Αναλύοντας την προκήρυξη της «Σέχτα Επαναστατών» (Ωσπου να την ... αναλύσει η Αστυνομία.... ΦΕΞΕ μου και ΓΛΥΣΤΡΙΣΑ) Γράφει ο Μανώλης Κυπραίος

Η νέα αυτή προκήρυξη της «Σέχτα Επαναστατών» για τη δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια δεν ήταν σαν τις υπόλοιπες. Είναι ουσιαστικά αποστολή διαβήματος «κηρύξεως πολέμου», γεγονός που κάνει την εν λόγω οργάνωση ακόμη πιο επικίνδυνη.
Το μήνυμα που στέλνει εις άπαντες είναι ένας: «Μη μας υποτιμάτε». Ουσιαστικά έχουμε την παραδοχή για πρώτη φορά της δημιουργίας στην Ελλάδα επαναστατικής εστίας, γνωστή και ως «Focoism». Η έννοια αυτού του όρου προέρχεται από την ισπανική λέξη «Focο» και ιδρυτής αυτής της σχολής επαναστατικής δράσης ήταν ο Κουβανός Φιντέλ Κάστρο και θεμελιωτής της Αργεντίνος Ερνέστο Τσε Γκεβάρα.
Στόχος της τακτικής του «Focoism» είναι μια ολιγάριθμη επαναστατική δύναμη, με την άμεση χρήση βίας, να προκαλέσει τη λαϊκή υποστήριξη. Σε αντίθεση με το μαρξιστικό-λενινιστικό δόγμα όπου πρώτα πρέπει να εξασφαλιστεί η πολιτική κινητοποίηση και αν χρειαστεί να υπάρξει βία, οι υποστηρικτές του «Focoism» πιστεύουν πως η βία μπορεί να μετασχηματίσει την πολιτική κατάσταση. Ο λαός αφυπνισμένος από μια δύσκολη εσωτερική κατάσταση και οργισμένος από την κυβερνητική ανικανότητα, ενθουσιάζεται από τις επιθέσεις-τιμωρίες και συντάσσετε στο πλευρό των επαναστατών σε μια διαδικασία της οποίας καταλύτης είναι η ίδια η βία.
Χαρακτηριστική παράγραφος που επιβεβαιώνει πως τα μέλη της «Σέχτα Επαναστατών» επιδιώκουν την εφαρμογή αγώνα τύπου «Focoism» είναι η εξής: «Για αυτό η πρότασή μας στο τώρα είναι σαφής. Οσοι άνθρωποι θέλουν να αρνηθούν έμπρακτα την τυραννία του συστήματος ας περάσουν από τα λόγια στην πράξη. Σύντροφοι οργανωθείτε, φτιάξτε ομάδες, συλλογικοποιήστε τις επιθυμίες σας, οπλιστείτε, διαβάστε επικοινωνήστε, αρνηθείτε τους ρόλους και τις ηγεμονίας, καταργήστε τη ..........
.δουλειά και περάστε στη στρατηγική του ένοπλου αγώνα».
Η ιστορική εμπειρία έχει αποδείξει πάντως πως η τακτική του «Focoism» όσο και αν ήταν εφικτή, δεν ήταν αποτελεσματική. Τα τακτικά αποτελέσματά της υπήρξαν καταστροφικά.

Οι συντάκτες του κειμένου

Αναλύοντας σε πρώτο στάδιο την προκήρυξη συντακτικά, ανακαλύπτει πως έχει γραφεί από δύο άτομα. Το ένα ανήκει στην ιδεολογική ελίτ της οργάνωσης και το άλλο στο επιχειρησιακό τμήμα. Υπάρχουν εναλλαγές καλέσματος, οργής, σωφροσύνης, μίσους και προειδοποιήσεων.
Ο ένας εκ των συντακτών μιλάει με το «μυαλό» και έχει άριστη συντακτική σύνδεση, ο άλλος μιλάει με την «καρδιά» και ως ένα εκ των μελών των «μηχανικών» της οργάνωσης η σύνταξή του είναι κατά κάποιο τρόπο «λαϊκή». Αυτό ίσως συμβαίνει γιατί η επιστολή της ομάδας των «μηχανικών» της οργάνωσης στάλθηκε στην ανώτερη μορφή της ιεραρχίας, την οποία δεν γνωρίζει για τακτικούς λόγους, όπως έχουμε περιγράψει και στην προηγούμενη ανάλυσή μας.
Εγινε «συρραφή» των δύο κειμένων-παρατηρήστε τη διαφορά της περιγραφής της επιχείρησης και της εισαγωγής και του επιλόγου-και μετά στάλθηκε.

