Εθνικισμός και ηρωϊκό ήθος

 

 

Εισαγωγή:

 

Έχουμε ξαναγράψει πως η έννοια εθνικισμός έχει σκοπίμως στρεβλωθεί από τους κομουνιστές και εν γένει τους εθνομηδενιστές (φιλελεύθερους και άλλους) και στρεβλωμένη και παρεξηγημένη χρησιμοποιείται σήμερα από τους εχθρούς του Έθνους αλλά και από τους λεγόμενους πατριώτες.

 

Κατά τον Θουκυδίδη, η στρέβλωση των εννοιών για την εξυπηρέτηση της πολιτικής προπαγάνδας ήταν πρόσφορη μέθοδος και κατά την αρχαιότητα. Θεωρούμε λοιπόν καθήκον μας να αποκαθάρουμε την έννοια από τους ρύπους, με τους οποίους οι εθνοπροδότες την περιέλουσαν. Διότι εάν επιτρέψουμε σ’ αυτούς να μολύνουν τις έννοιες μας θα έχουμε ηττηθεί ιδεολογικά και ο αγώνας μας πάνω απ’ όλα είναι ιδεολογικός. Εξ’ άλλου οι εθνοπροδότες αυτοί έχουν επιμολύνει και την έννοια του έθνους, της πατρίδας και όλων των εθνικών μας συμβόλων ενώ αυτοί  ξεδιάντροπα δηλώνουν κομουνιστές, δηλαδή αρνητές του Έθνους, της πατρίδας, άθεοι, υλιστές, σταλινιστές. Εμείς οι οποίοι πρεσβεύουμε και υπηρετούμε τις Ελληνικές αξίες και τα καθαγιασμένα ιδανικά, γιατί να αισθανόμαστε μειονεξία;

 

Ακολούθως θα επιχειρήσουμε προσέγγιση της κοινωνιολογίας του εθνικισμού και θα αναφερθούμε στο ηρωϊκό ήθος, το οποίο κατά τις μέρες μας διασύρεται και διακωμωδείται από τον κάθε τυχάρπαστο. Πηγή της ανάλυσης μας είναι το εξαιρετικό σύγραμμα του Κωνσταντίνου Πλεύρη “Κοινωνιολογία”. Για περαιτέρω σπουδή των θεμάτων, παραπέμπουμε τους συναγωνιστές στο συγκεκριμένο σύγγραμμα.

 

Eθνικό Kράτος

 

Η πολιτική οργάνωση του έθνους καλείται κράτος ή πολιτεία. Η πολιτεία εμφορείται υπό ενός ηθικού ιδεώδους και η κάθε της προσπάθεια τείνει προς πραγματοποίηση του. Για τον εθνικισμό το ηθικό ιδεώδες του κράτους είναι η προαγωγή της ιδέας του έθνους. Ταυτόχρονα όμως προάγει και τη ζωή των ανθρώπων, την οποία εξυψώνει τόσο πνευματικά όσο και υλικά. Το κράτος για τον εθνικισμό δεν είναι ένας άψυχος οργανισμός με μόνη αποστολή την προσφορά υπηρεσιών προς τον κόσμο, δίκην εταιρείας παροχής εκδουλεύσεων. Για τον εθνικισμό η πολιτεία συνιστά ζωντανό οργανισμό καταπληκτικής ισχύος. Είναι μία σκεπτόμενη δύναμη, η οποία κατευθύνει τον λαό στην πραγματοποίηση των σκοπών του έθνους. Αυτό είναι το εθνικό κράτος.

 

Το κράτος για τον εθνικισμό είναι εθνωφελές και ως κράτος καθοδηγητής επεκτείνει την εξουσία του σε κάθε ανθρώπινη ενέργεια. Η ενέργεια του ατόμου στο εθνικό κράτος δεν ασφυκτιεί στις κρατικές δομές, όπως συμβαίνει στα μαρξιστικά κράτη. Το άτομο ενεργεί και δραστηριοποιείται ελεύθερα, νοουμένου όμως  ότι αυτή η δραστηριότητα κινείται εντός ορισμένων πλαισίων. Όταν επιδιώκεται δράση εκτός των τιθεμένων πλαισίων, τότε κατά λογική ακολουθία βλάπτεται το εθνικόν συμφέρον οπότε η δράση αυτή, λεγόμενη ασυδοσία, αποτελεί αντικοινωνική εκδήλωση και απαγορεύεται αυστηρώς.

 

Για τον εθνικισμό επίκεντρο του πολιτειακού ενδιαφέροντος δεν είναι το άτομο αλλά το σύνολο. Μολαταύτα ο εθνικισμός αναζητεί τη χρυσή τομή ώστε να ωφελείται η κοινωνία χωρίς να στερείται το άτομο των ελευθεριών που επιθυμεί να απολαμβάνει ως ανεξάρτητη μονάδα. Ο εθνικισμός επί τούτου ακολουθεί τη μεσότητα του Αριστοτελικού συστήματος της οποίας το ένα άκρο είναι η ατομοκρατία και το άλλο η κοινωνιοκρατία. Ενώ ο μαρξισμός, όλως βλακωδώς θεωρεί το κράτος ως όργανο της κρατούσης τάξεως, ο εθνικισμός θεωρεί ότι το κράτος ανήκει στο έθνος συνολικά, το οποίο έθνος αναλαμβάνει την διακυβέρνηση του κράτους δια των φυσικών εκπροσώπων του, που είναι οι εκλεκτοί.

 

Ιστορική πορεία των κοινωνιών

 

Στη συνέχεια θα μας απασχολήσει πώς και ποίοι γράφουν τα ιστορικά γεγονότα. Προηγουμένως όμως επιβάλλεται να αναλύσουμε τη φιλοσοφική φύση του εθνικισμού. Ο εθνικισμός αρνείται την αιτιοκρατία, στην οποία πιστεύει ο μαρξισμός και κατά την οποία τα πάντα στην ζωή πειθαρχούν σε ορισμένα αίτια. Σύμφωνα με την αιτιοκρατία ο άνθρωπος αδυνατεί να ρυθμίσει αυτοβούλως τη ζωή του και οι πράξεις του είναι μηχανικά αποτελέσματα ανεξάρτητα της προσωπικής βουλήσεως του.

 

Αντ’ αυτών η κοσμοθεωρία του εθνικισμού διακηρύσσει το αυτεξούσιο της ανθρώπινης βουλήσεως. Ο άνθρωπος δημιουργεί τη ζωή του όπως αυτός θέλει, πράγμα το οποίο θα το κατορθώσει δια του αγώνος. Ο αγώνας αποτελεί την πεμπτουσία της φιλοσοφίας της ζωής.

Ο εθνικισμός θέτει ως προορισμό πάντων την τελειότητα, και διδάσκει ότι θα φθάσομεν εκεί δια του αγώνος. Στα πλαίσια αυτά ο εθνικισμός απορρίπτει και την αισιοδοξία κατά την οποία ο παρών κόσμος είναι ο καλύτερος αλλά και την απαισιοδοξία κατά την οποία ο παρών κόσμος είναι ο χειρότερος και δέχεται την βελτιοδοξία κατά την οποία ο παρών κόσμος δεν είναι ούτε ο καλύτερος ούτε ο χειρότερος αλλά εναπόκειται στον άνθρωπο δια του συνεχούς αγώνος να βελτιώσει την παρούσα κατάσταση.

 

Ο εθνικισμός αρνείται την αγνωσιαρχίαν κατά την οποία είναι ακατόρθωτη η γνώση περί της πρωταρχικής ουσίας των όντων από την οποία επήγασαν και βασίζονται τα πάντα και διακηρύσσει την θεωρία του πνευματικού μονισμού κατά τον οποίον η πρώτη ουσία είναι μία (μονισμός) και είναι πνεύμα (πνευματοκρατία) και όχι ύλη, φιλοσοφία που υιοθετεί ο μαρξισμός.

 

Από άποψη ηθική, δηλαδή από την άποψη των πορισμάτων ως προς εν γένει τη συμπεριφορά και τους κανόνες που πρέπει να διέπουν την ζωή του ανθρώπου, ο εθνικισμός αναγνωρίζει την ύπαρξη του Θεού, διότι διαφορετικά (σύμφωνα και με τον Ντοστογέφσκυ) “όλα θα επιτρέποντο”. Σύμφωνα επίσης με τον Πλούταρχο, πολιτεία καταργούσα την διδασκαλία περί των Θείων, δεν μπορεί να υπάρξει.

 

Ωσαύτως ο εθνικισμός θεωρεί ως υπέρτατη αρετή του ανθρώπου την ηθική του ηρωϊσμού, η οποία αποτελεί τη δόξα της φιλοσοφίας του εθνικισμού.

 

Το να είσαι εθνικιστής δεν είναι ζήτημα λογικής εξετάσεως. Βασικώς όλοι γεννώνται εθνικιστές, ελάχιστοι είναι εκείνοι που γίνονται, δηλαδή απλώς αποκαλύπτεται ο εντός των ζων εθνικισμός, ο οποίος υπελάνθανεν.

 

Κατά τον Κ. Πλεύρη, ο εθνικισμός αποτελεί τη φυσική ιδεολογία του ανθρώπου, κάθε άλλη ιδεολογία συνιστά διαστρέβλωση των ηθικών αντιλήψεων και πνευματική διαστροφή εξαιτίας της οποίας δεν εμφορείται κάποιος υπό της βιοθεωρίας του εθνικισμού. Όποιος δεν είναι εθνικιστής, είναι ψυχικώς άρρωστος.Ο εθνικισμός είναι συναισθηματική πίστη, η οποία υπαγορεύει στα άτομα ορισμένη κοινωνική οργάνωση (εθνική κοινότης) και ορισμένο σύστημα διοικήσεως (κυριαρχία των εκλεκτών).

