Η Κύπρος είναι Δέσποινα και γη Ελληνική!

Αρχαίο φως, ω! Πάναρχο, του κάλους, της αλήθειας, στης πλάσης, πότε, την καρδιά, θ’ ανάψεις πυρκαγιά που θα φουντώσει, ως πνοή Ελληνικής συνήθειας, κει πά’ στον Πενταδάκτυλο ν’ αστράψει η Ελευθεριά!   Του Σολωμού και του Ισαάκ το αίμα, πότε αντάμα, του Δημητρίου η πνοή και του Καραολή, θα αναστήσουν τη φυλή, του Ελληνισμού το Τάμα, και θ’ αρματώσουν της ψυχής τη νέα ανατολή!   Του Τάσσου Παπαδόπουλου, το Μέγα εκείνο Όχι, που τάραξε συθέμελα του ύπνου τα νερά, οπού ’χαν πιάσει την ψυχή, το πνεύμα σε απόχη, πότε, της έρμης ζήσης μας, θ’ ανοίξει τα φτερά!   Πότε θα έρθει η στιγμή που η Κύπρος ενωμένη θα ατενίζει ουρανό και θάλασσα γλαυκή κι ελεύτερη, ορθή και λευκογαλανοντυμένη θα κυματίζει ορθρίζοντας, του έθνους την αλκή!   Η Κύπρος είμαι Δέσποινα! θερμά σε ικετεύω! δώσε μου θάρρος να διαβώ τη δρόμο της τιμής, κι ευλόγησε το δρόμο αυτό, και το άτι που ιππεύω να γίνουν δρόμος ’πιστροφής, για τους επιδρομείς.   Κι ευλόγησε το χώμα αυτό, το χιλιοματωμένο τ’ αγιασμένο απ’ της καρδιάς τις στάλες τις μαβιές, το χώμα του ονειρεμού για ειρήνη, ποτισμένο, και για μια λεύτερη ζωή, στου ήλιου τις ματιές.   Μα, η ειρήνη και η λευτεριά, πιασμένες χέρι – χέρι, καμιά φορά χωρίζουνε κι έρχεται ο παιδεμός, και τότε, ποιό να επιλεγεί, το λάδι ή το αγέρι; στο έν, μην ρέμα ακολουθεί! στ’ άλλο, μη ’ν’ γκρεμός!   Αλλ’ αν, για Ειρήνη θά ’πρεπε, να δώσω ό,τι μ’ ανήκει, δε θά ’πρεπε να κάνει αρχή, ο που ’ν’ καταχραστής; ή μόνο του ραγιαδισμού, τώρα με νοιάζει η νίκη, του δίκιου και του πνεύματος να είν’ ο δικαστής!   Η Κύπρος είμαι Δέσποινα! θερμά σε ικετεύω! διασκόρπισε τη μέθη αυτή που μ’ έχει ναυαγό· κι’ αν με την τόλμη κι’ αρετή δεν ημπορώ να οδεύω, τότε απ’ το χάρτη σβήσε με, άσε να εκραγώ! Ιωάννης Παναγάκος – Άνχης (ΠΖ) ε.α. Δάσκαλος Σκακιού – Λογοτέχνης Μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών     www.antistasi.org elantistasi@yahoo.gr