ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ: ΠΟΣΟ ΑΝΤΕΧΕΙ Η «ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΗ ΦΙΛΙΑ»;

Εκ των πραγμάτων, εφ’ όσον η Ελληνοτουρκική προσέγγιση μεθοδέυεται με άσκηση «χαμηλής πολιτικής» (οικονομία, περιβάλλον, ενέργεια), και όχι με την καθ’ εαυτή επίλυση των διμερών διαφορών (Αιγαίο, Θράκη, Κυπριακό), αναδεικνύονται και τα όρια της σχεδιαζόμενης και επικοινωνιακά πολλά υποσχόμενης «Ελληνοτουρκικής Φιλίας». Η μάλλον υψηλών προσδοκιών ελληνοτουρκική προσέγγιση, μεταφράζεται με οικονομικούς δείκτες. Πραγματικά, ενώ το 1999 το συνολικό εμπόριο Ελλάδος – Τουρκίας έφτανε τα 150 εκατομύρια ευρώ, το 2008 ανέβηκε στα 2,3 δισεκατομύρια! Η Ελλάδα είναι στην 3η θέση μεταξύ των ξένων επενδυτών στην Τουρκία για τα έτη 2006, 2007, μετά την εξάγορά της τουρκικής τράπεζας Finansbank από την Εθνική Τράπεζα Ελλάδος, ενώ σήμερα, οι τουρκικές τράπεζες ενδιαφέρονται για την εξαγορά ελληνικών εγχώριων τραπεζών. Τέλος, τουρκικές εταιρείες ενδιαφέρονται να επεκταθούν στην ελληνική αγορά, όπως η εταιρεία τροφίμων Mado, ενώ η αλυσίδα οικιακών εξοπλισμών Istikbal, αντιπροσωπέυεται ήδη στη Βόρεια Ελλάδα, και ενδιαφέρεται να αποκτήσει παρουσία στην Αθήνα. Η άσκηση οικονομικής πολιτικής για την οικοδόμηση της «ελληνοτουρκικής φιλίας», αποτελεί κλασσικό παράδειγμα της καπιταλιστικής επιρροής στα εθνικά μας θέματα. Οι Ελληνοτουρκικές σχέσεις δεν πρέπει να έχουν ως βάση την οικονομικοκεντρική αντίληψη επίλυσης των διμερών προβλημάτων. Ούτε οι επιχειρηματίες είναι παράδειγμα προς μίμηση για την πολιτική ηγεσία και κοινωνία. Το κεφάλαιο ΔΕΝ έχει πατρίδα και προσδιορίζει τη δράση του, βάσει του ΑΤΟΜΙΚΟΥ συμφέροντος. Η Ελλάδα έχει εγκλωβιστεί στην φιλοσοφία πως η εξημέρωση της Τουρκίας, θα προσδώσει στο μέλλον την ασφάλεια στο Αιγαίο και τη διασφάλιση των εθνικών συμφερόντων. Αυτή η προσέγγιση είναι λανθασμένη, επειδή ο βασικός κανόνας της ρεαλιστικής πολιτικής είναι «το δίκαιο του ισχυροτέρου», που στο ελληνοτουρκικό παράδειγμα μπορεί να μεταφραστεί εύκολα σε «η φιλία του ισχυροτέρου» ή (αν)ισορροπία βάσει της τουρκικής υπεροπλίας. Είναι πασιφανές πως οι συγκυρίες, αλλά και ο τουρκικός σχεδιασμός, θέλουν την Τουρκία ως περιφερειακή δύναμη «μηδενικών γειτονικών προβλημάτων» (δόγμα Νταβούτογλου). Για την Τουρκία, η Ελλάδα δεν αποτελεί αποτρεπτικό παράγοντα των τουρκικών βλέψεων: η βόρεια Κύπρος είναι στρατιωτικά κατεχόμενη από την Τουρκία, ενώ η ελεύθερη Κύπρος χωρίς ανεξάρτητη κυριαρχία βρίσκεται στην τουρκική ζώνη επιρροής, με την Ελλάδα