Κριτική και αυτοκριτική για το ΠΑΣΟΚ

Δημοσιεύθηκε από Γιάννης Παπαϊωάννου

Σύντροφοι η γενική κατεύθυνση της χώρας είναι η παραμονή στην ζώνη του Ευρώ. Αυτή η παραμονή έχει κάποιες απαιτήσεις. Η Ευρωζώνη σου λέει ότι πρέπει να κανείς “αυτό” “εκείνο” και το “άλλο γιατί το νόμισμα σου ρε φίλε είναι και νόμισμα μας. Αυτή είναι η πραγματικότητα.

Από εκεί και πέρα μπορούμε εάν θέλετε να ανοίξουμε κουβέντα για την παραμονή στην Ζώνη του ευρώ. Μια κουβέντα που ίσως θα έπρεπε να την είχαμε κάνει στο προγραμματικό μας συνέδριο αντί να πλακωνόμαστε να βγάλουμε τον Γιώργο αρχηγό χωρίς σοβαρό ιδεολογικό υπόβαθρο χωρίς αρχή μέση και τέλος. Έχουμε ευθύνη.

Επιχειρήθηκε θυμάμαι τότε από κάποιον αξιόλογο σύντροφο μας να τεθεί ιδεολογική κουβέντα για το κράτος και ξεκίνησε μια κουβέντα γύρω από τον Κέυνς, αλλά κυριάρχησε ο οπαδισμός οι μπιρμπιλο-πρασινάδες ηστενή αντίληψη περί κληρονομικότητας. Φέρνω εδώ γι ανα θυμηθούμε και μια σχετική αφίσα απο την εποχή. Μια αφίσα που εκ των πραγμάτων μοιάζει σήμερα προσβολη για τον Ανδρέα. Έχουμε ευθύνη.

Τέλος πάντων το μονό ιδεολογικό στίγμα του ΓΑΠ τότε ήταν δυο λέξεις “Αριστερή στροφή” και ανάθεμα και εάν ήξερε και ίδιος τι εννοούσε.

Σε ότι με αφόρα σήμερα και για να μην υπάρχουν παρερμηνείες η δημιουργούνται εντυπώσεις. Η αντίθεση μου στην εφαρμοζόμενη πολιτική σταμάτα στο Θέμα ΔΝΤ το οποίο αποτελεί ξένη δύναμη. Αποτελεί Δύναμη κατοχής και εξυπηρετεί αλλότρια συμφέροντα.

Τα μέτρα που λαμβάνει η κυβέρνηση στο πλαίσιο της άθλιας διαχείρισης τα τελευταία χρόνια ήταν Μονόδρομος. Η ευθύνη μας ήταν ότι περιμέναμε πάρα πολύ τον χαραμοφάη τον Καραμανλή να εγκαταλείψει την εξουσία Και αυτός την έκανε όταν τέλειωσαν τα λεφτά. Περιμέναμε πάρα πολύ ενώ είχαμε αξιολογότατους συντρόφους για να τον ανατρέψουν. Αδυνατούσαμε να αντιληφθούμε το γιατί δεν μπορεί ο Γιώργος (με την νοοτροπία και την ματιά του ελληνοαμερικανού) να ανατρέψει τον Καραμανλή. Αδύναμοι να παραδεχτούμε ότι μας εκμεταλλεύτηκαν και μας εξαπάτησαν το 2004 επιτεθήκαμε στα συμφέροντα που υποτίθεται ότι πολεμούσαν τον ΓΑΠ. Ήταν όμως τα ίδια συμφέροντα που μας τον επέβαλαν και τον συντηρήσαν στην εξουσία και το 2007. Κάποιοι το 2007 μας ξαναπούλησαν φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Έχουμε ευθύνη.

Τελικά κάναμε Βλακείες ως κόμμα. Συζητούσαμε επί χρόνια ανοησίες που κόστισαν στην χώρας την έλευση του ΔΝΤ και των Αμερικανών. Η Ιστορία θα είναι αμίληκτη όταν θα μιλά σε αυτα τα γεγονότα.

