Ένα απέραντο εργοτάξιο… η ζωή μας..

Δυστυχώς αυτοί μας αξίζουν γιατί τελικά αυτούς ψηφίζουμε, όποιος μας υποσχεθεί τα περισσότερα και τα πιο «φανταχτερά», αυτός και θα εκλεγεί. Τι και αν όσο ήταν στην εξουσία δεν ασχολήθηκε με τα σοβαρά θέματα της περιοχής; Τι και αν από όσα υποσχέθηκε στην προηγούμενη προεκλογική εκστρατεία του, δεν έκανε ούτε τα μισά;  Ξεχάστηκαν όλα.. και ξανά τα ίδια λόγια, οι ίδιες κάλπικες υποσχέσεις.

Ένα απέραντο εργοτάξιο… η ζωή μας..

Όσα χρόνια πίσω, μπορώ να θυμηθώ.. όταν πλησίαζαν οι μέρες των εκλογών τόσο η ζωή μας γινόταν δυσκολότερη, ένα απέραντο εργοτάξιο όπου κι αν γύρναγες το βλέμμα σου. Πλακοστρώσεις στα πεζοδρόμια, ασφαλτοστρώσεις των δρόμων (να μην φαίνονται οι λακκούβες που μας τυραννούσαν όλο τον προηγούμενο καιρό), καθαρισμός στα πάρκα, τις αποχετεύσεις. Να προλάβουνε δηλαδή ότι δεν έγινε στην θητεία τους, να γίνει τώρα και στα γρήγορα.. (εμ! Πως θα ξαναεκλεγούν;)

Πρέπει να γίνουν τώρα που είναι η προεκλογική περίοδος για να θυμούνται οι ψηφοφόροι τι έργα έκαναν (άσχετα αν γίνανε στο φτερό), έτσι ώστε να τους ξαναψηφίσουν.

Φυσικά μιλάμε για τα επιφανειακά και εύκολα έργα που μπορούν να γίνουν στα γρήγορα και στο αρπακόλλα. Γιατί τα άλλα;; ε αυτά στην επόμενη θητεία (είναι δέσμευση)..

Αλήθεια όταν ρίχνουμε αυτό το μαγικό χαρτάκι στην κάλπη τι σκεφτόμαστε; Τι πραγματικά ζητάμε από αυτούς που ψηφίζουμε; Να μας κάνουν την ζωή μας ποιοτικά καλύτερη; Ή απλά να μας βολέψουν κάπου;; ποιο είναι το πραγματικό κίνητρο, που μας οδηγεί στο να διαλέξουμε τον Α ή τον Β;

Ερωτήσεις που δεν έχουν απαντήσεις… ή μάλλον έχουν αλλά δεν θέλουμε να τις δούμε.  Δεν θέλουμε γιατί δεν μας συμφέρει. Μάθαμε να κοιτάμε τον εαυτό 
http://himaira.blogspot.com