Ανικάνων αθλιότητες Του Νίκου Μπίστη.

Δημοσιεύθηκε από Γιάννης Παπαϊωάννου

Του Νίκου Μπίστη.
Αν «ο πατριωτισμός αποτελεί το τελευταίο καταφύγιο των απατεώ-
νων» (Σάμιουελ Τζόνσον), τότε η ηθική αποτελεί το τελευταίο καταφύγιο των ανικάνων. Ετσι, με πρόσχημα δύο αξιακά θετικά φορτισμένες έννοιες, ανοίγει διάπλατα ο δρόμος για τη μετάλλαξή τους σε πατριδοκαπηλία και ηθικολογία. Δεν θα κουραστώ να υπενθυμίζω ότι η επιχείρηση «Καθαρά Χέρια» στην Ιταλία οδήγησε στον Μπερλουσκόνι. Απαξίωσαν το πολιτικό τους σύστημα και κατέληξαν στα χειρότερα. Ετσι ακριβώς ένας νέος άνθρω-
πος στην Ελλάδα, χωρίς βιώματα και με μόνη πηγή πληροφόρησης τα δελτία ειδήσεων και τις ανακοινώσεις των κομμάτων, θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το πολιτικό σύστημα που εξασφάλισε τη μακροβιότερη περίοδο δημοκρατικής ομαλότητας και ανάπτυξης στην Ελλάδα δεν ήταν τίποτε άλλο από ένα απέραντο αλισβερίσι διαφθοράς.
ΣΤΟΝ ΒΑΛΤΟ της ηθικολογίας τσαλαβουτάει η χώρα, με κύρια, αλλά όχι αποκλειστική, ευθύνη της ΝΔ. Στο τέλος, δε, οι καραμπόλες, οι εξεταστικές, οι υπουργοί, οι επιπλοποιοί και μπατζανάκηδες, οι ψιλικατζήδες του ΛΑΟΣ και του ΣΥΡΙΖΑ, η αμοιβαία επιλεκτική επίρριψη ευθυνών ανάμεσα στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ δεν θα αφήσουν τίποτε όρθιο. Παράδειγμα: Ο κ.
Σαμαράς, ο οποίος κατά δήλωσή του «δεν χρωστάει σε κανέναν», ξαναμπήκε στην πολιτική όταν τον ανέσυρε από τα αζήτητα ο κ. Καραμανλής, του οποίου υπήρξε αδιαμαρτύρητα υπουργός.
Ο κ. ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ κέρδισε τις εκλογές το 2004 χωρίς πρόγραμμα, κατηγορώντας τον προκάτοχό του Κώστα Σημίτη ως αρχιερέα της διαπλοκής. Μετά πέντε άνυδρα χρόνια χωρίς έργο ανακάλεσε: «Είπα και μια κουβέντα παραπάνω μέσα στην ένταση του εκλογικού αγώνα, σήμερα δεν θα τα επαναλάμβανα», ψέλλισε σε συνέντευξή του στον κ. Πρετεντέρη στο Μega. Τώρα ο εκ παρθενογένεσης κ. Σαμαράς, αφού απαλλάχθηκε από την κ.Μπακογιάννη, βλέποντας το κόμμα του να βουλιάζει στις δημοσκοπήσεις, θέλει να απαλλαγεί και από τον κ. Καραμανλή και τα βαρίδια της περιόδου εκείνης.
Το τι θα κάνουν Καραμανλής και Σαμαράς είναι δικό τους θέμα, δεν θα κλάψουμε για κάποιον από τους δύο. Το θέμα μάς αφορά όταν η καραμπόλα φτάνει στον Σημίτη, με προφανή επιδίωξη την απαξίωση ενός έργου που παρά τις όποιες αδυναμίες πήγε την Ελλάδα
μπροστά και που αντίστοιχό του φοβάμαι ότι θα κάνουμε χρόνια για να δούμε.
Ο ΣΗΜΙΤΗΣ δεν έχει ανάγκη της δικής μου συνηγορίας. Μιλάει η προσωπικότητά του, το έργο του. Μάλλον θα έπρεπε να συνηγορήσουν οι επί οκτώ συναπτά έτη υπουργοί του. Να εξαιρέσουμε, βέβαια, τον Θόδωρο Πάγκαλο, ο οποίος, όπως μας πληροφόρησε την προηγούμενη Κυριακή, είχε από το 2000 αντιληφθεί ότι η «αλληλεγγύη είχε μετατραπεί σε συνενοχή». Προφανώς για τον λόγο αυτό, την καταπολέμηση της διαφθοράς δηλαδή, μπαι-
νόβγαινε στις κυβερνήσεις Σημίτη και είναι κρίμα ότι δεν μας κατέστησε από τότε κοινωνούς της αγωνίας του. Ελπίζω μόνο να μην του χρειαστούν άλλα δέκα χρόνια για να δημοσιοποιήσει προβληματισμούς του για την πορεία της κυβέρνησης της οποίας
τυγχάνει αντιπρόεδρος.
Ο συνδυασμός πολιτικής και ηθικής αποτελεί αναγκαία αλλά όχι απαραιτήτως και ικανή προϋπόθεση παραγωγής αποτελεσματικού έργου.
Οι συντάξεις δεν θα μεγαλώσουν, ούτε ο δέκατος τρίτος και ο δέκατος τέταρτος μισθός θα επανέλθουν με ξόρκια.
Η επιτομή, δε, της ηθικής πολιτικής είναι να λες στον λαό την αλήθεια και προεκλογικά και με τεκλογικά.
http://media2.feed.gr/pegasus/Multimedia/pdf/ethnos/2010/06/07/ETH_0706_008_K.pdf

πηγή: http://yperpasok.blogspot.com