Ζούμε ανάποδα …Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

(Οι αφορισμοί που ακολουθούν δεν έχουν φαινομενικά καμία σχέση με την πολιτική. Δεν έχουν καν σχέση με το κοινοβούλιο και τους ποικίλους «ισμούς». Είναι κουβέντες που δεν με αντιπροσωπεύουν, διότι… είμαι εγώ. Όπως ακριβώς δεν αντιπροσωπεύει πλέον η Βουλή των Ελλήνων τον κάθε Έλληνα ξεχωριστά και τον ελληνικό λαό ως εκλογικό σώμα, διότι πλέον ο Έλληνας είναι …ο νόμος και η ζωή του η ανάποδη όψη της πολιτικής οικονομίας, όπως την αντιλαμβανόταν ο Jean-Jacques Rousseau). - Μόνον αν ζούσαμε ανάποδα θα τα βλέπαμε όλα ίσια, μετά την εφαρμογή του Μνημονίου. Μα, η πλειοψηφία στη Βουλή νομοθετεί θεωρώντας ότι μέχρι τώρα τα βλέπαμε ανάποδα …τώρα πια θα ζούμε κοιτάζοντας από την σωστή γωνία. Ποια γωνία; Την από κάτω, την ορθή, την γωνία των άλλων. Τώρα θα ζούμε ανάποδα. - Μέχρι χθες η αναποδιά ήταν ο κανόνας, τώρα όμως και το ανάποδα θέλει γνώμονα και διαβήτη. Θέλει ΔΝΤ και αυστηρή εποπτεία από τα όργανα της ΕΕ. Τέρμα λοιπόν οι αναποδιές. Η κοινωνία τώρα θα προσανατολίζεται με μοιρογνωμόνιο, θεωρώντας τον εαυτό της πολύ τυχερό που ζει μεν ανάποδα - και όχι απλώς μέσω μικρο-αναποδιών - αλλά …επιβιώνει, προς το παρόν. Ορθολογισμός; Μπα, ρεαλιστικός παραλογισμός! Όταν ζεις ανάποδα το μοιρογνωμόνιο χρησιμεύει σε αυτούς που προσδιορίζουν ....και μετράνε την στάση σου και όχι σ’ εσένα. Εσύ απλώς προσποιείσαι ότι δεν συμβαίνει τίποτε ή τέλος πάντων πώς ότι και να γίνει θα τα καταφέρεις, διότι μέσα σου πιστεύεις ότι θα συμβεί κάτι που θα σε φέρει πάλι στα …ίσια σου. Κάτι μαγικό που θα αχρηστεύσει το μοιρογνωμόνιο. -Είναι η αναστροφή της λογικής. Πάντα η αισιοδοξία ανέστρεφε τις πιθανότητες. Τώρα ντεραπάρει και τον ίδιο τον πολιτισμό με υπομόχλιο την ανάγκη. Όχι αυτή με την οποία θα δίναμε στα πόδια μας ξανά το χώμα, αλλά την άλλη, που εννοεί ότι πόδια και χώμα είναι το ίδιο πράγμα. Μα, που την είδες εσύ την αισιοδοξία; Περί απαισιοδοξίας πρόκειται. Λάθος! Για όσους ζουν ανάποδα η απαισιοδοξία είναι αισιοδοξία. Απαισιόδοξος ήσουν μέχρι χθες. Από σήμερα θα είσαι αισιόδοξος. Νέοι αγώνες ξεκινούν για να αναστρέψεις τη ζωή σου…δεν ακούς τι λένε οι συνδικαλιστές; - Ακούς αλλά δεν βλέπεις βαθύτερα, καθώς μέσα στα απώτατα βάθη της συνείδησής σου ο πόλεμος συνεχίζεται. Είναι ένας εσωτερικός πόλεμος…ένας απολιτικός πόλεμος που αναζητεί την ηθική δίχως ήθος. Αν δεν υπάρχει ήθος τότε πράγματι ότι είναι νόμιμο είναι και ηθικό. Αλλά και νόμιμο να μην είναι δεν πειράζει. Πάντα θα υπάρχει η δυνατότητα να αποκτήσει νομιμότητα και μετά νομιμοποίηση μέσω κάποιου αυθαίρετου Μνημονίου που αντί για διεθνής σύμβαση θα εμφανίζεται ως κοινός νόμος, που όμως παρόλα αυτά… υπερισχύει του Συντάγματος, με τον τρόπο του! Άμα δέχεσαι να ζεις ανάποδα θα πρέπει και το Σύνταγμα να λειτουργεί ανάποδα…όλα πρέπει να γυρίσουν ανάποδα και τότε θα φαίνονται όλα ίσια. Είναι ζήτημα χρόνου. Η κυβέρνηση