Γιούρια

Μετά από ένα έντονο βράδυ, όπου το πληκτρολόγιο θα έπαιρνε κυριολεκτικά φωτιά σε περίπτωση που αποφάσιζα να γράψω, αποφάσισα να δώσω ένα καλό μάθημα στον εαυτό μου και υπομονετικά να σιωπήσω. Η γεύση, όμως, παραμένει η ίδια και σήμερα.

Κατά την διάρκεια του πρώτου τελικού το μοναδικό ερώτημα που στριφογύριζε στο κεφάλι μου ήταν πώς μπορεί άραγε να χωράει μέσα σε μια εικόνα τόσο όμορφη και ταυτόχρονα τόσο αποκρουστική μελωδία. Μια bittersweet symphony που τραγουδούν και οι Verve.

Από την μια η απόλυτη λογική και από την άλλη το απόλυτο ψέμα. Ω Μοντιέ ή ω Σουλτάν αν προτιμάτε... Πώς όχι, τη στιγμή που ο Παναθηναϊκός καβάλα στο άλογο βασίστηκε σ' ένα συγκεκριμένο πλάνο - όχι καμία πυρηνική φυσική - με τους παίκτες του να το ασπάζονται σαν Ευαγγέλιο. Στην απέναντι πλευρά, μια μασκαρεμένη στα ερυθρόλευκα κομπανία προσπαθούσε να κρύψει το νιαούρισμα και να πείσει φίλους και εχθρούς ότι αυτός είναι ο Ολυμπιακός. Μαέστρος της, ο κόουτς του Ολυμπιακού που όχι μόνο δεν μπορεί να δώσει απαντήσεις σε ερωτήσεις που του βάζει ο αντίπαλος προπονητής, αλλά αδυνατεί να μπολιάσει με πάθος ή έστω να εμπνεύσει τους παίκτες του. Τι να εμπνεύσει δηλαδή, όταν ο Homer Simpson (καθόλου τυχαίο το παράδειγμα) θα μπορούσε να επιβληθεί καλύτερα στα αποδυτήρια του Ολυμπιακού. Ένας άνθρωπος, του οποίου το περπάτημα, η μύτη, η ομιλία αποτελούν αφορμές για σχόλια και ανέκδοτα από τα...(καλά) παιδιά. Κανονικά ένα τέτοιο αποτέλεσμα και η χθεσινή ντροπιαστική εμφάνιση θα προκαλούσαν συναγερμό. Δεν σας κρύβω ότι ξυπνώντας σήμερα το πρωί περίμενα με αγωνία εξελίξεις - τις όποιες εξελίξεις - για να αποδειχθεί ότι υπάρχουν σφυγμός και τελικοί. Μάταια όμως. Το Ορλάντο μπορεί να κάνει την ανατροπή, ο Ολυμπιακός όχι. Μα και να την κάνει, είναι τόσο άρρωστη η ομάδα, που το τρόπαιο δεν μπορεί να σβήσει τα όσα έχουν συμβεί φέτος στους κόλπους της. Άραγε πόσο ουτοπική μοιάζει για τους ερυθρόλευκους η δήλωση, που έκανε το τεχνικό τιμ του Παναθηναϊκού: "Σε κάποια φάση καθίσαμε στον πάγκο και απλά απολαμβάναμε το μπάσκετ που έπαιζαν οι παίκτες μας."; Έτσι, όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση, το 2-0 φαντάζει πιο κοντά από το 1-1. Δηλαδή καλώς τα παιδιά 3-0, ή μάλλον αντίο παιδιά 3-0...

Αντί επιλόγου, θα ήθελα να υποκλιθώ σε όλους εκείνους που εν μια νυκτί έκαναν αστραπιαία κωλοτούμπα και επιχειρούν τώρα να σταυρώσουν τον Παναγιώτη Γιαννάκη. Εκείνους που καιρό τώρα, προσπαθούσαν να πείσουν για την χρηστικότητα των έμμεσων time out, για την πληρότητα σε όλες τις θέσεις, για την απαξίωση παικτών, για το "καλό του Ολυμπιακού" που επιτάσσει συσπείρωση, σιωπή και υπομονή και για τον απέναντι ποδοσφαιρικό διάβολο. Και αφού αρχίσαμε με τραγουδάκι, ας κλείσουμε και με τραγουδάκι, αφιερωμένο στους λεγάμενους.