Τα σημεία κλειδιά

«Επιδιώκουμε να μετατραπεί σε εμπόλεμη ζώνη επαναστατικών διαδικασιών με εμπρησμούς, σαμποτάζ, μαχητικές πορείες, βομβιστικές επιθέσεις, ένοπλες εκτελέσεις»: Τράπεζες, αστυνομικά τμήματα, κρατικές υπηρεσίες, υπουργεία, πολυεθνικές, πιθανά και στρατιωτικές εγκαταστάσεις, μπαίνουν πλέον στο στόχαστρο της «Σέχτα Επαναστατών». Αυτό είναι ίσως και το σημαντικότερο μήνυμα της προκήρυξης. Η «κήρυξη πολέμου».
Παράλληλα όμως, αυτή είναι και μια κίνηση «παγίδα». Θα προσπαθήσει η τρομοκρατική οργάνωση να αναγκάσει τις διωκτικές αρχές να προχωρήσουν σε «διασπορά δυνάμεων» ώστε να μειωθεί η ικανότητά τους να φυλάξουν αποτελεσματικά «στόχους-κλειδιά» και να αμελήσουν την καθημερινή ασφάλεια των πολιτών, προκαλώντας την οργή των τελευταίων απέναντι στο κράτος, γεγονός που πιθανά να αυξήσει τη συμπάθεια μερίδας του λαϊκού στρώματος απέναντι στις πράξεις και την ιδεολογία της «Σέχτα Επαναστατών».
«Μάθαμε νέες τεχνικές, ανταλλάξαμε εμπειρίες και σκεπτικά με άλλους μαχητές»: Αυτό σημαίνει πρακτικά, πως τα επιχειρησιακά μέλη της «Σέχτα» έχουν σχέση με άλλες τρομοκρατικές οργανώσεις, εκτός Ελλάδας. Αυτό βέβαια είναι μια συνήθης πρακτική από το παρελθόν, αλλά δείχνει πως πλέον οι τρομοκράτες στην Ελλάδα εντάχθηκαν πιθανά σε ένα «διεθνές δίκτυο» τρομοκρατών, με κοινούς στόχους αλλά όχι απαραίτητα κοινή ιδεολογία.
«Ανεφοδιαστήκαμε στον υλικοτεχνικό τομέα»: Επιβεβαιώνουν τους φόβους πως πλέον διαθέτουν νέο οπλισμό για χτυπήματα εξ αποστάσεως και μαζική εξαπόλυση πυρών εναντίον των «στόχων-εκπροσώπων» και των στόχων συνοδείας. Η αναβάθμιση αυτή που αναφέρεται δεν αποκλείεται να έχει άμεση σχέση με τις διασυνδέσεις με «άλλους μαχητές» του εξωτερικού, καθώς και τον υπόκοσμο.
«Επιζητούσαμε το άλμα για την έφοδο στον ουρανό»: Αυτό δείχνει άμεση σχέση του τρόπου σκέψης της ελίτ της «Σέχτα Επαναστατών» με τη θεωρία του μεγάλου κινέζου στρατιωτικού θεωρητικού του Σουν-Τσου (του οποίου λάτρης ήταν ο Μάο Τσε Τουνγκ) αναφορικά με το δόγμα της «εξ ουρανού εντολής», βάσει της οποίας τα καθεστώτα αποκτούσαν ή έχαναν τη νομιμότητα τους από τον ουρανό, τιμωροί των οποίων (καθεστώτων) θα ήταν ο ίδιος ο λαός με τις επαναστατικές πράξεις του.
«Η πράξη μας δεν έχει να κάνει με την εναντίωσή μας στην ανωνυμία των blogs καθώς αντιθέτως την προτάσσουμε και τη θεωρούμε απαραίτητη σαν ασπίδα προστασίας εχθρών του καθεστώτος και ως υγιή συνθήκη πραγματικά εναλλακτικών αυτοδιαχειριζόμενων μέσων ενημέρωσης»: Με αυτή τη παράγραφο, η «Σέχτα Επαναστατών» τονίζει το «φιλολαϊκό» προφίλ της, καθησυχάζει τους «ανησυχούντες» δημιουργούς ιστολογίων και ουσιαστικά τους ζητά να υποστηρίξουν τον αγώνα της μεταδίδοντας τα μηνύματά της οργάνωσης προς τη λαϊκή μάζα, δημιουργώντας έναν «δούρειο ίππο» μέσα στην καρδιά της ενημέρωσης και «ακυρώνοντας» τα συμβατικά έντυπα και μη μέσα, της υποστήριξης του «κεφαλαίου».
«Η αρχική μας σκέψη ήταν να τους χτυπήσουμε μαζί. Χρησιμοποιώντας βαρύ οπλισμό»: Ο βαρύς οπλισμός σημαίνει για τους «αντάρτες πόλεων» χρήση τυφεκίων εφόδων AK-47 Kalasnikov και αντιαρματικών όπλων RPG-7 (έχουν αναφερθεί ως οπλισμός της οργάνωσης στην προηγούμενη ανάλυσή μας). Ουσιαστικά και αυτή η παράγραφος είναι μια «επίδειξη ισχύος» προς την «ομάδα-στόχο», πως «δεν μπορεί να τρέξει, δεν μπορεί να κρυφτεί», έχει να αντιμετωπίσει «αντάρτες» με όπλα αστικών περιοχών ισάξια αυτών που διαθέτουν οι διωκτικές αρχές.

