Γραμματέας ΠΑΣΟΚ Λάρισας: “Η ρότα και πρέπει και μπορεί ν’ αλλάξει”.

Δημοσιεύθηκε από Γιάννης Παπαϊωάννου

Δεν είναι μονόδρομος. Είναι επιλογή.

by papanotas

Επιτέλους! Οι μάσκες έπεσαν. Η διεθνής του νεοφιλελευθερισμού αντιμετωπίζει τη χώρα και τους εργαζόμενους σαν πειραματόζωα. Η υπόθεση εργασίας στην οποία πειραματίζονται αφορά όχι, πλέον, στο πόσο κοινωνικό κράτος είναι το ελάχιστο ανεκτό, αλλά στο πως θα είναι ο κόσμος χωρίς κοινωνικό κράτος! Όχι στο πώς θα τεθούν κανόνες στις χρηματοπιστωτικές αγορές, αλλά στις προϋποθέσεις πλήρους ελευθερίας τους. Όχι στο πώς θα αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα με τη συνδρομή του παράγοντα «κεφάλαιο», αλλά με τη διαρκή συμπίεση του παράγοντα «εργασία». Όχι στο πως ο παράγων «κεφάλαιο» θα πάρει πρωτοβουλίες στο επιχειρείν αλλά στο πώς θα πάρει στα χέρια του τα κρατικά μονοπώλια. Μηδέν ρίσκο, σίγουρα κέρδη. Ο λαός και η χώρα όχι μόνο θα στερηθούν πλουτοπαραγωγικών πηγών-σημαντικών αναπτυξιακών εργαλείων, αλλά θα πληρώνουν ακριβότερα τις υπηρεσίες που θα ιδιωτικοποιηθούν. Διότι, οι ιδιώτες που θα προσφέρουν στο δημόσιο περίπου ένα δισ. ευρώ ετησίως, από «κάπου» θα το βγάλουν κι αυτό και πολλά περισσότερα. Κι αυτό το «κάπου» είναι οι Έλληνες πολίτες, ιδιώτες και επιχειρηματίες.

Προφανώς, και η πολιτική αυτή δεν είναι μονόδρομος. Είναι επιλογή. Αντιοικονομική, αντικοινωνική. Και δεν ενδιαφέρουν κανέναν τα άλλοθι του τύπου «η σωτηρία της πατρίδας», που χρησιμοποιούνται για αυτή την επιλογή καθώς ουδείς έχει περιγράψει «πώς» θα είναι αυτή η πατρίδα μετά τη «σωτηρία» της. Είναι κοινή διαπίστωση πως η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία αλλά, κυρίως, ο ελληνικός σοσιαλισμός, φαίνεται να εγκαταλείπουν το ένα μετά το άλλο όλα εκείνα τα στοιχεία πολιτικής που αποτελούσαν δομικά χαρακτηριστικά τους αλλά και διαφοροποιητικές παραμέτρους σε σχέση με την ευρωπαϊκή και ελληνική νεοφιλελεύθερη δεξιά. Βλέπουν ότι ασφαλιστικό και εργασιακό εκθεμελιώνονται ώστε η χώρα να καταστεί «ελκυστικός προορισμός επενδύσεων». Συλλογικές συμβάσεις εργασίας, κατώτατα μεροκάματα, διασφάλιση των εργαζομένων, χρόνος εργασίας, συντάξιμες αποδοχές πετιούνται στο νεοφιλελεύθερο Καιάδα για χάρη κάποιων απροσδιόριστων επενδυτικών «εκρήξεων». Το κοινωνικό σώμα ανήσυχο, απαισιόδοξο και οργισμένο, αποδίδει μεν τα χάλια της οικονομίας και την προφανή κατάρρευση της χώρας στη ΝΔ αλλά αποδίδει και στο ΠΑΣΟΚ ελλειμματικά αντανακλαστικά, έλλειψη αφήγησης για την «επόμενη μέρα», αποφυγή αντιμετώπισης όσων -με την εξαγωγή κεφαλαίων στο εξωτερικό- αποφεύγουν να πάρουν μέρος στον «πόλεμο» που διεξάγει εκών-άκων ο λαός και αδυναμία αντίστασης στις πιέσεις και τις απαιτήσεις των πιστωτών.
Είναι προφανές ότι το ΠΑΣΟΚ οδεύει σ’ ένα σταυροδρόμι. Θα πρέπει να επιλέξει «πού» θα πάει και «ποιον» θ’ αφήσει. Κι αν το «πού θα πάει» διερευνάται, το «ποιον θ’ αφήσει» -για πολλούς- αναφαίνεται. Στη δεκαετία του 90 το ΠΑΣΟΚ διέρρηξε τις σχέσεις του με τον αγροτικό κόσμο και τον έστρεψε στην αγκαλιά της συντήρησης. Σήμερα κινδυνεύει να διαρρήξει τις σχέσεις του με τους εργαζόμενους, τους αυτοαπασχολούμενους και τους ελεύθερους επαγγελματίες. Δηλαδή, μ΄ όλη την κοινωνική «ραχοκοκαλιά» του. Μ όλα εκείνα τα κοινωνικά στρώματα που τα στήριξε και το στήριξαν. Αν αυτό συμβεί, θα πρόκειται για μια ιστορική μεταβολή στις σχέσεις αντιπροσώπευσης, όπως αυτές είχαν συγκροτηθεί μετά τη μεταπολίτευση. Κι αν αυτό το αντικαθιστούσε μια «νέα μεταπολίτευση», ενδεχομένως να αποτελούσε την πολιτική και κοινωνική επανάσταση της εποχής μας. Αυτό, όμως, θα προϋπέθετε την εμφάνιση νέων κοινωνικών συσσωματώσεων, νέων συλλογικοτήτων, νέων κοινωνικών αιτούμενων. Επειδή όλα αυτά δεν έχουν κάνει ακόμη την εμφάνισή τους, αυτό που θα απομείνει θα είναι μια κρίση αντιπροσώπευσης και πολιτικής και προγραμματικής νομιμοποίησης. Σαν να λέμε «βούτυρο στο ψωμί» των οικονομικών και εξωθεσμικών παραγόντων που φαντασιώνονται, αλλά και οργανώνουν, τη δική τους «σωτήρια» παρέμβαση στα πράγματα.
Η μεγάλη πλειοψηφία των μελών και φίλων του ΠΑΣΟΚ και της ελληνικής κοινωνίας κατανοεί τις συνθήκες αλλά δεν συναινεί ούτε στη «θεραπεία» ούτε στις «δοσολογίες» της. Η ρότα και πρέπει και μπορεί ν’ αλλάξει. Διαφορετικά, ακόμη και οι μεγάλες πρωτοβουλίες της κυβέρνησης για τη διαφάνεια, την ισονομία, τη φορολογική δικαιοσύνη, την αξιοκρατία και την αποκέντρωση, θα κονιορτοποιηθούν κάτω από το βάρος των αδιεξόδων που προκαλούν οι κοινωνικές και οικονομικές επιλογές της. Το πεδίο είναι μπροστά μας. Και θα είναι και κρίμα και άδικο. Για θεσμούς και ανθρώπους.