Ίσως τελικά η μόνη εναλακτική να είναι ο κομουνισμός. Ας είμαστε ρεαλιστές.Ο μόνος πραγματικά εναλλακτικός δρόμος είναι ο δρόμος του Κομμουνισμού και της κοινοκτημοσύνης.

 

  Ο δρόμος της κρατικά σχεδιασμένης  ελεγχόμενης οικονομίας,  της κοινωνικοποίησης των κερδών των τραπεζών και όποιων επιχειρήσεων,  της κρατικοποίησης των μεσών παραγωγής. Ο δρόμος της δωρεάν παιδείας, υγείας, ασφάλισης,  των κρατικών Δημοσίων επιχειρήσεων και των κρατικών υποδομών, ο δρόμος της σίγουρης σύνταξης, του σίγουρου μισθού της σίγουρης ζωής.

Ο δρόμος της ένωσης κρατών με αυτούς τους στόχους. Ο δρόμος του κοινού νομίσματος με αυτούς τους στόχους. Ο δρόμος των αγορών στην υπηρεσία του πολίτη και του συνόλου.  Ο δρόμος της δημοκρατίας και της εναλλαγής σκληροπυρηνικών κομουνιστών με ρεβιζιονιστές και σοσιαλιστές. Ο δρόμος που εάν σήμερα δεν υπάρχει  αυτό οφείλεται τα μυαλά και στις αγκυλώσεις της ανθρώπινης διάνοιας. Όμως  είναι σίγουρο ότι  αυτός ο δρόμος όπως και όλοι θα ανοίγεται καθώς περπατάμε.

Αυτός ο δρόμος που στραγγαλίζει την επιχειρηματικότητα και μισεί τον ατομικό πλουτισμό. Αυτό ο δρόμος που προβάλει την δουλειά για όλους και μια στοιχειώδη ζωή τουλάχιστον ασφαλής δίκαιη  και σχεδιασμένη.

Για να βρεθεί αντίπαλο δέος σε αυτό τον δρόμο χρειάστηκαν να πειστούν όσοι τον είχαν πάρει ότι υπάρχει και ένας καλύτερος δρόμος. Χρειάστηκε να πειστεί ο Λαός ότι η ζωή που εμπεριέχεται σε αυτό τον δρόμο είναι μια μέτρια ζωή πολύ κατώτερη  από τις ζωές σε άλλα κράτη της ελεύθερη οικονομίας.

Δεν είναι συμπτωματικό ότι  αμέσως μετά το ΒΠΠ ο κομουνισμός και ο σοσιαλισμός θέριεψαν  στην ρημαγμένη Ευρώπη και ούτε είναι συμπτωματικό ότι στα χρόνια της ευημερίας 1980-2008 και τα δυο αυτά πολιτικά ρεύματα φυλλορρόησαν μπροστά στην ανάγκη  του ανθρώπου για ατομικό πλουτισμό και ατομική ευημερία.

Ούτε είναι τυχαίο ότι αυτά τα ρεύματα είναι δραστήρια στις μέρες  μας σε σημεία του πλανήτη όπου υπάρχει κοινωνική ανασφάλεια και φόβος για το αύριο.  Εκεί που το άτομο είναι στην πλειοψηφία του ανίσχυρο μέρος μια  εργατικής μάζας ή ενός εργατικού δυναμικού  που υπερεκμεταλλεύεται  και υπαμείβεται για να πλουτίζουν αυτοί που επιχειρούν.

Στα ρημαγμένα μέρη του πλανήτη η δουλειά είναι προνόμιο που πρέπει ο εργαζόμενος να σεβαστεί για να έχει και αύριο. Έτσι όμως η δουλειά γίνεατι σκλαβιά.  Σε αυτά τα μέρη όλες οι πλουτοπαραγωγικές πηγές και τα δημόσια ταμεία έχουν ένα ιδιώτη που επιχειρεί ή είναι συνέταιρος του κράτους στις εισπράξεις. Αυτά τα μέρη έχουν κυβερνήσεις μαριονέτες και  ξένοφερτα ανδράποδα για ηγέτες.

