Σκιές της διπλανής πόρτας.Από τον Ρεπόρτερ του Δρόμου του «Π» Αλέξη Καζαντζίδη.

 Το κείμενο δεν έχει υποστεί καμία επεξεργασία.

Η πόλη μπήκε στο πακέτο των διακοπών του Αυγούστου. Μοιάζει ωραιότερη πιο άδεια -κατά τι- πια . Φριχτή αντίφαση να ομορφαίνει ο χώρος δίχως τους ανθρώπους, δίχως τη βουή ζωής. Ίσως η αλλαγή φαντάζει ωραία γιατί μπορείς να δεις και να μην προσπεράσεις  τις σκιές. Αυτούς τους «άλλους» ανθρώπους που μένουν πίσω. Λίγοι από βούληση. Οι περισσότεροι από κάθε μορφής αδυναμία. Λεφτά, μοναξιά, γηρατειά.

Είναι , λοιπόν, αυτές οι σκιές σα φρουροί της άδειας πόλης που την κάνουν γοητευτική και συνάμα απόμακρη, σχεδόν εξωτική. Ο οδηγός του λεωφορείου που πατάει λίγο περισσότερο γκάζι. Ίσως να ψιλοτραγουδάει, ίσως και να βλαστημάει την τύχη του. Όμως, ο δρόμος δεν είναι πια των αλλωνών, είναι πιο δικός του, τον νιώθει  κάτω απ' τις ρόδες κι όχι στην αφόρητη ακινησία. Είναι η γριά με τη σακούλα του μανάβη στο χέρι που δυσφορεί με αξιοπρέπεια. Μπορεί και να τρέμει που δεν υπάρχει γείτονας για ώρα ανάγκης. Όμως, στηρίζεται γερά στο μπαστούνι της κι αντέχει (;) να ζει χωρίς κλιματιστικό.

Στους ίδιους δρόμους, στα ίδια ανοίγματα, όταν  σουρουπώνει, βγαίνει για σεργιάνι και η ...φυλή των αλλοδαπών. Δέρματα σκούρα- φυσικά, άνευ ηλιοθεραπείας και άλλων ονείρων των περιοδικών- με το άσπρο του ματιού σαν του αγριμιού να προσπαθεί να βρει ξέφωτο για να ξαποστάσει. Σουλατσάρουν στο σουβλατζίδικο της γειτονιάς, φορώντας ό,τι καλύτερο διαθέτουν. Ανασαίνουν πιο ανθρώπινα τώρα που το αφεντικό λείπει στο χωριό, αλλά συνάμα κινούνται και πιο επιφυλακτικά γιατί δεν μπορούν να χαθούν στο πλήθος.

Στα μπαλκόνια, πάλι, φανέλες ιδροκοπημένων μακροχρόνια ανέργων που αγναντεύουν το δρόμο, αλλάζουν χρώματα απ' την αναμμένη τηλεόραση. Φτωχή παρηγοριά στον αγωνιώδη Αύγουστο του 2010. Εκεί ανάμεσα στα άγχη του αύριο παρελαύνουν και τα δηλητήρια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

Σε λίγο, θα γυρίσουν όλοι. Θα αστειεύονται, λέγοντας  «Τα κεφάλια μέσα τώρα!». Όλες αυτές οι σκιές της πόλης θα χαθούν στο πλήθος. «Μην αρρωστήσεις και μην πεθάνεις καλοκαίρι στην Αθήνα. Άκλαυτος θα πας», έλεγαν οι παλιότεροι. Φέτος, όμως,  οι σκιές της πόλης είναι περισσότερες κι ας λένε για «κύματα φυγής». Είναι η μαγιά που φουσκώνει τη μάζα των αδύναμων, των υποχρεωμένων να παρηγορούνται από την απουσία των άλλων κι αυτό να μοιάζει με ...διακοπές.

Ένας συναγερμός σπιτιού χτυπάει μέσα στη νύχτα. Δεν ήταν ο ...κλέφτης της γειτονιάς. Μια πεινασμένη γάτα παρέα με εγκαταλειμμένους σκύλους μόνο...\

Topontiki