Ο Μεφιστοαφελής...Της Τζένης Κ.

Μετά τη χθεσινή συνέντευξη τύπου του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ, η διάζευξη «ή αλλάζουμε ή καταδικάζουμε τη χώρα», απόγονος της διάζευξης «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε» έμοιαζε εντελώς αθώα και προβλέψιμη. Λες και τη σκαρφίστηκε μια  παρέα από μικρομέγαλα χαμίνια παίζοντας κάποια μετεξελιγμένη εκδοχή του «θάρρος ή αλήθεια» ή της Κολοκυθιάς…

Άλλες ήταν οι κρίσιμες, υπαρξιακές  διαζεύξεις και τα αγωνιώδη διλήμματα που ανέκυψαν αμείλικτα κατόπιν της ετήσιας εθιμοτυπικής συνάντησης του πρωθυπουργού και των δημοσιογράφων... «Ή αφελής είναι ο ΓΑΠ ή Μεφιστοφελής»,…, «Ή είναι πολύ γλυκούλης ή είναι πολύ λυκούλης…», «Ή αυτός είναι πρωθυπουργός σε άλλη χώρα ή εγώ πολίτης σ’ άλλον τόπο»,  «Ή αυτός μας δουλεύει ή εγώ απλώς δε δουλεύω», «Ή για άλλα θέματα έλεγε και άλλα καταλάβαινα εγώ ή αυτός δεν καταλάβαινε τι έλεγε», «Ή με παίζει ή τα’ χω παίξει», «Ή δεν είναι όσο καλός φαίνεται ή δεν είμαι όσο καλά νόμιζα ότι είμαι»…

Αν υπήρχε  κάποιο μηχανάκι της AGB που να μετράει τη σύγχυση…, το χάσιμο…, το σύνδρομο της Αστέρως…, εψές, το μηχανάκι αυτό  θα είχε χτυπήσει κόκκινο. Ο μέσος τηλεθεατής δεν ήρθε απλά ενώπιος ενωπίω με τον πρωθυπουργό του αλλά και με τη φωνή της συνείδησής του που επί δυόμισι και πλέον ώρες τον έφτυνε πατόκορφα (τον ίδιο τον τηλεθεατή –φορέα συνείδησης) επειδή τους τελευταίους μήνες τόλμησε να σκεφτεί άσχημα για την Κυβέρνηση της οποίας ηγείται το πράο, αμνησίκακο, καλοπροαίρετο και φιλαλήθες αυτό πλάσμα.

Κάπως έτσι σχιζοφρενιάζει ο άνθρωπος…

Απ’ τη μια παρακολουθεί μια πρωθυπουργική εικόνα ανώδυνη, φιλική και ήπια… Βάζει στο σπίτι του, την ώρα του κυριακάτικου φαγητού,  το αρχέτυπο της «καλής περίπτωσης»  πατέρα, γιου, θείου, γαμπρού, μπατζανάκη, δασκάλου Αγγλικών, εκσυγχρονισμένου μανάβη κλπ Ακούει λόγια η ροή των οποίων –καίτοι προβληματική- δε διαταράσσεται από τίποτα κι από κανέναν… Πίνει από το  μισογεμάτο ποτήρι που τον κερνούν οι σύμβουλοι του αρχετύπου(αγνοώντας προσωρινά πως πρόκειται γι’ αυτά τα διπλού τοιχώματος προ/κατ μισογεμάτα ποτήρια)…

Απ’ την άλλη  βγαίνει στον κόσμο και μετρά τις πόρτες που σκαν στο πρόσωπό του, τα άδεια μαγαζιά, τους καθυστερημένους μισθούς, τα τσιμπημένα αντίτιμα και τις ημιτελείς καβάντζες…

Κάπως έτσι σχιζοφρενιάζει ο άνθρωπος…

Μετά τη χθεσινή συνέντευξη της ΔΕΘ γέμισε ο τόπος εγγόνια (με κληρονομημένο το χάρισμα) της Αστέρως. «Εγώ δεν έχω τίποτα. Είμαι σαν τα πουρνάρια… Μονάχη μου ξεφύτρωσα σ’ αυτό το μαύρο κόσμο… Τώρα με πήρε ο ουρανός… με γεια του και χαρά του… , θα ’βγω τη νύχτα να τον δω που’ ναι γεμάτος άστρα…, θα του γυρέψω μερικά να τα κρεμάσω μπρος μου… Έχει πολλά, πάρα πολλά και θα του περισσεύουν…»

Και μέχρι να κάνει ο χρόνος ξεκάθαρο ποιος είναι αφελής και ποιος Μεφιστοφελής, δύσκολο να ξαναβρούμε τα λογικά μας…

topontiki