«Γιατί ψηφίζεις κόμματα και όχι τους νταβάδες»; Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε. Αν για μια στιγμή αναλογιστείς ότι τουλάχιστον από το 1990 και εντεύθεν ολόκληρο το πολιτικό σύστημα κινείται εντός του κύκλου της διαπλοκής, τότε ίσως αναρωτηθείς γιατί να ψηφίζεις κόμματα και όχι απευθείας τους νταβάδες. Την στιγμή κατά την οποία για να υπάρξει οποιαδήποτε απόφαση της κυβέρνησης θα πρέπει να υπάρξει συναίνεση μεταξύ πέντε-έξι οικογενειών, γιατί να διασκεδάζουμε την υπόθεση και να μην ερχόμαστε σε επαφή με τον πυρήνα των συμφερόντων που μορφοποιούν σήμερα το λεγόμενο εθνικό συμφέρον; Μου αρέσει που ο απίθανος πρωθυπουργός μας προσβλέπει στην διαφάνεια, εξαγγέλλοντας την ανάρτηση των αποφάσεων της διοίκησης στο διαδίκτυο! Είναι χωρατατζής ο Γιώργος μας, όπως και να το δεις. Την διαφάνεια θα εξυπηρετούσε αν γνωρίζαμε .... επακριβώς ποια οικογένεια, μέσω ποιων διαύλων, ποιών αχυρανθρώπων (πολιτικών, επιχειρηματιών και άλλων) επιδιώκει τι, κάθε φορά και τελικά ποιες θα είναι οι ανταλλαγές μεταξύ των οικογενειών της ντόπιας διαφθοράς, ώστε να συναινέσουν στο deal, το οποίο θα υπερασπιστεί πολιτικά η κυβέρνηση και ίσως και η αντιπολίτευση. Μα, θα μου πεις, δεν γνωρίζεις ποιο είναι το συμφέρον κάθε φορά της κάθε οικογένειας και πώς αυτό έρχεται κάποιες φορές σε σύγκρουση (ή τεχνητή σύγκρουση) με τα συμφέροντα άλλων οικογενειών από το club της πραγματικής εξουσίας στην Ελλάδα, για να δρομολογηθεί μια μορφή διαπραγμάτευσης μαφιόζικου χαρακτήρα και να καταλήξουμε στη συναίνεση (τους) που θα λάβει τη μορφή νομοθετήματος, εκφράζοντας δήθεν το δημόσιο συμφέρον; Έχει σημασία αν το γνωρίζω εγώ και κάμποσοι άλλοι; Η μάνα μου δεν το γνωρίζει και αυτό είναι το σημαντικότερο. Αλλά και που το γνωρίζω, σε τι θα μπορούσε αυτό πρακτικά να συνεισφέρει, τη στιγμή που το ξέρουν τόσοι άλλοι από το πολιτικό προσωπικό, οι ηγεσίες όλων των κομμάτων και όλοι ανεξαιρέτως οι μεγάλοι επιχειρηματίες στη χώρα και τα μεγαλόσχημα στελέχη των επιχειρήσεων και παριστάνουν ότι το αγνοούν, για να μπορέσουν να υπάρξουν; Κάθε φορά, φίλε, που παρουσιάζεται ένα σκάνδαλο οποιασδήποτε μορφής, να ξέρεις ότι κάποια από αυτές τις οικογένειες έχει λόγο που εμφανίζεται ή κατασκευάζεται ως τέτοιο, ώστε να χρησιμοποιηθεί ως μέσον απειλής, συμμόρφωσης, ή ξεκαθαρίσματος λογαριασμών εναντίον άλλων οικογενειών ή αχυρανθρώπων άλλων οικογενειών, ή για να βγουν από την μέση πολιτικοί που δεν έπαιξαν «σωστά» τον ρόλο τους. Αν δεν έπραξαν δηλαδή αυτό που υπαγόρευε το συγκυριακό συμφέρον των προστατών τους να πράξουν, ή το έπραξαν άκομψα και τους εξέθεσαν. Ακόμη και σκάνδαλα στο επίπεδο του λεγόμενου lifestyle (με τη στενή έννοια) σαν αυτό στο Αβέρωφ, αυτήν τη στρατηγική και κουλτούρα της διαπλοκής εξυπηρετούν. Είναι χτυπήματα κάτω από την μέση μεταξύ συμφερόντων. Θα μου πεις και εμείς τι να κάνουμε, να μην αναδεικνύουμε τα σκάνδαλα και να μην ασχολούμαστε με αυτά; Δεν λέω αυτό. Καλό όμως είναι όλοι μας να είμαστε πιο πονηρεμένοι. Η κρίση στην Ελλάδα σήμερα σκότωσε για πάντα την αθωότητα, άρα εκτός από τους κυβερνώντες και τους διαπλεκόμενους, κανείς άλλος δεν έχει δικαίωμα να το…παίζει ανήξερος και χαζοχαρούμενος ή αγανακτισμένος πολίτης. Το πράγμα ασφαλώς δυσκολεύει πολλές φορές, καθώς, όπως τώρα με το κυοφορούμενο τραπεζικό deal, βλέπεις κάποιες οικογένειες, αντί να στραφούν εναντίον του γαιδάρου ( παρομοίωση κάνω και δεν εννοώ κανέναν μεγαλομέτοχο της Πειραιώς - Βαρδινογιάννη ή κάποιον από τους λιγότερο σημαντικούς, Βασιλάκη και Αγγελόπουλο) χτυπάνε το σαμάρι. Και το σαμάρι