 

Το ηρωϊκό ήθος 

 

Όταν τα άτομα αισθάνονται το είναι τους να επισκιάζεται κάθε ιδέα και κάθε συναίσθημα μόλις τεθεί αντιμέτωπο της αγάπης προς το Έθνος, τότε τα άτομα αυτά θεωρούνται ότι εμφορούνται από εθνικό φρόνημα.  Τα άτομα αυτά καλούνται εθνικόφρονες. 

 

Μεταξύ των εθνικοφρόνων διακρίνονται εκείνοι που πέραν της πίστης προς το Έθνος αγωνίζονται για τα Εθνικά ιδεώδη.  Αυτοί λέγονται εθνικιστές.  Από τους εθνικιστές αναδεικνύονται οι ήρωες.

 

Η εθνική ολότητα αναγορεύει σε ήρωες όσους θυσιάστηκαν γι’ αυτή ή τουλάχιστον διακινδύνευσαν κατά απέλπιδα τρόπο τη ζωή τους.

 

Ο χαρακτήρας του ήρωα αποτελεί συνδυασμό πίστεως και αγώνα.  Κάποτε όλοι μας πιστεύουμε και όλοι μας αγωνιζόμαστε.  Οι ήρωες όμως αγωνίζονται και πιστεύουν αενάως.  Ήρωες αναδεικνύονται μόνο από αγώνες εκ των οποίων απουσιάζει η ατομική ωφέλεια.  Τέτοιοι αγώνες είναι οι υπέρ πατρίδος.  Επομένως η αγνότητα είναι απαραίτητο στοιχείο του χαρακτήρα του ήρωα.

 

Ο ήρωας απεχθάνεται τη χλιαρή ζωή.  Η δράση του δεν κατευθύνεται με σκοπό την εξασφάλιση άνετης ζωής και ευδαιμονίας, (σκοποί οι οποίοι εκφράζουν τον κοσμοπολίτη αστό) αλλά για αγώνα ανεξάρτητα αν θα νικήσει ή όχι.  Πρώτιστη βλέψη του δια τον αγώνα είναι η κατάκτηση της δόξας και όχι απαραίτητα της νίκης (Θερμοπύλες – Μαχαιράς).

Ο ήρωας είναι ο εξιδανικευμένος αγωνιστής.  Ο αγώνας τον τρέφει, του δίνει ζωή και δύναμη.  Χωρίς άλλο η αγωνιστική αντίληψη της ζωής αποτελεί για τον ήρωα καθήκον και ηδονή.  Σύμφωνα με τον Νίτσε, “όσο σκληρότερα με χτυπάει το σφυρί, τόσο πιο καθάρια αντηχεί ο χαλύβδινος όγκος της θελήσεως μου”.  Για τον ήρωα η έννοια της θέλησης είναι ταυτόσημη της δύναμης.  Θέλω, σημαίνει μπορώ.

 

Για τον εθνικισμό η ιστορική εξέλιξη δεν ρυθμίζεται από τον οικονομικό παράγοντα όπως θέλει ο Μαρξισμός, αλλά από τον ηρωισμό.  Οι ήρωες είναι το απόσταγμα των αρετών της φυλής.  Ενόσω η φυλή διατηρεί την καθαρότητα της, θα παράγει νέους ήρωες. 

 

Αλοίμονο στη φυλή, η οποία θα πάψει να γεννά ήρωες.  Ο ξεπεσμός της είναι βέβαιος και το τέλος της σύντομο.  Ο ηρωισμός ρυθμίζει την ιστορική εξέλιξη των κοινωνιών.  Επειδή όμως αποτελεί αίσθημα δεν είναι δυνατή η πρόβλεψη των μελλόντων καθ’ όσον τα αισθήματα δεν υπόκεινται σε λογική ανάπτυξη , ώστε να εκφέρονται ασφαλή συμπεράσματα. Ως εκ τούτου ο εθνικισμός αρνείται την μοιρολατρία και δέχεται τον αγώνα για την πρόοδο της ζωής. Ο ηρωισμός εξηγεί ποικίλες εκδηλώσεις της ιστορίας, τα οποία η λογική αδυνατεί να ερμηνεύσει και ούτε καν να εννοήσει μπορεί.

 

Παναγιώτης Κλεοβούλου

 

Δικηγόρος

 

Στέλεχος Κινήματος Ελληνικής Αντίστασης

www.antistasi.org

elantistasi@yahoo.gr