Βεβαίως  στο παρελθόν ο Σοσιαλισμός συμβιβαζόμενος με την αγορά μετατράπηκε στην ιδεολογία της σπατάλης και του μεγάλου αργοκίνητου κράτους. Βρέθηκε παράταιρος να ακροβατεί  μέσα ένα κόσμο που μισεί το κράτος. Διότι η αγορά και ο ανταγωνισμός  είναι ενωτίον του κράτους. Το κράτος εμπεριέχει αρχές και νομούς, διαδικασίες και υπόγραφες,  σφραγίδες και προϋποθέσεις, φορολογία. Η αγορά θέλει ασυδοσία εύκολο κέρδος  αφορολόγητο.  Η αγορά θα δουλέψει εις  βάρος των εργαζόμενων και του περιβάλλοντος  Η αγορά θέλει να ξοδεύει και να ρυπαίνει, θέλει  να διαβρώνει συνειδήσεις και πολιτικούς.  Οι αγορά ξέρει ότι δουλεύει  καλύτερα όταν δουλεύει  τελικά εις βάρος τελικά  όλων.

Το κράτος εκεί παρεμβαίνει να τιθασεύει τις ορέξεις της και είναι σαφές ότι αγορά και κράτος είναι αντίπαλοι που η κρίση αποδεικνύει ότι δεν μπορούν να συμβιβαστούν.

Η Πολιτική και  η κάθε είδους αγορά έχουν δύο επιλογές

1. ή θα είναι συνεταιρισμός
2. ή θα είναι αντίπαλοι.

Μέση λύση δεν υπάρχει. Η πείρα μας δείχνει ότι Ο πολιτικός ή θα είναι κομουνιστής ή  άνθρωπος του κεφαλαίου.

Οι ημέρες της ευημερίας τέλειωσαν κύριοι.  Καλά φάγαμε καλά ήπιαμε.  Δεν θα πληρώσουμε εμείς τον λογαρισμό. Δεν είναι στις προθέσεις μου και δεν είναι δυνατόν να βρούμε  λύσεις στην κρίση του καπιταλισμού. Αυτοί που την προκάλεσαν όμως έχουν το πρόβλημα. Πρέπει να βρουν λύση και γρήγορα. Λύση για το τι θα κάνουν με εμένα και όλους τους εργαζόμενους ανά τον κόσμο.  Τα θα κάνουν με τους νέους.

Δέχομαι αυτή την στιγμή ως κοινωνία (Πολιτισμένοι άνθρωποι είμαστε ακόμη)  μια λύση απλή και δικαία  για όλους. Όμως Μέχρι εκεί. Οι  πολιτισμοί τελειώνουν μπροστά στην ανεργία  στην αδικία και στην στέρηση της ζωής.  Οι πολιτρισμένες κοινωνίες μας πιάνονται τελικά κορόιδα.

Διότι κύριοι εάν συνεχίσετε έτσι και το βάλουμε κάτω το πράγμα σας τα παίρνουμε όλα αύριο το πρωί. Κοινωνικοποιούμε τα πλούτη σας και τις παραγωγικές πηγές των εθνών μας. κοινωνικοποιούμε την γη και τα εργοστασια σας, τα πλοία σας.  Αδειάζουμε τις τράπεζες σας κρεμάμε και κάμποσους από εσάς και…  αϊ στο διάολο στο φινάλε…

Αν δεν μπορείται να μου δώσετε ευημερία δεν σας θέλουμε εδώ γύρω. Μην μας κάνετε να θεωρήσουμε ως μόνη λύση τον Κομουνισμό διότι μπορεί η Παπαρήγα μπορεί να μην το λέει επικοινωνιακά,  άλλα οι ιδέες είναι εδώ και είναι έτοιμες εφαρμοσμένες στην πράξη, και έχουμε μάθει και από τα λαθάκια μας.

Η δεξιά επιδρομή του ΔΝΤ και η ιδεολογική χρεοκοπία του ΠΑΣΟΚ που κινείται χέρι χέρι με την ακροδεξιά και τον νεοφιλελευθερισμό,  καθώς και όσα συμβαίνουν στις αγορές ανά τον κόσμο μας αφήνει μόνο έναν δρόμο.  Αυτό του κομουνισμού. Με δημοκρατία.  Στο οποίο εύκολα μπορεί να κωλύσει και ένα πανευρωπαϊκό όραμα αλλαγής .

Είναι πολύ πολύ απλό να πάρει μια στροφή η Ιστορία.

 Γιάννης Παπαϊωάννου