ανταποδίδει μέχρι να τα βρουν οι γάιδαροι (συνεχίζω στο πνεύμα της παρομοίωσης: ούτε οι Αλαφούζοι είναι γάιδαροι), να υπάρξουν αντιπαροχές και ανταλλαγές και να βρεθεί ο κοινός τόπος συναίνεσης, ώστε να πάψουν και οι τριβές και παρεξηγήσεις μεταξύ των σαμαριών ή μεταξύ σαμαριών και γαιδάρων. Και τα σαμάρια (του δημοσιογραφικού και του πολιτικού χώρου) έχουν ψυχή… Αν έχουν και άλλες ανθρώπινες ιδιότητες δεν γνωρίζω! Αδένες πάντως δεν διαθέτουν. Πρώτα ευνουχίζεσαι και μετά γίνεσαι σαμάρι. Έλεγα λοιπόν, ενόψει της διαφάνειας, να πάψουμε να υποστηρίζουμε κόμματα. Να γίνουμε αμέσως και όχι εμμέσως υποστηριχτές των πέντε οικογενειών. Αφού η συναίνεση δεν διαμορφώνεται σε πολιτικό επίπεδο, αλλά μεταξύ αυτών των οικογενειών, ας κατασκευάσουν μέλη των οικογενειών αυτών ή και επίσημα εμφανιζόμενοι εκπρόσωποί τους, πολιτικούς φορείς οι οποίοι θα διεκδικήσουν την ψήφο μας. Έτσι το βρώμικο παιχνίδι της εξουσίας θα καθαρίσει κάπως, παύοντας να μας ταλαιπωρεί με τον μαφιόζικο χαρακτήρα του. Θα γλυτώσουμε κι από τα τεράστια έξοδα της διαμεσολάβησης και από το υψηλό κόστος των αντιπαροχών που δίνει η μία οικογένεια στην άλλη με την βούλα των κυβερνήσεων. Εμείς τα πληρώνουμε κι αυτά με το έλλειμμα να αυξάνει και το χρέος να μεγεθύνεται. Καλό θα ήταν, λοιπόν, τόσο οι φορείς του πολιτικού μας συστήματος, που υποκρίνονται ξεδιάντροπα, όσο και τα νομικά τμήματα των συγκεκριμένων οικογενειών, να εξετάσουν σοβαρά την πρότασή μου. Θα αποτελούσε την δική τους συνεισφορά για να ξεφύγει η χώρα από την κρίση! Είμαι βέβαιος ότι πολλοί πιστεύετε ότι αστειεύομαι. Σας διαβεβαιώνω, όμως, ότι σοβαρολογώ, όχι ασφαλώς υποστηρίζοντας πως θα πρέπει να καταλήξουμε σε κόμματα των νταβάδων, αλλά στην προσπάθειά μου να δείξω ότι η μορφή της διαπλοκής στην χώρα δεν επιτρέπει καμία σοβαρή συζήτηση για την μετεξέλιξη του πολιτικού μας συστήματος στην βάση του ευρωπαϊκού μοντέλου. Τι άλλο θα μπορούσε ανυπόκριτα να προτείνει κανείς, αυτήν την στιγμή κατά την οποία ολόκληρο το πολιτικό σύστημα δομείται στην βάση σχέσεων μαφιόζικου χαρακτήρα, που ο Μητσοτάκης όρισε ως διαπλοκή; Αν δεν ξέρει ο Μητσοτάκης, ποιος περιμένετε να ξέρει; Ο Ανδρέας μίλησε και έπαθε, ο Μητσοτάκης όρισε και προσπάθησε να μοιράσει παιχνίδι, ο Σημίτης ψιθύρισε και μετά έστειλε υπουργό του στον κ. Αλαφούζο για να τα βρουν, εκείνο το καλοκαίρι. Ο Κώστας Καραμανλής ήπιε ένα ποτηράκι παραπάνω και ένοιωσε στιγμιαία πολιτικός μιλώντας για νταβάδες. Όταν προηγουμένως … την έφεραν στον Έβερτ, έκανε κι αυτός το ίδιο! Ο Γιώργος δεν έχει σημασία τι κάνει! Δυστυχώς ο τελευταίος φρόντισε από νωρίς να μην τον παίρνει κανείς στα σοβαρά. Με λύπη το λέω, διότι δεν πίστευα ποτέ ότι ο Γιώργος Παπανδρέου θα έφτανε σ’ αυτό το σημείο διασυρμού. Άρα, μη έχοντας να περιμένουμε τίποτα από το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα προς την κατεύθυνση ξεκαθαρίσματος της δημόσιας από την ιδιωτική σφαίρα και λαμβάνοντας υπόψη ότι σε έναν μάλλον σημαντικό βαθμό και τα κόμματα της αριστεράς είναι διαπλεκόμενα (χωριό που φαίνεται κολαούζο δεν θέλει), ας εξετάσουμε πώς θα αντιμετωπίσουμε την κρίση στο επίπεδο της κοινωνίας των πολιτών. Θα πρέπει, όμως, να γνωρίζουμε ότι αντικείμενο της κρίσης δεν είναι τα δημοσιονομικά, αλλά το πελατειακό κράτος, η διαπλοκή και η εμπλοκή ξένων συμφερόντων στην μορφή που λαμβάνει συγκυριακά η κρίση στον τόπο μας. Το δημοσιονομικό πρόβλημα είναι παράγωγο και πολιτικο-οικονομικός μηχανισμός που χρησιμοποιούν νταβάδες και ξένα συμφέροντα για να χειραγωγήσουν την ελληνική κοινωνία τις επόμενες δεκαετίες.