Ποιος φοβάται την (αυτo)αξιολόγηση του Σχολείου; Του Στέφανου Καραμούτσιου

Κάθε καλοπροαίρετος πολίτης, που είχε ή έχει κάποια μικρή έστω σχέση με την Ελληνική Εκπαιδευτική πραγματικότητα, δεν μπορεί παρά να συμφωνήσει ότι εδώ και πολλά χρόνια το Ελληνικό Σχολείο, παρά την ύπαρξη αναμφισβήτητα και εξαιρετικών εκπαιδευτικών που με αποστολική διάθεση προσφέρουν από το υστέρημα των δυνάμεών τους, ασφυκτιά στα αβαθή ενός τέλματος, που όσο περνά ο χρόνος τόσο και περισσότερο μεγαλώνει.Αποτέλεσμα είναι η απογοήτευση όλων όσων εμπλέκονται με τη σχολική ζωή, μαθητών, εκπαιδευτικών, γονέων και η διαιώνιση των απαράδεκτων φαινομένων που έχουν σχέση με την παθογένεια του ελληνικού σχολείου.Δεν είναι στις προθέσεις αυτού του σύντομου σημειώματος να αναδειχτούν οι αιτίες της κακοδαιμονίας του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος που βεβαίως έχουν σχέση με τον τρόπο που λειτουργεί το εγχώριο πολιτικό σύστημα. Όμως άμοιροι ευθυνών δεν είναι και οι ίδιοι εκπαιδευτικοί που ζώντας σε ένα καθεστώς οικονομικής και γιατί όχι πνευματικής μιζέριας, που τροφοδοτεί και ο συστηματικός αρνητισμός και αυτισμός της συνδικαλιστικής τους έκφρασης-ό,τι πιο συντηρητικό και οπισθοδρομικό έχει ο κλάδος-έχουν αποκτήσει τέτοια φοβικά σύνδρομα, με αποτέλεσμα να απορρίπτουν εκ προοιμίου κάθε προσπάθεια να κινηθεί έστω και το παραμικρό σ’ αυτό το συνεχές τέλμα.Και για να μη κρυβόμαστε πίσω από το μικρό μας δάκτυλο! Οι Εκπαιδευτικοί σήμερα σε ένα μεγάλο ποσοστό αρνούνται κάθε μορφή αξιολόγησης για τον απλούστατο λόγο, ότι εργαζόμενοι για χρόνια μέσα σε ένα καθεστώς γενικής ασυδοσίας, χωρίς να δίνουν λόγο ουσιαστικά σε κανένα, έχουν χάσει κάθε ίχνος αυτοπεποίθησης γιατί γνωρίζουν ή υποπτεύονται ότι είναι ή μπορεί να είναι απλά ανεπαρκείς…Το επιχείρημα ότι αξιολογούνται κάθε μέρα στην τάξη από τους μαθητές είναι προσχηματικό αλλά και αποδεικτικό, αν το λάβουμε υπόψη μας, της προφανούς ανεπάρκειάς τους, αν αναλογιστούμε τι συμβαίνει με την παραπαιδεία και όχι μόνο… Έτσι δεν είναι παράξενο που οι συνδικαλιστικές παρατάξεις, εκφράζοντας αυτά τα φοβικά σύνδρομα ρίχνουν ανάθεμα στην επιχειρούμενη από το Υπουργείο Παιδείας εισαγωγή της (αυτο)αξιολόγησης του έργου της σχολικής μονάδας από τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς. Και όμως δεν υπάρχει σοβαρή χώρα που να μην αξιολογείται ο εκπαιδευτικός αλλά και στα περισσότερα Ευρωπαϊκά συστήματα η αυτοαξιολόγηση αποτελεί προτεραιότητα. Δεν κομίζει, λοιπόν, «γλαύκα εις Αθήνας» η Νέα Υπουργός, δεν ανακάλυψε πρώτη την πυρίτιδα, απλά θέλει να μεταφέρει με δειλό τρόπο ό,τι συμβαίνει στην Ευρώπη! Και λέμε με δειλό τρόπο γιατί αφήνει την υπόθεση της αξιολόγησης…στη διακριτική ευχέρεια της δημοκρατικής βούλησης των Συλλόγων, λες και οι εκπαιδευτικοί δεν είναι δημόσιοι Υπάλληλοι που οφείλουν να εφαρμόζουν τους νόμους ή υπάρχει σήμερα Νεοέλληνας που θα ψήφιζε το ξεβόλεμά του!...Και όμως η (αυτο)αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου έστω και με τον δειλό τρόπο που εισάγεται και με τις ασάφειες που έχει- και που δίνουν λαβή για αμφισβητήσεις- μπορεί να αποτελέσει την πέτρα που θα πέσει στο τέλμα της ακινησίας του Ελληνικού Σχολείου και θα προκαλέσει ευεργετικούς κυματισμούς, ώστε να πάρει ζωογόνες αναπνοές όλο το «οικοσύστημα» της Εκπαίδευσης.Γιατί δίνει την δυνατότητα μέσα από συλλογικές διαδικασίες στη σχολική κοινότητα να θέτει στόχους, να επιλέγει τακτικές, να ξυπνά δυνάμεις, να εμπεδώνει νέες συμπεριφορές για να οδηγηθούμε σε ποιοτική βελτίωση του εκπαιδευτικού έργου.Ο Εκπαιδευτικός που έχει αυτοπεποίθηση δεν φοβάται την αξιολόγηση ούτε και την… αυτοαξιολόγηση! Την φοβούνται όσοι έχουν βολευτεί με το σημερινό τέλμα, οι συνδικαλιστές που χαϊδεύουν αυτιά και όσοι από λάθος επιλογή βρίσκονται στο χώρο της εκπαίδευσης. Θα τους επιτρέψουμε όμως για μια ακόμη φορά να διαμορφώσουν τετελεσμένα;