Τέρμα και το σιγαρέτο...Από το Μαρικάκι

Το άγχος και η κατάθλιψη έχουν χτυπήσει κόκκινο εξαιτίας της οικονομικής κατάστασης, της ανεργίας και της παντελούς έλλειψης προοπτικής που δημιουργεί για τον τόπο και την κοινωνία το φρικώδες μνημόνιο και οι συνέχειές του. Και μάλλον δεν έχουμε δει τίποτα ακόμα. Ταυτόχρονα το ΕΣΥ διαλύεται. Τοξικές και καρκινογόνες ουσίες μας πολιορκούν καθημερινώς και από παντού. Πιθανότατα τρώμε μεταλλαγμένα και δεν το ξέρουμε. Τα ναρκωτικά έχουν κατακλύσει την Ομόνοια. Αναρίθμητες αιτίες απειλούν το προσδόκιμο ζωής που επικαλείται ο Λοβέρδος για να μας κόψει τα πόδια, να με συμπαθάτε, τις συντάξεις εννοούσα.

Κι όμως για τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση η απαγόρευση του καπνίσματος είναι ζήτημα πρώτης γραμμής για την «προστασία της υγείας», όπως αποτυπώθηκε και στη χθεσινή συνάντηση του πρωθυπουργού με την Μαριλίζα και την Φώφη εν όψει της σημερινής έναρξης της καπνοαπαγόρευσης.

Όμως, σε πείσμα όσων συγγενών, φίλων και γνωστών, καπνιστών τε και μη, σπεύδουν να συνηγορήσουν ότι είναι καλός ο νόμος που επιβάλλει την απαγόρευση του καπνίσματος στους δημόσιους χώρους και ίσως να άργησε κιόλας, εμένα μου γυρίζει το μάτι ανάποδα.

Ως μη καπνίστρια – μόνο παθητική ενίοτε, αναγκαστικά εννοείται - ποτέ δεν κατάλαβα τους αρειμάνιους καπνιστές που φουμάρουν ολόκληρα πακέτα μέσα στη μέρα ξεχνώντας ακόμα και να φάνε και που συνεχίζουν την αυτοκαταστροφική τους συνήθεια παραδεχόμενοι ότι εξαιτίας της έχει αδυνατίσει η αίσθηση της γεύσης τους ή της όσφρησής τους. Αλλά αυτή την αυστηρότατη απαγόρευση του καπνίσματος στους δημόσιους χώρους δεν μπορώ να τη χωνέψω.

Ύστερα από δεκαετίες επίδοσης του Έλληνα στο άθλημα του θεριακλή, με τις έρευνες να μας φέρνουν στις πρώτες θέσεις στην Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο, όταν ακόμα επιτρέπονταν οι ακριβές διαφημίσεις τσιγάρων και η διαμόρφωση προτύπων συμπεριφοράς μέσα από αυτές, έρχεται μια άλλη τάση να μας πει ότι στην πολιτισμένη δύση δεν συνάδει με τους καλούς τρόπους το κάπνισμα στους δημόσιους χώρους, είναι δε θέμα υ- γεί – ας πάνω απ’ όλα. Σοβαρά; Τι λέτε; Μπορώ να αραδιάσω σωρό από σοβαρά θέματα υγείας τα οποία η Πολιτεία αγνοεί παραδειγματικά.

Τώρα, παραδομένοι στη μόδα διαφόρων υστεριών made in USA που απαγορεύουν το κάπνισμα και νομιμοποιούν τους πολέμους, πέφτουμε στο αντίθετο άκρο όπου το δικαίωμα της υγείας του μη καπνιστή επιβάλλεται «δια ροπάλου» στους υπόλοιπους – με τσουχτερά πρόστιμα, με ελέγχους από την αστυνομία και με καταδόσεις, να με συμπαθάτε και πάλι, εννοώ καταγγελίες, στον ειδικό αριθμό 1142.

Μου φαίνεται λογικό τα κράτη και οι ασφαλιστικές να θέλουν να περιορίσουν τις δαπάνες που συνεπάγονται οι προερχόμενες από το κάπνισμα ασθένειες (ας μας το πουν στα ίσα να τελειώνουμε και να λείπουν τα δάκρυα για την υγεία μας). Και πιθανότατα το κόστος αυτό να είναι όντως τεράστιο αν σκεφτεί κανείς ότι ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας χαρακτηρίζει το κάπνισμα «νόσο» με επιδημιολογικές διαστάσεις σε όλο τον πλανήτη. Από την οικονομική σκοπιά η απαγόρευση εξηγείται, από τη σκοπιά της υγείας όμως όχι: ένα τόσο σοβαρό θέμα υγείας προφανώς και δεν αντιμετωπίζεται με απαγορεύσεις και κατασταλτικά μέτρα που καλλιεργούν την υστερία ενδεχομένως και τον  κοινωνικό στιγματισμό.