Η περιγραφή της δολοφονίας Γκιόλια και τα μηνύματα

Σε ό,τι αφορά την περιγραφή και τον τρόπο που έγινε η εκτέλεση Γκιόλια δεν δίνονται πολλές λεπτομέρειες. Για λόγους τακτικής. Ωστε οι διωκτικές αρχές να μην αντλήσουν πληροφορίες. Αποκαλύπτουν κάποιες επιδερμικές πληροφορίες για τον τρόπο κίνησης και τη ζωή του Σωκράτη Γκιόλια για να αποδείξουν, όχι μόνο τον επαγγελματισμό τους αλλά και την «ανθρώπινη» πλευρά τους. Προσπαθούν όπως είχαμε γράψει και στην προηγούμενη ανάλυσή μας, να δείξουν πως ενεργούν για λογαριασμό του απλού καταπιεσμένου πολίτη, δεν στρέφονται εναντίον του και ζητούν με έμμεσο τρόπο την ηθική υποστήριξη στις πράξεις τους.
Το κυριότερο όμως σε ότι αφορά το μέρος της προκήρυξης που αφορά τη δολοφονία Γκιόλια, είναι η «ακύρωση» της ισχύος των διωκτικών αρχών. Μιλάνε για τις κινήσεις τους, για το γεγονός πως δεν τους εντόπισαν να τους παρακολουθούν εν γένει για συνολική ανικανότητα να εξασφαλίσουν την «επιβίωση» του προστατευόμενου από αυτούς «στόχο». Μειώνοντας στα μάτια της κοινής γνώμης τη δύναμη του κράτους να προστατεύσει ακόμη και ατομικά, πόσο τότε και μαζικά.
Αναφορικά με τις απειλές προς τους δημοσιογράφους, αυτό αποτελεί μια πάγια τακτική εκφοβισμού των τρομοκρατικών οργανώσεων με σκοπό να μειωθεί η μεταφορά μηνυμάτων κατά της οργάνωσης προς το κοινωνικό σύνολο μέσω των μμε.

Επίλογος

Η προκήρυξη προσπαθεί σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο να πετύχει δύο στόχους.
Ο πρώτος είναι να πείσει τα λαϊκά στρώματα πως διαθέτει αξιοπιστία, ιδεολογικό υπόβαθρο, συνέχεια, συνέπεια και ολοκληρωμένη στρατηγική η οποία βασίζεται στις οικουμενικές αξίες της δικαιοσύνης και της ισότητας, στόχος ο οποίος δεν μπορεί να καταστεί υλοποιήσιμος χωρίς τη συμμετοχή και της λαϊκής μάζας, όπως πολλές φορές τονίζεται στην προκήρυξη.
Ο δεύτερος είναι ο εκφοβισμός τόσο της «ομάδας-στόχου» που βρίσκεται σε ιδεολογική αντιπαράθεση όσο και των δυνάμεων δίωξης του κράτους, απειλώντας τις δομές και την προσωπική τους ασφάλεια. Ένα ξεκάθαρο τέχνασμα «ψυχολογικού πολέμου» για τη μείωση του ηθικού του αντιπάλου.
Το ζητούμενο είναι αν αυτές οι θεωρητικές απόψεις των οποίων η επιβολή πρέπει να γίνει για της βίας-σύμφωνα με τη «Σέχτα Επαναστατών»-γίνουν αντιληπτές από το κοινωνικό σύνολο που υποτίθεται εκπροσωπούν. Και επειδή η αντίδραση ενός κοινωνικού συνόλου ήταν, είναι και θα είναι αυθόρμητη, η ελληνική κοινωνία είναι κατηγορηματικά απορριπτική απέναντι στις πράξεις βίας της «Σέχτα Επαναστατών» αφού δεν αντανακλά μια ορατή και άμεση ανάγκη της, μα μια ουτοπική και χωρίς αντίκρισμα θεωρία που μπορεί να οδηγήσει σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις.