Ο Γ. Παπανδρέου έχει πολλές φορές εκφράσει κατά το παρελθόν την αντίθεση του με το πακέτο των 28 δις προς τις τράπεζες. Τον θυμόμαστε όλοι να λέει για λεφτά που χαρίζονται αδιαφανώς, για δώρα στο κεφάλαιο κλπ. Διαβάζοντας ξανά τα ΝΕΑ της 30ης Οκτωβρίου 2008 θυμήθηκα τα όσα υπέροχα έλεγε τότε.
Κατόπιν στις 17 Ιουνίου του τρέχοντος έτους διάβασα έκπληκτος στην ιστοσελίδα express ότι το πακέτο των 28 δις εμπλουτίζεται με ακόμα 15(!) για την ενίσχυση της ρευστότητας των τραπεζών, που πρέπει να στηρίξουν την πραγματική οικονομία κλπ. Τα λεφτά βρέθηκαν αλλα πάλι για τις τράπεζες.

Νομίζω το ψέμα έχει ένα όριο. Το να κατακρίνεις <<λαϊκά>> το πακέτο των 28 δις επιτιθέμενος στην κυβέρνηση που <<χαρίζει τα λεφτά του ελληνικού λαού>> και μετά να δίνεις ακόμα 15 δεν είναι ένα απλό ψέμα. Είναι απάτη. Ή τότε δούλευε τον κόσμο ή τώρα τον δουλεύει. Ή τότε είχε δίκιο που φώναζε να μην τα δώσουν ή τώρα έχει δίκιο που τα δίνει.

Κάποιος τρίτος θα πει ότι πρόκειται για πρωθυπουργό με διχασμένη προσωπικότητα. Σαν να έγινε άλλος άνθρωπος μέσα στο 2010. Η αλήθεια είναι ότι δεν έγινε άλλος άνθρωπος. Απλά, διάλεξε τον εύκολο δρόμο προς την εξουσία. Τον δρόμο που δίδαξαν οι παλαιότεροι και συνοψίζεται στο <<Σαν αντιπολίτευση τα δίνω όλα και σαν κυβέρνηση τίποτα>>.

Για κάποιους ευτυχώς το ψέμα έχει ένα όριο. Όπως για τον σεβαστό κ. Καστανίδη που ζητά εκλογές και νομιμοποίηση της κυβέρνησης και άλλες φωνές μέσα στο ίδιο το ΠΑΣΟΚ που μιλούν ανοιχτά για εξαπάτηση του ελληνικού λαού. Άσχέτως αν έπρεπε να γίνουν κάποια πράγματα σε αυτή την χώρα. Σίγουρα έπρεπε, αλλά όχι έτσι. Όχι από <<τις αυξήσεις άνω του πληθωρισμού>> να πάμε στο ΔΝΤ.

Ο κ. Παπανδρέου είναι της σχολής <<ο σκοπός αγιάζει τα μέσα>> αλλά πιστεύω ότι το τέλος του θα είναι χειρότερο από του Καραμανλή. Το πιθανότερο είναι ότι θα καταλάβει κάποια διεθνώς αναγνωρισμένη θέση ως <<αυτός που έσωσε την Ελλάδα>> αλλά στην χώρα δύσκολα θα ξαναέλθει. Καθώς την χώρα ίσως την σώσει τους πολίτες όμως όχι.