το ξέρει, το ΔΝΤ το ξέρει …το ξέρω κι εγώ, μόνον που δεν ελέγχω εγώ το timing αλλά οι άλλοι. Άρα, ο λόγος μου δεν έχει λόγο να ακούγεται. Ευτυχώς έχει λίγο χώρο για να εκφράζεται και να διαβάζεται. Η ζωή πάντως, δυστυχώς, ακόμη περνά από τα αυτιά μας και τα μάτια μας και όχι από τη διάνοιά μας. Είναι και αυτό ζήτημα πολιτικής στρατηγικής, δηλαδή timing. Αυτό το ξέρει ο παρουσιαστής στη TV, ο επικοινωνιολόγος, αλλά και ο κάθε παλαιοκομματικός πολιτευτής. - Τώρα πια και το timing δομείται ανάποδα. Η πολιτική στρατηγική της κυβέρνησης ξεκινά υποθέτοντας το τέλος του πολιτικού συστήματος. Ο Γιώργος ήρθε για να «τελειώσει» εκκρεμείς υποθέσεις, οι οποίες δεν τελειώνουν αν δεν τις προσεγγίσεις ανάποδα. Άρα και ο Γιώργος για να υπάρξει στο ρόλο του, ανάποδα θα πρέπει να ζήσει. Δεν γίνεται αλλιώς! Μόνον που αυτή η ανάποδη ζωή ορίζει τη συμφορά ως συμφέρον και έτσι μετατρέπει την πολιτική σε πόρνη και το timing σε χωρόχρονο φθοράς. Κοινωνικής φθοράς, εθνικής φθοράς και όχι απλά οικονομικής! Η οικονομία γεννά, φθείρει, μπορεί και να διαφθείρει, αλλά δεν φθείρεται. Είναι άφθαρτη, διότι δεν έχει ύλη, ούτε πνεύμα. Δεν είναι υλικό, ούτε ιδέα, είναι μηχανισμός και διαδικασία. Άρα είναι αυτό που δημιουργεί ιδεατές και υλικές μορφές. Όχι, λάθος! Είναι αυτό που αντικειμενοποιεί την εξουσία που ορίζει τις σχέσεις στον υλικό κόσμο και συμβολοποιεί μορφές ηγεμονίας μέσω της ιδεολογίας και του ιδεαλισμού. - Βάρυνε; Μπα, βαρύ ήτανε από την αρχή, αλλά είπα να το πάρω ανάλαφρα. Δεν βγαίνει αλλιώς. Η ανάλυση δεν βοηθά αυτές τις ώρες. Απλώς παρηγορεί και διασκεδάζει ή εξοπλίζει με επιχειρήματα τους κομματικούς αντιπάλους. Σήμερα το θέμα είναι ποιος θα φορτίσει την πολιτική ερημιά που έχει ο κάθε Έλληνας μέσα του. Πώς θα δώσει πολιτικότητα στα συναισθήματα που πνίγηκαν από την αποκρουστική εικόνα ενός κοινοβουλίου, που έχασε την ικανότητα να βουλεύεται και την δημοκρατική νομιμοποίηση να ασκεί τις αρμοδιότητές του. Το κενό εξουσίας ξεκινά από την Πλατεία Συντάγματος. Και μια και το κενό υπάρχει, όσο δεν πέφτεις μέσα του υπάρχει πάντα ελπίδα να επιλέξεις άλλο δρόμο. Υπάρχει όμως άλλος δρόμος δίχως βουλή; Μα, η βουλή δεν είναι το κτήριο του κοινοβουλίου. Άρα πάντα υπάρχει η ελπίδα να υπάρξει μια διαφορετική βουλή. Πραγματική αυτή τη φορά και όχι «Συμβουλευτική», όπως επί χούντας. Θα μου πεις, πώς μπορεί να γίνει αυτό την εποχή κατά την οποία το βήμα της βουλής έχει μπερδευτεί με τα παράθυρα της TV; Σωστό το ερώτημα …Θα ξεμπερδέψει το πράγμα στο βαθμό που το πολιτικό σύστημα πάψει να είναι διαπλεκόμενο και θα πάψει να είναι διαπλεκόμενο όταν δεις να ξεμπερδεύει αυτό το πράγμα. Και πώς θα πάψει να είναι διαπλεκόμενο; Όταν πάψεις να το τροφοδοτείς με υλικό αναπαράγοντας τον λόγο του και την «κοινή λογική» του. Αν μετρήσεις πόσα blogs, το …παίζουν τηλεόραση ίσως καταλάβεις το μέγεθος του προβλήματος… και το πώς φτάσαμε σήμερα να ζούμε ανάποδα.