ΑΙΘΟΥΣΕΣ ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΗΣ ΧΡΗΣΗΣ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ. Του ΓΙΑΝΝΗ ΔΑΡΑΒΙΓΚΑ

Μία πρόσφατη δήλωση της γαλλίδας υπουργού υγείας και αθλητισμού κ. Roselyne Bachelot σχετικώς με την χρήση ναρκωτικών, δημιούργησε εντάσεις στην χώρα της, παράλληλα όμως μου δίνει την ευκαιρία να ανακινήσω το θέμα των ναρκωτικών και να καταγγείλω την εξοργιστική απραξία της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και στο ευαίσθητο αυτό ζήτημα. Η υπουργός κ.  Roselyne Bachelot δήλωσε ότι « υπάρχει σκέψη» να δημιουργηθούν με μορφή πιλοτικών προγραμμάτων, αίθουσες στις οποίες οι χρήστες ενέσιμων ναρκωτικών θα μπορούν με την επίβλεψη ιατρικού και κοινωνικού προσωπικού, να παίρνουν τις «δόσεις» τους. Στόχος της μεθόδου ελεγχόμενης χρήσης ναρκωτικών σε ειδικές αίθουσες, είναι η μείωση των θανάτων από υπερβολική δόση και ο περιορισμός των χρονίων μολύνσεων όπως πχ.  ηπατίτις  C, B, το AIDS κλπ. Υπολογίζεται ότι το 60% των χρηστών ναρκωτικών με ένεση πάσχουν από ηπατίτιδα τύπου Β, 11% από AIDS και 8% από ηπατίτιδα C.

Λέσχες χρήσης ναρκωτικών;;

Όμως ο πρόεδρος του διϋπουργικού οργάνου για την καταπολέμηση των ναρκωτικών στην Γαλλία, εξεδήλωσε την αντίθεσή του λέγοντας πως «στόχος κατά προτεραιότητα της κυβερνήσεως, είναι η καταπολέμηση της χρήσης ναρκωτικών. Υπάρχουν άλλοι τρόποι και όχι οι αίθουσες ελεγχόμενης χρήσης, για να αντιμετωπίσουμε τις υπερβολικές δόσεις και τις μολύνσεις που προκαλεί η χρήση ναρκωτικών με ενέσεις». 

Η δημιουργία χώρων ελεγχόμενης χρήσης ναρκωτικών πιθανόν να μετριάσει τους θανάτους των χρηστών και να περιορίσει τις μολυσματικές ασθένειες, αλλά σε ορισμένα κράτη όπου το μέτρο αυτό εφαρμόζεται δοκιμαστικώς, τα αποτελέσματα δεν είναι ενθαρρυντικά. Οι άμεσες πρακτικές επιπτώσεις και προβλήματα που δημιουργούνται είναι περισσότερα από τα οφέλη που αναμένονται ότι πιθανόν να προκύψουν σε μεσοπρόθεσμο ἤ μακροπρόθεσμο χρονικό ορίζοντα.

Όμως το μεγάλο δίλημμα που τίθεται με τους χώρους ελεγχόμενης χρήσης,  αφορά στην ηθική και πολιτική διάσταση της καταπολέμησης των ναρκωτικών. Το να υπάρχουν χώροι όπου οι τοξικομανείς θα συνεχίζουν ανενόχλητοι την χρήση ναρκωτικών και αναπόδραστα την αυτοκαταστροφή τους και την αναπόφευκτη πορεία προς τον θάνατο, κάτω από ιατρική επίβλεψη, με μόνο όφελος την προστασία τους από τις μολυσματικές ασθένειες, δεν αποτελεί επαρκή δικαιολογία ούτε κίνητρο για την ύπαρξη των χώρων αυτών. Επίσης η παροχή από την πολιτεία αλλά και ιδιώτες στο μέλλον, «προστασίας» και «καλύψεως» για χρήση ηρωΐνης, κοκαΐνης κλπ, ευρίσκεται πέραν πάσης δεοντολογίας αλλά και κοινωνικής πολιτικής.

Θέματα ηθικής και δεοντολογίας.

Οι αίθουσες ελεγχόμενης χρήσης διευκολύνουν αλλά και ενθαρρύνουν την αύξηση του αριθμού των τοξικομανών ενώ παραλλήλως συμβάλλουν στην διαιώνιση της εξαρτήσεως. Το κράτος δεν μπορεί να στηρίζει την ασθένεια  ἤ έστω τον εθισμό στα ναρκωτικά με τις γνωστές καταστροφικές επιπτώσεις στην υγεία και στην ζωή των χρηστών.  Χρέος του κράτους πρόνοιας είναι να καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια για την θεραπεία και απεξάρτηση των τοξικομανών. Πέραν όμως της καθαρώς ιατρικής προσεγγίσεως, υπάρχει και η πρόληψη. Η  ελεγχόμενη κατανάλωση παρανόμων και βλαπτικών ουσιών με την αρωγή της πολιτείας, εξοικειώνει  την κοινωνία με την ιδέα των ναρκωτικών και αποενοχοποιεί στην συνείδηση των πολιτών την χρήση τους.

Σε κάθε περίπτωση δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί στην πολιτεία και στους ειδικούς το δικαίωμα να μετέρχονται κάθε δυνατότητα στην προσπάθειά τους για την καταπολέμηση των ναρκωτικών. Όμως η αδυναμία της σύγχρονης κοινωνίας να θεραπεύσει την τοξικομανία δεν μπορεί να αποτελέσει άλλοθι για την  στήριξή της με ηθικώς και πρακτικώς ατελέσφορες μεθόδους.

ΓΙΑΝΝΗΣ  ΔΑΡΑΒΙΓΚΑΣ