O φιλοτουρκισμός δυτικών δυνάμεων Του Νίκου Κοτζιά

Tο κυπριακό ζήτημα ωρίμασε μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, όταν στην ημερήσια διάταξη των λαών είχε γραφεί η κατάρρευση των μεγάλων αποικιοκρατικών αυτοκρατοριών. Ωρίμασε χάρη στους αγώνες των Κυπρίων που ζητούσαν την Ένωση της Μεγαλονήσου με την Ελλάδα. Η αντίδραση των Βρετανών ήταν αρχικά η αναβάθμιση των τουρκοκυπρίων και η προσπάθεια αντιπαράθεσης με τους ελληνοκύπριους. Αργότερα, όταν το κίνημα Ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα δεν μπορούσε να συγκρατηθεί, το Ηνωμένο Βασίλειο έβαλε στο παιχνίδι την Τουρκία. «Ανακάλυψε» τα ιστορικά και γεωγραφικά δικαιώματα της τελευταίας. Ιδιαίτερα μετά την ήττα των Βρετανών στο Σουέζ, το Λονδίνο αξιολόγησε ως μόνο σταθερό σύμμαχό στην περιοχή την Άγκυρα και παραδόθηκε στις νέες τουρκικές απαιτήσεις για διχοτόμηση της Κύπρου. Το κίνημα στην Κύπρο αναγκάστηκε να μετακινηθεί από το αίτημα της Ένωσης στην διεκδίκηση της Ανεξαρτησίας.Σε όλη τη διάρκεια του Κυπριακού ο αποφασιστικός παράγοντας διαμόρφωσης των δυτικών προτάσεων ήταν οι ανάγκες των εξωτερικών παικτών. Μεταπολεμικά στο τι επιθυμούσε η Βρετανία από την Τουρκία. Αργότερα οι επιθυμίες της ίδιας της Τουρκίας. Υστερότερα μεγάλο ρόλο έπαιξε ο φόβος των ΗΠΑ να μη βρει τρόπο η Σοβιετική Ένωση να παρέμβει στο Κυπριακό ή να προσελκύσει την Τουρκία και δημιουργηθούν προβλήματα στο ΝΑΤΟ. Συνολικά η ιστορία του Κυπριακού μπορεί να διαβαστεί και ως η ιστορία αγνόησης και καταστρατήγησης των δικαιωμάτων όλων των Κυπρίων, στο όνομα της ανάγκης στήριξης της Δύσης -του ΗΒ αρχικά, του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ αργότερα- στην Τουρκία που τους είχε πείσει ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να τα βρει με την ΕΣΣΔ. Επρόκειτο για ένα παιχνίδι πόκερ στο οποίο οι συμμετέχοντες ήθελαν ο χαμένος να είναι ένας τρίτος, ο ελληνισμός.Τα γράφω αυτά όλα, διότι ο αμερικάνος υπουργός άμυνας πριν λίγες ημέρες υποστήριξε ότι η στροφή της Τουρκίας προς τον ισλαμισμό είναι αποτέλεσμα της άρνησης παράδοσης της ΕΕ στις ορέξεις της Αγκύρας. Ότι επειδή ο ευρωπαϊκός δρόμος δείχνει το λιγότερο να μην είναι ταχύς για την Τουρκία, εκείνη μη έχοντας τι άλλο να κάνει, μετακινείται προς τον ισλαμικό κόσμο. Το σχήμα είναι, πλέον, γνωστό: να καλοπιάνεται η Τουρκία στο όνομα ότι φλερτάρει με τρίτους. Παλιά τους Σοβιετικούς, τώρα τους ισλαμιστές.Το ότι στην Τουρκία κυβερνούν οι ισλαμιστές. Ότι ο υπουργός εξωτερικών της έχει φτιάξει το νεοθωμανικό στρατήγημα που προσανατολίζεται προς τον ισλαμικό κόσμο. Ότι η Τουρκία εδώ και χρόνια ηγείται της ισλαμικής διάσκεψης. Ότι καταδιώκει σκληρά τους πιο κοσμικούς μουσουλμάνους στο εσωτερικό της, τους Κούρδους και τους Αλεβήτες, για όλα αυτά φαίνεται ότι δεν έχουν ακούσει οτιδήποτε οι Αμερικάνοι μέχρι σήμερα. Για αυτό παρουσιάζουν «την ταλάντευση» της ΕΕ ως αιτία γέννησης της πρωθύστερης στροφής των Τούρκων.