Τα μέτρα που λαμβάνει η κυβέρνηση λοιπον στο πλαίσιο της άθλιας διαχείρισης τα τελευταία χρόνια ήταν Μονόδρομος. Το ξέρουν και το αντιλαμβάνονται οι πάντες. Ο Καραμανλής την έκανε μόλις τέλειωσαν τα λεφτά. Απλά ο ΓΑΠ δεν το ήξερε γιατί είναι ο ΓΑΠ και γιατί δεν του το είχαν πει τα βλαμμένα που έχει γύρω του και που τα τραβούσε στην εξουσία. Αποτέλεσμα αυτού τον εξέθεσαν και εξέθεσαν το ΠΑΣΟΚ και όλους εμάς που αντιμετωπίζουμε την χλεύη και την οργή του κόσμου κάθε ήμερα στα γραφεία μας.

Έχουμε ευθύνη.

================

Και δυο κουβέντες για την τοποθέτηση μου και την στάση μου ανάμεσα σε Παπανδρέου και Βενιζέλο .

Η αντίθεση μου με τον ΓΑΠ δεν έχει προσωπολατρικά χαρακτηριστικά. Δεν προέρχεται επειδή γουστάρω τον Βενιζέλο ή έχω κάποια προσωπική σχέση μαζί του.

Η αντίθεση μου με τον ΓΑΠ και ακολούθως η συμπάθεια μου προς τον Βενιζέλο είναι η έμφυτη έλξη και το δέος που νιώθει κάποιος απέναντι σε ένα αυτοδημιούργητο κορυφαίο Έλληνα. Στο αντίποδα η απέχθεια που νιώθει κανείς απέναντι στο γόνο της άρχουσας τάξης, τον πρίγκιπα, τον πορφυρογέννητο, το γιο του αφεντικού, τον “χλεχλε” που γυρίζει όλη την ζωή του μέσα στα γούστα και στα καλυτέρα σχολεία του εξωτερικού , και που τελικά καταλήγει να είναι ανεπάγγελτος και στο τέλος κληρονομεί την επιχείρηση.

Είναι η απέχθεια που νιώθει ο μέσος Έλληνας που πασχίζει και ιδρώνει για να δημιουργήσει και παίρνει φωτιά ο κωλος του κάθε ήμερα στην δουλειά, απέναντι στο Έλληνα που τα βρήκε όλα έτοιμα. Απέναντι στο Έλληνα που μόνο με ένα επίθετο του άνοιξαν όλες οι πόρτες της ζωής και της επιτυχίας. Και τέτοιους στην χώρα μας έχουμε πολλούς

Ο ΓΑΠ για εμένα συμβολίζει την κοινωνική ανισότητα, την άρχουσα τάξη, το βύσμα, την αναξιοκρατία, το γιο του Αφεντικού, τον φλωρο μεγαλοαστό του Κολωνακίου που τα απογεύματα της κυριακής κάνει ποδήλατο με συνοδεία περιπολικών και… ολα αυτά τα δεξία.

Στην αλλη οχθη ο Βενι παραδειγμα για τον Έλληνα που το έχει δουλέψει έχει πετυχει και το αξίζει. Τον Έλληνα που δουλεύει και αμείβεται και πετυχαίνει. Αυτός ο Έλληνας πρέπει να αμείβεται και να αποτελεί πρότυπο για τα παιδιά μας. Αυτός ο Έλληνας ο προοδευτικός και ανύσηχος απο την φύση του.

Όπως γίνεται αντιληπτό μιλάμε για δυο διαφορετικούς κόσμους για δυο διαφορετικές πραγματικότητες. Και όλα αυτά είναι βαθιά ιδεολογικά.

==================

Υ.Γ Το άρθρο αυτό είναι για μένα και τους φίλους μου.