Το Lifestyle και η Πολιτική στην Κρίση..Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε. Η διαπλοκή στα μέρη μας από το 1990 μέχρι σήμερα έχει ως κυρίαρχο μηχανισμό αναπαραγωγής το lifestyle. Αυτό είναι το ακατανίκητο παράδειγμα που θεμελιώνει και συστηματοποιεί αξίες, στάσεις, συμπεριφορές, προκαταλήψεις, προσδοκίες και αναπαραστάσεις του εαυτού στη κοινωνία. Το lifestyle κάνει πολιτική, αλλά το κρύβει. Είναι η σύγχρονη απάτη της καταναλωτικής έκφρασης του καπιταλισμού την οποία στην χώρα μας εκμεταλλεύονται οι Οικογένειες που συντηρούν την διαπλοκή ως μέθοδο άσκησης ηγεμονίας. Έτσι εξηγείται ότι οι ισχυρότερες Οικογένειες στη χώρα δεν παράγουν σχεδόν τίποτε άλλο παρά προϊόντα lifestyle, ενώ αγωνίζονται να ελέγξουν τους διαύλους επικοινωνίας μέσω των οποίων τα προϊόντα αυτά θα διαμορφώσουν μια συγκεκριμένη ποιότητα πολίτη-καταναλωτή. Ενός πολίτη ανίκανου να παράγει οτιδήποτε ή ακόμη χειρότερα να διανοηθεί κάτι διαφορετικό πέραν των επιλογών που παρατίθενται ενώπιον του, συνήθως με την μορφή διλλήματος (άσπρο-μαύρο). Η πολιτική διάσταση του lifestyle, δεν είναι ασφαλώς Ελληνικό φαινόμενο. Κάθε άλλο. Ούτε είναι.... ελληνικό φαινόμενο η υπερσυγκέντρωση στη βιομηχανία lifestyle και η δημιουργία καρτέλ με τεράστια πολιτική δύναμη, που κανείς άλλος φορέας ή μέθοδος κοινωνικοποίησης δεν έχει ποτέ πετύχει στον σύγχρονο κόσμο. Το ιδιαίτερο στο τόπο μας είναι ότι το lifestyle ελέγχεται από μια και μοναδική Οικογένεια, η οποία έχει εδώ και χρόνια δημιουργήσει ένα σύνολο δορυφόρων που δομούν ένα συνεκτικό πολιτισμικό σύστημα, ικανό να προσδίδει στην πολιτική πρακτική το νόημα που εξυπηρετεί την αναπαραγωγή της ηγεμονίας της, με όρους διαπλοκής ασφαλώς. Οι δορυφόροι αυτοί έχουν την μορφή όλων των παραδοσιακών ΜΜΕ και των σημαντικότερων Νέων Μέσων, καθώς και εξαρτημένων από αυτήν προσωπικοτήτων από ολόκληρο το πολιτικό, καλλιτεχνικό και ενημερωτικό φάσμα. Επειδή όμως αυτό δεν αρκεί, η Οικογένεια ελέγχει τους κρισιμότερους κρίκους των οργάνων του κράτους, ΜΚΟ και σημαντικό τμήμα άλλων φορέων της κοινωνίας των πολιτών. Άρα, το σύστημα στη πατρίδα μας είναι σε μεγάλο βαθμό ολοκληρωμένο με την μαθηματική έννοια. Έτσι εξηγείται και η αντοχή του καθεστώτος στην πρωτοφανή σε μέγεθος κρίση που διέρχεται η χώρα μας. Για τους περισσότερους Έλληνες η διαπλοκή είναι ένα «κενό σημαίνον». Δηλαδή, ή σημαίνει τα πάντα ή τίποτε. Και στις δύο περιπτώσεις αποτελεί μια αόριστη αναπαράσταση σχέσεων εξουσίας που δεν έχει τις προϋποθέσεις να προκαλέσει πολιτική αντίδραση. Κάπως έτσι το φαινόμενο της διαπλοκής περιορίζεται στο φάσμα του σκανδαλισμού ή του κουτσομπολιού, όσες φορές το δεύτερο δεν ταυτίζεται διαλεκτικά με το πρώτο. Να λοιπόν γιατί, παρά το όργιο των σκανδάλων στον τόπο μας, το διαπλεκόμενο πολιτικό μας σύστημα συνεχίζει να εμφανίζει, αν όχι σημαντική λαϊκή υποστήριξη, τουλάχιστον οριακή αντοχή. Αν δεν υπήρχε αυτή η ανοχή από το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού λαού προς το πολιτικό σύστημα, το ΔΝΤ δεν θα εγκαθίστατο στη χώρα και η κυβέρνηση δεν θα διανοείτο να αντικαταστήσει το «πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ» με το «πρόγραμμα του Μνημονίου» - ας μην κοροϊδευόμαστε. Δεν έχει