Ecce historia (αυτή είναι η ιστορία...) Από τον ΣΤΕΦΑΝΟ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟ

 http://stephanosmytilineos.blogspot.coΣτο μέσα δωμάτιο η Εύη παίζει καραόκε με τη… Σοφία: «Πόσο λυπάμαι / Τα χρόνια που πήγαν χαμένα / Πριν να γνωρίσω εσένα / Που πρόσμενα καιρό». Η ζέστη αφόρητη, η υγρασία αποπνικτική. Ξημέρωμα 13ης Αυγούστου 2010 και τα μελτέμια δεν έχουν έλθει ακόμα. Στις ειδήσεις μιλάνε για ένα ακόμα σπάνιο και πρωτοφανές καιρικό φαινόμενο. Λες και όλα τα σπάνια και πρωτοφανή φαινόμενα μάς τα κρατούσε η φύση «έκπληξη» γι’ αυτή την εποχή.
Την ξέρω καλά αυτή την εποχή. Την έχω συναντήσει ξανά στα βιβλία που διάβαζα κάποτε για να κατανοήσω τον κόσμο και τους ανθρώπους. Είναι μια «εποχή αγωνίας», δεν είναι δικός μου ο τίτλος, είναι του Dodds. Ανοίγω το βιβλίο που εξέδωσε για πρώτη φορά το 1963 στο Μπέλφαστ. Στη σελίδα 34, γράφει: «Κοιτάξτε τα λόγια του Κυπριανού, που ήταν σύγχρονος του Πλωτίνου. ″Ο κόσμος σήμερα″, λέει, ″μιλάει από μόνος του: με τη μαρτυρία της παρακμής του αναγγέλλει τη διάλυσή του. Οι αγρότες εξαφανίζονται από την ύπαιθρο, το εμπόριο από τη θάλασσα, οι στρατιώτες από τα στρατόπεδα, κάθε τιμιότητα στις εμπορικές δοσοληψίες, κάθε δικαιοσύνη στα δικαστήρια, κάθε αλληλεγγύη στη φιλία, κάθε δεξιότητα στις τέχνες, κάθε κανόνας στα ήθη - όλα εξαφανίζονται″»[1].
Θα μπορούσε να μιλά για το σήμερα, μόνο που ο Κυπριανός έζησε τον 3ο αιώνα μ.Χ. Γεννήθηκε μεταξύ του 200-210 και πέθανε το 258 μ.Χ. Είναι η εποχή της μέσης αρχαιότητας, η εποχή πριν την κατάρρευση της Pax Romana από τις εισβολές των βαρβάρων της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης, η εποχή πριν το μεσαίωνα. Είναι η εποχή που γέννησε το χριστιανισμό και θανάτωσε τον ελληνισμό, η εποχή που αφάνισε τη δημοκρατία και τον πολιτισμό για χάρη του ιμπεριαλισμού και της βαρβαρότητας.
Είναι μια εποχή που ομοιάζει εκπληκτικά με τη δική μας. Η πολιτισμένη πέριξ της Μεσογείου ανθρωπότητα, τελούσε υπό τα λάβαρα των θείων Καισάρων της Ιερής Ρώμης, γιατί η Ρώμη ήταν ιερή πόλη και πριν το χριστιανισμό. Ήταν μια παγκοσμιοποιημένη, πολυπολιτισμική κοινωνία, με μεγαλουπόλεις εκατομμυρίων κατοίκων. Οι Ρωμαίοι έχτιζαν επταόροφες πολυκατοικίες (αρχιτεκτονική των Αιγυπτίων) για να στεγάσουν τον υπερπληθυσμό των μητροπόλεών τους. Εφηύραν και τα τζάμια για τα παράθυρα των πρώτων διαμερισμάτων, που ελάχιστα διέφεραν από τα σημερινά (αν εξαιρέσει κανείς τους ανελκυστήρες και το ρεύμα). Επίσης, έχτιζαν επιβλητικά δημόσια κτήρια από τσιμέντο, όπως το Κολοσσαίο.
Τις λεωφόρους εκείνων των μεγαλουπόλεων έπρεπε να ήταν κανείς προσεκτικός σαν τις διέσχιζε, γιατί επάνω τους κινούνταν με μεγάλη ταχύτητα τα τέθριππα άρματα των νεόπλουτων της εποχής, όπως αναφέρει ο Πλούταρχος, για να σημειώσει ο ίδιος ότι τα άρματα αυτά (τα σπορ αυτοκίνητα της εποχής) παρέσερναν στο τέλος τους ιδιοκτήτες τους στο γκρεμό των τοκοχρεολυσίων, αφού τα είχαν αγορασμένα με δόσεις που δεν μπορούσαν να αποπληρώσουν.
Το πολίτευμα έμοιαζε με το σημερινό. Ήταν μία κοινοβουλευτική «δημοκρατία» -ρεπούμπλικα δηλαδή- και ο λαός, «εξαιτίας της δικής του τρυφηλότητας και αλαζονείας ή ελλείψει άλλων καλύτερων πολιτικών, χρησιμοποιούσε (για βουλευτές) όποιους τύχει, παρ’ ότι τους σιχαινόταν και τους περιφρονούσε και μετά ευχαριστιόταν να ακούει γι’ αυτούς κοροϊδευτικά λόγια»[2].
Αλλά και οι πολιτικοί της εποχής ασχολούνταν με τα κοινά, είτε «για να κερδίσουν χρήματα»[3], είτε «επειδή δεν είχαν να κάνουν τίποτα άλλο δικό τους άξιο λόγου, χρησιμοποιούσαν την πολιτική για να περνούν τις ημέρες τους»[4].
Οι πόλεις ήταν «πολυπολιτισμικές» και αυτό δημιουργούσε κάποτε προβλήματα συμβίωσης μεταξύ των διαφορετικής εθνικότητας υπηκόων της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, «όπως σε πόλη με ανθρώπους ανακατωμένους που έχουν συγκεντρωθεί από παντού, δεν είναι εύκολο να φτάσουν σε κατάσταση ενότητας και ομοιομορφίας, αλλά κάθε μία (εθνότητα) τραβάει προς αυτό που της είναι οικείο και είναι δύσκολο να συνδυαστεί με τα ξένα στοιχεία»[5].
Οι άνθρωποι εκείνης της εποχής έδειχναν και εξαιρετικό ενδιαφέρον για τους εξωγήινους, των οποίων την ύπαρξη ερευνούσαν και στις μεταξύ τους κουβέντες. Έλεγαν σχετικά: «Οι άνθρωποι πάνω στη σελήνη, αν βέβαια υπάρχουν, είναι πιθανώς ευσταλείς στο σώμα και ικανοί να τρέφονται με ό,τι τροφή πέσει στα χέρια τους… (…) …εκείνοι (οι εξωγήινοι), φαντάζομαι, θα απορούσαν πολύ περισσότερο με τη γη, βλέποντάς τη σαν κατακάθι και λάσπη του σύμπαντος, να αχνοφαίνεται μέσα από υγρά, ομίχλες και νέφη… κ.λπ.»[6]. Με άλλα λόγια, οι άνθρωποι εκείνης της «εποχής αγωνίας», δε διέφεραν πολύ από τους σημερινούς.
Τι απέγινε εκείνος ο κόσμος; Καταστράφηκε από την αλαζονεία των ιμπεριαλιστών κρατούντων του. Eξαθλιωμένος από τις πολιτικές και θρησκευτικές συγκρούσεις που έσπειρε η τότε Ολιγαρχία για να επιβάλει την Τάξη Πραγμάτων της, αλώθηκε σχεδόν αμαχητί από τις βαρβαρικές μεταναστευτικές ορδές της εποχής και κατέληξε στο μεσαίωνα, στην εποχή της πλήρους βαρβαρότητας.
Αυτή είναι η ιστορία εκείνων των ανθρώπων, που τόσο μου θυμίζει και η δική μας εποχή ως προάγγελος του νέου μεσαίωνα που έρχεται…
Κοιτώ το ρολόι, η ώρα έχει περάσει. Η Εύη μάλλον κοιμάται κάτω από το μεγάλο ανεμιστήρα, στον ΣΚΑΪ παίζει κάποιο ντοκιμαντέρ για τη ζωή σε άλλους πλανήτες και αύριο το πρωί πρέπει να πάω στην τράπεζα να πληρώσω τη δόση για το κάμπριο. Μετά θα μπω στο facebook να βρίσω τους πολιτικούς της χώρας που εγώ εξέλεξα και το απόγευμα, αν δροσίσει, ίσως πάω μέχρι το Γκάζι για ένα ποτό, αποφεύγοντας τις συνοικίες των Πακιστανών, των Νιγηριανών και των άλλων, γιατί ποτέ δεν ξέρεις πότε θα ξεσπάσει κάποια σύγκρουση μεταξύ τους. Και, εάν δεν έχω να κάνω κάτι καλύτερο στη ζωή μου, ίσως να πολιτευθώ για να βγάλω και εγώ κάνα φράγκο, μιλώντας στους δυστυχείς ψηφοφόρους μου για τις εποχές που έχουν αλλάξει και τη νέα, πρωτόγνωρη, καινοφανή πραγματικότητα…

[1] E.R. DODDS, «Εθνικοί και Χριστιανοί σε μια Εποχή Αγωνίας», σελίδες 33 - 34, εκδόσεις «Αλεξάνδρεια», Αθήνα 1995.
[2] Πλούταρχος, «Πολιτικά Παραγγέλματα», 801A-B, εκδόσεις «Κάκτος», Αθήνα 1995.
[3] Πλούταρχος, «Πολιτικά Παραγγέλματα», 798E, εκδόσεις «Κάκτος», Αθήνα 1995.
[4] Πλούταρχος, «Πολιτικά Παραγγέλματα», 798D, εκδόσεις «Κάκτος», Αθήνα 1995.
[5] Πλούταρχος, «Συμποσιακά», Ζήτημα Α, 661C-D, εκδόσεις «Κάκτος», Αθήνα 1996.
[6] Πλούταρχος, «Περί του εμφαινομένου προσώπου τω κύκλω της σελήνης», 940A-F, εκδόσεις «Κάκτος», Αθήνα 1996.