να αποποιείται των αμυντικών της υποχρεώσεων! Το Αιγαίο αποτελεί γκρίζα ζώνη, δηλαδή εκ των πραγμάτων αμφισβητούμενης κυριαρχίας: η Ελλάδα φοβάται την επέκταση των 12 ναυτικών μιλίων, όπως δικαιούται βάσει του Διεθνούς Δικαίου, ενώ η έρευνα για εκμετάλλευση των πετρελαίων του Αιγαίου από το ελληνικό δημόσιο, έχουν σταματήσει εδώ και χρόνια. Όσον αφορά τη Θράκη, τουλάχιστον ο μισός πληθυσμός είναι μουσουλμάνοι, εκλέγουν τους δικούς τους τοπικούς άρχοντες, ενώ τα χέρια του ελληνικού κράτους, δεν φτάνουν μέχρι εκεί. Η πληθυσμιακή ανισορροπία στην ελληνική Θράκη, ενδέχεται στο μέλλον να δημιουργήσει τις προύποθέσεις για εθνικιστικές αποσχιστικές τάσεις των μουσουλμάνων, με βασικό όργανο μεθόδευσης το τουρκικό προξενείο. Εν ολίγοις, γιατί η Τουρκία να μήν νομιμοποιήσει τα κεκτημένα στρατηγικά οφέλη της στον ελληνικό ζωτικό χώρο, ντύνοντας την επεκτατική της πολιτική, με την οικονομική της προσέγγιση; Ιδιαίτερα σε μια περίοδο, που την ενδιαφέρει η εικόνα της ως φιλειρηνικής χώρας, εν’ όψει των ευρωπαϊκών της προοπτικών. Η Ελλάδα δεν αποτελεί κυρίαρχο κράτος. Η εξωτερική της πολιτική, αντικατοπτρίζει την εσωτερική της αναστάτωση, την εκθεμελίωση των θεσμών του κράτους, της κοινωνίας και της οικογένειας. Αντικατοπτρίζει την κρίση ιδεολογικής (κοινωνικής και εθνικής) ταυτότητας των Ελλήνων, την αναξιοπιστία στις ηθικές αρχές, την προσήλωση στον καταναλωτισμό και στην επιδίωξη της πρόσκαιρης υλικής ευμάρειας. Οι Έλληνες κατάφεραν να μεταφέρουν διεθνώς την εικόνα του «κλέφτη», του «φοροδιαφυγά», του «τεμπέλη». Οι ίδιοι οι Έλληνες κάθε τόσο καίμε τα δάση μας και την Αθήνα, σκοτώνουμε τα παιδιά μας, αυτοαναιρούμαστε ως πολίτες με εθνική συνείδηση. Ναι, δυστυχώς η Ελλάδα, το αθηναϊκό κράτος καλύτερα, δεν είναι κυρίαρχο. Τυφλωμένο από τη σύγχυση και την κατάργηση της Ηθικής, βραχυκυκλώνεται στις καταναλωτικές και οικονομικοκεντρικές του προτεραιότητες, προτάσσοντας την ελληνοτουρκική φιλία, ως βασικό άξονα εξωτερικής πολιτικής. Όμως, η προσπάθεια εξημέρωσης του προβατόσχημου τουρκικού λύκου, έχει τα όρια της. Η Τουρκία, είναι ρεαλιστικά ισχυρότερη και αποτελεί περιφερειακή δύναμη. Δεν έχει όμως εθνική και κοινωνική συνοχή. Οι εσωτερικές πολιτειακές και θρησκευτικές εντάσεις στην Τουρκία, μεταφράζονται σε εξαγρίωση της χώρας προς τους γείτονές της, προκειμένου να επιβληθεί το βαθύ στρατιωτικό-δικαστικό κατεστημένο της Τουρκίας. Και σε τέτοιες περιπτώσεις, η εσωτερική τουρκική κοινωνική κρίση βρίσκει τη διέξοδό της (στρατιωτικά) στο Αιγαίο... WWW.APOELLAS.COM