Σε κοινωνικό επίπεδο, βεβαίως και πρόκειται για μια ενοχλητική συνήθεια, βλαπτική όχι μόνο για αυτόν που την έχει (και στο κάτω κάτω αναλαμβάνει την ευθύνη για τον εαυτό του), αλλά κυρίως για τους γύρω του. Και βεβαίως οι μη καπνίζοντες έχουν κάθε δικαίωμα να εξεγείρονται απέναντι σε μια συνήθεια του διπλανού τους που τους φλομώνει κι επιβαρύνει την ήδη υποβαθμισμένη ποιότητα ζωής τους.

Όμως θα έλεγα σε αυτό το σημείο, πως χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή στις χρήσεις που επιφυλάσσει στα δικαιώματά μας η εξουσία. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός άλλωστε στις χθεσινές δηλώσεις του δεν περιορίστηκε στο θέμα της υγείας περί του οποίου πρόκειται, υποτίθεται. Αντιθέτως ενέταξε το νόμο για το κάπνισμα σε μία συνολική αντίληψη αλλαγών, από την οικονομία ως τις καθημερινές συνήθειες, δίνοντας σαφώς ιδεολογικό επίχρισμα,. Είπε ο πρωθυπουργός στις δύο κυρίες του ΥΥΚΑ:

«Η προσπάθειά σας είναι ιδιαίτερα σημαντική και συμβάλλει στη δουλειά που κάνουμε σήμερα στη χώρα μας, να αλλάξουμε αντιλήψεις, πρότυπα και συμπεριφορές, για να βελτιώσουμε την ποιότητα ζωής και να κάνουμε τη χώρα μας βιώσιμη, όχι μόνο στα οικονομικά αλλά και στην καθημερινή ζωή».

Έτσι, μαζί με τον βασιλικό ποτίζεται κι η γλάστρα. Σαν να λέμε: σας σώζουμε την υγεία, σώσαμε την οικονομία, σας σώζουμε από τους εαυτούς σας, σας σώζουμε από το ίδιο σας το παρελθόν, είμαστε η πρόοδος.

Ως εκ τούτου καταθέτω τη μέγιστη καχυποψία μου απέναντι στα εν λόγω κυβερνητικά αντικαπνιστικά μέτρα και την εκστρατεία που τα συνοδεύει. Το ξεροκέφαλό μου τα θεωρεί σε μεγάλο βαθμό ενταγμένα σε μια γενικότερη αντίληψη «εξυγίανσης» των πάντων, στη βάση της «εκσυχρονιστικής κοπής» λογικής της πολιτικής ορθότητας – την οποία και πρεσβεύει ο Γιωργάκης - η οποία αφήνει χώρο για μπόλικη υποκρισία.

Να «εξυγιάνουμε λοιπόν την οικονομία, να «εξυγιάνουμε» τις ΔΕΚΟ, να «εξυγιάνουμε» τα σπίτια μας από τη βρώμικη ενέργεια, να «εξυγιάνουμε» το δημόσιο χώρο από το κάπνισμα και τις διαδηλώσεις, να εξυγιάνουμε τη σφαίρα του δημόσιου λόγου και τα μυαλά μας από κάθε λογής «αναχρονιστικές» και «παλαιοκομματικές» αντιλήψεις, να «εξυγιάνουμε» τους εαυτούς μας από τις βλαβερές μας συνήθειες, να μην πίνουμε, να μην καπνίζουμε, να είμαστε λιτοδίαιτοι (θέλουμε δε θέλουμε αυτό θα το’ χουμε) να ασκούμαστε τρεις φορές την εβδομάδα (όχι κατ’ ανάγκη με ποδήλατο ή κανό) να πηγαίνουμε στην εργασία μας και να αποχωρούμε χωρίς διαπληκτισμούς, ό,τι ώρα τελειώσει η απλήρωτη υπερωρία μας, να ζήσουμε και να πεθάνουμε μες την αποστείρωση των ιδεοληψιών και των εξευγενισμένων υστεριών του ΓΑΠ και των ομοίων του. Κι ας περνούν έξω από την πόρτα μας, σκάνδαλα, οικονομικο- κοινωνικοί οδοστρωτήρες (ΔΝΤ) και πολεμικές μηχανές (ΗΠΑ, Ισραήλ, Τουρκία)...

Κι αν μακρυγόρησα, προτείνοντας όχι να ξεκινήσουμε επανάσταση δια του καπνίσματος αλλά τουλάχιστον να είμαστε ενήμεροι για το τι μας σερβίρεται και να κρατήσουμε και καμία συνήθεια «λερή» να υποδηλώνει ότι έχουμε ανθρώπινες αδυναμίες και δεν είμαστε ρομποτοειδή, παραπέμπω προς τέρψιν μετά ή άνευ σιγαρέτου σε δύο ασυναγώνιστα άσματα του Νίκου Ξυδάκη από το μακρινό 1987 (εξαιτίας των οποίων λουστήκατε το παραπάνω κατεβατό): Hellas Special και Βάλε μου να πιω...

topontiki