Ο Αλχημιστής του 2010. Του Δημήτρη Κωνσταντάρα

Διάβασα ένα πολύ ωραίο κείμενο του φίλου blogαδόρου Γιάννη Παπαιωάννου που βοήθησε ιδιαίτερα την πορεία της σκέψης μου γύρω από την πραγματική «αλχημεία» που χρειάζεται να ενεργοποιήσουμε όλοι για να καταλάβουμε τι συμβαίνει και που πάμε.

Αν διαβάσετε κι εσείς προσεκτικά αυτές τις λίγες επόμενες παραγράφου, ίσως και να καταφέρετε να πάρετε χαμπάρι τι έχουμε μπροστά μας και πως το αντιμετωπίζουμε.

Λοιπόν : Έχουμε απορροφήσει Ακαθάριστο Εθνικό Προιόν – όποιο κι αν είναι αυτό τέλος πάντων- από το μέλλον μας μέσω του μαζικού δανεισμού στον οποίο όπως όλοι ξέρουμε καταφεύγουμε για να επιβιώσουμε. Παίρνουμε δηλαδή δανεικά με ενέχυρο το μέλλον μας, εφ΄όσον στο μέλλον θα έχουμε κάτι να «δώσουμε πίσω» σ αυτόν που μας δάνεισε.

Ερώτηση: Αν δεν έχουμε;

Απάντηση: Ίσως χρειαστεί να δώσουμε τη Σκιάθο. Ή τη Σύρο. Κάτι τέλος πάντων.

Συνεχίζουμε: Αυτό σημαίνει ότι ένα πολύ μεγάλο ποσοστό από τα ατομικά μελλοντικά εισοδήματα μας τα επόμενα χρόνια θα κατευθυνθεί στην αποπληρωμή χρεών που δημιουργήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια, είτε από εμάς είτε από «άλλους». Αυτό ακριβώς που συνέβη φέτος. Πληρώνουμε από την τσέπη μας για να ξεπληρώσουμε χρέη που εμείς ΔΕΝ δημιουργήσαμε αλλά τα δημιούργησε κάποιος άλλος αλλά τα πληρώνουμε μαζί.

Προχωράμε: Η μαζική απώλεια αγοραστικής δύναμης που θα προκύψει, μεταφράζεται σε μονάδες Ακαθάριστου Εθνικού Προιόντος των επόμενων χρόνων. Πληρώνοντας λοιπόν το 2011 τα δανεικά του 2009, ας πούμε, δεν μας μένει Ακαθάριστο Προιόν για το 2011 . Κιαυτό κάνει την κατάσταση χειρότερη από όσο φανταζόμαστε στου τομείς των δημοσίων εσόδων και των ελλειμμάτων. Διότι αν πρόκειται για προσωπικά χρέη, όλο και κάτι μπορεί να γίνει. Να κάνουμε δηλαδή στο δανειστή τα «γλυκά μάτια», να του κάνουμε 2-3 φορές το τραπέζι, να του πάρουμε ένα δώρο για να μαλακώσει. Το Κράτος όμως; Δωράκια δεν μπορεί να κάνει. Παρεκτός κι αν πρόκειται για τη Λευκάδα –ας πούμε. Ή τη Σκύρο.

Και τώρα, κάπου καταλήγουμε: Τα ελλείμματα σε Α.Ε.Π. μας προκύπτουν κυρίως από την μείωση της κατανάλωσης και την απώλεια φόρων και μοιάζει να είναι σε απόλυτη χρονική συνάρτηση με την αύξηση του δανεισμού.

Τι σημαίνει αυτό; Ότι όλα τα προγράμματα λιτότητας ανά την Ευρώπη είναι στην ουσία αυτοκαταστροφικά γιατί μειώνουν ακόμη περισσότερο τα μελλοντικά ΑΕΠ των χωρών που έλαβαν τέτοια μέτρα.

Τι χρειάζεται συνεπώς; Το ΑΕΠ να επιστραφεί στα χρόνια που ανήκει. Πως; Είτε πληρώνοντας σταδιακά τα χρεωστούμενα, είτε επιμηκύνοντας τη διάρκεια αποπληρωμής ή διαγράφοντας τα χρέη άμεσα οριστικά και τελεσίδικα .

Όσοι γνωρίζουν καλύτερα, θεωρούν ότι όλα αυτά είναι μονόδρομος και θα συμβούν σε μεγάλο βαθμό. Το θέμα είναι να συμβούν για ΟΛΟΥΣ. Και όχι για «όλους μείον οι έξυπνοι».

Κι αυτοί οι ίδιοι πιστεύουν ακράδαντα ότι αυτά τα «σκουπίδια» που αποκαλούμε χρέη πρέπει να γίνουν ξανά «πλούτος για όλους» και όχι μόνο για τις τράπεζες. Δηλαδή, να χάσουν οι τράπεζες λίγα από τα μελλοντικά κέρδη τους υπέρ όλων όσων πιθανώς να χρεοκοπήσουν τα επόμενα χρόνια, και αυτοί είναι πάρα πολλοί σε πολλά σημεία της αγοράς και δεν το ξέρουν.

Διότι αν χρεοκοπήσουν τόσοι πολλοί, σε ποιους θα δανείζουν οι τράπεζες;

Σχετικό: Η λύση στην κρίση είναι η Αλχημεία

Γιάννης Παπαϊωάννου