αξία η επικοινωνία μας αν στηρίζεται στον λαϊκισμό. Πρέπει να μιλήσουμε ειλικρινά. Πρέπει να το…αντέξουμε! Τελευταία παρατηρώ η Οικογένεια να επεκτείνει το «δορυφορικό της σύστημα» και να ενισχύει τους μηχανισμούς του lifestyle, αχρηστεύοντας με τον πλέον αξιόπιστο, αλλά παράλληλα άτιμο τρόπο, κάθε προσπάθεια ολοκληρωμένης προσέγγισης της πολιτικής στην Ελλάδα. Δεν είναι μόνον πλέον η τηλεόραση, τα περιοδικά, οι εφημερίδες (από τις αθλητικές μέχρι τις σκανδαλιστικές και τα «πολιτικά» ταμπλόιντ), είναι και το διαδίκτυο που συμβάλει προς την ίδια κατεύθυνση. Δημοφιλή portals και blogs διαδραματίζουν σήμερα σημαντικό ρόλο για την απορρόφηση των κραδασμών που προκαλεί ο συγκεκριμένος τρόπος διαχείρισης της κρίσης στην κοινωνία, όπως επιτάσσει το συμφέρον της διαπλοκής. Τα συγκεκριμένα blogs, μάλιστα, παίζουν τον πλέον ελεεινό ρόλο αυτήν την περίοδο. Με δήθεν ατημέλητο τρόπο και κοινωνική ευαισθησία πλέκουν το lifestyle με τον πόνο του ανέργου και την μεγεθυνόμενη δυστυχία σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα, ώστε να αποπολιτικοποιήσουν τα κίνητρα που οδηγούν στην φτωχοποίηση του ελληνικού λαού. Δυστυχώς τα κόμματα της αριστεράς ακόμα και στην ρητορική τους ταυτίζουν τα κίνητρα αυτά με οικονομικές επιδιώξεις. Δεν είναι έτσι! Η οικονομία στο πλαίσιο της διαπλοκής λειτουργεί ως επιβράβευση της ηγεμονίας μιας χούφτας Οικογενειών με ιεραρχική δομή και των συντελεστών αυτής της ηγεμονίας. Άρα η οικονομική διάσταση είναι σχετική. Η ηγεμονία των Οικογενειών αυτών έχει απόλυτη μορφή και αυτήν την περίοδο δίνεται η μεγαλύτερη μάχη μετά την μεταπολίτευση, για να μην χαθεί. Το lifestyle είναι το βασικό τους όπλο. Ο έλεγχος του πολιτικού προσωπικού της στελέχωσης κρίσιμων τομέων της δημόσιας διοίκησης και των ενόπλων δυνάμεων, η αναγκαία συνθήκη. Δίχως την ιεραρχημένη δομή αυτών των λίγων Οικογενειών, όχι μόνο το πολιτικό σύστημα, αλλά και η κοινωνία στο σύνολό της θα είχε ακολουθήσει μία διαφορετική τροχιά ανάπτυξης και σύγκλησης με τις δυτικές κοινωνίες. Αυτό που το lifestyle δεν αφήνει τον έλληνα πολίτη να αντιληφθεί είναι ότι η κρίση στην σημερινή Ελλάδα έχει πολλές όψεις. Η πιο κρίσιμη για τις μετέπειτα εξελίξεις είναι η πολιτισμική. Αυτός που διαμορφώνει τους όρους του lifestyle θα αποτελέσει σε κάθε περίπτωση τον κυρίαρχο της επόμενης μέρας στην χώρα. Αυτό ακριβώς ορθά εκτιμά η ισχυρότερη Οικογένεια της Ελλάδας και παίρνει τα μέτρα της, διαμορφώνοντας τις συνθήκες για την μετεξέλιξη της διαπλοκής. Αν διαπιστώνετε στο σημείο αυτό ότι σας … κάνω την καρδιά περιβόλι, αναλογισθείτε ότι το συναίσθημα αυτό μπορεί να αποτελεί ψυχολογική μορφή τοποθέτησης του εαυτού μας ενώπιον ενός ζωτικού κοινωνικού προβλήματος, κατά τον τρόπο που μας δίδαξε και μας διδάσκει το lifestyle και το learning by numbers – και οι αριθμοί κατασκευάζονται σήμερα στα ίδια εργαστήρια όπου παράγονται τα προϊόντα του lifestyle. Με αυτόν τον τρόπο το Μνημόνιο συνδέεται άρρηκτα με την διαπλοκή. Αν επιθυμούμε να απαλλαγούμε από τα αποτελέσματα του πρώτου, θα πρέπει στα σοβαρά να εξετάσουμε το ενδεχόμενο, όχι απλώς να διασκεδάσουμε τις συνέπειες της διαπλοκής, αλλά να κόψουμε τον γόρδιο δεσμό που συνδέει την ελληνική κοινωνία με αυτήν.