιμασία του κατεστημένου εξουσίας από τους πολίτες είναι ταυτόχρονα υποκριτική εφόσον στην μοιραία πλειονότητά τους αυτοί οι πολίτες ψηφίζουν με αγελαία και αθεράπευτη εμμονή τα δύο κόμματα εξουσίας και παραεξουσίας με το κριτήριο του ρητού: «το μη χείρον βέλτιστον» και ενίοτε με το κριτήριο του ρουσφετιού.

Θα μπορούσαμε να ρωτήσουμε τους κοπτόμενους για την Δημοκρατία και τα δικαιώματα του πολίτη, πολιτικούς των δύο κομμάτων εξουσίας, πόσο δημοκρατικό είναι να αποκλείεται η εκπροσώπηση στη Βουλή ενός κόμματος που έλαβε τις ψήφους του 1% των ψηφοφόρων, ή και λιγότερες. Θα μπορούσαμε να τους ρωτήσουμε, την επόμενη φορά που θα έρθουν γελαστοί να μας ξεγελάσουν, πόσο δημοκρατικό είναι τα δύο μεγάλα κόμματα να μοιράζονται τις ψήφους των κομμάτων που δεν έπιασαν το όριο του 3% για την εκπροσώπησή τους στο κοινοβούλιο. Εάν αυτή η νόθευση και λαφυραγώγηση της λαϊκής εντολής θεωρείται Δημοκρατία, τότε οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους κι εμείς τον μπούσουλα.

Απέναντι στις κυβερνήσεις συνεργασίας των περισσότερων ευρωπαϊκών κρατών με τις αμοιβαία αποδεκτές συγκλίσεις στόχων και προγραμμάτων, έχουμε τις δικές μας που άλλα εξαγγέλουν προεκλογικά και άλλα –με ανερυθρίαστη ξεδιαντροπιά- εφαρμόζουν μετεκλογικά. Απέναντι στον εκατέρωθεν έλεγχο των κυβερνητικών συμμάχων, έχουμε την ανεξέλεγκτη αυθαιρεσία των μονοκομματικών μας κυβερνήσεων που θεωρούν εντελώς θεμιτό –όπως κακή ώρα η σημερινή του νεοΠΑ.ΣΟ.Κ- να μην ενημερώνουν τη Βουλή και τον ελληνικό λαό για ύψιστης σημασίας, δεσμευτικές για τη χώρα σε ορίζοντα δεκαετιών επιλογές τους, όπως το μνημόνιο Κατοχής και εκποιήσεώς μας.

Όθεν, συνΕλληνες ψηφοφόροι των δύο μικρο-μέγαλων κομμάτων μας, εάν τοιαύτη Δημοκρατία σας θέλγει, λουστείτε την και μην παραπονιέστε. Άστε να γκρινιάζουμε εμείς οι υπόλοιποι που λουζόμαστε τις δικές σας επιλογές. Εάν όμως δεν σας ταιριάζει αυτή η υποτίμηση της αξιοπρέπειας, της προσωπικότητας και της νοημοσύνης σας, τότε σε κάθε σας δημόσια, μαζική διεκδίκηση θα πρέπει να προτάσσετε το αίτημα καθιέρωσης της απλής αναλογικής έναντι όλων των άλλων αιτημάτων, αφού για να μπούμε στο σπίτι μας, να φάμε και να ξεκουραστούμε, πρέπει πρώτα να ξεκλειδώσουμε την πόρτα.

Γρηγόρης Δημ. Ρώντας