Ήπια ή άγρια προσαρμογή;

Δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς θέλουμε ως κοινωνία. Ας αποκλείουμε ένα- ένα τα ενδεχόμενα, μήπως και βρούμε μιαν άκρη:

Ενδεχόμενο πρώτο: Να μην προσαρμοστούμε. Να μείνουμε μακριά από τη δημοσιονομική εξυγίανση. Αυτό σημαίνει πρώτον ότι σε ένα χρόνο που η χώρα μας θα ξαναβγεί στις αγορές, θα χρεοκοπήσουμε και επισήμως και δεύτερον, ότι η οικονομία μας θα συνεχίσει να είναι μια οικονομία όπου τα λαμόγια και όλοι όσοι δεν γνωρίζουν τι σημαίνει ανταγωνιστικότητα και παραγωγικότητα, θα συνεχίσουν να έχουν καταλάβει τα ρετιρέ της οικονομίας και της κοινωνίας. Αυτό δεν το θέλουμε, οι περισσότεροι τουλάχιστον, άρα το αποκλείουμε.

Την άγρια προσαρμογή της οικονομίας, την είδαμε τους τελευταίους μήνες. Ωθημένη από την ανάγκη, η ελληνική οικονομία προσπαθεί άγρια να προσαρμοστεί στα δεδομένα της Ευρώπης, άναρχα αποφασίζονται οι θυσίες, αφαιρούνται χρήματα από τον χαμηλοσυνταξιούχο, όχι όμως από τον φοροφυγάδα. Βγαίνουν άμεσα στη σύνταξη τα ρετιρέ των προνομιούχων, όχι όμως και οι μητέρες ανηλίκων τέκνων. Και μύρια όσα άλλα, που τα βιώνουμε τους τελευταίους μήνες.

Τι μένει; Η ήπια προσαρμογή που επιχειρήθηκε -με λάθη κα ιπαραλείψεις, είναι αλήθεια, αλλά το τέλειο δεν υπάρχει- στα μέσα της δεκαετίας. Μικρές και συνεχείς προσαρμογές , που ακριβώς λόγω αυτών των δυο χαρακτηριστικών τους δεν προκαλούν ανυπόφορους κραδασμούς στην καθημερινότητα των πολιτών. Την ήπια προσαρμογή, όμως, τη βαπτίζαμε “απραξία”.

Τελικά, τι θέλουμε;

ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